Apostelkind In de greep van een gesloten genootschap

Geschreven bij Apostelkind

Renske heeft met dit boek een zeer persoonlijk verhaal geschreven waarmee zij velen een stem geeft! Het geeft inzicht in de verborgen processen binnen het apostolisch genootschap en legt tevens een belangrijk maatschappelijk vraagstuk bloot!

Geschreven bij Apostelkind

Goed geschreven boek over het Apostolisch Genootschap, de geschiedenis van het Apostolisch Genootschap en de eigen ervaringen met en inzichten in het Apostolisch Genootschap.

Voor veel ex-Apostolischen die in de jaren 70, 80 en 90 zijn opgegroeid binnen het Apostolisch Genootschap een zeer herkenbaar verhaal.

Geschreven bij Apostelkind

Apostelkind vertelt het waargebeurde autobiografische verhaal over het leven van Renske Doorenspleet. De eerste 25 jaar van haar leven was ze lid van het Apostolische Genootschap. In dit boek vertelt ze over haar jonge leven, dat bestond uit twee verschillende levens. Vanaf vijf uur begon het leven binnen het geloof, overdag was ze een gewoon meisje waaraan niet veel was op te merken.

Eerlijk gezegd ben ik mij nooit zo bewust geweest van het Apostolische Genootschap, terwijl ze wel openbaar “reclame” maakten voor hun geloof. In Apostelkind vertelt Renske uitgebreid over het geloof, waarbij ze het bestaan van dit Genootschap beschrijft totdat ze er uitstapte. Ook haar leven hierna vertelt ze op interessante wijze: hoe het geloof toch nog doorvloeit in haar leven en dat van haar man.

Het Apostolische Genootschap beschrijft Renske als een geloofsgemeenschap, maar ook als een sociale gemeenschap die neigt richting een sekte. Toch ervoer ze in haar jonge leven veel plezier aan de bijeenkomsten. Zo zongen ze veel, waren er kringgesprekken en elke kerst een uitvoering. Maar de andere zijde van het geloof is toch de strengheid. Want wie zich niet houdt aan de reglementen wordt in het ergste geval, na waarschuwingen, verbannen. Zo moest men zich houden aan kledingvoorschriften, opdagen bij bijeenkomsten en zeker niet in het openbaar klagen of het geloof bespotten of te schande brengen.

Apostelkind is een boek dat veel informatie bevat en soms wat langdradig aanvoelt. Toch wilde ik het boek doorlezen, omdat ik onder de indruk was van de gebeurtenissen en het standpunt van dit geloof. De twee gezichten die de leden van de gemeenschap hebben, is voor de buitenwereld onopvallend, maar voor de leden een strenge levensstandaard. In het boek vertelt ze ook over Volkert van der G, de moordenaar van Pim Fortuyn. Hij was ook lid van de gemeenschap. Niet alleen in Nederland kent het Apostolische Genootschap veel leden, maar ook in veel andere landen.

Opvallend is dat er in de media weinig te vinden is over dit genootschap. Elk bericht lijkt al snel onder te sneeuwen in ander nieuws. Het Genootschap is gesloten en kent zijn eigen (leef)regels. Renske heeft een prettige opbouw in het verhaal gebracht, waardoor het verhaal chronologisch leest. Hierdoor neemt ze de lezer bijna aan de hand mee in haar verhaal.

Apostelkind in een indrukwekkend geschreven verhaal, dat wel veel informatie geeft. Wat mij betreft had de auteur wat minder informatieve tekst kunnen gebruiken. Hierdoor zou het boek nog meer duidelijkheid en betrokkenheid bieden aan de lezer. Toch ben ik blij dat ik dit boek heb gelezen. Het is voor mij een eyeopener geweest, maar het raakte mij ook. Een geloof dat veel mensen steun geeft, maar ook het gevoel van gevangenschap. Het is aan de lezer om zelf te oordelen hoe tegen het Apostolische Genootschap aan te kijken.

Wie graag boeken leest over het geloof en die ook nog eens autobiografisch zijn, zou Apostelkind zeker eens moeten lezen. Het is een verhaal dat je tot denken aanzet en je een kijkje geeft in hoe in dit genootschap het geloof gezien en beleefd wordt.

Geschreven bij Apostelkind

Apostelkind is een meeslepend en intrigerend boek over het Apostolisch Genootschap. De auteur groeide zelf in dit genootschap op en beschrijft op indringende wijze haar persoonlijke ervaringen en herinneringen. Naast deze autobiografische elementen geeft het boek ook een interessante kijk op de algemene geschiedenis en de ontwikkeling van het genootschap. De auteur heeft uitvoerig onderzoek gedaan en put uit gevarieerde bronnen en (persoonlijk) archiefmateriaal.

