Het leven noemen roman

De aangrijpende roman 'Het leven noemen' is een van de mooiste boeken die ik sinds mijn studie literatuurwetenschap heb gelezen. De auteur houdt een sobere stijl aan, die prettig leest en nergens het verhaal overschaduwt. De inhoud staat centraal, en wordt gevoelig en met veel empathie voor beide hoofdpersonages gepresenteerd aan de lezer. Hoewel de gebeurtenissen in het plot indrukwekkend genoeg zijn, zit de echte kracht van deze roman in de rake omschrijvingen van de innerlijke reis die Mira en Vera doormaken, zowel in het verleden als in het heden. Omdat er vanuit de auteur geen uitgesproken oordeel komt, word je als lezer vrijgelaten om de gedachten, emoties en keuzes van de personages te interpreteren. Zelfs als de personages onbegrijpelijke keuzes lijken te maken, blijf je hierdoor meegaan in hun verhaal. Dit maakt 'Het leven noemen' een boek dat onder je huid kruipt. Het enige dat ik jammer vond, was dat de flaptekst al een belangrijk plotonderdeel weggeeft. Dit deed voor mijn gevoel af aan de subtiele en knappe opbouw van het narratief. Desalniettemin is het een boek dat ik met gemak in één ruk heb uitgelezen, en dat me de komende tijd nog veel zal bezighouden. Een echte aanrader.

Vera krijgt als jong volwassene een burn-out en zoekt hulp bij een therapeute, die al snel doorheeft wat er aan de hand is. Langzaam komen bij Vera herinneringen boven drijven en hoewel ze heel graag wil geloven dat deze niet kloppen, beginnen dingen toch op hun plaats te vallen. Mira, de moeder van Vera, lijdt aan het syndroom van Münchhausen by Proxy en heeft haar als kind ziek gemaakt om zelf aandacht te krijgen. Gaat het Vera lukken om ondanks haar jeugd wat van haar leven te maken?

De hoofdstukken wisselen tussen Vera, die haar verhaal in de ik-persoon vertelt en Mira’s verhaal dat in de derde persoon is geschreven. Hierdoor krijg je niet alleen een beeld van de enorme impact die dit syndroom op het leven van Vera heeft, maar ook van het leven van Mira en wat haar mogelijk mede tot haar daden heeft kunnen brengen.

Aisha Dutrieux heeft een vlot leesbare en beeldende schrijfstijl, je voelt de loyaliteit van Vera aan haar moeder en de eenzaamheid van Mira. De dialogen zijn erg sterk en de venijnige opmerkingen en sneren komen hard binnen. Het leven noemen is een zeer aangrijpend en knap geschreven en opgebouwd debuut.

Dit boek gaat over moeder Mira en dochter Vera. Mira wordt geboren in een gezin waar absoluut geen aandacht is voor haar en haar gevoelens. Zij doet er niet toe! Wanneer haar vader overlijdt als zij 9 jaar is, ervaart ze geen medeleven van haar moeder maar wel van de kinderen op school. Heerlijk vindt ze dat, ze wordt gezien. Door het verzinnen van nare verhalen blijkt ze die aandacht vast te kunnen houden. Ze kan niet meer zonder die aandacht en raakt er aan verslaafd.

Haar dochtertje Vera wordt de dupe. Door haar ziek te maken met pillen en door haar te smoren krijgt ze veel belangstelling en aandacht van dokters en ziekenhuispersoneel. Ze geniet ervan. Voor Vera is het vreselijk en vindt het zelfs erg voor haar moeder dat zij zo vaak ziek is. Haar hele jeugd is gevuld met deze ellende.

Het is hartverscheurend om dit te lezen, maar het boek is ook hoopvol. Je leest over de worsteling van Vera om los te komen van haar moeder en het verdriet beetje bij beetje te verwerken onder begeleiding van Pascalle, haar therapeut en andere mensen die op haar pad komen.

Het is een prachtig debuut en dit verhaal is verdrietig maar boeiend. Belangrijk en waard om gelezen te worden.

Wat een prachtig en goed geschreven boek is dit. Fijngevoelig en rauw tegelijk. De auteur weet met haar sobere, maar mooie stijl de zware tragedie van het verhaal in kleine details pijnlijk aan het oppervlak te brengen. Realistisch en droevig, maar ergens ook hoopvol. Zonder sentimenteel te worden, raakt het verhaal van Mira en Vera je van binnen.

'Het leven noemen' neemt je mee in een boeiend verhaal over een gecompliceerde moeder-dochter relatie, die hun weerslag heeft op beider levens. Er is veel zorg besteed aan de karakterontwikkeling van beiden. Gevoelig en zonder oordeel, zodat je met beide hoofdpersonages kan meeleven, ondanks het leed.

Het enige minpunt is naar mijn mening dat de flaptekst al een groot deel van de plot verraadt. Toch is dit intrigerende boek het lezen absoluut waard, van de eerste tot de laatste bladzijde. Echt een knap debuut, dat ik iedereen kan aanraden!

Het leven noemen is een sterk debuut van Aisha Dutrieux!

