Bloedwetten 2 - Verlossing Verlossing

Geschreven bij Bloedwetten 2 - Verlossing

Goed boek. Moeilijk om weg te leggen

In mijn ogen een nog sterker vervolg op het eerste deel. Misschien komt het omdat je de personages hier al beter kent, misschien omdat in mijn beleving de gebeurtenissen zich ineens meer lijken te ontketenen. Bepaalde personages worden nog meer uitgediept, waardoor ze allen opnieuw origineel en interessant zijn. Veel spanning en geplot, niet erg voorspelbaar en eigenlijk gewoon jammer als je op de laatste bladzijde bent gekomen en het avontuur nog lang niet ten einde is gekomen!

het verhaal mag dan wel op vampiers gebaseerd zijn, deze wezens gaan verder en geven een hele nieuwe dimensie.

Je zou verwachten dat alles over vampieren al gezegd is, maar Sophia Drenth geeft er net een verfrissende originele draai aan. In Bloedwetten Verlossing combineert zij vele genres zoals historie, bovennatuurlijk, romantisch, horror, politiek en drama tot een spannend verhaal van 400 pagina's dat erg goed wegleest. Juist door de combinatie van verschillende genres is het verhaal goed leesbaar voor een breed publiek. Sophia Drenth heeft een fijne en goede schrijfstijl en tijdens het lezen is duidelijk merkbaar dat het boek een uitstekende redactie heeft. Dit verhaal vraagt naar meer en gelukkig komt 15 april as Sophia's nieuwe bronvertelling '1000 Nachten' uit.

Net als met het eerste deel had ik ook met dit tweede deel in de eerste instantie moeite om de gelaagdheid te bevatten. Het verhaal greep me en stootte mij weer af, toch overwon elke keer weer de drang om door te willen lezen. De personages komen tot leven, met hen leef je mee en door hen ervaar je de wereld waarin zij leven als realistisch. Ga je nadenken over de keuzes die jij zou maken tijdens bepaalde omstandigheden en in bepaalde situaties. Zoals ik in mijn recensie over het eerste deel al schreef is de schrijfstijl van Sophia zo treffend voor de personages en de hiërarchische tijd waarin zij leven. Het is klassiek te noemen qua bewoording maar absoluut niet storend en passend bij het karakter van het boek ansich. De beeldvorming tijdens het lezen was bij mij daardoor ook rijkelijk aanwezig en liet mij genieten van een origineel op zichzelf staand fantasy verhaal.

In dit tweede boek van de Bloedwetten (Verlossing) serie heeft Roan Storm het zwaar. De mens waar hij verliefd op is, gaat trouwen met een ander mens. Dat is moeilijk te verkroppen voor hem.

Storm is een Ath’vacii en hij wil dat de verspreiding van bloedpulver aan banden wordt gelegd. Mensen kunnen het nu ook gebruiken. Maar de mensen krijgen er een vreselijke honger van, ze willen steeds meer. De Aht’vacii zijn hun onsterfelijke leven niet meer zeker, omdat de mensen achter hun aankomen, om hun lust naar bloed te bevredigen. Storm moet nu dus steeds over zijn schouders kijken. In zijn privé leven gaat het ook niet denderend. Hij beleeft de nodige avontuurtjes en er zijn veel vrouwen in zijn leven, Maar er is er maar een waar hij echt om geeft. Voor haar heeft hij alles over.

Het is een roman met fantasy en horror elementen. Liefde en vertrouwen spelen een hoofdrol in dit verhaal. Sommige scènes zijn bloederig, andere juist echt spannend en weer andere daar krijg je rode oortjes van. Normaal ben ik daar niet zo wild van… Maar Storm, tja hij heeft iets ongrijpbaars, waardoor ik zelfs geniet van zijn liefdesperikelen. Dus ik ben wederom verbaasd dat ik niet vies ben , van een beetje romantiek (het past ook zo goed in Het verhaal, ook al is het niet mijn ding).

Storm heeft een geweten… andere gemaakten hebben vaak geen geweten, ze doen waar ze zin in hebben. En kijken niet op van een dode meer of minder.

Natuurlijk mag Madame niet ontbreken. Ze heeft zo haar eigen agenda. Maar er overkomt haar ook iets, dat ze niet pikt. En haar wil je niet boos maken. No way. Ook Komen er meer oude bekenden, weer voorbij in dit boek. Een van mijn favorieten blijft Baba. Ze is echt de oma, die iedereen wil hebben en heeft veel lef en power!

Het einde is een echte rollercoaster. Alles gaat snel er is echt veel actie. Ook moest ik en traantje wegpinken, om wat er gebeurde. De laatste bladzijde laat je achter met vragen, omdat het einde vrij open is. Ik hoop dan ook dat het volgende deel niet te lang op zich laat wachten. Ben zo benieuwd hoe het verder gaat!
Ik geef dit boek 4****.