Apostelkind geeft een ontluisterende blik in een geloofsgemeenschap die alle kenmerken vertoont van een sekte of cult. Zo was het genootschap totaal afgesloten van de buitenwereld, was er een absoluut vertrouwen in één centrale leider (de Apostel), werden volgelingen feitelijk beschouwd als eigendom van de Apostel (baby's werden 'geëigend'), was er (vrijwel) geen kritiek mogelijk op het centrale gedachtegoed, was er een volledig eigen ideologisch jargon ontwikkeld, en was het gehoorzaam volgen van de apostolische leer een basisvoorwaarde.

Elke seconde van de vrije tijd werd opgeslokt door activiteiten binnen het genootschap, waardoor volgelingen volledig vastzaten in een 'tweede wereld' en makkelijk geïndoctrineerd konden worden met een schadelijke ideologie. Centraal stond de aanbidding van de Apostel. Een man van vlees en bloed die feitelijk door zijn volgelingen beschouwd moest worden als goddelijk en onfeilbaar. Om dit te onderschrijven, gebruikte men een hele trits verzonnen terminologie. Zo werd de Apostel aangeduid met termen als: eigentijdse Christus, dierbare Leidsman, Man Gods, Mond Gods, Levensgids, Levensvoorbeeld, Vader, Levensvriend, Raadsman, Zielenhelper, God als Apostel, enz.

Kinderen werden van jongs af aan in dit schadelijke gedachtegoed meegenomen. Ze moesten veelvuldig naar bijeenkomsten (jeugdkringen) waar ze het apostolisch gedachtegoed ingeprent kregen door jeugdverzorgers die zich strikt hielden aan landelijk uitgeschreven 'richtlijnen voor de zielsverzorging van de jeugd'. Ook moesten ze van jongs af aan liedjes zingen, waarin de Apostel vereerd werd. Zo werd zelfs het nummerbord van zijn auto in een van die kinderkoorliedjes bezongen (en toen hij later een andere auto kreeg, werd dat veranderd in zijn verjaardag).

Apostelkind schetst een intrigerend, verstikkend beeld van het Apostolisch Genootschap. Tegelijk is het boek ook luchtig en humoristisch beschreven, en zit de verhaallijn sterk in elkaar. Fragmenten in de huidige tijd, waarin de auteur beschrijft hoe ze haar onderzoek verricht, worden afgewisseld met gebeurtenissen en persoonlijke herinneringen uit het verleden. Het boek verveelt geen moment en boeit van begin tot eind. Apostelkind zal vooral interessant zijn voor mensen die eveneens in het genootschap zijn opgegroeid, maar ook voor buitenstaanders is dit een boeiend en meeslepend verhaal.

Iemand nam de moeite en de woorden om mijn complete jeugd letterlijk te schetsen; de sfeer; de feiten; de herinneringen en herkenning; de warmte en volgzaamheid; het vertrouwen en de naïveteit; en uiteindelijk de impact die het voor de rest van je leven heeft. Dank aan de schrijfster, die nu eindelijk een uitgebreide en afgewogen getuigenverklaring gaf van wat zich exact zó afspeelde tijdens mijn leven, totdat ik Ons Werk verliet.

Dat nooit iemand begrip kon hebben over mijn verhalen -omdat er geen publieke bewijzen waren voor mijn bijzondere belevenissen- deed mij zwijgen: ik heb altijd het gevoel gehad dat anderen vonden dat ik overdreven verhalen vertelde. Ik hoop dat de ogen van de wereld worden geopend: de vriendelijk schijnende club met de reclame “Zoek het antwoord in jezelf” was tot eind jaren negentig een hersenspoelende club volgelingen die tot in je botten alles manipuleerde. Van je gevoelens en je gedrag; van je geweten en je goedheid; van je geld en van je gewoonten. Dat raakt een mens nooit meer kwijt.

Ondanks het feit dat ik een warme goede jeugd en opvoeding heb gehad, en geen enkele wrok voel naar de schijnvertoning en verblinding uit die tijd, waarschuw ik voor de valstrik die altijd weer gevormd wordt zodra een mens -over zichzelf- beweert dat hij de waarheid kent en wijsheid heeft.

Dit boek is een absoluut eerlijk en open verhaal, waarin ik slechts herken en betuig dat de werkelijkheid wordt beschreven. Een ongelooflijk raak getuigenis van wat zich binnen dit genootschap heeft afgespeeld. Zelfs heb ik me verbaasd over de nauwkeurige beschrijving van wat -blijkbaar- iedere tijdgenoot overkwam. Totaan de fotos van het handschrift van de Apostel -ik bezit zelf ook diverse exemplaren- en de kinderplaatjes met aanbidding voor de Man Gods; ik weet dat dít de feiten zijn. Ook ik bezit een scala aan bewijzen en documenten, om te bevestigen dat dit het verhaal is. Ook al moesten zoveel documenten worden vernietigd door omstandigheden, om maar niet in handen van de buitenwereld te komen. Nergens vind ik een onwaarheid of afwijking van wat zich heeft afgespeeld. De liederen; bedragen; woorden en zelfs (goedbedoelend overkomende) dreigementen uit die jaren zijn nog te beperkt beschreven, om te omschrijven wat voor de rest van je leven doordreunt in je eigen gedrag en karakter in het dagelijks leven.

