De Macht

Geschreven bij De Macht

Wat een boek is dit! Intrigerend van begin tot eind. Zo’n beetje alle emoties van boosheid, angst, verdriet en blijheid en de vele schakeringen daartussen, komen langs. Het schudt je (voor-)oordelen echt door elkaar. En als je zoals ik het boek “De Cirkel” van Dave Eggers in ongeveer dezelfde periode heb gelezen, ga je (althans ik) wel anders denken over het thema van dit boek. Als ik het goed heb, wordt het boek verfilmd voor TV.
De Macht gaat erover dat vrouwen een mysterieuze nieuwe kracht ontdekken in zichzelf, waardoor de traditionele man-vrouw verhoudingen compleet op zijn kop gaan staan, wereldwijd. De ‘dag van de meisjes’ is aangebroken. Het boek volgt de levens van Roxy, een meisje uit een crimineel milieu; Tunde, een journalist, die ontdekt welke media-macht en invloed hij heeft en ... niet heeft; Margot, een politica in de dop op haar weg naar macht, invloed en ... wraak; en Allie en haar alter-ego Eva, de spirituele leidsvrouw van de nieuwe religie, die niet meer ten dienste staat van de positie van de man, maar waarin de vrouw, de Moeder centraal staat.
In eerste instantie is er nog het idee dat de nieuwe samenleving die ontstaat een zegen is. Vrouwen hebben èn invloed èn een onbeperkte, onbegrensde en afdwingbaar machtsmiddel in handen. Het is een zgn. wrong, een kracht van binnenuit die elektrificeert. Deze kracht kan ten goede, genezend, worden gebruikt maar is bij minder scrupuleus gebruik ook dodelijk. De uitkomst op langere termijn laat echter zien dat macht onder vrouwen er niet anders uitziet dan een samenleving die gedomineerd wordt door mannen, eigen belang en hebzucht in willekeurige volgorde bepalen de (wereld)orde. De kern waarom het draait is m.i. de volgende passage waarin Roxy en Tunde zich afvragen waarom het kon gebeuren:
“waarom hebben ze het gedaan?
... de ander antwoordt: “Omdat het kon.”
Dat is het enige antwoord dat er ooit is. (blz. 375)
“Macht heeft altijd dezelfde vorm: ze is onbegrensd, ze is complex, ze vertakt zich tot in het oneindige”. (blz. 428)
Aan het eind blijft er wel hoop. Daar waar één man en één vrouw ontdekken dat er meer is dan ‘niet over je heen laten lopen’. Daar begint iets moois.

In een tijd waarin we overspoeld worden door een lawine aan mannen die misbruik maken van hun macht leek het mij een heerlijk boek om het antwoord te vinden in het boek 'De Macht'. Het begin van het boek is veelbelovend en gaat het vooral op de aanval op mannen die vrouwen met agressie bejegenen. Maar als snel verliest deze nieuwe aanpak op het overnemen van de macht zijn kracht. Dat komt vooral door de uitwerking van het verhaal, de personages zijn oninteressant, een simplistische schrijfstijl met zinnen die grammaticaal gewoon niet kloppen (dat kan uiteraard ook door de vertaling komen) en te lange alinea's. In het boek komen afbeeldingen en bijlages voor die geen toegevoegde waarde hebben. Al snel kom je erachter dat het boek helemaal geen vernieuwing brengt maar alles alleen maar omdraait. Want de vrouwen slaan met hun super power zo door dat ze overgaan tot fysiek en seksueel geweld. Er breekt een oorlog uit tussen het vrouwelijke en mannelijke geslacht en dan ben je natuurlijk weer terug bij af.
Dan komt het verhaal simpel gezegd maar op een ding neer: het gaat er niet om wie de macht heeft maar het gaat erom wie de kracht heeft om deze macht onder controle te houden.

Het is jammer maar er had veel meer in dit verhaal kunnen zitten.

De omschrijving van dit boek trok me enorm aan. Vrouwen die de macht over nemen! Ik had me er al een voorstelling bij gemaakt.

Ik begon aan het boek en vond het prachtig. Een citaat uit de bijbel, de briefwisseling tussen de auteur en een manlijke schrijver van het boek. Het begin van het verhaal waarin jonge meiden een elektriciteitsorgaan (de Wrong) blijken te hebben ontwikkeld waarmee ze lastige mannen de baas konden zijn. Een aantal personen die in elk deel terug komen. De mannen die langzamerhand de macht begonnen te verliezen. En toen liep het niet meer lekker naar mijn mening.

