Bonita Avenue roman

Geschreven bij Bonita Avenue

Na alle positieve recensies durf ik het bijna niet te zeggen, maar ik ben blij dat ik er klaar mee ben. Het boek is prachtig geschreven, dat moet gezegd, maar als je niet de luxe hebt om grote halen achter elkaar te lezen, is het af en toe behoorlijk doorbijten met al die flash-backs en perspectiefwisselingen. Boek krijgt toch 4 sterren omdat het ongelooflijk knap geconstrueerd is en Buwalda blijkt geeft van een uitmuntende taalbeheersing. Als je niet opziet tegen een beetje puzzelen tijdens het lezen en niet snel de draad kwijt raakt, is het een aanrader.

Het boek beschrijft drie relaties; die tussen Aaron - de hoofdpersoon - en zijn vriendin Joni Sigerius; die tussen Aaron en Siem Sigerius, de vader van Joni, rector magnificus van de Twentse Universiteit en oud-Judo kampioen en als derde die tussen Siem Sigerius en zijn criminele, mislukte zoon. De verhaallijnen lopen door elkaar en het boek eindigt zo´n zes jaar eerder dan het waar het begint. Tot dusver geen probleem, maar de tijdsverspringingen doen een behoorlijk beroep op de lezer en lijken niet altijd even logisch en noodzakelijk om een goed verhaal neer te zetten.
Wat mij het meest irriteerde waren, na 500 plus pagina´s, de losse eindjes, mede door een aantal volstrekt irrelevante scenes; het lijkt mij de taak van de uitgever om, zeker bij een debutant, de virtuele tippex met harde hand toe te passen. Schrappen, schrappen, schrappen, daar wordt het alleen maar beter van. Ik kreeg echt het idee dat Buwalda er na 500 pagina´s (een hele prestatie) niet meer uitkwam en het toen maar bij de Bezige Bij heeft neergelegd die het zonder verdere kritiek maar is gaan uitgeven, wetende dat 500 pagina´s debuut een goede bodem voor een media-hype vormen.
Al met al: voor een debuut zeker een interessant boek, maar absoluut GEEN meesterwerk (Matthijs, hebben ze je voor je quote betaald of zo? Werkt je vriendin of moeder soms bij de Bezige Bij?). Veel te veel losse eindjes om dit boek na lezing tevreden in de boekenkast te zetten en wederom een voorbeeld van de verziekte, kritiekloze marketing machine die de Nederlandse uitgeverijwereld - in samenwerking met de tegenwoordig weinig kritische media - is geworden.

Aldus, "gehyped" en daarmee "oppassen en niet blind kopen"

Mijn leraar Nederlands leerde me vroeger me niets aan te trekken van literatuurrecensenten, maar vooral mijn eigen mening te vormen. Toen ik Bonita Avenue opensloeg en als eerste twee pagina's vol met lovende citaten voorgeschoteld kreeg, was ik dan ook meteen op mijn hoede. Het was bijna alsof de uitgever wilde zeggen: "Zie hoe lovend iedereen is, dus durf dit eens slecht te vinden." Welnu, dat laatste durf ik toch. Bonita Avenue beschrijft de lotgevallen van de familie Sigerius en de personen daaromheen. De opbouw van het boek is bijzonder: elk hoofdstuk is geschreven vanuit het perspectief van een van de drie hoofdpersonen (Siem, Aaron en Joni). Om het de lezer lastig te maken, is het niet meteen duidelijk welk van de drie in een hoofdstuk aan het woord is. Om het extra lastig te maken, wordt bij twee van de drie personen de tekst in de hij-vorm geschreven en bij de derde persoon in de ik-vorm. En om het helemaal af te maken is het boek ook nog eens niet chronologisch geschreven; hoofdstukken zwabberen vooruit en achteruit in de tijd, en zelfs binnen een hoofdstuk moet je soms drie keer nadenken wat er gebeurt omdat er opeens weer een andere verhaallijn wordt opgepakt. Tel daar dan nog eens het soms wel erg bloemrijke taalgebruik van de auteur bij op. Dat alles maakt dat ik als lezer meer bezig ben met de vorm van het boek dan met de inhoud, en dat kan naar mijn mening toch niet de bedoeling van een schrijver zijn. Het voortdurend moeten bedenken wat er nu eigenlijk gebeurt, waar we in het verhaal zitten en terugbladeren wie ook alweer wie was, leidt de aandacht van een op zich goed verhaal af.
Ik ben blij dat ik de raad van mijn toenmalige leraar heb opgevolgd; het heeft me veel leesplezier bezorgd met boeken die nergens aandacht krijgen en heeft me soms doen besluiten om zogenaamde meesterwerken vroegtijdig dicht te slaan, zoals ik met Bonita Avenue na 150 pagina's ook heb gedaan. Alle lofuitingen lijken dan ook een vooral een hype van recensenten die vooral elkaar napraten.

