Blauwe Bonen

Voor de facebookgroep ‘Boeken toer, lezen en recenseren van boeken van onbekende schrijvers’ las ik Blauwe Bonen van Terrence Lauerhohn, uitgegeven via Ambilicious

Cover
De cover laat de achterzijde van een man zien, gekleed in een zwarte gilet over een wit overhemd en een zwarte broek. Hij ziet er netjes uit, maar houdt achter zijn rug een pistool in zijn rechterhand. Dit alles tegen een zwarte achtergrond. De foto geeft meteen het gevoel van een ijzingwekkende, gewelddadige thriller.

Auteur
Terrence Lauerhohn (1960) is geboren in ’s Hertogenbosch. Tegenwoordig woont hij in Rilland (Zeeland). Pas op 51-jarige leeftijd is hij gaan schrijven. Met zijn donkere pen weet hij thriller- en horrorliefhebbers tot op de laatste punt geboeid te houden. Andere boeken van Terrence: De negen cirkels, Wegversperring, Nirwana en Zielenmenners.

Achterflap
Aan mijn ontreddering.
Men zegt over mij dat ik een monster onder mensen ben…Genade, het woord ken ik, de betekenis eveneens, en verschillende synoniemen. Daar houdt het op, voor mij is het verder een onbelangrijk woord. Ik ben doof voor de schreeuwers in mij. Zoek in mij, maar ik beloof u een hopeloze speurtocht naar menselijkheid. Weeg mij en mijn loden hort zal u verpletteren. Verander mij, het zal uw laatste daad zijn. Ik heb mijn leven lief zoals het is, donker en eenzaam.

De mysterieus omschreven achterflaptekst nodigt wat mij betreft uit om het boek te gaan lezen.

Mening
Blauwe Bonen grijpt je meteen bij de strot. Je leeft mee met de beweegredenen van een huurmoordenaar Frits, ook wel de Crooner genoemd. Hij is de ik-figuur in dit boek. Uit angst voor represailles van zijn opdrachtgever Stolten ontvoert hij diens dochter. Hij wil haar en Stolten angst inboezemen en vermoorden. Maar zijn normale gebrek aan mededogen verdwijnt als sneeuw voor de zon bij deze knappe, ondoorgrondelijke en ietwat psychologisch ingestelde jonge vrouw. Ze draaien om elkaar heen en laten elkaar om beurten zien en voelen wie er de baas in deze situatie. Dit gebeurt gedurende het hele boek, iets te vaak naar mijn smaak. Van mij mag het plot vlotter overgaan naar een volgende ontwikkeling. Het einde was fantastisch. Ik vind het altijd jammer als ik (spel)fouten ontdek in een boek van een ‘echte’ uitgeverij. Dat was in dit boek het geval. Desalniettemin heb ik erg genoten van Blauwe Bonen en ik vind het ronduit knap hoe Terrence Lauerhohn vanuit het ik-perspectief zo’n spannende rollercoaster heeft kunnen schrijven.

Al met al is Blauwe Bonen van Terrence Lauerhohn voor mij 4 sterren waard.

Geschreven bij Blauwe Bonen

Men zegt over mij dat ik een monster onder mensen ben… Genade, het woord ken ik, de betekenis eveneens, en verschillende synoniemen. Daar houdt het op, voor mij is het verder een onbelangrijk woord. Ik ben doof voor de schreeuwers in mij. Zoek in mij, maar ik beloof u een hopeloze speurtocht naar menselijkheid. Weeg mij en mijn loden hart zal u verpletteren. Verander mij, het zal uw laatste daad zijn. Ik heb mijn leven lief zoals het is, donker en eenzaam.
(De Crooner)

Terrence Lauerhohn (1960) is pas op 51-jarige leeftijd gaan schrijven. Met zijn donkere pen weet hij thriller- en horrorliefhebbers tot op de laatste punt geboeid te houden.

Huurmoordenaar Frits Jansen, alias de Crooner, maakt op zekere dag een fout. Een fout die hij moet bezuren. Een haar van hem is achtergebleven op de plaats delict. In plaats van dat hij jacht maakt op zijn slachtoffers wordt er nu jacht op hem gemaakt. De Crooner ontvoert Merel, de dochter van de gangsterbaas. Hierdoor hoopt hij met zijn baas een goede ruil te kunnen maken, zodat hij zelf niet meer achtervolgt wordt door de Prikker.
‘Blauwe bonen’ is geschreven vanuit het oogpunt van een huurmoordenaar. Interessant en origineel om het verhaal nu eens vanuit een heel andere hoek te belichten dan uit de hoek van de politie. Het verhaal is in de ik-vorm geschreven en begint meteen met een spannende proloog. Het verhaal is hard en hier en daar behoorlijk gruwelijk, zeker niet geschikt voor tere zieltjes. Het hoofdpersonage De Crooner maakt een mooie ontwikkeling door. Van een eenzaam, gevoelloos en zeer berekenend en koelbloedig persoon verandert hij stukje bij beetje in een wat menselijker variant.
‘Blauwe bonen’ is een spannende thriller die je in zijn greep houdt. Met zijn aparte en directe schrijfstijl weet Lauerhohn je gevangen te houden. Nergens verslapt de aandacht, je wilt alleen maar door blijven lezen. Het einde van deze thriller is verrassend. Een knap stukje werk!

