Bloedbanden

Zeer onderhoudende thriller met vooral boeiende personages en dialogen.

Met ‘Het tuinfeest’ (2019) schreef Bettie Elias haar eerste misdaadroman. Amper een jaar later, brengt ze in samenwerking met Uitgeverij Houtekiet ‘Bloedbanden’ uit.
Bij een eerste aanblik straalt de cover rust en vredigheid uit. Onmiddellijk daarna gaan alle alarmbellen af. Het vogeltje. Morsdood. Het naakte kind slaapt dan toch niet?!
Van meet af aan is het duidelijk. Het verhaal draait om familie. Dat niet alles rozegeur en maneschijn is, blijkt ook al meteen. De ontgoochelingen, de niet uitgesproken woorden, de kilte en de eenzaamheid voorspellen dat ‘Bloedbanden’ geen idyllisch sprookje wordt.
De gebeurtenissen spelen zich af in een korte tijdspanne. Met Anton, Benno en Charlie, Sofia en Marnix krijgt de lezer de informatie uit de eerste hand. Opvallend: de dominante figuren eisen het woord, de zwakkere personages luisteren en sputteren wat als weerwoord; Vik, het jonge slachtoffer in het verhaal, krijgt helemaal geen spreektijd.
‘Bloedbanden’ laat er geen gras over groeien: de lezer wordt onmiddellijk het verhaal ingezogen. Met de introductie van de junkies Benno en Charlie creëert de schrijfster een grimmige sfeer. Deze twee onverlaten blijken een grote schuld te hebben die sito presto moet ingelost worden, willen ze niet zelf eindigen tussen vier planken. Dan komt Anton in beeld. In de ontwenningskliniek blijkt hij nogal loslippig te zijn geweest over het vermoede vermogen van stiefzus Sofia.
Het plot zit tegelijk ijzersterk en eenvoudig in elkaar. Alles klopt. Het verhaal is heel geloofwaardig.
Met de uitwerking van de personages legt Bettie Elias al haar troeven op tafel. In een atmosfeer van groeiend ongemak zet de schrijfster haar personages neer. En hoe?!
Geen ellenlange beschrijvingen. Naarmate het verhaal voortgaat, komen het uiterlijk en de psyche van elk personage almaar gedetailleerder naar voren. Met fijne kneepjes, dan weer hier, dan weer daar, boetseert en modeleert Bettie Elias tot het personage er volledig staat. Het resultaat mag er zijn! Levensechter kan niet. Rauw en meedogenloos, frêle en onschuldig, wanhopig en vol liefde, narcistisch en gluiperig, … vele facetten van wat bestaat aan menselijke karaktertrekken passeren de revue. De personages kruipen onder je vel. Ze zitten in je hart of ze doen je walgen, maar ze laten je niet onverschillig.
Bettie Elias heeft een vlotte pen. ‘Bloedbanden’ leest alsof het verhaal in één enkele pennentrek is neergeschreven. Het decor en het verhaal zijn heel harmonieus met elkaar verweven. Geen onnodige opsmuk, geen overdrijvingen. De schrijfster verstaat de kunst om een opgeroepen gevoel meerdere malen te versterken door gevoelens over te brengen van het ene naar het andere personage, wat de verbondenheid tussen hen extra versterkt.
p. 126 “De wind doet de dorre herfstbladeren opwaaien tegen de schutting. Hij zal het koud hebben, schiet het door haar hoofd. Een rilling loopt over haar rug.”
Mooie metaforen maken de boodschap nog intenser. Het beeld neemt het over van de woorden.
p. 92 “Hij legt zijn voorhoofd tegen het koude raam. De regendruppels rollen als tranen voor zijn ogen naar beneden.”
Tegenstellingen in één enkele zin vatten de gevoelens van de personages perfect. Eerder dan het verhaal uit balans te brengen, zorgen ze voor een mooie evenwichtige weergave van de gevoelens.
‘Bloedbanden’ vertelt een doorleefd verhaal. Een keer dat je in het boek bent begonnen, heb je als lezer maar één optie: je moet de hele rit uitzitten. ‘Bloedbanden’ is gruwelijk, wreed, hartverscheurend en grijpt je bij de keel. Ik zat met mijn hart in mijn schoenen, maar toch wou ik verderlezen. Ik moest en zou weten of het goed zou komen …
‘Bloedbanden’ is een dijk van een boek! Een aanrader in thrillerland!

