Kathmandu Hipsters

Na het aanschouwen van een opmerkelijke en opwindende cover denk ik op de eerste pagina dat de schrijver lef heeft om met zulke buitenissige en onuitsprekelijke woorden en namen zijn boek te beginnen. Herhalingsdrift kan hem ook niet ontzegd worden want ik weet na het lezen van het eerste hoofdstuk vrijwel zeker dat er aardbeienvelden in Osha Tapoban liggen.

In hoofdstuk twee (en volgende) kom ik – hoe heerlijk - levensbeschouwing tegen zoals in: ‘De mens wil bedrogen worden. Liever de schijn van geluk dan de naakte feiten.’ Een zin die mijn ziel steelt is: ‘Ik heb een Van Gogh aan de muren. Zonder zonnebloemen.’

In een razend tempo – en daar moet ik mijn hoofd bijhouden – verandert het perspectief. Van verkrachter/moordenaar/chantabele tot toeschouwer/manipulator. Dan ben ik nog maar bij het begin. Een stoet aan aparte figuren volgt, in Amsterdam en in Nepal. De onbevangen en eerlijke Nepalese taxichauffeurs spannen de kroon; ik zou ze voor Amsterdam wensen.

Bij de herhalingen van de naam, type, kleur et cetera van de twee Zweedse rugzakken, – te zien in de trailer – die cruciaal zijn in en voor het verhaal, vraag ik me af of ik de schrijver wil slaan of dat ik onbedaarlijk in de lach zal schieten.

In eenzelfde stijl bespringen vluchtnummers mijn visuele vermogen, de werking van oxazepam, deodorant, schnitzels, Tuborg, koffiepads, dollars met de beeltenis van Benjamin Franklin, de Citizens Bank, fokking lekkere dingen als white widow, flesjes AA, cappuccino’s, de ‘Kiss of Zuri’, …

Er is ongelooflijk veel te ontdekken in Kathmandu Hipsters; het boek bevat een rijkdom aan toegelichte onderwerpen en kennis die ik voetstoots aanneem.

Personages, die de eerder genoemde opvolgen in een maalstroom aan gebeurtenissen, weet de schrijver ingenieus met elkaar te verweven. Zo sterk zelfs dat ik soms aan mijn verstand twijfel.

Het is niet aan mij het verhaal hier te vertellen, dan zou ik Peter Mabelus schromelijk tekort doen omdat zijn boek gelezen moet worden. Het enige dat ik zeg is dat het verhaal eindigt in een orgastische plot dat ik echt, maar dan ook echt niet, had zien aankomen.

Kortom, Kathmandu Hipsters is een intelligent werk dat de lezer hoe dan ook weet te beroeren en waarin de passie voor het schrijven zindert, van een zeer aperte stijl die ik tot nu toe nog niet heb mogen lezen.

Het boek, dat uit drie delen bestaat, speelt zich af tussen vrijdag 7 maart 2015 en dinsdag 12 mei 2015 in Nepal en Amsterdam. De verbijsterende epiloog vertelt wat er op 5 september 2015 gebeurt.

De auteur neemt de lezer mee in het leven van vier jongvolwassenen; Anne droomt van haar eigen winkel in Oosterse spullen. Haar vriend Tom Disco is DJ en wil Anne graag helpen haar droom te verwezenlijken. Peter heeft een rijke vader die vindt dat Peter maar moet gaan werken om zijn studie te betalen. Lizzy werkt in een coffeeshop; haar vader is miljonair, maar ze wil geen geld van hem aannemen. Ze staat alleen in de coffeeshop als Peter binnengewandeld komt; het klikt. Ze gaan er samen een leuke dag van maken; drugs, alcohol en seks zijn hier onderdeel van.

Al snel ontstaat het idee om met z’n vieren naar Nepal te gaan om inkopen te doen voor Anne haar toekomstige winkel. Wat een leuke reis had moeten worden, wordt een ramp van ongekende omvang. Een zware aardbeving treft Nepal. Huizen, gebouwen, wegen, het vliegveld en verkeerstoren worden verwoest. Er vallen duizenden doden en gewonden.

Een Nederlander mag een week gaan mediteren in Osho Tapoban in ruil voor zijn ervaring, die het blad Happinez zal publiceren. De lijst van wat er allemaal niet mag tijdens de meditatieweek is enorm. Zijn verbazing is dan ook groot als hij ziet dat veel volgelingen zich hier niet aan houden.

We zijn verlicht!’ ‘We zijn verlicht!’ ‘We zijn verlicht!’

Hij volgt de Amerikaanse Noa en Nederlander Erik Kotter naar de aardbeienvelden; hij ziet wat zich daar afspeelt en filmt alles.

Erik is terug in Nederland en ontvangt van Noa een rode hartvormige USB-stick en een sleutel van een bagagekluis. Op de USB-stick staat een Word-document en een videofragment.