‘Blauwe bonen’ is een origineel, bloedstollend verhaal. Lees en huiver mee met dit nieuwe werk van Terrence Lauerhohn.

Mijn dank gaat uit naar Uitgeverij Ambilicious en Terrence Lauerhohn voor het lees-exemplaar en het mee mogen doen met de leesclub van ‘Blauwe bonen’.

Auteur: Terrence Lauerhohn
Titel: Blauwe bonen
Uitgeverij: Ambilicious LLP
Jaar van uitgifte: 2019
ISBN: 9789493210028

Geschreven bij Blauwe Bonen

Blauwe bonen vertelt het verhaal van een moordenaar en zijn slachtoffer. In tegenstelling tot de meeste thrillers wijkt Lauerhohn af van de klassieke formule waar de meeste thrillers aan onderhevig zijn. In de meeste thrillers gaat het om het feit dat er een moord begaan is die vervolgens door een groep experts opgelost moet worden. In Blauwe Bonen weet je van meet af aan wie de moordenaar is, wie hij heeft vermoord en ook al snel waarom deze is vermoord. Door een domme fout wordt de jager echter nu de gejaagde. Hij ontvoert de dochter van hem die hem naar het leven staat en er ontwikkelt zich een kat en muis spel tussen het "onschuldig" slachtoffer en de "stoere" huurmoordenaar. Langzaam zie je het onschuldig slachtoffer zich ontpoppen tot een manipulatief kreng en zie je de moordenaar zich steeds verder ontwikkelen tot meer mens dan hij voorheen altijd was geweest, misschien zelfs meer mens dan hij zelf zou hebben toegegeven. Op die manier krijg je steeds meer sympathie voor de dader en steeds minder sympathie voor het slachtoffer.
En dat is het mooie van het verhaal. Blauwe Bonen is boven al het andere een psychologische roman die je in het hoofd laat kijken van personen, maar waar niets is wat het lijkt. Onschuldige slachtoffers hoeven niet uitsluitend onschuldige gedachten te hebben, en stoere moordenaars dienen niet steeds ontmenselijkt te worden. Langzaam zie je dan ook dat de rollen zich omkeren, de jager die de gejaagde wordt, het slachtoffer die dader wordt. Wie is die merel, dochter van, maar bovenal slachtoffer van de meest gevreesde huurmoordenaar van de lage landen, die in het echte leven Frits heet,maar altijd met De Crooner wordt aangesproken, een bijnaam die hij zelf bijzonder hekelt. Langzaam zie je dan ook de Crooner veranderen terug in Frits. Terwijl Merel in eerste instantie aantrekkelijk overkomt, een beeldschone, onschuldige deerne, blijkt ze dat doorheen heel het verhaal niet vol te houden.
Er zitten hier en daar voor mij ook wel enkele zaken in het verhalen die het geheel voor mij wat ontsieren. Zo had de taal voor mij wat soberder gemogen, het doet me nu veel meer denken aan een fantasy dan aan een thriller. Hier en daar zou ik ook de ontwikkelingen van de hoofdpersonages iets verder hebben doorgevoerd en ben ik niet helemaal tevreden met het einde. Maar al bij al een aanrader voor mensen die houden van pyschologische thrillers.

