Alleen Maar Nette Mensen roman

Geschreven bij Alleen maar nette mensen

En die titel gebruik ik vooral omdat ik denk dat "racistisch" te veel discussie uitlokt ;)
De hoofdpersoon in dit verhaal; een Joodse gozer die zich niet geheel thuis lijkt te voelen binnen zijn cultuur, (en zijn relatie) start een zoektocht naar zijn ideaalbeeld; een intelligente zwarte dame die zich niet als een blanke gedraagt.
Sowieso vind ik dat al een denigrerende manier van mensen in hokjes indelen; het suggereert dat in de 'zwarte' cultuur geen ruimte/aanleg/streven is naar intelligentie / prestaties op intellectueel vlak. En als een donkere dame dan ergens een topbaan heeft en zich gedraagt zoals het bedrijfsleven (bijvoorbeeld) van haar vraagt dan is het volgens de hoofdpersoon "een bounty" ofwel een zwarte dame die zich blank gedraagt.
Ondanks dat de schrijver heel goed weet dat donkere mensen niet graag worden aangesproken met 'neger' en 'negerin' zijn dat wel de termen die hij het hele boek door gebruikt.
Een stereotype zal tot op zekere hoogte best gebaseerd zijn op bepaalde manieren van doen die vaker met de ene cultuur dan met de andere geassocieerd worden. Met als gevolg dat er inderdaad mensen zijn die zouden kunnen stellen; "dit is gewoon waar". Dan nog kun je je afvragen of dat zo is, of dat men dat aanneemt doordat ze zien wat ze verwachten te zien.
Zelf ben ik open opgevoed. Betitel ik gedragingen niet als "blank" , "zwart" of whatever, wellicht ook daarom dat ik dit boek een aanfluiting vind.
Het boek is vlot geschreven en leest lekker weg. Eerlijk is eerlijk. Het taalgebruik is helder en simpel. De identiteitsproblemen die de hoofdpersoon ervaart zijn realistisch beschreven. Ondanks dat ik hem een egocentrisch figuur vind, is zijn gedachtegang goed te volgen en bleef ik wel het vertrouwen in hem houden dat hij zou groeien.
Ik heb het boek geheel uitgelezen en het is zeker niet het allerslechtste boek in de geschiedenis. En als je graag lacht om stereotyperingen dan is dit boek best grappig. Zolang je het maar niet serieus neemt. Want dán erger je je kapot.

Geschreven bij Alleen Maar Nette Mensen

Krachtig en grappig geschreven,
voor alle mensen in onze gekleurde samenleving een must.
Alle vooroordelen op een rijtje,
een boek dat je niet zal vergeten.

Ik heb smakelijk gelachen tijdens het lezen van dit boek, vaak hardop trouwens. Als zwarte bewoonster van Amsterdam Zuidoost vond ik het boek herkenbaar en soms confronterend. Ik denk dat dit een reden is voor de, soms heftige, reacties van andere zwarte vrouwen. Vuijsje's beschrijving van bepaalde personages zou stereotyperend zijn. Volgens mij is het eerder zo dat deze stereotypen al geruime tijd bestaan, en dat Vuijsje deze onder de aandacht brengt. Daarin ligt wat mij betreft ook het confronterende aspect van deze roman. Maar het is voor mij eerder aanleiding om over het inmiddels zo beladen onderwerp van de multiculturele samenleving na te denken, dan dat ik mij hierdoor beledigd of gekwetst voel als zwarte vrouw. Boven alles gaat het boek over de zoektocht van een jonge man naar zijn eigen identiteit. De beschrijving van die zoektocht is vaak grappig, bij vlagen tragisch en soms herkenbaar. Al met al is dit boek om zoveel redenen de moeite waard om te lezen - of je nu blank, zwart, joods, jong of oud bent.

Geschreven bij Alleen Maar Nette Mensen

Ik werd getipt door een vriend van mij om "Alleen maar nette mensen" te lezen, omdat ik volgens hem veel overeenkomsten had met de hoofdpersoon.
Er waren voor mij inderdaad veel herkenbare situaties. Veel gelachen. Jammer dat het boek zo snel uit was. Het is een zeer toegankelijk boek dat zeer snel leest. Zelf in 3 dagen uitgelezen. In de trein, in bed en zelfs lopend op straat.