Erik Kotten, ik ken jouw geheim. Ik weet wie je bent. Ik weet waar je woont. Ik weet wat je doet. Ik weet wat je gedaan hebt in Osho Tapoban. Bekijk eerst de beelden op de USB-stick.

Het is duidelijk dat Erik wordt gechanteerd; hij moet cocaïne naar Nepal smokkelen. Tot in detail staat beschreven wat hij moet doen, meenemen en op welke dag en tijdstip hij vertrekt en terugkeert. Doet hij dit niet, dan zal zijn geheim bekend worden.

Loopt dit goed af?

De cover toont de afbeelding van de rode hartvormige USB-stick, die als een rode draad door het verhaal loopt.

‘Kathmandu Hipsters’ schetst een goed beeld van het leven en de cultuur van Nepal; de altijd vriendelijke en behulpzame taxichauffeurs, het relaxte leven, de drugsmokkel en de vieze omgeving waarin kinderen op straat liggen te slapen.

Het verhaal geeft de lezer aardrijks- en geschiedkundige kennis mee, vertelt over het mediteren, maar het blijft spannend tot het eind.

De auteur heeft een aandrang om in herhaling te vallen; de vluchtnummers worden eindeloos herhaald, de woorden van de taxichauffeurs, de bijzonderheden van de rugzakken en toch is dit niet storend, omdat het past bij het verhaal.

Langzaam voert de auteur de diverse personages op. In een fijnzinnige schrijfstijl verwoordt de auteur over Hipsters die denken dat liefde en spiritualiteit te koop is met drank, seks en drugs. Er gebeurt heel veel in dit briljant en met veel vernuft geschreven verhaal, maar de auteur zorgt ervoor dat het overzichtelijk blijft. Humor ontbreekt niet en gebeurtenissen vloeien als vanzelfsprekend in elkaar over.

Aan het eind van het verhaal kun je je als lezer afvragen: Zijn vrienden te vertrouwen? En tot wat zijn mensen in staat voor geld?

Een onvervalste page-turner die een beroep doet op de spitsvondigheid van de lezer.

De horizon was van mij. De horizon was van iedereen. Je nam wat je gaf en gaf wie je was. Iedereen was thuis.

Peter Mabelus’ boeiende hipsters namen me mee naar Nepal.
De verschillende karakters van, en de dynamiek tussen de hoofdpersonen zijn dusdanig beschreven dat ik me naast hen op de bank, in het vliegtuig, op een veldbed en veel andere plekken waande. Ze roken, drinken en slikken. Lachen, huilen, maken plannen en nemen me mee op bijzondere avonturen in Kathmandu en Amsterdam. Het lukt Peter om me te laten houden van bijna alle karakters in het boek, zelfs van die van bedenkelijk allooi.
Het verhaal zit vol met heerlijke, droge humor (ik voelde me onoverwinnelijk door Rexona en Oxazepam om maar even iets te noemen) zonder te domineren. Het sluit naadloos aan bij dramatische gebeurtenissen.
‘Oh god, wat nu?’ hoorde ik mezelf regelmatig denken terwijl ik las. En ik werd niet teleurgesteld. De laatste hoofdstukken zijn verbazend. Geen rare draai, geen plotseling aangedragen randfiguur die opheldering geeft, het is een heel natuurlijk en toch verrassend eind. Dit boek is af, het laat me niet achter met losse eindjes. Ik houd ervan.

In Kathmandu hipsters val je van de ene verbazing in het andere. Tot de laatste bladzijde weet je niet hoe dit verhaal zal eindigen. In ieder geval totaal anders dan je zou verwachten. Je moet niets verwachten in het leven, blijkt elke keer weer, het is anders niet te doen.
Ik moest even wennen aan de schrijfstijl van Peter, maar na een paar hoofdstukken leerde ik zijn humor kennen. Zijn absurdisme en de droge manier van vertellen maakte mij aan het lachen, al waren dat niet direct grappige dingen die ik las, in tegendeel.
De dialogen zijn onwerkelijk en toch komen ze natuurlijk over. Het verhaal boeit vanaf begin tot het einde, je wilt doorlezen, maar helaas moet je soms werken en koken en dat soort dingen...
De herhalingen en de gedetailleerde beschrijvingen van vluchtnummers, merken rugzakken en stiften deden eerst mijn wenkbrauwen omhoog trekken, maar gaandeweg begon ik ze te waarderen.
Ik ben benieuwd naar het nieuwe boek van deze schrijver!

P.S.: Geschreven in Válor, provincie Granada, Spanje, in mijn Happines Planner van de Hema, met een wit-groene Bic balpen met het opschrift: Courtyard (C) Marriot (R) "Make room for a little fun." (TM)