Blauwe bonen vertelt het verhaal van een moordenaar en zijn slachtoffer. In tegenstelling tot de meeste thrillers wijkt Lauerhohn af van de klassieke formule waar de meeste thrillers aan onderhevig zijn. In de meeste thrillers gaat het om het feit dat er een moord begaan is die vervolgens door een groep experts opgelost moet worden. In Blauwe Bonen weet je van meet af aan wie de moordenaar is, wie hij heeft vermoord en ook al snel waarom deze is vermoord. Door een domme fout wordt de jager echter nu de gejaagde. Hij ontvoert de dochter van hem die hem naar het leven staat en er ontwikkelt zich een kat en muis spel tussen het "onschuldig" slachtoffer en de "stoere" huurmoordenaar. Langzaam zie je het onschuldig slachtoffer zich ontpoppen tot een manipulatief kreng en zie je de moordenaar zich steeds verder ontwikkelen tot meer mens dan hij voorheen altijd was geweest, misschien zelfs meer mens dan hij zelf zou hebben toegegeven. Op die manier krijg je steeds meer sympathie voor de dader en steeds minder sympathie voor het slachtoffer.
En dat is het mooie van het verhaal. Blauwe Bonen is boven al het andere een psychologische roman die je in het hoofd laat kijken van personen, maar waar niets is wat het lijkt. Onschuldige slachtoffers hoeven niet uitsluitend onschuldige gedachten te hebben, en stoere moordenaars dienen niet steeds ontmenselijkt te worden. Langzaam zie je dan ook dat de rollen zich omkeren, de jager die de gejaagde wordt, het slachtoffer die dader wordt. Wie is die merel, dochter van, maar bovenal slachtoffer van de meest gevreesde huurmoordenaar van de lage landen, die in het echte leven Frits heet,maar altijd met De Crooner wordt aangesproken, een bijnaam die hij zelf bijzonder hekelt. Langzaam zie je dan ook de Crooner veranderen terug in Frits. Terwijl Merel in eerste instantie aantrekkelijk overkomt, een beeldschone, onschuldige deerne, blijkt ze dat doorheen heel het verhaal niet vol te houden.
Er zitten hier en daar voor mij ook wel enkele zaken in het verhalen die het geheel voor mij wat ontsieren. Zo had de taal voor mij wat soberder gemogen, het doet me nu veel meer denken aan een fantasy dan aan een thriller. Hier en daar zou ik ook de ontwikkelingen van de hoofdpersonages iets verder hebben doorgevoerd en ben ik niet helemaal tevreden met het einde. Maar al bij al een aanrader voor mensen die houden van pyschologische thrillers.

Kom maar op Lauerhohn, bewijs je maar!” was mijn gedachte!

En eerlijk... Het lof is hem zeker verdient! Het verhaal is origineel bedacht, het loopt lekker en voor je het weet ga je het uitlezen uitstellen, want je wilt nog helemaal niet klaar zijn met Crooner, de prikker en Stolten!

Tijdens het verhaal laat Lauerhohn overal kleine ( soms grote) kruimeltjes achter. Je leest er heel snel overheen en soms zie je de kruimeltjes niet eens!
Ik vind het een grote pluim dat je als auteur overal kruimeltjes achterlaat die een lezer niet zo 1 2 3 vind maar op het einde denkt” hè verrek! Dat had ik in het begin gelezen.” Ik kan dus echt aanraden na het uitlezen, een dagje stil te houden en dan weer opnieuw lezen met de kennis die je dan hebt. Ik denk dat het verhaal dan heel anders gaat worden

De proloog neemt je mee in de wereld van De Crooner. Dit is zijn leven: altijd klaar om te doden en waakzaam, zodat hij zelf niet gedood wordt. Maar de tijd dringt. De Crooner heeft zijn pensioenleeftijd langzaam bereikt, maar er staat nog een opdracht open.

Talloze malen heb ik gezien hoe huiveringwekkend de naderende dood op mijn slachtoffers inwerkt.
Ze bidden tot God, en tot mij. Ze krassen met hun nagels over de vloer, alsof hechting met de grond hen in leven kan houden.
De grote baas heeft een achtervolger op hem gezet, de Prikker. Het spel is begonnen. De Crooner neemt wraak door Merel, de dochter van de baas, te ontvoeren.
Wie is de sluwste in dit spel en kan het langst overleven? De kaarten zijn geschud, de azen zijn verdeeld.

Haar graf heb ik innerlijk al gegraven, naast dat van haar vader. Beide graven zullen gevuld een onderdeel van de realiteit gaan uitmaken.
Terrence heeft een schrijfstijl die je niet zo snel in een bepaald genre kan stoppen. Met Blauwe Bonen slaagt hij er in om slechts vanuit het oogpunt van de Crooner het leven weer te geven van een huurmoordenaar en zijn eenzame bestaan. Van alle slachtoffers weet Merel hem toch nog een menselijk inzicht te geven in het leven dat hij zich misschien had gewenst, hoewel hij dit ver heeft weggestopt.
Er ontstaan scheuren in de hardheid van De Crooner. Hierdoor wordt hij minder waakzaam en dreigt het noodlot bij hem toe te slaan.

