Missievaders een familiegeschiedenis van katholieke wereldverbeteraars

Mar Oomen vertelt in Missievaders het verhaal van haar vader en grootvader. Beide mannen vertrokken ooit als arts naar 'de Derde Wereld', om daar de armen te helpen. Oomen doorspekt het verhaal met weetjes, feiten en cijfers, waardoor het verhaal van één familie een prachtig doorkijkje biedt naar een groter geheel.

Oomen schrijft beeldend en meeslepend, waardoor je al op de eerste bladzijde nieuwsgierig bent naar de situatie waarin deze mensen zich bevinden. Ik vond het verhaal erg leuk geschreven en had het boek dan ook binnen drie dagen uit. Omdat het boek over een vrij lange periode gaat, waarin bovendien ontzettend veel veranderde in de wereld, komen veel verschillende onderwerpen aan bod: van het leven in de kampen in Indonesië tijdens de Tweede Wereldoorlog tot veranderende opvattingen over ontwikkelingswerk tot de katholieke emancipatie en later de ontkerkelijking. Oomen vertelt als het ware 'hoe het vroeger was' en dat doet ze met respect. Toch is ze niet bang om kritische vragen te stellen en laat ze ook de minder goede kanten duidelijk in beeld komen.

Het boek is gebaseerd op verschillende bronnen: brieven en andere documenten van verschillende familieleden, de archieven van religieuze en andere organisaties, gesprekken met betrokkenen en kranten. In de tekst staan dan ook veel citaten, die soms uit één woord en andere keren uit een hele alinea bestaan. Meestal wordt daarbij kort aangegeven waar het citaat vandaan komt, zodat de lezer het kan plaatsen. Dat gebeurt echter niet altijd, waardoor ik een paar keer heb gedacht: "Wie zegt dat?" Het verhaal wordt niet opgebroken door voetnoten, maar de verantwoording en bronvermelding is per hoofdstuk vastgelegd in een bijlage. Hierdoor ontstaat een zeer leesbaar geheel, waarin op natuurlijke wijze wordt geschakeld tussen persoonlijk verhaal en achtergrondinformatie.

Waar ik niet van gecharmeerd was, was de introductie bij de hoofdstukken. Oomen begint ieder hoofdstuk met een stukje in de ik-vorm, waarin ze iets vertelt over een gebeurtenis uit haar leven of een stuk dat ze tegenkomt in een archief. Vervolgens stelt ze zichzelf een aantal vragen, om daarna weer terug te gaan naar het verhaal van grootvader of vader Oomen. Hoewel deze stukjes interessante vragen oproepen en de gebeurtenissen ook vaak boeiend zijn, ervoer ik het begin van een nieuw hoofdstuk steeds als een breuk in het verhaal. Omdat het hier ging om losstaande gebeurtenissen, niet ingebed in het eigenlijke verhaal, creëerden ze meer verwarring dan helderheid en was de overgang van introductie naar de rest van het hoofdstuk niet vloeiend.

Toen ik het boek las, was ik er steeds ontzettend enthousiast over. Ik wilde meer weten en steeds maar verder lezen. Na afloop voel ik me echter niet helemaal voldaan. Ik heb het gevoel dat er vragen zijn opgeroepen die niet beantwoord zijn. Dries (de vader van de schrijfster) vormde de aanleiding voor het boek en de schrijfster heeft zich door het hele boek heen allerlei dingen over hem afgevraagd, maar zijn verhaal is - naar mijn gevoel - nog niet helemaal verteld. Toch zou ik het boek aanraden, omdat het een onderbelicht aspect van onze geschiedenis toegankelijk maakt.

Mar Oomen is journalist en antropoloog en deze combinatie zorgt ervoor dat ze zeer grondig te werk is gegaan bij het onderzoeken en beschrijven van haar eigen familiegeschiedenis waarin zowel haar grootvader als haar vader als missieartsen de wereld in trokken. Ze heeft dit familieverhaal opgeschreven omdat het parallel loopt met een geschiedenis van Nederland die tot nu toe nog niet zo vaak verteld is, over de bijdrage van katholieke dokters en hun gezinnen aan de Nederlandse katholieke missie.

