Een eigen eiland

Marianne is een zeventienjarige adolescent die laveert tussen de realiteit van het volwassen leven en puberale excessen. Na haar examens verzandt ze in een ‘gap year’, waarin ze moet uitvogelen hoe ze haar toekomst ziet. Jonglerend tussen het criminele milieu van haar vader en het wereldbeeld van haar spirituele hippieachtige moeder wil Marianne vooral gewoon normaal zijn. Ze is op zoek naar veiligheid en stabiliteit. De gebeurtenissen die in gang gezet worden door een toevallige ontmoeting, motorpech tijdens noodweer, met een agent van de gevreesde Guardia Civil drijven Marianne richting een mogelijke ondergang. Een obsessieve verliefdheid, verkeerde beslissingen, ondoordachte acties door drank- en drugsgebruik laten hun sporen na.

Haar moeder, Madresh, is een vrouw die haar dochter in de jaren ‘70 meegesleept heeft naar een Ashram in India en Marokko maar Marianne met evenveel gemak achterliet bij een bevriend echtpaar, tijdens de zoektocht naar haar eigen identiteit. Na diverse omzwervingen lijkt Madresh -die niet met ‘mama’ aangesproken wil worden- haar rust gevonden te hebben op het eiland Formentera waar ze een coachingspraktijk runt, die echter minder floreert dan zij doet voorkomen. Madresh is een getroebleerde, wat bittere vrouw, die zelfs niet schroomt om haar dochter in te zetten voor het bereiken van haar eigen doel. In feite snakt ze naar een goede band met Marianne maar blijkt niet in staat tot de intimiteit die dat met zich mee brengt.
Ron, de -meestal afwezige- vader van Marianne, zit in de cel in Groot Brittannië, vanwege zijn illegale activiteiten. Tegen die achtergrond verblijft Marianne, noodgedwongen op zichzelf teruggeworpen, de maanden maart tot en met september 1987, in de villa van haar vader op Ibiza, het eiland waar zij geboren is.

Schrijfster Esther J. Ending kent de geuren, de smaak, de natuur en de gebruiken van het Eiland Ibiza, waar zij is opgegroeid en de lezer mee naar toe neemt. Voor de Ibizaganger moet de plek wel herkenbaar zijn, ook al speelt het verhaal zich bijna dertig jaar geleden af, en voor de niet-Balearenkenner wordt zo’n levendig minutieus beeld geschetst van de omgeving dat het bijna lijkt of je er zelf geweest bent. Het boek leest als een film waar je midden in terecht komt. De onrust, verwarring, angst en eenzaamheid van Marianne zijn voelbaar en je wordt meegenomen in haar roes van alcohol en verdovende middelen. Maar vooral de kristalheldere momenten van inzicht in haar eigen situatie schuren en wringen. Mede door de jaren ‘80-iconen, die bijna terloops voorbij komen, wordt een duidelijk tijdsbeeld geschetst. ‘Een eigen eiland’ laat zich lezen als een heerlijk geschreven spannend boek of als een ontwikkelingsroman. Zowel leesvoer voor kille avonden als voor warme dagen in de volle zon.

De volgende woorden schreef ik in mijn aantekeningenboekje tijdens het lezen; schoonheid, verbazing, kracht, ontroerd, menselijk, zoveel emotie, eenzaam, hoopvol, prachtig eind.
Dat geeft een klein beetje een indruk over mijn leeservaring. Dit boek deed me heel wat!

Op een aantal passages zat ik met dichtgeknepen keel van ontroering te lezen over de emoties die door de hoofdpersoon heen razen tijdens deze zeven maanden van haar leven op Ibiza.
Soms wilde ik Marianne bij de hand nemen of omarmen, om haar daarna weer een keer wakker te schudden en tegen haar roepen: 'denk even na!'

Tijdens haar jeugd heeft ze enorm genoten van het leven op de Engelse privéschool;
'Hoewel ze zich te jong voelde om al getroffen te worden door nostalgie, kon ze zich soms nauwelijks voorstellen dat het leven ooit weer zo goed zou zijn als toen.'

