Strijdlied Van De Tijgermoeder

Wat een openhartig verhaal! Ze durft te vertellen aan de hele wereld dat ze thuis aan het schreeuwen en dreigen is om de beste resultaten te bereiken!!! Het gebeurt wel eens dat ik ook boos ben op mijn kinderen en soms ga (uit machteloosheid) schreeuwen. Maar daarna heb ik heel veel spijt en hoop ik dat mijn buren niet hebben gehoord. Ik ben zelf geboren en opgegroeid in het Oostblok. Mijn ouders gebruikte westerse opvoedmethodes: niet dwingen of dreigen maar uitleggen waarom je moet studeren. Ik denk dat het beste is om een balans te vinden tussen Chinese/oosterse en westerse opvoedmethodes. Het boek is makkelijk te lezen, je hoeft geen academisch niveau te hebben. Het verhaal is soms grappig, maar wel ontroerend en het zet je aan het denken. Mijn advies is: lezen.

Bij de verschijning van dit boek ontstond veel commotie over de Chinese manier van opvoeden versus de Westerse. Na de harde stellingnames tegen de autoritaire stijl van Amy Chua was ik dan ook erg benieuwd naar de inhoud van haar boek. Het heeft al mijn verwachtingen overtroffen. Inderdaad, Amy Chua hanteert een Spartaanse opvoedingsstijl en het cliché van hardwerkende, intelligente Oosterlingen wordt meer dan eens bevestigd. Maar de auteur stelt zich met dit boek ook heel kwetsbaar op door haar eigen twijfels kenbaar te maken naarmate het boek vordert en haar dochters ouder worden. Ze schrijft zelf dat ze graag overdrijft en net zoals haar jongste dochter houdt van dramatiek. Dat maakt dit boek net zo prikkelend. De onzekerheid als moeder tegenover twee kinderen die elk een andere aanpak vergen, zijn heel herkenbaar, ook voor Westerse ouders. Uiteraard is de opvoeding die zij beschrijft op zijn minst extreem. Hadden haar dochters zelf een boek geschreven, dan zou het wellicht een pijnlijk verhaal zijn geworden. Maar gezien door de ogen van de moeder, die de nodige zelfrelativering aan de dag legt, is het verhaal vaak grappig en heel ontroerend. De uitleg over de muzikale opleiding van haar dochters zorgt voor een extra dimensie. Ik heb veel bewondering gekregen voor Amy Chua: haar opvoedingsstijl ligt mij niet, haar pen en eerlijkheid des te meer!

Verrassend vlot geschreven (van een hoogleraar rechten verwacht je een heel andere stijl) en zooooo herkenbaar :) De gedrevenheid van de hoofdpersoon is zo excentriek dat het bijna komisch is, maar uit eigen ervaring weet ik dat er niets grappigs is aan de traditionele Chinese opvattingen over opvoeding.
Dit boek geeft heel goed uitdrukking aan het fundamentele verschil tussen een westerse en Chinese / oosterse zienswijze (cultuurverschillen zijn namelijk altijd fundamenteel). Ook de reacties. Waar Nederlandse recensenten vooral kritiek lezen op de westerse manier van opvoeden en een pleidooi om meer uit je kinderen te halen (want anders worden we links en rechts ingehaald door de Chinezen) vind ik het vooral heel leuk dat Amy Chua de dingen zo treffend weet te benoemen die zo vanzelfsprekend zijn voor de Chinese resp Amerikaanse leefwijze, en zo ingewikkeld voor iemand die tussen twee werelden moet schipperen.

Geschreven bij Strijdlied van de tijgermoeder

Alle ouders zouden dit boek verplicht moeten lezen vóór ze besluiten om hun kind naast schoolverplichtingen, op extra lessen te doen. Zoals oa sport en muzieklessen.
In dit boek gebeurt dit ook nog eens met een van binnenuit gevoeld " MOETEN", doordat deze in Amerika opgegroeide moeder, eigenlijk een Chinese opvoedingscultuur van huis uit meekreeg. Dat botst met de algemeen westerse cultuur wat het opvoeden van kinderen betreft. In de westerse cultuur MAG een kind op piano- of vioolles. Bij deze moeder MOET alles. En dan ook nog prestaties die aan de top zitten van wat een mensenkind kan opbrengen. Met minder neemt ze geen genoegen. Ze is hoogopgeleid deze moeder, die handelt vanuit het respect dat ze voor haar eigen chinese ouders heeft, maar moet uiteindelijk toegeven dat ze daarin niet behaalt wat ze op het oog heeft voor haar kind. Tegelijkertijd geniet ze van het moederschap terwijl wij soms denken: "valt dit niet onder kndermishandeling?". Ze bepaalt erg veel in het leven van haar kinderen, maar ze haalt wel het hoogst haalbare eruit. Hun talenten worden ontwikkeld zogezegd.
Mooi is dat haar oudste dochter het laatste hoofdstuk vult met een goed onderbouwde mening over de opvoeding zoals haar moeder (met goedvinden van de joodse vader!) haar die gegeven heeft. Een heel leerzaam boek dat stemt tot nadenken. Zijn wij westerlingen te soft in de opvoeding? Je mag best je eisen stellen aan je kind. Tot hoever kun je gaan?

Geschreven bij Strijdlied van de tijgermoeder

Dit boek blijft echt hangen. Ik heb het inmiddels alweer 4 maanden geleden gelezen en elke dag komt het boek nog wel eens terug in mijn gedachten. Het is totaal niet herkenbaar, maar daarom voor mij zeer leerzaam. Deze mevrouw drilt haar kinderen tot het uiterste en ziet dit als goed voor haar kinderen zorgen. Contrasterend met hoe de Westerse Wereld haar kinderen opvoedt, denk ik. Daarom erg boeiend.

Geschreven bij Strijdlied van de tijgermoeder

Goed boek! Vlot lezend

Geschreven bij Strijdlied van de tijgermoeder

Ik vond het een heel mooi verhaal. Ik kon het moeilijk weg leggen het liefst zou ik het aan een stuk uitlezen. Ik heb ook heel veel respect voor de moeder dat ze zoveel geduld heeft en helemaal voor haar idee van opvoeding gaat. Ook al is haar man en kinderen niet helemaal eens met dat idee.