Het is naar mijn niet goed uitgewerkt; het verhaal stokt. Het had een super krachtig verhaal kunnen worden. Tijdens de omwenteling begint het verhaal boeiend, maar gedurende die periode zwakt de kracht van het verhaal af. In feite blijft alles bij het oude, alleen in omgekeerde verhoudingen. Vrouwen blijken net zo gewelddadig te zijn als hun manlijke voorgangers.

Wanneer de Omwenteling is bereikt(de aanloop is een periode van 10 jaar) worden de hoofdpersonen afgeraffeld. In korte stukjes worden de diverse personen nog even genoemd en dan is het verhaal afgelopen.

Dan is er de epiloog: het vervolg van de briefwisseling tussen Neil Adam Armon en de schrijfster van het boek Naomi Alderman (hussel de letters maar eens). Het blijkt dat we inmiddels 5.000 jaar verder zijn en dat men zich niet kan indenken dat ooit de vrouw het zwakke geslacht was en dat de mannen ooit aan de macht zijn geweest.
Leuk gevonden, maar niet iets wat het verhaal nou echt sterker maakt.

Het is op een afstandelijke manier geschreven. Je krijgt niet echt een binding met een van de hoofdpersonen. Daarnaast spreekt de schrijfstijl mij niet echt aan. Het merendeel van het verhaal loopt prima door, maar er staan regelmatig zinnen in die niet lekker lopen. Bijvoorbeeld:
“De medicijnen die ze hem hebben gegeven zorgen er samen met de Glitter voor dat hij zijn eigen aansturende zenuwen voor de wrong aangroeit” en;
“Waarschijnlijk gefotoshopt, kunnen niet echt zijn” en;
“Misschien heb ik mijn lesje wel geleerd. Heeft lang genoeg geduurd”.

Ik vind het einde erg tegenvallen. Er mist kracht in deze explosie van macht. Ik had er meer van verwacht. Evengoed vind ik het idee erg leuk gevonden. Het verhaal was best boeiend om te lezen. Het boek krijgt van mij 3 sterren.

Als een van de Echte Lezer mocht ik De Macht recenseren van Atlas. Ik had me er heel erg op verheugd, omdat ik in het verleden met plezier boeken als De dochters van Egalia of Leven en liefdes van een duivelin heb gelezen, waarin vrouwen de macht grijpen of hebben. Dus ik was echt benieuwd hoe het in deze tijd zou worden uitgewerkt. Ik heb me er tot het eind doorheen moeten slepen.
De eerste honderd bladzijden gingen moeizaam, omdat de verhalen van de vier hoofdpersonen, Ally, Margot, Roxy en Tunde (een man), vrijwel geen raakvlakken hadden en nogal karikaturaal waren. Helaas werd het daarna niet veel beter, wat meer lag aan de manier waarop het concept van vrouwen aan de macht is uitgewerkt, wat me steeds meer tegen de borst stuitte. Sommige vrouwen lijken echt enorm behoefte aan wraak te hebben. Ook het taalgebruik sprak me niet aan: nogal simplistisch en soms ronduit rare woordkeuzes: macht die klotst, een pastille van ijs die vastzit in je keel? Ook de uitwerking dat de macht uit je wrong komt en niet uit jezelf, bevreemd mij. Alleen Roxy laat op het eind zien dat die uit jezelf kan komen.

Na het lezen van een interview met de schrijfster in De Volkskrant (26-1-2018) vielen bepaalde dingen wel een beetje op zijn plek. Alderman blijkt veel met games te doen en dit boek kun je zo in een fantastische game omzetten. En dat ze zich als 22-jarige angstig en verloren voelde, kan ik ook wel proeven, ja. Want wie zou dan niet een Ally of Margot of Roxy willen zijn? Gelukkig is Alderman dat niet geworden, want dat zou slecht kersen eten zijn met haar.

