Vergeetclub

Het is een geweldig boek. Mijn moeder dementeert en daardoor weet ik dat je veel dingen maar met humor moet zien. Dat er veel humor in ellende kan zitten laat dit boek je zien. In 2 avonden uitgelezen, ik kon er niet mee stoppen. Heb hardop zitten lachen en raad iedereen dit boek aan!!!

'Zuster Mien Abdoellah staat de korstjes van de boterhammen af te knippen. Het is lunchtijd. Mijn moeder zit al aan tafel, samen met de dames Kistenmaker, Glims en Map. Ze kijkt kwaad. Zelfs als ik haar begroet, blijft ze boos kijken, dat belooft niet veel goeds.'
Actrice Tosca Niterink toverde jarenlang als Thea, als vrouwelijke helft van het befaamde tv duo Theo (Arjan Ederveen) & Thea met de hazentanden, grote glimlachjes op de gezichten van kinderen en volwassenen. Kleine Tosca’s worden groot en andere, meer serieuze onderwerpen dringen zich op, zonder dat ze daarom vraagt. Maar altijd nog treedt ze die schaduwen met humor tegemoet, want ‘waar humor niet meer toegelaten wordt , waar men de helft van het leven onthouden wordt, sterft alle leven af’. Tosca Niterink over De vergeetclub, een bundel met verhalen over haar dementerende moeder, cijfersloten & paling met slagroom:

Voor wie schreef je dit boek, voor je moeder of voor jezelf?
Natuurlijk voor allebei, ik geef mijn moeder een stem en mezelf ook. Trouwens, ik schreef het ook voor de andere moeders in de andere vergeten vergeetclubs in ons land en de dochters daarvan en de zoons en de rest van de familie. De warme en koude kant en de buren, kortom voor iedereen. Boven de 85 wordt de helft van onze landgenoten dement. Als ik er niks over schrijf blijft de vergeetclub in de vergetelheid. Ondanks dat hun korte termijn geheugen is aangetast zit alles er nog op en aan. Vooral het uitgesproken karakter. Dat valt niet uit te trappen als een heidebrandje, zelfs achter een cijferslot blijft het doorsmeulen en laait regelmatig op.

Heeft je moeder er iets van gelezen?
Helaas niet.

Hoe vindt ze het dat je zo open & eerlijk over haar schrijft?
Vond ze er nog maar wat van.

Voel je je nog steeds schuldig/verdrietig over het feit dat ze ‘uiteindelijk in zo’n tehuis’ terecht kwam?
Tuurlijk. Een Surinaamse zuster, die voor mijn moeder wast kookt strijkt en stofzuigt, voor een minimumloon, waarna ze naar huis gaat om hetzelfde voor haar vijf kinderen te doen zei nadat ik haar vroeg of ze dat niet erg vond of wat veel: in Suriname is het heel gewoon om voor je ouders te zorgen, toen moest ik antwoorden, met het schaamrood op mijn kaken; in Nederland is het heel gewoon om niet voor je ouders te zorgen.

Voor meer interviews & mooie boeken, zie www.bol.com/boekenredactie.

Om zo intens en op zo'n zonnige manier het leven te beschrijven van 8 bejaarden, die niet meer precies weten hoe het leven in elkaar steekt, getuigt van een groot hart en enorme humor.

De beschrijvingen van de wederwaardigheden van de hoofdpersonen zijn leuk en gaan op geen enkele manier kleinerend klinken. De mensen worden in hun waarde gelaten, maar je moet zo vaak zo hard lachen om hoe het leven met hen en zij met hun leven omgaan.

Een absolute aanrader, voor mensen die wel maar evengoed ook die niet met Alzheimerpatiënten omgaan.
Een compliment voor de schrijfster is op zijn plaats.

Een boek vol herkenbare en ontroerende bezoekverhaaltjes van Tosca Niterink aan haar moeder. De geschetste sfeer, de onvoorspelbare reacties en uitspraken van moeder Niterink en haar medebewoners, de onderlinge gesprekjes. Het zijn stuk voor stuk pareltjes, waarin het geluk doorklinkt, terwijl dat juist zo moeilijk te koppelen is aan een leven als demente. Soms overheerst even de verbazing over het taalgebruik van de dementerenden.
Een boek om telkens een paar verhaaltjes uit voor te lezen en de humor in te zien van die aparte wereld waarin je terecht komt als je je brein verliest of daar getuige van bent.
Anniek Kramer - Menskapitaal

Ik heb het boek bijna in een teug uitgelezen.
Ik vond het erg leuk en realistisch geschreven.
Het verteld precies het verhaal wat ik nu ook met mijn vader meemaak.
Die zit nu ook een half jaar in zo' n woongroep. Bij hem zijn ze met 8 mannen maar de verhalen zijn hetzelfde.
Een must voor mensen die ook een familielid hebben die alzheimer heeft.
Eeeeerg goed boek

Tosca Niterink heeft een prachtig boek over alzheimer geschreven. Ik heb regelmatig hardop zitten lachen. Ze tekent met veel gevoel voor detail de vaak absurdistische dialogen op. Zonder de 8 dames die voor hun eigen veiligheid achter een cijferslot leven ook maar een moment belachelijk te maken. Waar andere schrijvers vaak alleen de donkere kant van alzheimer beschrijven laat Niterink zien dat het leven niet voorbij als je alzheimer hebt en dat er naast drama ook ruimte is voor een grap en een grol

Jammer dat ik het uit heb ik hoop op een vervolg!

Na een aantal dagen te hebben gewerkt als vrijwilliger tijdens het koken voor dementerende ouderen heb ik dit boek aangeschaft. Wat een herkenning! Alsof ik alles opnieuw beleefde! De manier waarop het boek geschreven is vind ik super! En hoe Tosca omgaat met deze mensen.... PETJE AF!!!

Geschreven bij De vergeetclub

het is uit het leven gegrepen, heel herkenbaar.
zoiets maak ik ook wekelijks mee.
het boek is heel mooi geschreven.

Mooi geschreven boek over een serieus en aangrijpend onderwerp als dementie dat je ook met een glimlach leest door de grappige humor. Absoluut een aanrader.

Vandaag draaide ik de laatste bladzijde om. Iets waar ik mij weken tegen verzet heb. Ik wilde het niet uitlezen. Zo mooi, ontroerend, hilarisch, uit het ware leven gegrepen, droog, nooit te langdradig, geen minpuntjes, enkel genieten is het en verlangen naar meer. Telkens meer. Dus ja, ik ga het zeggen. Dit is het heerlijkste en leukste boek dat ik ooit in mijn leven gelezen heb. Ik heb drie keer een traan over mijn wang gehad, menig keer gebulderd van het lachen, zodat ik bijna bang was dat er boze buren op mijn raam gingen bonken en dan was er weer een zucht van herkenbaarheid, schoonheid en de mens in zijn pure vorm. Soms vroeg ik me zelfs af of ik wel mocht lachen en sloeg dan snel de volgende bladzijde weer om en genoot van de moeder van Tosca, de zeven dames die haar gezelschap houden, de geweldige en heerlijke Tosca zelf en dan de mooie lieve Annie. Zucht, wat heb ik genoten. Heirlijk!

Of zoals Tosca het zelf zo mooi verwoord: 'De drol van vandaag is de kaviaar van gisteren.'