Na zijn ontslag uit de ontwenningskliniek neemt Anton de draad weer op. Het monster alcohol blijft op de loer liggen, maar tegenover zijn vrouw en dochter wil hij bewijzen dat hij afgekickt is. Hij gaat terug aan de slag als medisch vertegenwoordiger en woont in een klein appartement.

Op een avond staan Benno en Charlie, twee drugsverslaafden die hij leerde kennen in de kliniek, hem op te wachten. Met hen bracht hij menig avondje door en hij ziet hen als ‘vrienden’, ondanks dat ze zijn wie ze zijn. Tijdens hun talloze avonden en gesprekken heeft Anton hen onder andere verteld over Sofia, zijn stiefzus, haar zoontje Vik en hoe rijk zij en haar man Marnix zijn.

Benno en Charlie hebben dit goed onthouden. Met een drugsdealer die hen op de hielen zit en waar ze op korte tijd een gigantisch bedrag aan moeten betalen, besluiten ze Vik, het zoontje van de rijke stiefzus te ontvoeren. Wat kan hen gebeuren? Een nachtje maar, losgeld ophalen en klaar is kees. Gezien het tweetal geen auto heeft vragen ze die van Anton. Tegen beter weten in stemt hij toe. Vanaf dan verandert zijn leven in een rollercoaster.

Voor mij zijn er in Bloedbanden te veel gemiste kansen, zaken die beter uitgewerkt hadden kunnen worden, zoals – zonder spoilers weg te geven - het verleden van Sofia. Daar had veel meer ingezeten dan die enkele zinnen die je nu meekrijgt. Zo zijn er verschillende geheimen die je al lezend ontdekt, maar ook met deze wordt weinig of niets gedaan. Elias gooit meerdere bommetjes, maar de verwachte explosies blijven uit. En dat is sneu, want dat had het verhaal naar een veel hoger niveau getild.

Alles blijft nu te oppervlakkig. Qua personages weet je wie wie is en hun rol in het geheel, maar voor de rest is er weinig vooruitgang. En omdat de emoties niet behoorlijk worden uitgediept is het moeilijk om sympathie te voelen voor een van hen. Het ‘pakt’ je niet. Een kind dat ontvoerd wordt, een hel voor iedere ouder! Dat is nogal een bom die valt… maar vervolgschade in de vorm van ouderlijke emoties miste ik in het gehele verhaal.

Misschien had de auteur zich beter gefocust op minder verhaallijnen? Nu heb je naast de ontvoering van Vik de problemen die Marnix heeft met een verkeerd gelopen belegging. Anton die worstelt met zijn ‘verslaving’, zijn verleden en het terug rechttrekken van zijn relatie. Benno en Charlie met een dealer die zijn geld wil. Het verleden van Sofia… Die verhaallijnen zijn op zich niet mis en dit alles samen zou een zinderende thriller kunnen opleveren, maar helaas niet in Bloedbanden.

Niettegenstaande leest het verhaal vlotjes weg, maar ondanks dat je nieuwsgierig bent naar de plot is er van echte spanning echter geen moment sprake. Hoewel die plot mij enigszins verrast heeft – althans de afloop - is deze erg simplistisch neergezet.

De flaptekst beloofd heel wat en alle ingrediënten voor een spannend boek zijn aanwezig, enkel de juiste kruiden ontbreken. Jammer! Ik kom voor Bloedbanden niet verder dan 2 sterren.

Anton probeert na zijn alcoholverslaving zijn leven weer op de rails te krijgen, hij wil zijn vrouw Esther bewijzen dat hij op de goede weg is. Na een moeizaam etentje met Esther loopt Anton terug naar zijn flat, bij de deur staat Benno hem op te wachten. Zo komen Benno en Charlie weer in zijn leven, 2 druggebruikers die hij in de ontwenningskliniek heeft leren kennen. Benno nodigt hem uit voor een drankje in het café, maar Anton komt er al snel achter dat er meer achter deze ontmoeting zit.