Haar grootvader Janus en zijn vrouw Stans vertrokken in 1933 naar Celebes met de allerbeste bedoelingen, geïnspireerd door Albert Schweitzer, om goede werken te doen en zieltjes te redden. Zij waren ‘leken’, gewone, bevlogen gelovigen en geen religieuzen. Ondertussen moest er behoorlijk geconcurreerd worden met de protestantse zendeling. Maar alleen zij die in Hem geloofden, zouden in de hemel komen. Ieder ander geloof was bijgeloof. Stans zag erop toe dat zij een voorbeeldleven leidden, als een katholiek modelgezin. De lokale bewoners waren als vanzelfsprekend tweederangsburgers. Er was geen respect voor de lokale waarden en tradities.

Oudste zoon Dries, de vader van de auteur, kon - om de rol van ideale zoon te vervullen die hem was toegedicht - bijna niet anders dan hetzelfde pad volgen. In een brief uit hij nog voorzichtige kritiek op de ‘dwingende voortreffelijkheid van zijn ouders’, maar in 1958 vertrekt hij als missiearts naar Tanzania, samen met zijn vrouw Pauke en zoontje Paul. Het gezin vertegenwoordigde het roomse modelgezin, de brengers van geloof, gezondheid en beschaving. Na zeven Tanzania en drie jaar Ethiopië kwam het hele gezin in 1968 terug naar Nederland. Dries had ondertussen twijfels gekregen: hadden de Tanzanianen en Ethiopiërs het door zijn aanwezigheid beter gekregen? Nauwelijks, de belangrijkste veroorzakers van ziektes - infecties en wanvoeding - waren gebleven. En alsof ze er last van hadden dat ze niet hetzelfde leven leidden als mensen in het westen.

In 1980 ging het mis met Dries, na een reis naar Malawi.
In 1985 maakten Janus en Dries nog één keer samen een reis naar Indonesië. Stans had niet meegewild, haar houding tegenover het verleden was te ambivalent.

Mar Oomen vertelt in een radio-interview (NPO radio 1, 24-08-2019) dat zij haar grootouders en ouders altijd als helden had gezien. Zij wist niet dat ze missieartsen waren, dat was haar nooit verteld. Waarom niet? Als antropoloog leerde dat ze dat missieartsen fout waren, de lokale cultuur veranderden, mensen dwongen het katholieke geloof aan te nemen. Haar ouders waren een instrument geweest van die missie. Hoe verwarrend.

Oomen heeft veel onderzoek gedaan en is ‘natuurlijk’ in de desbetreffende ziekenhuizen in Indonesië, Tanzania en Ethiopië gaan kijken. Ze weet de persoonlijke familiegeschiedenis goed in te bedden in de historische gebeurtenissen. Door haar persoonlijke verhaal gaat deze periode leven en ga je intens meeleven met deze mensen die grote offers brachten en met de allerbeste bedoelingen over het geloof en de tradities van de lokale bewoners heen walsten. In 2019 is dat lastig te bevatten maar in de tijdsgeest van toen de heersende norm.

Zal er over pakweg 50 jaar ook zo over onze tijd gesproken worden? Dat over iets wat wij normaal en beschaafd vinden, in 2070 een boek verschijnt waarbij de lezer zich afvraagt hoe ze in het begin van de 21e eeuw zo bekrompen hebben kunnen handelen? Deze geschiedenis zet de lezer wel aan het denken. Al die offers en goede bedoelingen maar toch ook zo fout.

De vele feiten en uitgebreide beschrijvingen zorgden er wel voor dat ik het boek af en toe even weglegde om wat anders te gaan doen. Dit is niet een boek om in één ruk uit te lezen. Voor mensen die geïnteresseerd zijn in deze bijzondere periode is deze familiegeschiedenis van katholieke wereldverbeteraars een aanrader.

