Bloedblaren roman

Bloedblaren’ is het vierde boek van de dertigjarige Naomi Rebekka Boekwijt en zoals ze zelf zegt “Het is een fictieve roman over borderline en depressie, maar heel erg gebaseerd op mijn leven”. Ze ziet Liv, de hoofdpersoon, als haar alter ego en dat verklaart de vele overeenkomsten die Liv en de auteur hebben, zoals hun beroep van huisschilder, de liefde voor CrossFit en de psychische problemen. De dagboekfragmenten die in het boek staan, komen uit de dagboeken van de schrijfster zelf en dat verklaart waarom ze zo levensecht en aangrijpend overkomen; ze gunnen de lezer een kijkje in het hoofd van iemand die borderline heeft. Ze wil met dit boek laten zien dat iemand met deze persoonlijkheidsstoornis normaal kan functioneren in de maatschappij en niet per definitie impulsief en onuitstaanbaar is en daarin is ze met vlag en wimpel geslaagd. Het is intens en zinderend portret geworden van iemand die op zoek is naar een zo goed mogelijk leven en bereid is om daar keihard voor te vechten.

Het boek is een jaar uit het leven van Liv en elk hoofdstuk omvat een maand daarvan. De start van elke maand is een CrossFit-uitdaging: welke oefeningen moeten er gedaan worden, hoeveel keer en eventueel binnen hoeveel tijd. Ook al heb je als lezer misschien niets met deze sport, de manier waarop het beschreven wordt, neemt je mee in de race tegen de vermoeidheid, de verzuring en de klok en laat je bijna net zo naar adem happen als Liv zelf. Na het eerste hoofdstuk geeft het echter lucht na de intense beschrijvingen van Liv’s innerlijke leven, en snap je dat ze juist op adem kan komen door deze lichamelijke uitdagingen aan te gaan.
Naast de CrossFit is er ook de verbouwing van het vrijstaande huis dat ze gekocht heeft en dat helemaal gerenoveerd moet worden, en waarvan ze de meeste klussen zelf doet, bijna als therapie.
“Hier zit ik, in dit huis, oud vanbuiten, straks nieuw vanbinnen - ik moet het omgekeerde zijn. Hier zitten we als omgekeerde lichamen in elkaar en versmelten langzaam in een kalkwolk van kracht en dromen.”
Toch maakt ze genoeg tijd vrij om te sporten en door haar inzet wordt ze uitgekozen om een soort belofteteam te vormen met twee andere CrossFitters, Kilian en Bo, onder leiding van de al wat oudere Jon. Het doel is om bij de top te gaan behoren. Liv zoekt de grenzen op en gaat er regelmatig overheen, liever de fysieke dan de psychische pijn. Als kind is ze in de steek gelaten door haar moeder en bleef alleen achter met een afstandelijke vader waardoor ze het op een gegeven moment geestelijk niet goed meer aan kon en ze zichzelf ging snijden. Dit leidde tot een jarenlang verblijf in een psychiatrische instelling waar ze probeerde weer grip op haar leven te krijgen. Door de terugblikken en de dagboekfragmenten van Liv wordt er een helder beeld van haar moeilijke jeugd geschetst en zou je haar het liefst alsnog willen vastpakken en knuffelen. Gelukkig treft ze tijdens haar behandeltraject een psychiater die haar kan helpen en die er echt voor haar is, zodat ze uiteindelijk inderdaad de stap kan zetten om een leven voor zichzelf op te gaan bouwen.
Tijdens de renovatie van haar huis komt ze haar dagboeken uit die moeilijke periode weer tegen en ze wil door die weer te lezen, definitief afrekenen met haar verleden.
“Om te herinneren wie ik was, om mezelf terug te vinden.” “Ik moet het lezen, om me mijn verhaal opnieuw toe te eigenen.”
Maar zo makkelijk is dat niet, want diep vanbinnen zit nog steeds dat meisje dat gezien wil worden, dat zoveel liefde in zich heeft, maar niemand aan wie ze die kan geven.
Door de terugval die ze krijgt, ontdekt ze wie er echt om haar geven, wie er voor haar zijn en vooral komt ze erachter dat ze wil leven en zo heeft haar naam een mooie betekenis meegekregen.

