Een soort geluk

Liefde, dood, spijt, de onverbiddelijke tijd, krakers, drugs, ouwe punk, halfgare eighties bandjes, the ‘good’ old days, het komt allemaal voorbij in deze (autobiografische) zeer goed geschreven roman. Maar ook als je niets met de ‘eighties’ hebt blijft er genoeg over om van te genieten. Veel grote thema’s komen in dit verhaal aan bod zonder ooit een bombastisch of uitgekauwd karakter te krijgen. Dat is een gave, hoor. Aanrader dus!

Helemaal onbevooroordeeld begon ik niet aan ‘Een soort geluk’ van Peter Abelsen; ik kende de auteur immers al als vertaler van oa Don DeLillo, Jonathan Franzen, Jonathan Safran Foer en niet in de laatste plaats van Tennessee Williams, één van mijn literaire helden. Dat schiep verwachtingen en dat de auteur die verwachtingen niet alleen waar maakte, maar me ook nog eens enorm verraste zegt veel over de kwaliteit van dit boek.
We volgen protagonist Martin van Houten vanaf 1980 tot en met 2017 en eerlijk gezegd liep ik niet direct over van sympathie voor deze hoofdpersoon. Hij wentelt zich in slachtofferschap en besluiteloosheid en is hogelijk verbaasd als zijn geliefde zich gekwetst van hem afwendt als hij haar ontrouw is. Hij had het toch eerlijk bekend?
Ik wil niet al teveel kwijt over de inhoud van het boek, want een ieder moet zelf maar oordelen, maar met name de brieven die Martin aan zijn neef stuurt en de laatste hoofdstukken behoren tot de hoogtepunten van de vaderlandse literatuur en lieten me ontdaan achter, die stukken doen vermoeden dat dit boek autobiografischer zou kunnen zijn dan op eerste gezicht verwacht.
En is dat niet het grote geluk van goede boeken? Dat je geraakt wordt, aan het denken gezet, dat je hevig ontroerd kunt raken en soms ongegeneerd luidop zit te lachen zodat je huisgenoten je verstoord aankijken. En dat je de hoofdpersoon aanvankelijk een flapdrol vindt en gaandeweg steeds meer van hem gaat begrijpen, van de gekwetstheid en onzekerheid die zijn handelen bepaalt, want is zo’n man niet een spiegel?
‘Een soort geluk’ is een klassieke entwicklungsroman en dan ook nog eens een hele goede.

Een heel fijne roman. Alles zit erin: boeiende personages, liefde, rouw, humor en een prachtig tijdsbeeld van de jaren 80 in Amsterdam. Het leest zeer soepel weg, maar pas op: de hoofdpersonen blijven je nog lang bij. Zou ook zo verfilmd kunnen worden.

Een bij vlagen zeer aangrijpend boek, met name in de passages over ziekte en rouw, maar daar staan een weldadige humor en onvergetelijke personages tegenover. Het verhaal zit zo geraffineerd in elkaar, met alle geheimen die iedereen met zich meedraagt, dat er bij een tweede lezing nog van alles uithaalt. Onvergetelijk!

Deze autobiografische roman is een van de beste boeken die ik in lange tijd heb gelezen. Het is een debuutroman maar doet niet onder voor het werk van de meest gelauwerde Nederlandse schrijvers. Het werk is een zowel empathisch, ontroerend als schrijnend liefdesverhaal. Maar zeker ook humoristisch en genadeloos oprecht. Niets en niemand wordt gespaard en zeker de hoofdpersoon zelf niet. Onbegrijpelijk dat de literaire wereld dit werk nog onbesproken heeft gelaten.

Naast het heerlijke talige van deze roman - zo fijn opgeschreven - moest ik weten hoe het zat. Het verhaal van de personages en hun motieven. Dit is geen vlot geschreven vlieg voor een dag, maar een intrige die tot de bodem door mij onderzocht moest worden. Ik heb gesabbeld op dit verhaal, werd familie. Heb gelachen, heb me verbaasd en in de ogen gewreven. Dit is wat een roman met en lezer moet doen. Precies goed. Ik kijk uit naar het tweede boek, want Abelsen heeft me te grazen.

Een verhaal waar je in wordt gezogen en wat, nadat je het boek uit hebt, nog lang in je gedachten blijft rondspoken.
Direct, aangrijpend en rauw. Een aanrader.