Geschreven bij Alleen maar nette mensen

Na vele lovende kritieken was ik benieuwd naar dit boek. Het begin las lekker weg. Vooroordelen, vanuit verschillende perspectieven, worden op een grappige en luchtige manier aan de kaak gesteld. Maar na zo'n honderd pagina's wordt steeds datzelfde trucje wel erg saai... Daarnaast veel, naar mijn smaak te expliciete en platte seksscenes. Het einde van het verhaal vond ik tegenvallen. Het hele boek toont weinig diepgang. Het verhaal begint vlot, maar blijft vervolgens hangen, het gaat nergens naar toe.

Geschreven bij Alleen maar nette mensen

De joodse David woont in Amsterdam Oud-Zuid. Hier wonen alleen maar nette mensen. Dus geen allochtonen en al helemaal geen Marokkanen. Het is een nette blanke wijk. Hoofdpersoon David heeft, met zijn donkere huid en zwarte haren, de pech er uit te zien als een Marokkaan. Hierdoor ervaart hij dagelijks hoe de zogenaamde nette mensen tegen allochtonen aankijken. Waar hoort David eigenlijk bij? Bij wie voelt hij zich het meest op zijn gemak? Bij de nette mensen of de Amsterdamse allochtonen? In Alleen maar nette mensen van Robert Vuijsje gaat David op zoek naar zijn identiteit.

Nadat David zijn Gymnasiumdiploma behaald heeft, wordt er van hem verwacht dat hij gaat studeren. Maar David doet niet wat er van hem wordt verwacht. Hij verbreekt zijn verkering met Naomi en gaat lekker een poosje lanterfanten. Ook gaat hij op zoek naar de vrouw van zijn dromen; een intellectuele, zwarte en rondborstige vrouw met dikke billen. Hij ontmoet de jonge alleenstaande Surinaamse moeder Rowanda. De wereld (de Bijlmer) waarin Rowanda leeft, geeft David geen voldoening. Daarom vertrekt hij naar Memphis. Hier ontmoet hij de intelligente negerin waarnaar hij op zoek is. Maar al snel blijkt dat een mooie, slimme en donkere vrouw eigenlijk hetzelfde is als een slimme Joodse vrouw. David verlangt weer terug naar zijn zijn vertrouwde leven en zijn ex-vriendin Naomi.

Robert Vuijsje viel tot tweemaal toe in de prijzen met dit boek. Hij won in 2009 De Gouden Uil en 2010 De literaire jongerenprijs De Inktaap. In 2012 is het boek verfilmt. Toen enkele maanden terug hoofdrolspeelster Imanuelle Grives voor twee jaar de cel in moest wegens drugshandel, was het net of Rowanda opgepakt was. Deze handel past totaal niet bij een bekende Nederlandse actrice, maar wel bij het boek van Robert Vuijsje.

De belangrijkste thema’s in het boek zijn de zoektocht naar identiteit, fascinatie voor stevige donkere vrouwen, discriminatie, integratie, de multiculturele samenleving, vriendschap en stereotypering.

Het boek staat bomvol stereotypes. We maken kennis met rijke, intelligente en hoogmoedige joden, rondhangende en brutale Marokkaanse jongens in trainingspakken en werkloze, laaggeschoolde en ijdele creoolse vrouwen. Natuurlijk is dit best grappig om te lezen, maar het zet je ook aan het denken. Hoe kijk ik eigenlijk tegen deze mensen aan? Hoe goed ken ik mijn Marokkaanse, Turkse, Surinaamse plaatsgenoten eigenlijk?

Ik vond het beeld wat Vuijsje in het boek van Surinaamse en Antilliaanse vrouwen schetst best schokkend. Dat een vrouw in ruil voor een bezoek aan de kapper of tegen betaling van een telefoonkaart met een man het bed in duikt is toch niet voor te stellen? Niet eens een bed eigenlijk; in de kelder, tegen een muur of midden in een woonkamer vol toeschouwers. Ze maakt ook geen bezwaar (durft ze dit niet?) als meerdere mannen toekijken of zelfs meedoen. Seks met 1,2,3,4 of wel 5 mannen achter elkaar en alles wordt op camera vastgelegd….In het boek komt het over of dit in de Bijlmer heel normaal is. Hallo dames, waar is jullie zelfrespect?
Het boek staat op de Leeslijst en wordt dus door veel scholieren gelezen. Het heeft een aantrekkelijke schrijfstijl voor jongeren. Ook voor hen die niet zo veel of minder graag lezen. Het bevat veel korte zinnen, korte hoofdstukken, eenvoudig taalgebruik en SMS-taal. Wat ik een gemiste kans vind, is dat er geen aparte (school)versie van dit boek is gemaakt. Het had prettig geweest als dit seksgedrag achter in het boek door een deskundige besproken werd. Het is toch niet de bedoeling dat de Surinaamse en Antilliaanse meisjes uit de klas als een stel goedkope h….worden gezien? Ook had het fijn geweest als er vermeld werd waar deze meisjes terecht kunnen als ze in de problemen komen. Na het lezen van dit boek mag het misschien gek klinken, maar op praten over seksueel misbruik rust onder de Surinaamse bevolking (nog steeds) een groot taboe.

