Ben ik dan nu weer normaal?

Ik las het boek in één ruk uit. Wat heeft Brenda een groot hart en heel veel talent.

Ik zet even op een rij waarom ik, vooral in het begin van het boek, erg moest lachen. Naar het einde toe werd ik wat verdrietig, want het is toch wel niet niks hé, die kinderpsychiatrie. Goed dat Brenda dit hoofdstuk afsluit, ze heeft haar bijdrage geleverd en die is volgens mij veel groter dan ze zelf kan bedenken.

-... therapeut, zo'n zelfverklaarde, uit het zweverige circuit...
- ik haat scheve hoofden
- ik zette me op de wachtlijst- dat kan je beter nu al doen, ook al heb je geen problemen...
- ... man in psychotische toestand rijdt het gras af...
- hulpverlener verleent daadwerkelijke hulp.

Lieve Brenda, houd deze humor vast, daarom hoor ik en zovelen met mij, jou heel graag bezig!

Het boek is zeer vlot geschreven en leest als zoete koek, al smaken de meeste verhalen iets minder zoet ...
Als je reist naar verre bestemmingen, ga je regelmatig je eigen cultuur en je dagdagelijkse gewoontes in vraag stellen. Wat voor ons normaal lijkt, is dat geenszins voor andere mensen op deze planeet.
Dit boek laat je toe om te reizen naar een bestemming dichtbij, maar toch weinig of niet toegankelijk. Zonder enige achtergrond of ervaring in de GGZ, ontstaan bij het lezen van dit boek toch vraagtekens bij gangbare praktijken. Ik vind de kritische reflectie van de schrijver dus best heel normaal ...
En ook al lijkt de weg nog lang, ik denk dat de inspanningen en de strijd van Brenda (en anderen) wel degelijk een impact hebben - zowel op menige individuen als op het veranderingsproces zelf. Vergelijk het met het klimaat, inspanningen van Greta Thunberg zullen de energietransitie niet morgen bespoedigen, maar zullen indirect wel wegen op de Europese klimaatambities.

Ik was verrast door dit boek! Het slaat nagels met koppen, kwetsbaar, sterk, grappig. Maar altijd met bevlogen duidelijke boodschap.

Als pluspunt zou ik zeggen: Constructieve kritische kijk op hulpverlening en inspirerend.