De journalist en antropoloog Mar Oomen schreef het goed gedocumenteerde boek 'Missievaders' over het leven van haar vader en grootvader, die beiden hun leven in dienst van de missie van de Rooms Katholieke Kerk stelden. In het boek worden zoals je van een antropoloog mag verwachten allerlei verbanden gelegd tussen grote gebeurtenissen in de geschiedenis en de afzonderlijke levens van beide personen, waarbij de schrijfster ook haar eigen herinneringen aan haar vader en grootvader een plaats geeft. Mar Oomen heeft een onderhoudende manier van vertellen en dat maakt dat je het boek geboeid en in één adem uitleest ondanks de soms grote tijdsprongen. De schrijfster heeft veel onderzoek gedaan naar het missieverleden van de Rooms Katholieke Kerk en hiervoor allerlei archieven door heel Nederland nagespeurd rond het religieuze en medische koloniale verleden zoals zij in haar nawoord en verantwoording beschrijft. Zelfs de ziekenhuizen waar haar vader en grootvader in Indonesië, Tanzania en Ethiopië werkzaam waren, werden door haar bezocht om zo een beeld te krijgen van de nagelaten erfenis van haar familie in die landen, waarbij zij ondertussen ook zelf in het reine wilde komen met haar eigen familiegeschiedenis. In het boek zijn diverse foto’s opgenomen uit het familiearchief van de familie Oomen, die een goed beeld geven van de beschreven gebeurtenissen.

MIssievaders beschrijft eerst het leven van Janus Oomen, die met zijn vrouw Stans en twee kleine kinderen in 1933 als missiearts vertrekt naar het missieziekenhuis in Tomohon op Celebes. Het echtpaar werd hiertoe geïnspireerd door het lezen van het boek van dr. Albert Schweitzer, die zelf op 30-jarige leeftijd nog begon aan een studie medicijnen en in Gabon een zendingsziekenhuis startte. Janus en Stans wilden ook zelf hun leven in dienst stellen van het geloof en de samenleving. De grootste drijfveer lag echter in hun Rooms-katholieke geloof en door 'goede werken' te doen en een voorbeeldig katholiek leven te leiden wilden ze hun arme naasten in het toenmalige Nederlands-Indië winnen voor het katholicisme. Het past in het geschetste tijdsbeeld dat het echtpaar daarbij hun eigen opvattingen superieur achtten en deze opvattingen probeerden over te dragen op de bevolking en de reeds aanwezige zusters in het ziekenhuis.
In maart 1942 vallen Japanse troepen het eiland Java aan en wordt ook de familie Oomen geïnterneerd in de Jappenkampen. Schrijnend is de situatie vooral voor de oudste twee jongens uit het gezin als ze worden gescheiden van hun moeder en alleen moeten zien te overleven in een mannenkamp. Wanneer de oorlog ten einde is, is ook de situatie in Nederlands-Indië drastisch gewijzigd en blijkt de hoop op het opnieuw oppakken van het missiewerk ijdel. Uiteindelijk vertrekt het gezin in 1951 terug naar Nederland en vindt Janus Oomen een nieuwe werkkring bij de VN waarvoor hij het verband tussen voeding en gezondheid gaat onderzoeken in ontwikkelingslanden.

Het is zoon Dries die uit idealisme treedt in de voetsporen van vader Janus, wanneer hij in de jaren ’60 samen met zijn vrouw Pauke en hun kinderen als missiearts vertrekt naar Tanzania om in dat land een op katholieke leest geschoeide gezondheidszorg van de grond te krijgen. Het moet frustrerend zijn geweest dat het opzetten van een preventieve gezondheidszorg en gezondheidsvoorlichting ondanks al zijn inspanningen niet van de grond kwam.
Mar Oomen schetst in Missievaders een eerlijk beeld van de toenmalige missie en haar koloniale houding , die ondanks haar tekortkomingen veel heeft betekend voor de bevolking in die landen. Voor iedereen die geïnteresseerd is in het koloniale verleden van Nederland en in het bijzonder de geschiedenis van missie en zending is dit een lezenswaardig en boeiend boek, waarbij ik moet opmerken dat een uitleg van de katholieke rituelen node werd gemist. Hierdoor heeft het boek uiteindelijk 4 **** van mij gekregen.