Het boek neemt ons mee in het leven van Mira en Vera, we ontdekken al vrij in het begin dat de relatie tussen Mira en Vera niet is zoals hij moet zijn zijn.
Mira lijdt aan het syndroom Munchhausen by Proxy en maakt haar dochter Vera opzettelijk ziek door haar medicatie te geven die zij ontvreemd van cliënten die zij verzorgd in de thuiszorg en zelfs van haar eigen moeder.

Het verhaal is in afwisselende tijdsbestekken en perspectieven geschreven. Het ontvouwd zich subtiel en kruipt langzaam onder je huid! We komen belangrijke momenten uit de jeugd van Mira te weten, wat kan verklaren hoe zij de vrouw is geworden zoals ze is geworden en het syndroom heeft ontwikkeld.

Dit boek zet aan tot nadenken, het is een sterk debuut! Het verhaal kruipt onder de huid. Is beeldend, ingehouden zonder woede en vooroordeel geschreven!
Achteraf wil je weten hoe het leven van Vera verder is gegaan.

Ik kijk uit naar het volgende boek van Aisha Dutrieux! een schrijfster om in de gaten te houden.

Wat een start, vanaf de eerste bladzijden hangt er een mist van verdriet en pijn over de bladzijden. Verdriet en pijn die een begin zijn van een beklemmend verhaal dat de lezer in de ban houdt en waar je van emotie naar emotie heen en weer wordt geslingerd. De auteur schuwt niet om eerlijk en rauw de eenzaamheid van Mira en Vera te verwoorden en deze eenzaamheid kruipt onder de huid van de lezer.
De twee verschillende vertelperspectieven vullen elkaar aan en omschrijvingsbeschrijvingen geven een aanleiding om de emoties weer te geven die de personages voelen. Dit debuut leg je als lezer niet zomaar neer, het verhaal zindert na en belicht eindelijk een onderwerp waar we in de maatschappij zo weinig over weten. Aisha Dutrieux een naam die we niet gauw gaan vergeten en kom maar op met je volgende roman! Respect!

Dit debuut neemt je mee in een moeder/dochterrelatie die onder je huid gaat zitten en ervoor zorgt dat je niet kunt stoppen met lezen en als het uit is blijft het nog lang in je hoofd zitten.

Regelmatig zat ik met ongeloof te lezen wat Mira haar dochter Vera aan deed, dat zou een kind toch nooit en te nimmer mogen ondergaan, laat staan veroorzaakt door haar eigen moeder.
Műnchhausen by proxy is een vreselijke aandoening waarbij het kind het slachtoffer is van de behoefte aan aandacht van de ouder. Aandacht van artsen voor haar als moeder van een ziek kind, dat zij zelf ziek maakt door in Vera’s geval haar zware medicijnen dwingen te slikken onder het mom van vitamines.
Als Vera als jonge vrouw hulp zoekt bij een psycholoog, komt zij, door vergeten herinneringen/beschadigingen terug te vinden, er langzaam achter wat haar moeder haar allemaal heeft aangedaan.
Ze doet haar uiterste best een nieuw leven op te bouwen dat het waard is om háár leven te noemen.
Dit boek heeft mij enorm geraakt.
De schrijfster heeft een zwaar thema pakkend, rauw en respectvol geschreven. Ik ben, in positieve zin, meegesleurd in het verhaal en zit, vol verwachting, klaar voor het volgende boek van deze schrijfster.

‘Het leven noemen’ is de debuutroman van Aisha Dutrieux, en wat een kalme, doch impactvolle roman is het geworden.

Mira heeft een dochtertje, Vera en werkt in de thuiszorg. Ze verhuizen veel en hebben hierdoor weinig bekenden en vrienden. Mira leidt aan het Münchhausen-by-proxysyndroom. Dit is een aandoening waar iemand opzettelijk een ander ziek maakt om aandacht te krijgen.

‘Jij. Jij maakt dat ik geen ruimte in durf te nemen, jij maakt dat ik mijn niet geliefd voel.’

Vera gaat in de pedagogiek werken en komt in een burn-out terecht. Veel puzzelstukjes uit haar jeugd passen niet samen of missen. Als ze met een psycholoog gaat praten heeft deze al snel door waar het probleem ligt. Ergens weet Vera dit ook. Al veel langer geeft ze soms tekenen waaruit blijkt dat ze wel weet dat wat haar moeder doet fout is, of doorheeft dat het haar ziek maakt. Vera bevindt zich in een worsteling met zichzelf, haar verleden en haar gevoelens.

‘Zou je het mij ooit vergeven, of zou je besluiten dat je mijn moeder niet meer wilde zijn?’

Op een kalme, heldere manier zien we Vera haar problemen en denkwijze. De verhouding tussen Vera en haar moeder is heel duidelijk beschreven. Het boek leest prettig, heeft voelbare karakters en een prettige en beeldende schrijfstijl.

Aïsha Dutrieux laat enorme kunde en een eigen stijl zien in dit boek. Het is rustig, helder en realistisch, maar komt juist hierdoor hard aan. Een belangrijk onderwerp, ik hoop dat vele mensen dit boek gaan lezen om hierover te leren en kennis te maken met deze auteur. Ik heb genoten.

Fantastisch mooi en vooral meeslepend boek! Zat helemaal in het verhaal. Hoop dat de schrijfster snel met een tweede boek komt!

Prachtig, het verhaal komt binnen en blijft boeien tot de laatste bladzijde.