Het verhaal is grimmig. De woorden zijn op een ingenieuze manier gekozen en geven duidelijk weer hoe de Crooner zich vanbinnen voelt. Ondanks de moorden die hij heeft gepleegd, voel je gaandeweg empathie voor deze man. Hij, die beetje bij beetje zijn muren ziet afbrokkelen door de benadering van Merel. Maar het wantrouwen blijft in hem zitten en de Blauwe Bonen staan op scherp. Wie zal het laatste schot geven …?

‘Is dat een fijn bestaan? Een onzichtbaar bestaan, Crooner?’ Haar vraag incasseer ik niet zonder schade op te lopen. De toon waarop ze hem stelt, verraadt dat ze weet dat het een schot voor redelijk open doel is.’
Het is genieten van begin tot eind, met een verrassende plotwending die inslaat als een Blauwe Boon.

Ik geef Blauwe Bonen 5 sterren.

Blauwe bonen is een tour de force. De auteur bedacht een verhaal dat niet stilletjes je hoofd binnensluipt, maar bam.. je mind vermorzelt . Je wordt één met de gedachten en gevoelens van deze verwrongen persoonlijkheid. Deze grimmige thriller laat je rondreizen in de geest van een gewetenloos man, maar doet dit op zo een manier dat je naast afkeer ook medelijden krijgt met de "arme" huurmoordenaar.

Terrence Lauerhohn heeft zichzelf met deze thriller noir van een keiharde, maar ook gevoelige kant laten zien. Wanneer Frits Jansen alias de Crooner een fout maakt tijdens zijn werk, blijft deze niet zonder gevolgen. In de harde gangsterwereld geldt enkel "survival of the fittest" en wanneer de geheimzinnige Prikker de jacht start op de Crooner ontvouwt er zich een absoluut origineel en zenuwslopend avontuur.

Om zijn werkgever te dwingen om hem te laten overleven, bedenkt de Crooner een aparte ruil. Hij beslist om de dochter van Stolten, zijn baas en nu vijand, in te zetten om zelf te overleven. Haar ontvoeren is immers zijn redding. Jammer genoeg blijkt de waarheid er anders uit te zien en vallen de plannen van de, op retour zijnde huurmoordenaar, in duigen. De dochter lijkt lief en verloren en stilaan komt de wrede kant van deze man in conflict met zijn geweten. De onmenselijke killer op bestelling krijgt schuldgevoelens en wordt geconfronteerd met zijn eigen verleden. De onschuldige meid maakt van alles in hem los en hij voelt zich terug leven. Is hij echt een monster of zit er nog een mens achter deze kille figuur?

Eind goed, al goed? Vergeet het maar, naast diepgang met prachtige zinnen en morele bespiegelingen heeft dit boek een magnifieke plotwending die je naar adem doet snakken.

Nee, verraden welke psychologische spelletjes er nog gespeeld worden zou de pret bederven, maar dat Blauwe bonen een mindfuck is, dat is zeker.

Terrence Lauerhohn is er met verve in geslaagd om de lezer te doen nadenken of er wel onschuld bestaat in deze gitzwarte wereld. De schrijfstijl is, zoals altijd bij deze auteur, ongewoon mooi, maar deze nagelbijtend spannende thriller stemt ook tot nadenken en roept om een tweede leesbeurt om de verborgen details te ontdekken. Er zijn gewelddadige scènes en een aparte kijk op het geloof, maar die passen perfect binnen de denkwereld van het hoofdpersonage. Was het opvoeding, ervaring of is het toch zijn eigen persoonlijkheid die hem dit complexe karakter gaven?

Blauwe bonen graaft erg diep naar de ziel van de beul.
Na deze intense roadtrip wil je alleen nog meer van dit.
Een boek van Terrence Lauerhohn past niet in een hokje en deze weergaloze thriller is ook veel meer dan doorsnee.

*****

Dankzij Thrillerlezers Leesclub mocht ik deze aparte thriller ontdekken.