Bloedblaren verteld de rauwe werkelijkheid. Boekwijt maakt het niet mooier dan het is. Dit heftige onderwerp wordt ook niet verzacht door humor of andere verhaallijnen. Hierdoor voelt het ontzettend echt; bijna alsof je een dagboek leest. Ik heb het gevoel dat ik een kijkje in het hoofd van iemand met psychische klachten heb gekregen. De gedachtes, het gedrag en de motieven van Liv werden ontzettend beïnvloed door haar ziekte. Steeds een beetje meer. Toen ik eenmaal begonnen was met lezen vond ik het heel moeilijk om het boek weg te leggen of los te laten. Zelfs nadat ik het uit had bleef ik erover nadenken.

De schrijfstijl vond ik over het algemeen prettig om te lezen. Dialogen worden duidelijk afgescheiden van de rest. Echter wordt er soms zonder aankondiging van het heden overgeschakeld naar het verleden en weer terug. Dat was even verwarrend waardoor ik een aantal alinea’s overnieuw moest lezen. Ook vond ik dat ik sommige zinnen behoorlijk lang waren. Ze waren niet onbegrijpelijk, maar hadden best op meerdere plekken afgebroken kunnen worden door een punt. Hierdoor zouden ze in mijn optiek wat lekkerder lezen.

Het mooiste aan dit boek vind ik dat het me oprecht raakte. Ik herkende mezelf enorm in het personage van Liv waardoor ik haar begreep. De woorden van Boekwijt maakte veel emoties bij me los. Dit heb ik nog nooit eerder bij het lezen van een boek ervaren.
Bloedblaren is een heel sterk verhaal dat ik iedereen kan aanraden om te lezen. Het is onwijs interessant om een kijkje te nemen in het hoofd van iemand die met psychische klachten kampt.

Boekwijt laat je als lezer langzaam kennis maken met Liv. De eerste indruk is een super fanatieke sportvrouw die ook nog eens super handig is met haar handen. Maar is wat je ‘ziet’ ook de waarheid? Steeds meer lijkt het sporten obsessief te worden, en beetje bij beetje ontvouwt zich de levensgeschiedenis van Liv en haar psychische gemoedstoestand. Verlaten door haar moeder, een vader die haar geen liefde gaf, bewust of daartoe niet in staat, en ook nog slachtoffer van grove pesterijen op school. Gevolg is een heftig verleden in de psychiatrie. Liv wordt professioneel crossfitter, maar belangrijker nog: ze leert, zonder zich daar bewust van te zijn, de waarde van vriendschap.


Het verhaal begint met voornamelijk de belevenissen van Liv tijdens haar crossfit-bezigheden. Echter hoe harder ze gaat trainen hoe meer het besef binnendruppelt wat het is dat haar voortstuwt in haar lichamelijke kwelling tijdens de loeizware oefeningen. Is het trainen een vlucht uit de werkelijkheid? Is het een vlucht van de zelfverminking die nodig is om de pijn en leegte diep van binnen kwijt te raken?
De struggle van het halen van records in de sportschool, verschuift naar de innerlijke struggle die Liv met zichzelf voert. Daar waar we Liv echt beginnen te kennen. Boekwijt heeft met haar roman een sterk verhaal weten neer te zetten zonder dat daar mooischrijverij voor nodig is. Geen pageturner, ik heb de eerste helft van het boek regelmatig weer weggelegd, maar als je doorleest blijkt dat het verhaal zich met precisie ontvouwt waardoor je uiteindelijk in het tweede gedeelte van het boek tot het eind gegrepen wordt door het verhaal.

Hoe mooi en krachtig weet Boekwijt te beschrijven dat een ieder van ons naar liefde verlangt, gezien wil worden, ook als we onszelf het niet waard vinden.

Deze fictieve roman over borderline en depressie is heel erg gebaseerd op het leven van de schrijfster. De dagboekfragmenten uit deze roman zijn rechtstreeks overgenomen uit haar oude dagboeken.
De hoofdpersoon in het boek: Liv, worstelt met een heftig verleden dat ze onderdrukt door haar nieuw gekochte huis eigenhandig te verbouwen en ze doet zeer fanatiek aan CrossFit.
Door zichzelf zo fanatiek af te beulen probeert ze haar gedachten aan het verleden te verdringen.

Ik had zelf nog nooit van CrossFit gehoord, maar na het lezen van dit boek weet je er heel veel van. Voor mij persoonlijk was het af en toe wat te gedetailleerd. Ik werd er moe van, wat ook weer een compliment is voor de schrijfster, want dit verhaal en deze sport komt hard binnen. Af en toe moest ik het boek even wegleggen.