Het getuigt van lef dat Vuijsje zonder gêne de vinger op de zere plek legt als het gaat om de multiculturele samenleving. Hij stereotypeert werkelijk elke bevolkingsgroep en deze karikaturisering is grappig om te lezen - totdat hij zijn punt wel gemaakt heeft en het boek saai wordt, want uit veel méér dan stereotyperingen bestaat het verhaal niet. De verhaallijn is flinterdun en de personages zijn, ondanks hun cup E,F of G, hartstikke plat. Het is niet zo moeilijk om problemen te benoemen; het bedenken van mogelijke oplossingen (of het overbrengen van de impact of urgentie van iets) of de lezer uitnodigen daarover na te denken, wel. Daar houdt Vuijsje zich verre van.

Het boek is vlot en humoristisch geschreven, maar bevat weinig variatie in stijl. De hoofdstukken zijn enorm kort - handig boek dus voor bijvoorbeeld op de wc.

Ik heb het vermoeden dat dit boek zo bejubeld is omdat de recensenten en juryleden zelf tot de door Vuijsje afgezeken linkse grachtengordel behoren en bang waren het stereotype beeld van zichzelf te bevestigen als ze zich kritisch uit zouden laten. Ook kan het zijn dat de typering van deze groep zó treffend is dat recensenten en juryleden zich genoodzaakt voelden om te reflecteren op zichzelf, en dat aan te merken als 'de diepere laag' in deze 'roman' (c.q. documentaire/ 'shockdoc').
Ik vraag me af of Vuijsje wel méér beoogde dan alleen hard schoppen tegen 'heilige huisjes'. Ik vermoed dat hij hard lacht om alle mensen die er aanstoot aan nemen en nog harder lacht om alle 'belangrijke' mensen die méér in Vuijsje (motieven, drijfveren, doelen) en zijn boek (diepgang, gelaagdheid) zien dan er is. Hij vaart er wel bij.

Wat een zeer matig boek. Ik snap idd de ophef niet. het zit vol cliche's die niet echt grappig zijn en eerder vulgair daarnaast zeer matig geschreven. Gellukkig is het niet erg dik dus je bent er snel mee klaar. Vind het absoluut geen aanrader!!

Als ik de recensies mocht geloven, zou dit een boek vol humor zijn.
Mwoah...Ik heb helaas niet echt heel veel moeten lachen (hooguit een glimlachje) en vond het alleen al daarom erg tegenvallen. Veel moderne "straattaal", een zogenaamd afzetten tegen het eigen verheven milieu, weinig diepgang en veel van hetzelfde...Ik begrijp niet dat dit de "winnaar van de Gouden Uil " is geworden.

Kern van het verhaal draait om een rijkeluiszoontje die niet weet wat hij met zijn door zijn ouders reeds uitgestippelde toekomst moet, en zijn vlucht zoekt in een utopie over donkere volle vrouwen. Literatuur is het zeker niet te noemen, de karakters zijn zo dun als een bierviltje. Leest makkelijk weg, her en der aangedikt, grove en vernederende passages voor namelijk m.b.t vrouwen, vooroordelen bevestigend. Bedoeld om de multiculturele samenleving op de hak te nemen. Kan voor de ene lezer beledigend zijn, de ander kan er de humor wel van in zien, dat is persoonlijk.
Bedenk dat het een fictief verhaal is, de schrijver hoeft niet vergeleken te worden met de persoon in het boek. Al met al een vermakelijk boek voor tussendoor, verwacht geen literaire hoogstandjes of een kwalitatieve doordrongen blik op de multiculturele samenleving.