Het boek missie vaders verteld ons aan de hand van een tijdlijn het verhaal over artsen in de tropen in dienst van de katholieke kerk.
Het is een non fictie geschiedenis verhaal over de familie van de auteur.
Toch lijkt de auteur een bepaalde afstand te nemen waardoor ik soms het gevoel heb niet in haar familie mee te mogen kijken.
Ondanks dat er veel over de missie verteld word mis ik een stukje persoonlijk meeleven.
Soms bekruipt mij het gevoel alsof ik een studie boek in handen heb.

Het geeft inzicht in wat de missie vaders deden passende in het tijdsbeeld.
Toch had ik graag wat persoonlijke verhalen gelezen of bijvoorbeeld een connectie met de bevolking.

Vraagstukken zoals: moeten wij ons westerse leven opdringen aan een ander land zijn goede vraagstukken en laten je hier over nadenken.

Als we richting het einde van het boek gaan krijgen we een klein stukje te zien van het leven na missie vader te zijn geweest.
Dat geeft een stukje voldoening.
In het nawoord komen we nog een stukje dichterbij.
Ik had graag geluisterd naar hun persoonlijke verhalen in dit stuk geschiedenis die zeker verteld moet/Mag worden.
Het blijft ergens afstandelijk wat ik jammer vind.

Schrijfstijl was regelmatig worstelen,zinnen herlezen opnieuw naamplaatsen herlezen.
Het leest niet makkelijk door, en zorgt ervoor dat het boek minder lang de aandacht vast kan houden.

Mijn verwachtingen zijn dus anders dan ik gehoopt had echter is dit voor iedereen met interesse in geschiedenis zeker een waardevol boek.

Interessante en vlot geschreven familiegeschiedenis die zich afspeelt in de Nederlandse missie. Oomen heeft het verleden van haar grootouders en ouders in de missie grondig onderzocht. Ze vertelt hun verhaal met open blik, zonder zich te verliezen in onbelangrijke details - waar familiegeschiedenissen nogal eens onder lijden. Het boek blijft daardoor van begin tot einde boeien. Haar schrijfstijl is beeldend, het verhaal meeslepend en soms ook ontroerend. Aanrader voor iedereen met interesse in geschiedenis.

Missievaders, een familiegeschiedenis van katholieke wereldverbeteraars verteld door dochter/kleindochter van Janus en Dries Oomen. Het vertelt het verhaal van hoe een familie gedreven door een drang om de wereld te verbeteren door middel van het geloof en dan met name het katholieke geloof in landen als Indonesië of het continent Afrika te brengen.
Beide heren Oomen zijn artsen en gaan als “leken” mee op de katholieke missie, ze brengen medische kennis, - kunde en fungeren als goed voorbeeld hoe een katholiek gezin zou moeten zijn.
Het boek sprak mij aan omdat het ook de koloniale geschiedenis zo goed belicht, hoe dacht men in die tijd over de bevolking en hoe had men bedacht dat het nodig was “het geloof” daar te brengen. Men blijkt ook nog concurrentie te hebben aan de protestanten want die zijn al veel actiever daar geweest en hebben daar via scholen, ziekenhuizen en kerken al veel meer mensen bereikt.
De schrijfster spreekt het niet zo uit maar je proeft wel haar kritische blik en haar vraagtekens bij deze missies, die met hart en ziel door haar familie zijn uitgevoerd. Want met name haar vader Dries had toch af en toe wel heel veel moeite met die zusters en broeders en hun starre denkwijze.
Wat ook een belangrijk onderdeel in het boek is, zijn de geestelijke problemen van Dries, wat later blijkt o.a. voor te komen uit de tijd dat ze in het Jappenkamp verbleven. Op latere leeftijd komt dit tot uiting en geeft zoveel problemen waardoor Dries alles kwijt raakt (vrouw, geld etc.) en tussen 2 werelden verblijft, de realiteit in Nederland en het gewenste verblijf in Afrika, maar eigenlijk nergens helemaal thuis hoort.
Het boek is zeer interessant en leest prettig, alhoewel sommige stukken een beetje langdradig zijn maar het geeft zo goed de tijdsgeest weer waarin deze familie maar ook zoveel anderen leefden met de gedachten de wereld te moeten verbeteren en te bekeren.

