Boek voor mijn dochters Kan Claire de kracht vinden om het verleden te koesteren nu de toekomst als los zand door haar vingers glipt?

Geschreven bij Boek voor mijn dochters

Het boek behandelt een zwaar thema, nl. Alzheimer, maar het voelt helemaal niet zwaar aan. Het hoofdpersonage is een optimistisch, grappig persoon. De karakters zijn goed uitgewerkt en de verschillende verhaallijnen lopen mooi in elkaar door.
Het boek is droevig, maar je blijft niet met een droevig gevoel achter na het lezen van het boek.
Ik vond het een zeer mooi boek, kon het niet wegleggen en wou het liefst in één ruk uitlezen.

Geschreven bij Boek voor mijn dochters

Claire heeft haar leven eindelijk op de rails. Ze is gelukkig getrouwd met Greg, met wie ze een dochtertje van drie heeft. Hoewel haar dochter uit een vorige relatie, Caitlin, het aanvankelijk moeilijk vond om de tien jaar jongere Greg in hun leven te dulden, beschouwt ze hem sinds de geboorte van haar zusje Esther als volwaardig lid van de familie. Aangezien Caitlin haar eigen vader nooit gekend heeft, is Greg voor haar het dichtste wat bij een vaderfiguur in de buurt komt. De toekomst lijkt rooskleuring tot Claires ergste angst bevestigd wordt: ze heeft Alzheimer. Ze verloor haar eigen vader aan deze ziekte toen ze amper tien jaar was en weet dus wat haar en haar dochters te wachten staat. Hoewel ze haar persoonlijkheid langzaam maar zeker verliest, betekent dat niet dat ze zich zonder slag of stoot bij de diagnose neerlegt.

Rowan Coleman houdt de lezer niet aan het lijntje, maar structureert het begin zo dat de impact van de ziekte op het gezinsleven meteen duidelijk wordt. Ook de woede en onmacht die Claire voelt wanneer haar vrijheid door de erfelijke ziekte beknot wordt, wordt op een realistische manier overgebracht. Claires moeder wint er geen doekjes om: “Je dochters gaan hun moeder verliezen, en jij moet ervoor zorgen dat alles goed geregeld is voor als jij niet meer zelf voor ze kunt zorgen!” Wat volgt is de strijd van een gezin om aanvankelijk alles bij het oude te laten, en naarmate dat niet meer lukt een manier moet vinden om met het onbegrijpelijke om te gaan.

Omdat het geheugen van Claire stukje bij beetje afbrokkelt, beslist het gezin om samen een herinneringenboek bij te houden. Door de tekeningen, brieven en stukjes tekst wordt niet enkel hun gemeenschappelijke verleden bewaard, maar kunnen ze ook gemakkelijker hun gevoelens en angsten delen. De verschillende moeder-dochterrelaties worden mooi in beeld gebracht. Hierdoor is het hartverscheurend wanneer Esther Claire vraagt om voor te lezen uit haar favoriete sprookjesboek en Claire vaststelt dat ze de letters niet meer tot woorden kan vormen. Ze is niet meer in staat om haar ziekte voor haar jongste dochter te verbergen en er blijft steeds minder over van het alledaagse gezinsleven.

Ondanks alle goede bedoelingen van haar man, moeder en kinderen snakt Claire zo erg naar haar oude, onafhankelijke zelf dat ze haar waarmee, veilige thuis als een gevangeins begint te beschouwen waar uit ze kost wat kost moet ontsnappen. Rowan Coleman beschrijft dit niet op een zielige of zwartgallige manier, maar gebruikt vooral veel humor om de vinger op de pols te leggen. Hoewel de humor in een aantal gevallen goed werkt, geeft het het geheel ook iets te lichtvoetigs. Dit wordt verder in de hand gewerkt door nodeloos veel verhaallijnen in het boek op te nemen. De hoofdplot verliest aan kracht omdat het geheel te theatraal en dramatisch wordt.

Boek voor mijn dochters is een roman waarvan je van tevoren weet dat je op een bepaald moment een doos zakdoeken zal nodig hebben. Maar het is ook een boek dat verrast door de kracht en humor die eruit spreekt. Hoewel het verhaal geloofwaardiger was geweest in een meer eenvoudige uitwerking, is Rowan Coleman niet louter en alleen op zoek naar sentiment. Ze maakt een moeilijk onderwerp bespreekbaar en zet ook een goed opgebouwd verhaal neer over de wisselwerking tussen kinderen en ouders. Wat blijft hangen zijn Caitlins woorden over haar moeder: “Dankzij haar weet ik dat ik kan doen wat onmogelijk lijkt.”

