Gelukkig hebben we de foto's nog De zelfgekozen dood van mijn broer

Geschreven bij Gelukkig hebben we de foto's nog

Een geweldig boek, al lijkt het simpel iemand die depressief is krijgt een euthanasie beschrijft het een proces van jaren. Het proces van de euthanasie is heel liefdevol opgeschreven door de broer.

Geschreven bij Gelukkig hebben we de foto's nog

Het boek is inderdaad heel vlot geschreven waardoor je het snel uitleest, en het is zeer pakkend.
Wat ik erg jammer vind is dat het blijft bij voornamelijk een beschrijving van wat er gebeurde. Er wordt nergens op gevoelens ingegaan noch op de heikele kwestie van euthanasie, zeker in een geval als dit. Van een journalist had ik op de een of andere manier meer verwacht. *
Ik had in ieder geval meer willen lezen over de pogingen die de broer van de auteur deed om van zijn problemen af te komen. Hij zegt ergens dat de euthanasie werd verleend niet vanwege het alcoholisme maar vanwege de depressies en angststoornis die zijn broer had. Maar hier wordt nergens op in gegaan, ook niet op de worsteling die zijn broer ongetwijfeld heeft gekend om van de drank af te komen. Zijn ervaringen met hulpverleners, de opnames in klinieken - het komt allemaal niet aan bod. Jammer. *
Daardoor is het denk ik ook beter te begrijpen dat de media en de mensen heel veel vragen gingen stellen. Ze worden niet beantwoord door Langedijk, hij toont er alleen verontwaardiging over (de enige keer in het boek dat het emotioneel wordt). *
En ondanks dat Langedijk stelt dat het niet ging om het alcoholisme, is dat het enige dat met meer detail wordt beschreven - NIET de naar zijn zeggen ware oorzaak van de problemen en de doodswens van zijn broer, de depressies en angsten. De kaft toont een leeg bierglas. Langedijk windt zich op over het (te voorspellen) gegeven dat media zich stortten op het idee van 'euthanasie wegens alcoholisme' maar tegelijk lijkt het bijna alsof deze uitgave ook op die opschudding mikte. *
Als de kern van het probleem depressie en angst was, waarom lezen we daar dan amper iets over in het boek noch over de pogingen om die psychiatrische aandoeningen aan te pakken? *
Er wordt verder ook geen moment zelfs maar ingegaan of gereflecteerd op de vraag of zijn broer misschien last had van dingen die hij had meegemaakt. In die zin lees ik ontkenning in de woorden van Langedijk: nee, de jeugd was prima. Maar niemand in het boek uit veel emoties. Het is wat makkelijker om te stellen dat het een fijne jeugd was als je niet bezig bent met diepere gevoelens. De schrijfstijl zelf ademt een 'over emotie heen schaatsen' dat zover ik het weet, wel degelijk een voedingsbron voor ernstige (psychische) problemen kan vormen.

Marcel schrijft niet alleen een persoonlijk verhaal van kennen en niet kennen van zijn broer, die heeft gekozen voor de dood. Het grijpt je aan en bevangt je , je wordt meegenomen in de poel van ellende van Marc. Je begrijpt de keuze van Marc om zijn lijdensweg van pijn, intens verdriet, hopeloosheid en zinloosheid te doen eindigen. Het boek overstijgt de persoonlijke tragedie door een thematiek aan de orde te stellen, die belangwekkend is voor de samenleving waarin we nu leven en voor elke individuele mens die worstelt met het leven.

Een goed verhaal over euthanasie bij psychische problemen. Een groot taboe wat doorbroken moet worden. Ik vond het prettig om te lezen hoe de naasten hiermee omgaan

Geschreven bij Gelukkig hebben we de foto's nog

"Gelukkig hebben we de foto's nog" is niet alleen het ontzettend trieste levensverhaal van Mark maar ook van Marcel, zijn zus en ouders. Alle handelingen uit liefde om Mark maar te helpen, hoe bont hij het ook maakt. De keuze van Marcel om het contact op een laag pitje te zetten als Mark er een potje van maakt. Het moeten loslaten van Mark omdat hij niet meer geholpen kan en wil worden. De acceptatie van de keuze om uiteindelijk voor euthanasie te gaan en daarin je broertje en zoon te moeten begeleiden. Erachter komen dat je je eigen broer en zoon wellicht niet zo goed kent als je dacht en daar achter komen in de laatste maanden van zijn leven en door middel van dagboek notities. En dat allemaal samengevat in één boek. Je voelt het verdriet, de frustratie, de pijn maar ook de liefde in de laatste maanden van Mark zijn leven. De eigen gedachten van Marcel die afgewisseld worden met de dagboek notities van Mark. Een ontzettend intens maar mooi en liefdevol boek waarin loslaten ineens een hele andere dimensie krijgt. Waar het eerst loslaten van een verslaafde broer is omdat zijn gedrag niet meer te handhaven is, draait het naar loslaten uit liefde omdat iedereen ziet dat het leven niet meer te doen is voor Mark. Zeker een aanrader om te lezen!

Geschreven bij Gelukkig hebben we de foto's nog

Ik kende Mark, ook vóór de verslaving al, ik kende al die jaren alleen zijn kant van het verhaal. Voor mij heel fijn om ook de andere kant van het verhaal te horen.

Geschreven bij Gelukkig hebben we de foto's nog

Indringend verhaal

Het boek heeft diepe indruk op mij gemaakt.
Grote bewondering voor de auteur Marcel Langendijk hoe hij dit 'drama' heeft weten te verwoorden.

Marcel beschrijft zo oprecht , eerlijk en pijnlijk zijn relatie met zijn broer. De broer waar het veel over ging de laatste jaren in zijn familie zoals in de meeste families waar iemand met diepe problemen zit. De vermoeidheid, de machteloosheid, het wantrouwen ook soms.
Het boek ontroerde mij in zijn eenvoud.Het is het mooiste wat je kon doen voor je broer en voor je ouders.
Respect en een schouderklop... je hart op de juiste plaats.
Misschien omdat dit het eerste boek is dat ik terug las nadat ik zelf ( als gewone moeder en niet schrijver) een boek uitgaf in dec.over de vermissing van mijn zoon. (Een spoor van verdriet)

zwaar maar mooi thema dat dikwijls taboe is en niet begrepen of veroordeeld wort