‘Missievaders’ is de familiegeschiedenis van journalist en antropoloog Mar Oomen.
Mar wil haar vader Dries graag interviewen over zijn verleden en dat van haar grootvader. En na veel gemopper komt een kist boven water waarin veel brieven en documenten, verslagen, enz. zitten van haar grootvader- en moeder. Een goudmijn voor Mar natuurlijk. Grootvader Janus en zijn vrouw Stans en twee kinderen Dries en Joris vertrekken in 1933 per boot, waarop ook een groot aantal missionarissen en missiezuster meereizen. Zij zullen ziekenhuizen gaan bouwen, verpleegsters op gaan leiden, maar bovenal het R.K. geloof gaan verbreiden en zoveel mogelijk Indonesische mensen gaan proberen te bekeren. Daarmee waren ze al wat aan de late kant, er waren nl. al heel wat ziekenhuizen en kerken door de protestantse zendelingen gebouwd.
Janus ging voortvarend aan de slag als arts en Stans liet op allerlei manieren zien hoe een model R.K. gezin behoorde te leven. Daar hoorde o.a. ook het Sinterklaasfeest en Kerst bij en de reidans.
Na een aantal jaren zal het gezin op verlof gaan naar Nederland, maar helaas breekt dan de Tweede Wereldoorlog uit en kan dit niet doorgaan. Als Japan Indonesië bezet komen ze in een Jappenkamp terecht en worden na enige tijd ook van elkaar gescheiden. Na de oorlog vinden ze elkaar weer terug en na een jaar vertrekt Stans met de kinderen naar Nederland, Janus blijft en later gaat ’t gezin toch weer terug naar Ned. Indië, zonder de oudste zoon Dries die in Nederland blijft om naar de middelbare school te gaan.
Maar als de strijd voor onafhankelijkheid te hevig wordt komt de hele familie terug naar Nederland.
Dries gaat in Utrecht medicijnen studeren, wil ook arts worden en voor de missie gaan werken. Hij trouwt met Pauke, ook zeer toegewijd en katholiek, en zij gaan naar Tanzania, inmiddels ook bezig met de onafhankelijkheidsstrijd, onder leiding van Nyerere, die graag wil samenwerken met de RK missie, die de onafhankelijkheid steunt. Na Tanzania vertrekken ze naar Ethiopië, maar van lieverlee heeft de missie niet meer zoveel invloed, de ziekenhuizen zijn niet meer van de kerk. Het gezin keert terug naar Nederland, waar de regering nu volop inzet op ontwikkelingswerk.
Mar Oomen heeft haar familiegeschiedenis prachtig doorweven met de geschiedenis van de missie in Nederlands-Indië en Afrika door middel van alles wat zij vindt in de kist met boeken en papieren en foto’s en toch nog verneemt van haar vader Dries.
Het is allemaal mooi en pakkend opgeschreven, je komt heel wat te weten over de katholieke missie.
De foto op het omslag deed me erg denken aan een boek van W.G. van der Hulst: Van een witte zuster en een klein zwart kindje, dat ik zo’n 60 jaar geleden kreeg bij het kerstfeest van de zondagsschool (wel protestants…), waar ik toen op zat.