Geschreven bij Boek voor mijn dochters

Dit verhaal geeft eigenlijk het leven weer van Claire, zowel in het heden als de vele flashbacks die we kunnen lezen. Hoe ze is opgegroeid en hoe ze Caitlin eigenhandig heeft opgevoed tot Greg in haar leven verscheen en waar ze heel gelukkig mee was.
De hoofdstukken worden afgewisseld door de verhaallijn van Claire en die van Caitlin. Tussen de hoofdstukken kunnen we de brieven lezen die ze in het herinneringsboek geplaatst hebben. Het zijn niet enkel dingen die ze erin zetten maar ze plakken er ook foto’s in en andere dingen die een mooie herinnering zijn. Voor Claire is dit boek van groot belang omdat ze weet dat ze zoveel mogelijk moet schrijven nu het nog kan. De gedachtenissen zijn mooi beschreven; soms grappig en soms heel ontroerend maar dat is juist het mooie aan dit herinneringsboek. Elk van hen, behalve de kleine Esther, legt hun ziel bloot in dit boek.
Dit verhaal gaat ook over drie generaties Armstrong vrouwen. Ze hebben zoveel dingen gemeen met elkaar en vooral de liefde die ze voor elkaar voelen is hier wel de essentie van het verhaal. Voor Ruth, de moeder, is het hartverscheurend om haar dochter zo dag in dag uit te moeten zien. Soms moet ze machteloos toezien welke toeren ze uithaalt en dat maakt haar enorm bang. Kleine Esther begrijpt maar moeilijk waarom haar mama niet meer kan voorlezen en niet zonder escorte het huis uit mag. Claire is dan ook vooral bang dat zij bij Esther door de mand gaat vallen. Deze kleine meid is pienter en brengt ook veel leven in de brouwerij en dat is soms best grappig om te lezen. En dan Caitlin, die worstelt zelf met problemen maar ondanks haar ziekte weet Claire met de hulp van Ruth haar leven weer op de rails te krijgen.
Alzheimer is een vreselijke ziekte en het is dan ook met momenten zo triest om te lezen dat Claire geen verhaaltje kan voorlezen aan Esther, dat ze niet meer weet wat sommige dingen zijn. Woorden en cijfers niet meer weten, je eigen kind niet herkennen en dan nog de alomtegenwoordige angst.
Rowan heeft in dit boek sterke karakters neergepend die een voor een hun eigen problemen hebben maar die wel mooi samenvloeien als een geheel. Het is niet alleen verdriet dat je leest, er zitten best wel grappige momenten in dit boek geweven en dat heeft ze goed genuanceerd.
Enig minpuntje zijn de soms ellenlange zinnen die in het begin van het boek staan. Bij momenten moest ik die zinnen meerdere keren lezen. Naarmate het boek vorderde werden deze minder.
Ik heb echt genoten van dit boek en het heeft bij mij veel emoties teweeg gebracht, gelukkige en verdrietige gevoelens maar bovenal het gevoel van liefhebben. Het verhaal gaat over onvoorwaardelijke liefde, verbondenheid en de kracht om met deze ziekte om te gaan. Zoals in haar vorig boek ‘Twintig regels liefde’ heeft Rowan iets met brieven, ze blijven je ontroeren. Ze heeft het wederom gepresteerd om een mooie roman te schrijven.
4 sterren voor dit aangrijpend verhaal

Geschreven bij Boek voor mijn dochters

Boek voor mijn dochters ziet er aan de buitenkant uit als een mooi, romantisch boek. Eenmaal aan het lezen, blijkt dat die eerste indruk klopt. Maar het boek is meer. Ik vond het af en toe hartverscheurend. Dan weer grappig, maar later weer confronterend.
Het verhaal wordt verteld door verschillende personen. Ook kom je steeds stukjes tegen die in het verhaal in een herinneringsboek worden geschreven, ook door verschillende personen. Dit maakte het voor mij wat lastig om te volgen, zeker in het begin.
Het verhaal draait vooral om Claire die een vorm van dementie heeft die al op jonge leeftijd begint. Aangevuld met de zienswijze van haar oudste dochter Caitlin en moeder Ruth. Het is confronterend om te lezen wat deze vorm van dementie met iemand doet en hoe dit het hele gezin aantast.
Prachtig om te lezen hoe iedereen op Claire's heldere momenten weer opveert!
Aanrader!!

Geschreven bij Boek voor mijn dochters

‘Boek voor mijn dochters’ van Rowan Coleman vertelt het verhaal over Claire een moeder van twee dochters, Caitlin (20) en Esther (3). Claire heeft een heel mooi en druk leven achter de rug als alleenstaande moeder heeft ze Caitlin grootgebracht en is ze later met haar grote liefde Greg getrouwd waarmee ze haar tweede dochtertje Esther kreeg. Alles verloopt goed tot blijkt dat Claire Alzheimer heeft. Het leven van Claire wordt overhoopgehaald en ze begint steeds meer te vergeten. Al snel besluit ze een herinneringenboek te schrijven, een soort van brieven aan haar dochters voor als ze er later niet meer is. En dan heeft Caitlin ook haar eigen geheimen.