Zowel haar vader als haar moeder laten haar in haar ogen alleen. Alleen op het eiland en alleen in haar verdriet. Alleen om op te groeien. Helemaal alleen.
'Hij was een slechte vader, ja. Ik ben het met je eens, mam, maar waarom maakt jou dat zo blij? Waarom maakt jou dat niet verdrietig? Dat begrijp ik dus niet.'

Marianne gaat door een diep dal wanneer ze aangehouden wordt door de Guardia Civil. Ze denkt nu zelfs haar zelfrespect te zullen verliezen. En weer staat ze alleen.

'Een eigen eiland' is een prachtig verhaal, het zit meesterlijk in elkaar en laat een mens zien zoals hij kan zijn wanneer eenzaamheid een grote rol speelt.
Ik was geweldig blij met het slot.

Het vooruitexemplaar heb ik enorm graag gelezen en waardeer het met 5/5 sterren.

De roman Een eigen eiland verteld het verhaal van de jonge Marianne. Het verhaal brengt ons terug naar het Ibiza van 1987. Een eiland die bij velen geliefd is als vakantieoord. In Een eigen eiland beschrijft Esther J. Ending echter een geheel andere kant van Ibiza. Een riskant eiland waar Marianne woont en een losbandig leven lijkt te leiden.

De zeventienjarige Marianne heeft het niet gemakkelijk met een criminele vader die vaker weg is dan haar lief is en een irritante moeder die zich voornamelijk bezig blijkt te houden met het geven van alternatieve workshops aan mensen die op zoek zijn naar hun ware ik. Marianne die haar het hardste nodig heeft wordt daardoor vaak verwaarloosd. Marianne is aantrekkelijk, een muzikaal talent, maar vooral erg eenzaam en stort zich volledig op de drank, drugs, hier en daar wat sex en het over de grens smokkelen van geld. Wanneer ze de knappe Ramiro ontmoet voelt ze zich direct tot hem aangetrokken. Er is echter een probleempje, hij is één van de oh zo gehate Guardia civil.

Een eigen eiland is het droevige verslag van een eenzaam meisje op weg naar volwassenheid. Die voornamelijk dankzij het bizarre voorbeeld van haar ouders niet zo goed weet wat ze met zichzelf aan moet. Dit gecombineerd met een heftig portret van het eiland Ibiza maakt het boek tot een uniek psychologisch drama, waarbij vooral de gesprekken tussen moeder en dochter kenmerkend zijn.

Geschreven bij Een eigen eiland

Een lekker weg te lezen boek, wat heel goed aangeeft wat een leegheid een grote groep "vrije" vogels op Ibiza heeft. Feesten, zuipen en snuiven is het devies. Helaas zijn daar soms kinderen bij betrokken. Die kunnen geen beroep doen op hun ouders en mogen het veelal alleen uitzoeken en dat verloopt vaak niet goed.

Een meesterstuk, vanaf de eerste bladzijde was ik gepakt door de vertelwijze van Esther, het is een aangrijpend verhaal waarin duistere zaken hand in hand samen gaan met lichte no nonsense psychologie dat op zeer nuchtere wijze wordt verteld.
Esther kan niet anders dan een wijze oude nieuwsgierige ziel zijn om een verhaal dat doorspekt is van ellende en emotionele ontwrichting zo zuiver en puur te beschrijven dat het lijkt alsof je het zelf meemaakt en toch met een positief gevoel het verhaal kan afsluiten.
Diep respect voor zowel de keuze van het onderwerp als de mooie wijze waarop de menselijkheid door elke zin heen te voelen is. Het blijft ook onbenoemd of dit verhaal geheel of deels autobiografisch is maar de kennis van zaken en weergave van de emoties van de hoofdpersoon doet dit wel sterk vermoeden en juist dat maakt het boek nog waardevoller, een stukje loslaten van een levenservaring gevuld met gemis, verslaving en het zoeken naar jezelf, ik heb mijn stukje levenservaring dat ik in het verhaal herkende in elk geval nog meer een plek kunnen geven na het lezen van dit verhaal.
Een ieder die op welke wijze dan ook iets heeft met Ibiza, hippies e/o leven in Spanje zal een stukje herkenning hebben in dit boek.
Kortom een absolute aanrader!