“De Macht” vertelt ons een boeiend verhaal over een wereld waarin vrouwen over een speciale kracht beschikken waardoor ze elektrische stroomstoten kunnen afgeven. De vergelijking wordt gemaakt met een sidderaal. In een bijlage wordt ook een “wetenschappelijke” verklaring gegeven voor het ontstaan van deze kracht, die is genesteld in een wrong bij het linker sleutelbeen.
In het begin gebruiken de vrouwen deze kracht om zich te verdedigen tegen het geweld dat mannen ze aandoen, maar al snel wordt de kracht ingezet om meer macht te krijgen, en uiteindelijk is het de normaalste zaak van de wereld dat de vrouwen de macht hebben. In een samenspraak met de fictieve schrijver Neil Adam Armon (“toevallig” een anagram van Naomi Alderman) wordt de historische context duidelijk gemaakt, waar de nietsvermoedende lezer wordt uitgelegd dat er ooit een tijd is geweest dat de mannen het voor het zeggen hadden en dat werd gesproken over “God de Vader” in plaats van “God de Moeder”.
Het verhaal concentreert zich rondom een aantal hoofdfiguren: Roxy Monke met haar criminele familie, Allie Montgomery-Taylor en haar ambitieuze moeder Margot en de Nigeriaanse journalist Tunde. Allie wordt later, onder de naam Moeder Eva, vereerd als de verlosser.
In de loop der tijd ontstaat een republiek in Moldavië waar de vrouwen munt proberen te slaan uit een drug, die, samen met de kracht, voor bijzondere psychedelische ervaringen zorgt. Een misdaadsyndicaat doet hier goede zaken mee. De president van deze republiek, Tatiana Moskalev, ontpopt zich als een machtswellusteling, die tot staan moet worden gebracht.
De manier waarop vrouwen naar mannen kijken, is niet veel anders dan de manier die nu door de #MeToo-discussie (maar dan net andersom) aan de kaak wordt gesteld. Al met al is het een pakkende beschrijving van de wereld zoals die zou kunnen zijn wanneer de vrouwen de macht grijpen. Het is een boek om achter elkaar uit te lezen.
Een kritisch noot: het is niet helemaal duidelijk waarom de vertaler in deze verder uitstekende vertaling de titel heeft vertaald met “De Macht” in plaats van “De Kracht”, want uiteindelijk draait het om de bijzondere kracht die vrouwen hebben.

Een spannend boek, een beetje een kruising tussen de Hunger Games en de Handmaids Tale en daarnaast ook erg goed geschreven. Echt super!

Een verhaal dat geschreven is om niet meer neer te leggen tot het uit is en om er nog lang over na te denken. Vanuit fictie wordt de huidige wereld een mooie spiegel voorgehouden die tot denken aanzet. En ook zonder die laag is het een fijn verhaal.

De korte samenvatting op de achterkant sprak me enorm aan; vrouwen bezitten een bepaalde kracht en mannen beseffen dat zij niet meer de macht in handen hebben.
Ik vroeg me af hoe de wereld er uit zou zien wanneer de rollen zouden worden omgedraaid en begon dit bijzondere verhaal te lezen.
Voor in het boek staat als ondertitel 'Een historische roman'. Dat leest alsof hetgeen beschreven wordt al eerder gebeurd zou kunnen zijn en we vanaf een later tijdstip terugkijken naar het moment waarop het allemaal begon.

In 'De macht' las ik het verhaal van een aantal jonge meisjes en een enkele jongen. Deze personages komen in elk deel terug en ik las hoe de spanning toeneemt en ook weer afneemt... letterlijk. En dat alles in tien jaar tijd. Maar het is niets nieuws, deze kracht. Ik las over bijbelteksten en berichten over vondsten uit de oudheid, tot wel vijfduizend jaar terug. Heel indrukwekkend!

Door deze personages gedurende tien jaar te volgen, krijg je als lezer een kijk op de volgzaamheid van personen en merkt dat het niet uitmaakt of het mannen of vrouwen betreft. Er hoeft maar één krachtig mens te spreken en de kudde volgt als bijna vanzelfsprekend. Hetzelfde als met MeToo en de hype daaromheen gebeurde.
Het onderwerp in dit boek is bijna actueel en daarom ook waarschuwend of zelfs huiveringwekkend te noemen.

Ik kende deze auteur eerder niet, maar Naomi Alderman beschikt over een prettige schrijfstijl waardoor kleine schoonheidsfoutjes in het niets verdwijnen omdat je zo lekker door kunt lezen.
Het verhaal bevat humor, spanning en een vleugje horror. Je moet zelf maar even de verschrikkelijke dingen lezen die iemand zo maar kan overkomen, enkel en alleen omdat het kan!

Geen spannend of pakkend verhaal.

Wat een onvergetelijk boek is dit. Superactueel en vooral in de kleine observaties messcherp en confronterend. Blijft nog lang na de laatste pagina in je hoofd sluimeren.