Geschreven bij Blauwe Bonen

Ik had nog nooit een boek gelezen van Terrence maar als je dan dit leest op internet: “de pen is zijn penseel, zijn streken bestaan uit woorden. Fantasie is zijn pallet” dan word ik wel nieuwsgierig. Als je leest wat voor soort boeken hij heeft geschreven, science fiction, dark-fantasy, thrillers, horror denk je hoe past dit bij elkaar. Als je naar de kaft van ‘Blauwe Bonen’ kijkt lijkt het wel een new adult. Nu een ding is me inmiddels na het lezen van dit boek wel duidelijk Terrence zijn boeken zijn niet in een bepaald genre te vangen.
Het boek ‘Blauwe Bonen’ vertelt het verhaal van een huurmoordenaar. De blauwe bonen zijn een ander woord voor kogels. Vrij uniek. Ik ken rechtbankthrillers, technothrillers, Scandinavische thrillers enzovoorts en allemaal gaat het over een gebeurtenis, een actie en een onderzoek door vaak een agent die het privé moeilijk heeft of eigenwijs is. Soms lees je hoofdstukken tussendoor waarbij je een inkijkje krijgt in de dader. Maar in dit boek niets van dit alles. Ik kan niet veel meer verklappen van het verhaal dat zou te veel spoilers weggeven. Het is wel heel bijzonder want je krijgt als je het boek dichtslaat haast sympathie voor de huurmoordenaar. Ik weet niet hoe Terrence dit voor elkaar krijgt maar je denkt na over de vraag wie is eigenlijk de echte dader? De opdrachtgever of de huurmoordenaar? Is er verschil tussen een moordenaar en een huurmoordenaar? Het geeft een dubbel gevoel als je het boek dichtslaat.
Het boek vertelt het verhaal in chronologische volgorde met af en toe een flasback op een of andere manier naar vroeger en misschien zelfs wel naar de toekomst. Wat ook bijzonder is dat als je midden in een spannde actiescene zit er een stapje wordt terug gedaan om de situatie te beschouwen, haast filosofisch. Je zou denken dat het storend is maar het is juist heel erg mooi.
Kortom een compleet uniek boek zowel qua onderwerp als stijl en ik kan dit boek zeker aanraden, het brengt je heerlijke spanning, enige verwarring in je emoties en een verrassend einde. Enige minpunt zijn de grote hoeveelheden doden en geweld en is de scene aan het eind iet wat ongeloofwaardig. Daarom net geen 5 sterren, maar 4,5!

Het boek Blauwe Bonen ervaar je door de ogen van het hoofdpersonage. Je kruipt in de huid van een huurmoordenaar. Zijn gedachten en handelingen vormen de leidraad van het verhaal. Het is erg origineel om het verhaal te beleven door de ogen van de dader die tegelijkertijd ook slachtoffer is. Het verhaal zit heel doordacht in elkaar. Het boek heeft een diepzinnige verhaallijn. De spanning bouwt zich geleidelijk op. Tot het einde toe blijft het een verrassing hoe het geheel tot ontknoping komt. Het is erg verrassend en origineel.

Blauwe Bonen neemt je mee de onderwereld in. Gangsters en huurmoordenaars; een wereld ver weg ervaar je nu heel dichtbij.

De cover van dit boek straalt de wereld uit die je binnentreed zodra je het boek open slaat. Een zwart pak met wit overhemd en een pistool. Zo zie je een gangster eigenlijk altijd wel voor je. Dit is dus geheel in stijl met het boek. De titel van het boek “Blauwe Bonen” past goed bij het verhaal maar ook bij de schrijfstijl. Enerzijds hetgeen waar het voor staat: kogels; anderzijds is de titel Blauwe Bonen heel beeldend en kenmerkend voor de schrijfstijl.

Uitdrukkingen of gezegdes worden regelmatig vloeiend in het verhaal verweven. De zinsopbouw en woordkeuze zijn zo nu en dan redelijk formeel in vergelijking tot andere boeken in het genre thriller. Dit past goed bij het verhaal en bij het uiterlijk van het hoofdpersonage. Deze schijfstijl vraagt dat je het boek met aandacht leest. Geconcentreerd lezen houdt je betrokken bij het verhaal.

Blauwe Bonen is een boek dat moeilijk opzij te leggen is. De auteur weet je enorm nieuwsgierig te maken. Je wilt graag weten hoe het verder gaat dus je leest graag door. Een echte aanrader!

Opnieuw zeer aangenaam verrast door Terrence Lauerhohn! Dit keer met een wel zeer duistere thriller, waarin je het hoofdpersonage echt gewoon wel moet haten. De Crooner is gewoon een rotzak... Maar toch moet je verder lezen, je moet weten hoe het verder gaat... Zal (blauw) boontje om zijn loontje komen? Het is een nagelbijter, niet voor gevoelige zieltjes, die je niet meer loslaat. Zeker niet wanneer je, even verder in het verhaal, plots tot het besef komt dat je eigenlijk medelijden begint te krijgen met de Crooner. Dat kàn toch niet, medelijden met zo een type??? En toch... Je weet niet hoe het komt, je weet niet hoe of wanneer het gebeurde, maar plots wordt je eigen gevoel voor moraal helemaal op zijn kop gezet. Terrence Lauerhohn weet zijn lezers keer op keer te verrassen. Een zeer fijne gewoonte, die hij hopelijk nog lang volhoudt!