Ik ben er niet

Zes jaar geleden is bij mijn partner de diagnose bipolaire stoornis gesteld, na een lastige zoektocht van 12 jaar.

Dit is een toegankelijke, respectvolle en vooral herkenbare roman waarin het oprekken van je grenzen als partner, de zoektocht naar de juiste diagnose, de onvermijdelijke opname en behandeling, het voortschrijdend inzicht van de effecten en het verloop van de ziekte, effecten op de relatie; met je partner maar ook met familie en vrienden, de genetische oorzaken en de angst voor erfelijke belaste kinderen, de twijfel en het schuldgevoel, maar vooral, het langzaam maar zekere besef dat deze ziekte nooit weg zal gaan en levenslang behandeld zal moeten worden, met alle bijwerkingen en gevolgen van dien. Het is allemaal zeer treffend en herkenbaar beschreven door de jonge Lize Spit.

Ons sociale leven is kleiner geworden, mijn vrouw nu 100% afgekeurd (na bijna 25 jaar) en ook mijn carrièreperspectieven zijn bijgesteld; enorme effecten die met een eerder en breder begrip van partners, familie, vrienden en collega’s kleiner hadden kunnen zijn.

Deze romans dragen bij aan dat brede begrip, zeer knap gedaan.

Na haar debuut “het smelt” schreef Lize Spit in haar gekende stijl een erg kwetsbaar doch subtiel vertederend verhaal.

Het is duidelijk dat Lize niet zomaar boeken schrijft om te schrijven maar wel degelijk op zoek gaat naar het beste wat de lezer wil.

De personages worden prachtig beschreven en het verhaal is zo fragiel dat je zomaar in het boek zou stappen om de personages te omarmen.

Lize spit heeft in dit ontroerende toch wel schrijnende maar mooi en prachtig verhaal ingespeeld op de verbeelding van de lezer. Dit begint trouwens al in de titel.

Spit is erin geslaagd om mij als lezer mee te nemen in het personage van Simon, 570 pagina’s dacht ik hem dus ook te zijn. Dit krijgen dus enkel de beste auteurs voor elkaar...

Het boek komt een beetje traag op gang, wat de ongeduldige lezer misschien afschrikt. Toch is deze uitvoerige situatieschets noodzakelijk om een goede basis te leggen voor de later opgebouwde spanning. Enkel door de situatie zo haarfijn te omschrijven, voel je het groeiende onbehagen, de twijfel én de liefde voor haar partner. Herkenbaar, meeslepend en toch respectvol.

Ik vond dit beter dan haar debuut. Prachtig geschreven. Accurate beschrijving van personages, locaties, gevoelens, de problematiek die speelt... Spannende opbouw. Ik kon het boek niet wegleggen.

Het is een meeslepend verhaal waar je een mooi beeld krijgt van de verschillende personages, hun verleden, heden en gedachten. Het leest als een trein en is zeer mooi opgebouwd! Het is een mooie tweede roman van Lize Spit.

Heel knap en subtiel geschreven. Het grijpt je naar je hart hoe breekbaar het leven kan zijn. Ik ken niemand met psychoses of bipolariteit. Ik vind het dan ook heel bijzonder dat je een lezer zonder voorkennis van deze materie zo emotioneel kan meesleuren in de tragiek ervan.

Een dikke pil om een tijdje in te duiken, net zoals Het Smelt! Ik vond t weer een super boek, die traag wordt opgebouwd, maar waardoor je echt tot het laatste moment geen idee hebt hoe het nou zal aflopen. Aanrader.

Wederom een adembenemend verhaal van Lize Spit. Het kruipt onder je huid, zo beklemmend, zó goed. Literatuur op het allerhoogste niveau. Wel voor de doorzetters, maar je zult meer dan beloond worden.

Het onderwerp is wel interessant, maar ik vond het te langdradig.

Ik heb het boek geleend uit de bibliotheek en zonder verdere informatie te raadplegen is het door mij gelezen. Ik raadpleeg alleen boekbesprekingen als ik vastloop of de moed opgeef om verder te lezen. Ik zoek dan een beetje houvast of erkenning dat het lezen een hele opgave is. Die bevestiging had ik nu niet nodig.
Nadat ik het boek neerlegde had ik een brok in mijn keel. Het boek ontroerde me. Prachtig geschreven, soms lijkt het wel alsof je naar een film zit te kijken. De verhaallijn die laatste minuten weergeven op weg naar huis, afgewisseld met het langere betoog heb ik goed kunnen volgen. Terwijl ik vaak in de war raak bij veel wisselingen in het perspectief, had ik hier helemaal geen last van. Er zit vaart in het verhaal, je wil weten hoe gaat het verder. Ik moest me beheersen om niet het laatste hoofdstuk alvast te lezen. Ik heb me mee laten voeren in de vertelling. Die soms heel dichtbij kwam omdat ik aantal mensen ken met een dergelijk ziektebeeld. Hoe ga ik daarmee om? Rekening houden met deze ziekte en tegelijk ook de ander blijven zien met zijn mogelijkheden en talenten. Soms behoorlijk moeilijk omdat goed te doen. Ook dat moet je leren loslaten.
Het volgende stukje tekst wil ik ter illustratie weergeven:
“Ze had vast mijn column in de Libelle gelezen, en twijfelde nu ook of ze Simon kon vertrouwen in de nabijheid van haar kind.’ Bestond er maar een drogist waar je een nieuw doosje vertrouwen kon kopen,’ waren de laatste regels van haar column, ‘want vertrouwen is als een pleister. Eenmaal losgetrokken blijft het nooit meer helemaal kleven.’ (p.540)