Anton Geesink de man die alles anders deed

Het boek een remake van' Een killer in kimono' geeft een veelzijdig beeld van Anton Geesink [6 april 1934- 27 augustus 2010] de grootste Nederlandse sportheld ooit. Anton was authentiek als judoka en ook als sportbestuurder. Kees Kooman beschrijft dat op verassend boeiende wijze.Het boek intrigeert smaakt duidelijk hoe een "volksjongen" bijna uit het niets op eigen kracht uitgroeide hoi een monumentale sportlegende.Anton Geesink anders dan anderen. Een aanrader voor elke sportliefhebber en ook voor hen diewat minder sportminded zijn.

Als groot sportliefhebber dacht ik Anton Geesink wel te kennen. Niet dus. Na het lezen van zijn biografie Anton Geesink - de man die alles anders deed is daar heel veel kennis aan toe gevoegd. Auteur Kees Kooman heeft er een meer dan lezenswaardig geheel van gemaakt. Een absolute aanrader voor elke sportliefhebber.

Dit boek is als een tijdje uit en is ten onrechte aan de aandacht ontsnapt van de vaderlandse critici en andere pers.
Je krijgt een prachtig beeld van een volksjongen uit de Utrechtse wijk C. Een man die met zijn boerenverstand al snel in de gaten heeft dat hij een bijzonder talent heeft maar dat hij om het grote doel te bereiken, hard moet werken. De schrijver laat ons zijn weg daartoe meebeleven. Het eerste deel van het boek laat zich dan ook lezen als een (inderdaad) spannend jongensboek.
Ik vond het triest en dat deze man zijn grenzen op bestuurlijk vlak niet heeft gezien. Je komt er in het tweede deel achter dat hij dan van held in een soort blaaskaak verandert die in dit polderland al snel niet meer serieus wordt genomen en voer is voor de persiflages van Erik van Muiswinkel.
Maar ook in het 2e deel lees je ademloos hoe hij elke keer zijn eigen valkuil graaft en toch ga je, en dat is echt ook een verdienste van deze biograaf een beetje houden van deze reus. En passant neemt Kooman je nog even mee met de gouden medailles van Wim Ruska. Deze krachtpatser zag Geesink als een groot voorbeeld maar had als een echte Amsterdammer het hart op de tong en heeft zijn succes mede door de aanslag van de spelen in 1972 niet ten gelde kunnen maken.
Kooman is erin geslaagd deze "grootheid" met al zijn bijzondere en karakteristieke eigenschappen neer te zetten. Je gaat zowel van Geesink houden als een afkeer van hem krijgen.
Het is een eerlijk boek. Geesink heeft met zijn boerenverstand heel veel slimme acties verricht maar hij heeft niet door gehad dat er met zijn gezeur een voortreffelijke biografie kon worden geschreven.
Dit boek tekent zowel de kneuterigheid van Nederland in de jaren 60-70 prachtig als de opkomst van een held die door zijn eigenwijze handelen aan een bekrompen milieu kon ontsnappen
Daarnaast schetst de biografie ook een prachtig beeld van de sportcultuur in NL. En eerlijk is eerlijk: Geesink heeft met zijn prestaties eraan bijgedragen dat wij inmiddels in dit land weten wat goud winnen is.
Dankzij de bijzondere relatie met zijn judoleraar in Japan en de spartaanse trainingsarbeid die hij daar moest verrichten. Als Kooman jaren later in de Budukan even door emotie wordt overmand moet deze lezer ook een traantje pinken.
Kooman geeft ook en boeiend beeld van de corrupte sfeer bij het IOC. Ik wist niet dat het zo erg was. Liever zou ik dan ook niet meer naar de Olympische Spelen willen kijken, maar ja, dat Wilhelmus.
Geesink heeft het aan zichzelf te danken dat hij zijn eigen grootheid en roem onderuit haalde door zich als een vervelend kind te gedragen in boboland. Van winnaar tot loser :jammer dat de meeste mensen hem zich zo zullen herinneren. Maar dankzij de schrijver weten we ook hoe en waar hij ooit is begonnen.
Het is opvallend hoe snel wij onze sporthelden vergeten. Dankzij de schrijver hebben we er nu weer een hervonden. Ga dit prachtige boek snel lezen. Waarom zit deze schrijver niet bij de jongens en meisjes van Op 1 aan tafel? Moeten we wachten tot Spelen in augustus in Tokio alsnog gaan plaatsvinden. Zal Geesink dan door de commentatoren nog even worden vermeld wanneer een van de Nederlanders op de tatami staan? Die raad ik aan om dit boek te lezen en inspiratie op te doen al is het alleen maar om te zien hoe deze grootheid alles anders deed en toch bij zichzelf bleef.
Kees K. krijgt als non-fictie schrijver naar mijn mening ten onrechte minder aandacht dan Auke Kok en Frank Westerman. Een boek om te verfilmen. Jack Wouterse in de hoofdrol graag.