Aan de ene kant leef je mee met Liv en denk je te begrijpen hoe het komt dat ze zich zo voelt, maar aan de andere kant is het ook een duistere wereld die je moeilijk kunt volgen.
Ik vond het knap hoe de schrijfster zeer heftige scenes afwisselt met hele mooie fragmenten, waarin bijv. haar therapeute en ook haar huisgenote haar haar eigenwaarde trachten terug te geven.

Ze wil graag gezien worden, heeft behoefte aan warmte en aandacht en wijst die ook af.
Het open einde laat de lezer raden of ze erin slaagt weer “in het licht” te komen.

Het is een verhaal waarin je denkt: kom op mens, je doet er wel toe, hou op met dit gevecht en ga genieten van wat je wel hebt.

Een indrukwekkend boek dat nog lang nawerkt in je gedachten.

Na ‘Hoogvlakte’ en ‘Noordwaarts’ is ‘Bloedbaren de derde roman van Naomi Rebekka Boekwijt. Centraal in het verhaal staat Liv, de zesentwintigjarige verteller. Op het eerste gezicht is Live een fanatieke sportvrouw die goed in haar vel zit en haar huis aan het verbouwen is. Geleidelijk aan krijg je het gevoel dat CrossFit voor Liv een vlucht is uit de werkelijkheid. Ze sleept niet enkel bouwmaterialen achter zich aan, ook haar woelig verleden sleept ze nog steeds met zich mee.

Dagboekfragmenten vormen een rode draad doorheen het verhaal. Stapsgewijs geeft Boekwijt de lezer een inkijk in de tienerjaren van Liv, jaren die gepaard gaan met mentale problemen en opnames in de psychiatrie. Hoewel de schrijver geen medelijden wil opwekken, leef je toch met het hoofdpersonage.

Geheel in de lijn van de harde CrossFit-trainingen heeft ‘Bloedblaren’ een hoog leestempo. Boekwijt pent het verhaal in korte en krachtige zinnen neer. Het puberale taalgebruik van de dagboekfragmenten staat hier echter in schril contrast mee. Toch bleef het boek mij boeien, en dat wil wel zeggen voor iemand die geen interesse in sport heeft. Het gaf me alvast zin om ander werk van Boekwijt ter hand te nemen.

Uiteindelijk ben ik altijd alleen, omdat er toen niemand voor mij was

Een pakkende zin uit het boek “Bloedblaren”.

“Bloedblaren” vertelt het verhaal van Liv. Liv doet aan Crossfit, enorm fanatiek en niet onverdienstelijk maar is het nog gezond? Daarnaast knapt Liv een oud huis zelfstandig op. Ze is ontzettend handig maar ook hier blijft ze maar doorgaan en kent/voelt geen grenzen.

Langzamerhand leren we Liv beter kennen, de Liv van nu maar ook de jongere Liv. Hierdoor begrijpt de lezer ook het fanatieke/destructieve gedrag van Liv. Dit is terug te voeren naar haar jeugd die behoorlijk traumatisch is geweest. De lezer wordt meegenomen naar het verleden, doordat Liv leest in haar oude dagboeken maar ook terugdenkt aan vroeger.
De overgangen tussen hier en nu zijn niet altijd afgebakend en lopen soms in elkaar door, dit is voor de lezer wel even opletten.

We maken ook kennis met de mensen die om Liv heen staan. Zo is er Emilie haar huisgenoot en haar collega sporters waaronder Jon haar trainer waar Liv terecht kan met haar angsten/zorgen en nachtmerries en Kian waarvan Liv zwanger blijkt.

Ook ontmoeten we haar vader doordat Liv over hem verteld en haar oude therapeute die nog steeds contact heeft met Liv. Zij geeft Liv steun op de moeilijke momenten, ook als Liv weer moet worden opgenomen.

Het boek is “rauw” geschreven, er wordt niet omheen gedraaid en de lezer ziet hoeveel impact je jeugd heeft op je latere leven. Daarnaast zien we heel duidelijk hoe mensen hun emoties/angsten/gevoelens ontvluchten in destructief gedrag (in dit boek, automutilatie, sporten, klussen) en hoe moeilijk maar belangrijk het is om deze emoties/angsten/gevoelens onder ogen te komen, juist om verder te kunnen.

De lezer blijft wel vragen houden, bijvoorbeeld over de moeder van Liv en over Kian die de vader van Livs te verwachten baby is maar hier wordt niet echt over geschreven.

