Dan maak je maar zen vrouw weg, geld weg, crisis... de vrolijke kant van faliekant falen

Gijs De Swarte schrijft met veel gevoel voor ritme en wisselt korte en krachtige zinnen af met lyrische beschrijvingen. De combinatie van de beklemmende uitzichtloosheid van het bestaan van freelance journalist Kevin, zijn wens een goede vader te zijn en de zoektocht naar spiritualiteit en liefde houden je als lezer in de greep. In één ruk uitgelezen.

Gijs de Swarte laat met dit boek zien dat hij als geen ander de tijdgeest begrijpt. Ik heb nog nooit zo gelachen. Een echte aanrader.

Wat een goed verhaal. Eerlijk, mooi, oprecht.
Ontroerend ook.
" Probeer niet de rivier te besturen (pag.102).
...... Beter kun je met de stroom meevaren en van het uitzicht genieten".
Lezen dit boek!

'Dan maak je maar zen' is een heerlijk boek dat leest als een trein en nog ergens over gaat ook. Goed geschreven, scherp, kwetsbaar, grappig en zinnig, heel knap!

In een onvervalste page-turner neemt Gijs De Swarte je mee in zijn universum van falikant falen. De pogingen van hoofdpersoon Kevin om zich op spirituele wijze te ontworstelen aan zijn crisis zijn vaak geestig en laten zien dat de harde realiteit van de aanhoudende recessie soms behoorlijk schuurt met het zweverige gezever van de westerse varianten van het zen boeddhisme.

Dag Gijs,
Ik heb zojuist je boek in 4 uur tijd in één ruk door uitgelezen!! Gelachen om hilarische situaties, ontroerd geraakt door uitspraken van de kids en ook nog geleerd van je zoektocht. Dank je wel!

Gv*D, wéér een halve nacht slaap gemist. Je wordt bedankt Gijs! Maar Liberg (die ik zonder aanwijsbare reden een engerd vind, overigens) had wel gelijk: Ik las t in 1x uit. Ben van jullie gaan houden en vond het jammer om afscheid te nemen, hoewel een happy end best verfrissend is. Wat ik vooral zie is een schattige, lieve, eerlijke, zorgzame, verantwoordelijke, intelligente en sneldenkende man, met het hart op de goede plaats. Door al die goede eigenschappen vergeef ik hem graag de ijdele arrogantie van zijn cynische observaties, die bovendien ook nog haarscherp en geestig zijn (afgeprijsde eilanden in de Stille Zuidzee). Het zelf-relativerend vermogen van Kevin en jou is zo groot, dat de beschrijving van onvermogen eigenlijk evengoed een charmant geraffineerd verpakte boodschap van hoogmoed kan zijn. Als ik Hannah was, was ik ook smoor op je geworden. Verrukkulluk, misschien ben je wel de Campert van de jaren '10.

De titel vond ik zo komisch dat ik dacht, dit moét wel leuk zijn. Bij sommige stukken heb ik dan ook in m´n eentje hardop zitten te lachen, vooral hoe hij zijn hele "zweef"-ontdekkingstocht beschrijft.
Toch had het voor mij in het geheel gezien een veel te hoog midlife-crisisniveau waarbij keer op keer weer werd verteld hoe moeilijk toch alles wel is, hoe mislukt je leven kan zijn enz. Jammer dat daar niet wat meer humor in zat (of heb ik iets gemist?). Door deze constante herhaling verviel het tot een saai voorspelbaar verhaaltje. Jammer!
Maar toch een aantal keer goed gelachen, met de complimenten voor de komische omschrijvingen van de verschillende zweverige types.