De volgende dag staat zijn stiefzus Sofia opeens aan de deur, ze vertelt dat haar zoontje Vik verdwenen is. Als Sofia vertrokken is en Anton zijn auto eens grondig bekijkt komt hij tot de schokkende ontdekking dat er een kinderrukzakje in ligt. Als hij even later Benno aan de lijn heeft en hem ermee confronteert omdat hij zijn auto heeft geleend verbreekt hij de verbinding.

Maar Benno is listig en sleurt Anton mee in zijn plan door hem onder druk te zetten dat hij er nu ook bij betrokken is. Hij weet niet meer wat te doen, en neemt een besluit om naar de politie te gaan, maar stelt het steeds uit en dat heeft dramatische gevolgen. Sofia zit er helemaal doorheen en leunt veel op haar man Marnix. Maar wat heeft hij te verbergen? En waar komt de haat tegen haar stiefvader vandaan?

Bettie Elias heeft de personages psychologisch goed neergezet. Iedereen heeft problemen, en er zijn geheimen uit het verleden die de onderlinge relaties op scherp zetten.

Bettie Elias heeft meer dan dertig jeugdboeken geschreven en werd daarvoor meermaals bekroond.
Met haar eerste psychologische misdaadroman Het tuinfeest won ze de Schaduwprijs 2020.
Bloedbanden is haar tweede misdaadroman.

Wanneer Anton wordt ontslagen uit de ontwenningskliniek probeert hij zijn leven weer op te pakken en zoekt weer toenadering bij zijn vrouw en dochter.
Dan komt Anton weer in contact met 2 mannen die hij in diezelfde kliniek heeft keren kennen. Zij hebben geld nodig en besluiten om (zonder medeweten van Anton) het 9-jarige neefje Vik van Anton (zoontje van zijn stiefzus Sofia) te ontvoeren. Sofia is getrouwd met Marnix (niet de vader van Vik) en zij hebben veel geld.
Al snel komt Anton erachter dat de 2 mannen zijn neefje hebben ontvoerd en dan komt zijn geweten in het nauw. Als hij dit doorspeelt aan de politie zal hij ook als verdachte worden gezien omdat ze zijn auto hebben gebruikt bij de ontvoering en dan raakt hij zeker zijn vrouw en dochter kwijt. Als hij niets zegt moet hij dus liegen tegen Sofia en dat is bijna onmogelijk.

De gebeurtenissen volgen elkaar in snel tempo op. De plot wordt vanaf het begin zorgvuldig opgebouwd en telkens als je als lezer denkt te weten hoe het zit of hoe het gaat lopen, slaat de twist die zekerheid er gelijk weer uit.
De personages zijn goed neergezet, ze maken niet echt een ontwikkeling mee maar dat is misschien wel de kracht van dit boek. Er is geen plotselinge held die alles in één keer oplost. Daarbij komt dat het verhaal maar een paar dagen beslaat en dat een echt grote ontwikkeling onnatuurlijk zal aanvoelen.
Bettie Elias heeft haar karakters neergezet als zwakke, meegaande personen. Sofia slikt alles voor zoete koek wat Marnix zegt. Wat trouwens een echt irritant mannetje is die ten allen tijde (wanneer hij praat tegen Sofia) zijn zin begint met 'Poes'. Meerdere malen krijg je als lezer de neiging om te schreeuwen dat hij nou toch echt zijn mond moet houden want anders......
Anton maakt wel een kleine ontwikkeling mee maar dat gaat echt heel langzaam.
De verhaallijn is heel goed gekozen. Het is zeer realistisch, soms hartverscheurend en zeker ook spannend. Je wilt blijven lezen omdat het je niet los laat.
Hier en daar merk je wel dat je met een Vlaamse auteur te maken hebt maar dat is niet storend.
Bettie Elias heeft met Bloedbanden een heel goed boek geschreven die je af en toe de rillingen geeft.