Dansen in het donker

Geschreven bij Dansen in het donker

Valt erg tegen. Vooral het einde

Geschreven bij Dansen in het donker

Een heel goed geschreven gezinssfeer. Je zult toch je man verliezen door je 'schuld' en dan alleen twee kinderen in de puberteit, met je eigen schuldgevoel erbij, moeten opvoeden..!
Lezen en dan weet je waar ik het over heb!

Prima verhaal, wat “geforceerd literair”.

Leek aardig boek te zijn. Niet echt spannend en einde afgeraffeld.

Na de plotselinge dood van haar man probeert Inge, naast haar ongeloof en verdriet, haar zonen zo goed mogelijk verder op te voeden. Finn is zijn hele pubertijd al zoekende, eerst gothic, daarna rookte hij wiet en nu wil hij zich bekeren tot de islam. Dit zorgt voor spanningen binnen het gezin, vooral zijn jongere broer Olaf kan hier weinig begrip voor opbrengen en de pesterijen tijdens het eten zijn niet bevorderlijk voor de sfeer in huis. Inge raakt de grip op haar zoons steeds meer kwijt en staat voor moeilijke beslissingen. Hoe ver ga je als moeder om je kinderen te beschermen?

Het grootste gedeelte lees je vanuit Inges perspectief en soms vanuit de jongens, zo komen de personages goed tot leven. Op de mooie kaft van dit boek staat vermeld dat het een roman is maar de nodige spanning ontbreekt zeker niet in dit boek, het leest als een spannend boek. Het is een vlot en goed geschreven verhaal, echt een boek van deze tijd. Door de actuele onderwerpen zal dit boek zeker een groot lezerspubliek aanspreken.

Dansen in het donker van René Appel vertelt het verhaal van Inge: bibliothecaresse, getrouwd met de Andreas en moeder van twee puberzoons. In de nacht dat ze Andreas eindelijk vertelt dat ze hem voor een ander wil verlaten, valt haar leven letterlijk in duigen. Andreas rijdt zichzelf in de Amstel en verdrinkt. Vervolgens ontsporen haar twee puberzoons op geheel eigen wijze. Tot overmaat van ramp blijft haar minnaar haar herinneren aan haar belofte om met hem een nieuw leven op te bouwen. Inge worstelt: ze wil het contact met haar zoons behouden, wordt verteerd door schuldgevoelens en weert haar minnaar af. Wat zou jij in zo’n geval doen? lijkt René Appel zijn lezers te vragen als hij in de eerste hoofdstukken deze cocktail aan gebeurtenissen en dilemma’s presenteert.

Zoals de lezers van zijn thrillers gewend zijn, plaatst René Appel herkenbare personages in even herkenbare situaties. Hij is merkbaar een ervaren schrijver. Met een toegankelijke schrijfstijl brengt hij het verhaal snel op gang. Goed kunnen schrijven betekent echter niet dat je ook daadwerkelijk iets te vertellen hebt. Het boek bevat geen duidelijke boodschap. Zelf zegt René Appel geen moraalridder te willen zijn. De achterflaptekst roept daarentegen (te) veel verwachtingen op. Quotes van Bervoets en lofprijzingen van de uitgever en gerenommeerde auteurs doen vermoeden dat we hier met een virtuoos op het gebied van de psychologische fictie te maken hebben. Op zichzelf is Dansen in het donker een vermakelijke, prettig leesbare en spannende roman met tastbare personages in een actueel decor. Geen boek van wereldklasse, maar daar is niks mis mee. Het voldoet echter niet aan de opgeroepen verwachtingen en daardoor viel het me toch tegen.

Via de breed uitgesponnen gedachten van hoofdpersonage Inge en haar minnaar Erik en via inkijkjes (vanuit het ik-perspectief) in de hoofden van haar beide zoons, doet René Appel een serieuze poging om meer psychologische diepgang te creëren. De voortdurende perspectiefwissels, gelardeerd met uiteenlopende verwijzingen naar (literair) werk, het consequent doorgevoerde straattaaltje van zoon Olaf en de (te) volwassen religieuze bespiegelingen van zoon Finn kwamen hier en daar wat geforceerd over. Appels schrijfstijl en de actuele thematiek waren voldoende om me tot ver over de helft met het boek te vermaken. Aan het eind gooit Appel het roer helaas volledig om. Opeens worden een aantal niet-alledaagse gebeurtenissen leidend voor het plot zonder al teveel aandacht te besteden aan de persoonlijke dilemma’s die daar voor Inge uit voortkomen. Zij maakt uiteindelijk een hartverscheurende keuze tussen haar zoons.

René Appel laat mij met een verscheurd gevoel achter: enerzijds is het een vermakelijk boek, dat je een ander perspectief op het huwelijksleven en het moederschap van een vrouw op middelbare leeftijd biedt. Anderzijds is het een teleurstelling, met name doordat de achterflap zoveel verwachtingen over het psychologisch drama schept, terwijl het boek weinig karakterontwikkeling laat zien en na een plotselinge U-bocht eindigt in een onwaarschijnlijk crescendo.

Geef het boek cadeau.

‘Dansen in het donker’ is een spannende roman die zich afspeelt in Nederland.
Herkenbare, actuele gebeurtenissen komen door het afwisselende perspectief goed tot zijn recht en bovendien met een vlotte pen geschreven.
Appel wist me dit keer te boeien van begin tot eind door de actualiteit van de onderwerpen en het besef dat het je eigen verhaal zou kunnen zijn door de raakvlakken.
Ik heb me in het hele boek geërgerd aan 1 uitspraak die ik overbodig vond, ook al besef ik mezelf dat het onder jongeren waarschijnlijk toch een nog vaak gebruikte uitspraak is, het voegt niets toe en had vervangen kunnen worden door een minder aanstootgevend woord.
•
De titel wordt voor mij prachtig verwoord op het eind van het verhaal.
•
‘Dansen in het donker’ is een spannende roman die je doet nadenken over het besluit wat Inge neemt.
Hoe zou jij reageren? Om te weten wat ik hiermee bedoel nodig ik je van harte uit om ‘Dansen in het donker’ te lezen.

Allereerst, waarom schrijft iedereen het halve boek over met zijn/haar ervaring?
Ik vind het een teleurstelling met te veel afslagen naar niet relevante onderwerpen, daarom helaas langdradig.

Ten eerste wil ik zeggen dat dit boek echt goed is geschreven. Ik ben geen expert in dat vak maar ik vind dat er een juiste woordkeuze wordt gebruikt in bepaalde stuk teksten om het deel spannender, aangrijpend en interessanter te maken. Zo kan je de tekst ook vlotter lezen en jezelf het verhaal inbeelden. Ten tweede vond ik dat de overeenkomst met de flaptekst ok was, het was kort en bondig wat het boek attractief maakte. Het verhaal werd beter voorgestelt dan ik het voor ogen had, maar dat was niet zo erg want dat maakte het juist leuker om te lezen. Ik vond dat het verhaal in het geheel spannend werd gehouden, zeker in het begin en dat het niet zo was dat ik het langdradig of saai vond. Misschien ook omdat ik niet te haastig was en niet probeerde te voorspellen wat er zou kunnen gebeuren en me de tijd gaf om alles goed te begrijpen. Ten slotte vond ik het lezen van dit boek zeer boeiend en raad het zeker aan iedereen die van een spannende verhaal houdt waarvan het einde niet zo snel voorspelbaar is.