CrossFit heeft een grote rol in het boek met veel namen van (voor velen) onbekende oefeningen, dit kan mogelijk voor sommige lezers minder interessant zijn, zelf vond ik het in het licht van het boek geen probleem.

Al met al een aanrader om te lezen met pakkende slotwoorden die Liv uitspreekt tegen haarzelf

Liv heeft in haar jaren al heel wat meegemaakt zowel op school, pesten, als thuis, zonder moeder, opgroeien. De vader van Liv blijft alleen achter met Liv en heeft geen idee hoe daarmee om te gaan. Dit resulteert in een, naar de beleving van Liv, een kille opvoeding. Liv wordt niet gezien zo komt dat op haar over. Haar vader heeft geen weet van haar pestverleden of wil het niet weten. Schrijnend vond ik het verhaal van het feestje en hoe Liv dat beleefd heeft tekent het verhaal. Je niet gezien weten, niet gehoord. Haar jeugd wordt een weg door de wereld van psychiatrie. Dit verhaal vertelt het verhaal van de jong volwassen Liv die een weg door het leven probeert te vinden. Om haar pijn dragelijker te maken gaat ze eigenhandig een huis verbouwen, een veilige plek creeëren die ontbreekt in haar leven. Maar de verbouwing kost tijd en het besef dat die veilige plek ook in jezelf te vinden is levert nog veel pijn, verdriet, depressie en nachtmerries op. Liv zoekt haar uitlaatklep in cross-fit, een manier van fitness die gewichtheffen, atletiek en gymnastiek combineert. Het kwam op mij als heel extreem over.
Ik ben zelf een heel positief ingesteld persoon die ook getekend is door het leven en alles wat er gebeurt is maar ben nooit depressief geweest. Dit boek neemt je mee in het hoofd van Liv en laat je de zwaarte van leven die zij ervaart voelen. Ik werd echt somber van dit boek en kon het ook niet in een keer uitlezen. In eerste instantie dacht ik wat waardeloos dit lees ik niet voor mijn plezier tot ik besefte dat Naomie door haar schrijfstijl dit bij mij teweegbracht en dat is behoorlijk uniek wat mij betreft.
Het verhaal is zo opgebouwd dat verleden en heden door elkaar lopen, dan ben je in het heden en dan weer in het verleden, door dagboekfragmenten b.v. , maar toch nergens in verwarring de verhaallijn loopt door en gaat naadloos over van het heden naar het verleden en weer terug. De schrijfstijl is ook prachtig met zinnen die de situatie zo mooi weergeven. “Ik draag mezelf door dit leven heen. Misschien is dit ook wel het beste wat ik kan bereiken. Ik heb een huis, een lief dier, ik kan wat maken met mijn handen en ik ben goed in sport. Maar ik sta hier alleen in de nacht en weet niet wat ik met al mijn warmte aan moet, ik heb altijd een teveel en lijd aan een grenzeloos tekort.”
Kortom een absoluut uniek boek dat ik niet snel zal vergeten, daarom 4 sterren van mij.

Bloedblaren bestaat voor mij uit drie componenten. De obsessie van hoofdpersoon Liv met crossfit, het renoveren en opbouwen van haar huis en de dialogen waarin haar contact met andere mensen tot uiting komt. Ik heb het verhaal ervaren als een beleving die me af en toe zo verwarde dat ik me in de psychose van Liv waande waarin al haar tegenstrijdige ideeën en gevoelens samenkomen: Ze wil niet dat mensen te dichtbij komen en tegelijkertijd verlangt ze naar een stevige omhelzing. Ze reikt naar het licht en verstopt zichzelf in de schaduw. “Ze verlangt naar het huis van haar oma waarin stilte een gebrek aan geluid was en niet naar thuis waar stilte een gebrek aan gesprek betekende”. Dat het verhaal me verwarde, irriteerde me ook. Vooral omdat ik nergens houvast vond. Niet aan de rol van de vader. Wat was hij voor Liv behalve een egoïst die haar weinig aandacht gaf? En waarom accepteren de mensen die weten dat Liv zwanger is dat Kilian zijn verantwoordelijkheid daarvoor niet neemt? Waarom heeft de moeder voor een ander leven gekozen? Daarnaast lopen de gebeurtenissen iets te veel door elkaar heen als Liv op het ene moment in de auto en het moment erna op een fiets zit, waarbij de tijden ook nog eens door elkaar worden gehusseld. Waarom ze psychotisch is, werd me niet helemaal duidelijk. Behalve dat het vaker in haar familie voorkomt. Ik heb het boek uitgelezen omdat ik de verwarring waar Liv mee moet dealen wilde doorvoelen.