Het zijn de woorden van de schrijfster; niet nauwkeuriger had iemand míjn jeugd kunnen omschrijven. Complimenten.

De schrijfster geeft een helder, waarheidsgetrouw en zeer herkenbaar (voor mij als voormalig Apostelkind '76) beeld van deze tijd in het AG.
Hulde aan Renske die de moed heeft en de moeite heeft genomen om deze verborgen zaken zichtbaar te maken. Voor mij zeer helend deze erkenning. Aanrader.

Een integer, knap geschreven document. Een aanrader voor leden, ex-leden en (professioneel) geïnteresseerden.

Hoe heeft een gemeenschap van 30.000 leden ongezien kunnen opereren in de recente geschiedenis? Het is nauwelijks te bevatten.
Het kan haast niet anders of lezers die erbij waren in de jaren ‘60 tot en met ‘90 zullen veel van deze ontdekkingsreis herkennen. Het zal voor sommigen (soms pijnlijk) herkenbaar zijn, maar dat maakt het niet onwaar.

Wie dit genootschap niet kent, maar wel iemand die daar vroeger kwam: je begrijpt zo veel meer na het lezen van dit boek. Het zal je verbazen.

Het is geen standaardwerk, dat pretendeert het ook niet te zijn; het is een intelligent en persoonlijk boek met een universele boodschap: kijk met open vizier naar het verleden, erken verantwoordelijkheid voor wat gebeurd is en nagelaten, en vooral: laten we dit nóóit meer doen met z’n allen.

Het boek Apostelkind is voor mij als generatiegenoot zeer herkenbaar, het getuigt van moed om deze periode zo op papier te zetten. De heldere analyse van die tijd en de persoonlijke herinneringen samengevat maken na zoveel jaren nog veel los.

Een van mijn mindere ervaringen binnen het Apostolisch Genootschap was dat nogal wat geestelijk verzorgers, naast alle goede bedoelingen, gefascineerd zijn met macht en aanzien, en daardoor ook de neiging hebben vooral te willen omgaan met degenen bij wie de macht ligt. Met de daarbij behorende quasi wetenschappelijke verhalen, dubbele moraal en hoogmoed.

Als kind van ambitieuze Apostolische ouders zag ik hoe zij langzaam opklommen binnen de hiërarchische organisatie en na de aanwijzing als priester/voorganger veranderden in zgn. ‘moeilijke mensen’. De vriendenkring werd meer en meer elitair en de agenda werd steeds drukker. Als je wilde afspreken dan moest dat 3 maanden van te voren worden ingepland. Tijd voor de geboorte en kraambezoek van kleinkinderen was ook al ‘lastig’, want Baarn kwam eerst. Ook andere familierelaties kwamen zwaar onder druk te staan omdat het Werk altijd op de eerste plaats kwam.

De tijd voor en na mijn afscheid waren bijzonder lastig aangezien de hele familie Apostolisch was. Er heerste groepsdruk waarbij je als verloren werd weggezet en als zondebok werd gebruikt. Om dit alles beter te begrijpen ben ik meer gaan lezen over (religieus) narcisme, wat ook in het boek terecht wordt aangehaald. Zoals Johan Cruijff het zei “je gaat het pas zien als je het door hebt”.

Naast de mooie muziek, de leuke en ontroerende momenten en veelal lieve broeders en zusters in de banken zie je pas op latere leeftijd onder welke geconditioneerde omstandigheden je bent opgegroeid en deze je niet makkelijk loslaten.

Goed geschreven zonder af te rekenen met haar geloof. Ze ordend haar verleden en benoemt hoe het werkelijk was. Het bijzondere is dat door het boek ook inzicht komt over hoe je je voelde in het door haar genoemde parallelle leven..Het is alsof je er zelf bij bent ....erg goed geschreven.. Er zal best wat kritiek zijn uit de apostolische hoek en ook dat hoort bij een goed boek..

Wat is dit een goed boek. Het is mijn jeugd, zeer goed en raak beschreven door Renske. Het zal zeker voor mensen die nog apostolisch zijn, niet altijd even gemakkelijk zijn om te lezen waar we in meegezogen zijn geweest. We hebben in die tijd ook heel veel lol gehad en ik heb nog steeds innige vriendschappen met mensen die destijds lid waren. Maar alles wat Renske beschrijft, is gebeurd. En kritiek is nog steeds een lastig iets voor veel huidige leden, merk ik... Dit boek is een must read voor (ex)apo' s en ook anderen die in een religieuze gemeenschap zijn opgegroeid.