Come and Find Me

Zelfs nu hij zijn achtste decennium bereikt, met een leven vol lofbetuigingen en een baanbrekende muziek achter zich, jaagt Robin Trower nog steeds de grootste high na die hij kent. Het begint altijd op dezelfde manier, met een versleten Fender Stratocaster en een opgevoerde Marshall-versterker, die bekwame vingers die de hals verkennen totdat een riff blijft hangen en een nieuw nummer ontbrandt. En vanaf het culturele hoogtepunt van het Londen van de jaren zestig met Procol Harum, via de stadionvullende Bridge Of Sighs uit 1974, tot aan het veelgeprezen Come And Find Me van dit jaar, zijn het deze verslavende creatiemomenten die de gitarist vitaal, relevant en eigentijds hebben gehouden, terwijl zijn collega's handelen in glorie uit het verleden.“Sommige mensen zeggen dat ik gedreven ben, maar ik denk dat het gewoon de liefde is om het te doen,” zegt Trower over zijn solocatalogus die al meer dan dertig albums op zijn naam heeft staan (en dat is nog voordat je zijn samenwerkingen met iedereen van Jack Bruce tot Bryan Ferry meetelt). “Ik speel elke dag gitaar en gewoon door wat te rommelen, ontstaan er ideeën. Ik voel de liedjes nooit aankomen. Maar opeens krijg je een sprankje van een idee en denk je, 'Oh, wat is dit...?'”Vurig, bedachtzaam en gevoed door echte menselijke emotie in een tijd van door machines gegenereerde muziek, is Come And Find Me niet het werk van een rockicoon die op zijn lauweren rust. Integendeel: zich scherp bewust van het verstrijken van de tijd, heeft Robin Trower het tot zijn missie gemaakt om zoveel mogelijk stukjes magie vast te leggen. “Op een bepaalde manier kan ik het niet geloven, dat ik nog steeds bezig ben op mijn 80ste,” zegt hij. “Het is best eng. Je weet dat je al een heel eind op weg bent en dat je elk moment tegen een muur kunt oplopen. Maar ik doe dit nog steeds graag. Voor mij is er niets dat meer voldoening geeft dan werken aan een nieuw nummer...”