Bij dit tweede deel in de Bloedwetten serie laat Sophia haar proza-achtige manier van schrijven meer los waardoor de zinnen vlotter lopen.
Het taalgebruik is nog steeds prachtig, maar het leest lekkerder door.
De karakters krijgen steeds meer vorm en je leert behalve Roan Storm ook de anderen beter kennen zodat de wereld nog meer tot leven komt als in deel 1.
Hoewel Verlossing in eerste instantie rustiger begint dan Vonnis wordt je al snel weer meegezogen in de wereld van Roan Storm en de Ath'vacii.
Het rustige begin werkt misleidend, dit boek is rauwer en duisterder en heeft nog meer diepgang.
Er zit veel emotie en spanning in en dat zorgde ervoor dat ik het boek niet meer weg kon leggen tot ik het uit had.

Ik heb ontzettend genoten van dit boek en hoop dan ook dat Sophia een beetje opschiet met het schrijven van deel 3 zodat ik mezelf weer kan verliezen in haar bijzondere wereld!

De recensie van Bloedwetten, Eerste boek – Vonnis, lees je ook op mijn blog.

Nu de nieuwe wetsregeling een feit is, is de angst voor de bloed drinkende Ath'vacii onder de Neerlanders verdwenen. Veel Burgers gebruiken nu zelf ook graag het pulver dat gemaakt wordt van Ath'vacii-bloed.
Zoals je in het Eerste Boek – Vonnis kunt lezen is Raadsheer Roan Storm door de Ath’vacci tot het eeuwige leven veroordeeld. Dat klinkt fraaier dan het is.

Sophia Drenth weet deze fantasiewereld waarin het Tweede Boek – Verlossing zich afspeelt, in vier delen door de goede beschrijvingen en natuurlijke dialogen heel toegankelijk te maken voor de lezers.

Het verschil tussen arm en rijk is enorm en gezelschapsjongens laten zich misbruiken door de machtshebbers om te kunnen overleven. De Ath’vacci weten niet beter dan dat ze kunnen grijpen wat ze willen hebben. Dat is niet minder dan hun recht, is hun mening. Hier en daar is het heftig wat je leest, maar dat past helemaal in het verhaal.

Storm en Maïa houden van elkaar, hij heeft haar voor één nacht het ja-woord gegeven maar dat kan haar er niet van weerhouden een verstandshuwelijk te sluiten met iemand die ze al heel haar leven kent en oprecht van haar houdt. Storm en Maïa zullen niet samen kunnen zijn, zo lijkt het...

In schuine druk lees je het hartverscheurende verhaal van Talea, die in leven wordt gehouden door Gunther Eisenwoud; deze man heeft een hartgrondige hekel aan Roan Storm en maakt hem het oneindige leven enorm zuur!
Storm valt dieper en dieper en raakt verder van zichzelf verwijderd dan iemand voor mogelijk had gehouden.

Het einde van dit verhaal lijkt ruimte te laten voor een vervolg. Ook daar zou ik graag mijn tanden in willen zetten!

Wat heb ik me toch laten misleiden met dit boek. De vrij rustige start van Storm bij de opera laat totaal niets los van de o zo spannende stukken die verder in dit boek zeker niet tekort schieten. Met de (soms wat wansmakelijke) gedetailleerde beschrijvingen is dit boek zeker niet voor de gevoelige zielen. Sophia Drenth schept zo'n rauwe wereld die ondanks de fantasy-elementen (de Ath'Vacii) wel volledig realistisch overkomen. Al ben ik wel zeker blij dat ik niet in die wereld moet leven!
Qua genre zou ik het echt niet kunnen plaatsen, een historische, literaire thriller? Of een mix van fantasy en horror? Echt geen idee waar ik het moet plaatsen, het is een allegaartje van een geweldig verhaal met horror-achtige aspecten, dat niet in een hokje of 1 genre te plaatsen valt.

Als je denkt dat een vervolg nooit zo goed kan zijn dan het eerste deel, laat deze serie je dan verrassen, dit deel is minstens even goed, als het niet beter is. Dit tweede deel lijkt mij rauwer en duisterder op sommige momenten dan zijn voorganger. Ik moest het lezen van deze heftige wereld wel een beetje spreiden, aangezien het zo geweldig beschreven wordt maar dat neemt niet weg dat Sophia Drenth er zeker een fan bij heeft. Ik kijk enorm uit naar het vervolg!

In Verlossing draait het allemaal om verlies en intrige. Hierbij blijft geen personage gespaard, waardoor het verhaal dynamisch uit de verf is gekomen. Sinds Vonnis, het eerste deel, worden er opnieuw een aantal interessante complotten aangedragen, wat het verhaal een ronduit interessante en spannende twist geeft. Misschien niet overal even geloofwaardig, maar het geeft de lezer hoe dan ook stof tot nadenken. De sfeer, ook hier weer gevormd door ongebruikelijke, maar bekoorlijke woorden, zet wederom de toon. Eentje waar je, zeker na het lezen van Vonnis, gemakkelijk doorheen komt door de goede schrijfstijl… tenzij de lezer moeite met een moeilijkere woordkeus heeft. En dat valt te verwaarlozen als je eenmaal in het verhaal zit. Het laat je namelijk niet meer los.