De vader van Mar Oomen heeft het plan opgevat om een Renault Kangoo te kopen en ermee naar Tanzania te rijden. ‘Want ze hebben me daar nodig’ . Zo begint het boek van Mar Oomen. De vader van Mar Oomen heeft een bipolaire stoornis en Mar is benieuwd wat er in het verleden van haar ouders en grootouders heeft afgespeeld. Ze erft de correspondentie en de dagboeken die haar ouders en grootouders bijgehouden hebben op hun missiereizen naar Nederlands-Indië en Afrika en schreef er een boek over. Missievaders.
Het boek gaat over haar grootvader die geïnspireerd door Albert Schweitzer van studierichting verandert en na zijn studie met zijn vrouw Stans naar Nederlands- Indië emigreert.

P73: “En zo probeerden janus en Stans samen met de Hollandse zusters, paters, fraters en missionarissen een eilandje van Katholiek geluk te vormen in een gebied dat al bijna helemaal gekerstend was, maar door het verkeerde geloof.”

Vlak voor de oorlog proberen ze naar Europa te komen maar dat lukt niet, dan worden ze gevangen genomen door de Japanners in zgn Jappenkampen. De oorlog is voor hun een vreselijke tijd maar de dekolonisatie na de oorlog zorgt voor meer geweld in hun nieuwe thuisland. Gelukkig overleeft het hele gezin deze periode en kunnen ze na de oorlog terug naar huis. Naar Nederland

Daar gaan de kinderen studeren, Janus, de grootvader van Mar Oomen, blijft zich echter inzetten voor de hulp in ontwikkelingslanden. Hij inspireert zijn kinderen om hetzelfde te doen en de vader van Mar, Dries, vertrekt met zijn vrouw en kind naar Tanzania. De visie op deze missie is echter veranderd van een missie om het geloof te verspreiden naar ontwikkelingshulp. Dit boek geeft dan ook een mooi beeld van het veranderende wereldbeeld in de jaren 50, 60 en 70.

Het verhaal eindigt met een afscheidsreis die Janus en Dries naar Nederlands- Indië en voor Mar een heimweereis naar Tanzania. Daarmee is de cirkel rond. De plannen met de Renault Kangoo gaan niet door maar door deze gebeurtenis is er wel een heel mooi boek ontstaan.

Dit boek bevat een persoonlijk verhaal van een missionaris familie met veel aandacht voor de verhalen uit de geschiedenis van deze mensen. Hun missie en hun kijk op de wereld verandert en dat heeft Mar ook goed weergegeven. Ze heeft elk familielid een plekje gegeven in het verhaal. Vooral de rondzendbrieven en de brieven naar elkaar geven goed weer hoe de gebeurtenissen de mensen beïnvloeden. Het elkaar missen ondanks hun missie en visie en enthousiasme om dit werk te doen klinkt tussen de regels door.
Ook de eerlijkheid moet je als lezer wel treffen, Mar zet niemand op een voetstuk en schreef dit boek niet om te laten zien hoe geweldig haar ouders en grootouders waren. Er klinkt wel trots en veel respect door maar ook hun tekortkomingen en mindere kanten komen tevoorschijn. Bijvoorbeeld dat Janus zichzelf wel heel hoog acht en ook dat Dries zijn ouders echt mist als hij als enige van het gezin in Nederland verblijft om te studeren.
Het was heel bijzonder om dit boek te lezen, ik heb nooit geweten hoe het allemaal zat en wat de missionarissen en tropenartsen bewoog om naar de andere kant van de wereld te verhuizen om mensen te helpen.