Hoewel ik Boekwijt nog niet kende, ben ik heel blij dat ik haar als schrijver heb leren kennen. Met 'Bloedblaren' heeft Naomi Rebekka Boekwijt een prachtig, invoelbaar en levensecht boek geschreven. Als vrouw met borderline en een eetstoornis herken ik zóveel in het dwangmatige, gedisciplineerde en gecontroleerde van drang te moeten sporten, om de stemmingswisselingen en emoties het hoofd te kunnen bieden. Hoewel Bloedblaren een roman is geeft het een levensecht kijkje in het leven van iemand met een vernietigende stoornis, maar ook in de kracht die deze vrouw heeft. Vanuit het verlangen gezien te worden, iets oh zo menselijks, doet hoofdpersoon Liv zichzelf iets aan, maar krijgt ze ook fantastische dingen voor elkaar. Een prachtig boek wat smaakt naar meer van Naomi Rebekka Boekwijt.

Je hebt fysieke kracht en je hebt mentale kracht. Waar die twee samenkomen, heb je sport en daar gaat het over in dit boek. Want hoe kan een sport, zoals CrossFit in dit geval, je helpen om je leven te leiden en jezelf terug te vinden? Waar zit het breekpunt van de kracht, en vooral van de veerkracht van een getraumatiseerde geest? En heeft de sport, in zijn extreme vorm, niet net een vluchtfunctie in plaats van een versterkende werking?

Hoofdpersonage Liv heeft het moeilijk, vooral met zichzelf. Als lezer kom je er in de loop van het verhaal achter wat er vroeger gebeurd is en hoe moeilijk het voor Liv is om zichzelf bij elkaar te houden. Je merkt al snel dat er niet veel nodig is om het wankele evenwicht dat ze voor zichzelf gecreëerd heeft, omver te werpen en eens uit balans komt Liv moeilijk weer op haar pootjes terecht. Als lezer voel je een bepaalde vorm van medelijden met dit hoofdpersonage, maar langs ze andere kant roept ze ook bewondering op. Alleen dit benadrukt al de complexiteit van wat Naomi Rebekka Boekwijt in Bloedblaren heeft neergezet.

Naomi Rebekka Boekwijt geeft de lezer een rauwe inkijk in de geest van het getroubleerde hoofdpersonage. Ze blijft daarbij erg sober in haar stijl en dat heeft des te meer impact. Korte zinnen die erg to-the-point zijn en geen ruimte laten voor interpretatie overheersen in deze roman en daardoor is er ruimte om te inhoud volledig op te nemen.
Er zijn enkele bijzondere elementen aan dit boek op te noemen. De hoofdstukken starten telkens met de opsomming van een CrossFit-workout en een afbeelding die zo uit de sportschool lijkt te komen. Boekwijt probeert in het boek de sport vorm te geven, maar het helpt wel als je een paar van de termen kent om je in te leven.
De conversaties zijn visueel erg opvallend weergegeven. Ze zijn gescheiden van het proza en lijken uit het script van een theaterscène te komen. Je moet er van houden, want het haalt je als lezer wel flink uit je ritme en het voelt een beetje gek om het op die manier uitgeschreven te zien. Natuurlijk verandert het niets aan de conversaties zelf en legt het op een bepaalde manier ook de vinger op het feit dat communicatie met andere mensen niet Liv's sterkste kant is. De conversaties zijn namelijk erg beknopt en het vraagt veel van de mensen rondom Liv om tussen de regels door te lezen hoe het met haar gaat.
Een ander stijlfiguur waar Boekwijt gebruik van maakt zijn de flashbacks door middel van de dagboekfragmenten die Liv leest. Deze geven de lezer meer inzicht in het verleden van Liv en laten een paar schrijnende feiten aan het licht komen waardoor je beter kan begrijpen waarom Liv is zoals ze is.

Het vele sporten in combinatie met Liv's negatieve gedachtestroom geeft een ontheemd gevoel. Boekwijt graaft diep in de menselijke ziel en laat geen rooskleurig, maar wel een geloofwaardig beeld zien. Haar taalgebruik en de manier waarop ze het verhaal aanpakt zorgt ervoor dat Bloedblaren een must-read is voor iedereen die ook van Film Noir houdt. De roman is niet zozeer emotioneel, maar laat eerder een soort ongemak na en blijft nog dagen nadat je het boek hebt uitgelezen in je gedachten rondspoken.