Geschreven bij Bonita Avenue

Het verhaal is op het begin erg moeilijk om te lezen. Er worden verschillende perspectieven gebruikt en je komt midden in de gebeurtenissen terecht. Maar als je eenmaal hieraan gewend bent, wordt je meegesleurd in de gedachtes en acties van de personages. Het boek blijft spannend tot en met de laatste zin!

Voor dit boek moet je wel echt even gaan zitten. Het is niet alleen erg dik, maar ook moeilijk door de flashbacks en ingewikkelde karakters. Desalniettemin is het boek zeker het lezen waard.

Geschreven bij Bonita Avenue

Het is zeker een spannend verhaal maar het kost veel moeite om de verhaallijn te ontdekken. Ben niet zo'n bewonderaar van 'flash-backs'; dit boek staat er vol van. En ook nog in verschillende tijden (vroeger, nu en alles daartussen). Het meest lastige vond ik dat niet direkt duidelijk is wie er nu weer in een fragment aan het woord is !

Deze debuutroman heeft me diep geraakt. Wat knap voor een debuut om een dergelijke (psychologisch) roman te schrijven. De personages worden op een intrigerende wijze geschreven en laagje voor laagje kom je dichter bij de werkelijkheid. De werkelijkheid is totaal anders dan de buitenkant doet vermoeden. Ik heb het achter elkaar uitgelezen, ik kon gewoon niet stoppen. Zo fascineerde het verhaal me. Scherpzinnig geschreven en ik kijk alweer uit naar een volgende roman van Peter Buwalda.

De schrijfstijl kan mij niet boeien.
Langdradige zinnen met woordkeuzes die er niet echt toe aanzetten om het boek verder te lezen.
Na de eerste 50 pagina's kon ik het niet meer opbrengen om het boek weer open te slaan,en verder te lezen.

Ik begon superenthousiast, maar het werd meer en meer een gevecht. Omdat het te vaak te langdradig was, echt eindeloos langdradig. Prachtig geschreven en de verhaallijn is echt wel cool. Maar ook met te veel zijpaden waarvan je achteraf denkt, wat hebben die nou helemaal aan het verhaal toegevoegd? Heb een onafgemaakt gevoel bij het boek. En buiten de lovende recencies heb ik eigenlijk nog niemand in het echt enthousiast gehoord.

Ik moet eerlijk zijn, ik ben pas op pagina 300, maar ik snap de hype niet.
Ik merk dat ik onder het lezen me kapot irriteer aan de manier waarop de karakters zich gedragen. Het is alsof ze handpoppen zijn die worden aangestuurd door een hogere macht, die er genoegen in schept hun gedragingingen niet overeen te laten komen met dat wat ze door hun voorgeschiedenis zelf zouden kiezen, elk motief ontbreekt.
Ook is het redelijk aanmatigend dat de schrijver (die ik trouwens qua kop ubercool vind) geheimen voor de "goede verstaander/lezer" onthult voordat de werkelijke uitleg plaats vindt, maar dat het er zo dik bovenop ligt dat je (ik) het idee krijgt dat je als een kleuter bij de hand/neus wordt genomen.
Zijn taalgebruik en metaforen zijn daarentegen werkelijk sprankelend, zijn schrijfstijl vlot en soepel, en het ligt misschien ook aan mijzelf: na 5 bladzijden was ik euforisch om een nieuwe "World according to Garp" te lezen, en vandaar ging het neerwaarts.
Naar mijn mening een veelbelovende schrijver, maar dit boek lees ik niet uit.

Helaas, ik vind de schrijfstijl niets. Te langdradig en te weinig echte actie voor zoveel pagina's. De laatste 100 was echt doorworstelen.

Het onderwerp vond ik vooraf interessant, maar ik kon er niet doorheen komen. Het leest niet vlot weg en de schrijver pakte me niet qua spanning.