De vader van Mar Oomen, Dries, is 76 jaar als hij haar vertelt dat hij een auto wil kopen om naar Tanzania te rijden. Vader Dries lijdt aan een bipolaire stoornis en is met zijn medicijnen gestopt. Zijn kinderen weten goed dat hij zo’n reis niet kan maken. Mar wil hem interviewen over zijn verleden en dat van haar grootvader. Hij geeft haar een kist met brieven, documenten en boeken die van haar grootouders zijn geweest, een verslag dat haar grootvader Janus geschreven heeft over zijn herinneringen aan het Jappenkamp en ordners met zijn eigen correspondentie. Voor hij haar vragen wil beantwoorden, moet zij dit eerst doorlezen.
In 1933 vertrok haar grootvader met zijn gezin naar Nederlands-Indië op een boot vol missiezusters en missionarissen. Zij hadden verschillende doelen voor ogen. Het bouwen van ziekenhuizen, zieken op te zoeken en mensen op te leiden tot verpleger/verpleegster. Maar het hogere doel was de verbreiding van het Rooms-katholieke geloof. De protestantse zending had ook kerken en ziekenhuizen gebouwd, maar dat was in hun ogen onvoldoende. Alleen hun geloof was het ware geloof. Het beviel Janus en Stans goed in Nederlands-Indië. Zij willen een voorbeeld zijn hoe een goed Rooms-katholiek gezin moet leven.
Als zij op verlof naar Nederland zullen gaan, breekt daar de WOII uit en kunnen ze niet weg. Als de Jappen bij de oorlog betrokken worden, komen zij in een Jappenkamp terecht. Een jaar na de oorlog worden zij, zonder Janus, gerepatrieerd naar Nederland. Na verloop van tijd vertrekt het gezin weer naar Nederlands-Indië, waar de onafhankelijkheidsstrijd in volle gang is. Dries blijft in Nederland om naar school te gaan. Als de toestand onhoudbaar wordt, reist het gezin weer naar Nederland.
Dries besluit ook missiearts te worden en gaat medicijnen studeren. Hij ontmoet Pauke. Zij trouwen en vertrekken in 1958 naar Tanzania. Op dat moment is daar de onafhankelijkheidsstrijd gaande. De leider van de strijd, Nyerere, graag wil samenwerken met de aanwezige Europeanen. Dit komt ook, omdat de missie achter de onafhankelijkheidsstrijd staat.
Zij wonen op verschillende plaatsen in Tanzania. Ook zij zijn een model Rooms-katholiek gezin. Na een periode in Tanzania vertrekt het gezin naar Ethiopië. De functie van Dries verandert van missiearts naar tropenarts. Het geloof is voor hen nog steeds belangrijk, maar de ziekenhuizen zijn niet meer van de kerk. Na terugkeer in Nederland wordt er anders tegen missie aangekeken.

In “Missievaders” ontdekt Mar Oomen door de documenten die zij doorneemt steeds meer stukjes van haar familiegeschiedenis.
Haar schrijfstijl is pakkend en beeldend. Je gaat meeleven met de verschillende personen en waant je in de tropen. Het is duidelijk dat zij veel onderzoek gedaan heeft. Niet alleen de documenten van haar vader, maar ook bij archieven van de Rooms-katholieke missie en de protestantse zending.

Mar Oomen (1961) is journalist en antropoloog. Eerder schreef ze Indische Nederlanders in Kamp Westerbork en, met Jos Palm, En de goden verhuisden mee. Ze werkt als freelance redacteur en eindredacteur voor diverse media en publiceerde in Vrij Nederland en Historisch Nieuwsblad.

Missievaders van Mar Oomen verteld de familiegeschiedenis van de schrijfster zelf. Een geschiedenis die een uniek inkijkje geeft in de katholieke missie. Een tijd waar in Nederland zelf niet heel veel aandacht meer voor is en ook veel mensen niet veel meer vanaf weten.
Het boek gaat zeker niet alleen over de katholieke missionarissen. Ook andere belangrijke gebeurtenissen in de familie- en de wereldgeschiedenis komen ter sprake. De Jappenkampen en het effect op de familie, de dromen van haar grootouders en ouders, het opgroeien in een streng Katholiek gezin, de tijd dat zij zelf in Afrika woonde met haar ouders. Ook deze onderwerpen krijgen aandacht, waardoor het boek nergens een opsomming van droge feiten wordt.
Integendeel zelfs, Mar Oomen heeft een hele prettige manier van vertellen. Het boek leest vrij vlot en wordt nergens belerend. Wat mij betreft zeker een aanrader!