Boek voor mijn dochters is een zeer aangrijpend boek. Er wordt afgewisseld tussen het standpunt van Claire, van Caitlin en de herinneringen die in het boek worden geschreven. Je leeft echt mee met Claire als je haar hoofdstukken leest en voelt je ook in de war en opgesloten door de ziekte. Daarnaast kan de auteur zeer mooi beschrijven hoe het voelt voor de familie om te proberen in contact te blijven met Claire, die steeds verder weggaat.

Het is een boek met een zwaar thema, maar toch is het mooi en ontroerend. Het is triest maar dat is het leven, er komt op een dag een einde aan. Rowan Coleman is erin geslaagd om mij enkele belangrijke levenslessen bij te brengen. Die zullen voor elke lezer anders zijn of anders worden opgevat, maar iedereen zal het mooie aan het boek kunnen terugvinden.

Op een realistische manier wordt de ziekte en de gedragingen van iemand met Alzheimer aangebracht. Toch zonder daarin te overdrijven. Het boek gaat ook over veel meer dan Alzheimer alleen. Het gaat over liefde, vriendschap, familie, het leven en gelukkig zijn. Een boek dat meer is dan een verhaal het is een levensles.

Ook de schrijfstijl van Coleman kan ik sterk appreciëren de pagina’s lazen vlot door en ik had veel moeite om het boek naast me neer te leggen. De verhaallijnen van Claire en Caitlin lopen door elkaar met elk hun problemen en geheimen. Op die manier creëert Coleman spanning om verder te willen lezen tot je aan de ontknoping komt.

Dit boek is zeker een aanrader, boek voor mijn dochters raakte me tot de laatste pagina! Zeker vijf sterren waard.

Geschreven bij Boek voor mijn dochters

Schitterend boek! Mooi geschreven, gemakkelijk te lezen, adembenemend, realistisch verhaal met soms ook wel een grappige toets maar ook om af en toe een traantje weg te pinken.

Het is een boeiend verhaal van deze tijd

Geschreven bij Boek voor mijn dochters

Het is een mooi verhaal waarin je jezelf verliest in het leven met en zonder Alzheimer.

Geschreven bij Boek voor mijn dochters

“Boek voor mijn dochters” leek mij vanaf de eerste keer dat ik er een beschrijving van zag een must-read. De zin “” Stel dat je herinnering aan al deze doodgewone dagelijkse dingen ineens zou beginnen te vervagen?” maakte mij nieuwsgierig, evenals het herinneringenboek dat de moeder maakt.
Ik begon in het boek en werd meteen meegetrokken. Het verhaal kroop onder mijn huid. Niet alleen het verhaal van Claire, de moeder die erfelijke Alzheimer blijkt te hebben, maar ook het verhaal van haar moeder Ruth, haar dochter Caitlin en haar man Greg. Hoofdstukken worden vanuit alle personen verteld, in het heden en het verleden. Het is dus opletten wie er aan het woord is, maar je leeft zo mee. Claire, die merkt dat ze steeds minder kan en mag, zich beseft dat ze haar jongste dochter niet zal zien opgroeien en zich verzet tegen de bescherming die de anderen haar willen geven. Greg, die merkt dat hij een vreemde wordt voor Claire, maar die ook zeer betrokken is bij Caitlin. Caitlin, die zelf op een tweesprong staat en nog een hele ontwikkeling meemaakt die ze nooit had verwacht. En Ruth, die ziet wat een afgrijselijke ziekte doet met haar kind, wat het ook al deed met haar man waarna haar hele leven veranderde.
Normaal lees ik een boek meteen uit, dit boek moest ik even wegleggen af en toe. Ik leefde mee en soms moest ik even verder lezen voor ik helemaal begreep wat er precies gebeurde. De herinneringen die Claire schrijft in het boek zijn prachtig. De woorden van de schrijfster zijn zo mooi gekozen, de emoties, spanningen, gedachten, het verdriet worden zo treffend beschreven. Ieder persoon in het verhaal beleeft het hartverscheurende verhaal op zijn manier en dat maakt dit boek uniek. De liefde van een moeder, de liefde tussen twee mensen, dit boek zit, ondanks het verdriet, vol met liefde. Een kippenvel boek vol emoties, dat je aan het denken zet over je eigen verhaal.

ik heb het eerst zelf gelezen vooraleer ik het aan mijn 3 dochters gaf - ik vond het een mooi verhaal, meeslepend en vooral zo identificeerbaar - ikzelf heb geen alzheimer en hoop er nooit mee geconfronteerd te worden maar ik vond het heel fijn om te lezen