De acht bergen DWDD Boek van de Maand - september 2017

Geschreven bij De acht bergen

Een prachtig verhaal en prachtig beschreven, ik kende deze schrijver nog niet, maar ik ga ook zeker meer van hem lezen, hij heeft me zeer verrast, de schrijfstijl is heel mooi. De plaatsen en bergtoppen (zelfs een bepaalde berghut)die hij beschrijft heb ik tijdens het lezen opgezocht op mijn smartphone en de foto's ervan bekeken. Dat maakte het lezen over die plekken nog leuker. Een aanrader.

Heb het boek rond de Kerstdagen gelezen en vond het erg bijzonder. Het boek leert waardevolle dingen over vriendschap in een tijd dat echte en diepe vriendschappen steeds moeilijker worden door de haastcultuur waarin we leven. Ook de beschrijving van de relatie van de hoofdpersoon met zijn vader, die hij pas na diens dood ten volle leert waarderen, was waardevol. Het boek bevat mijns inziens onder meer een stille oproep om de mensen die voor ons lief en dierbaar zijn beter te leren kennen, nu ze er nog zijn.

Wat een prachtig boek ! Zo kort zou de recensie kunnen zijn van “De acht bergen” van de Italiaanse schrijver Paolo Cognetti. Maar dat zou geen recht doen aan dit meesterwerkje.

Hoofdpersoon en ik-figuur in het verhaal is Pietro Guasti. Hij woont met zijn ouders in Milaan. Zijn vader Giovanni is chemicus en gefrustreerd door zijn werkkring. Hij en zijn echtgenote zijn fervente bergsporters en nemen Pietro al op jonge leeftijd mee op vakanties naar het bergdorpje Grana, bij de berg Grenon. Daar raakt Pietro bevriend met Bruno Guglielmina, een rasechte bergbewoner. Die vriendschap wordt zeer hecht. Intussen heeft Giovanni door een drama waarvan hij ten onrechte de schuld krijgt, ook nog eens problemen in zijn familiekring.
Vader is een lastig mens. Zo lezen we op bladzijde 158:

“Als hij in de buurt was, bestond alleen hij: zijn karakter eiste dat onze levens om het zijne draaiden.”

Als vader op spreekwoordelijk eenzame wijze plotseling overlijdt, krijgt hij als grafschrift de fraaie poëtische tekst “de herinnering is het mooiste toevluchtsoord” mee.
De levens van Pietro en Bruno verschillen enorm. Pietro wordt documentairemaker en trekt de wijde wereld in, terwijl Pietro zich als het ware verschanst op zijn plekje in de Alpen. Op reis in Nepal, het land waaraan Pietro zijn hart verpandt, hoort hij het mooie filosofische verhaal van de acht bergen.
Dan komt op een bijzondere wijze een vrouw in hun beider levens. Lara steelt onmiddellijk het hart van de lezer. Ook hier toont zich de ware vriendschap tussen Pietro en Bruno zich fraaie wijze in hun onbaatzuchtigheid.
Het boek eindigt op een even dramatische als mysterieuze wijze. De kern wordt daar aan de fantasie van de lezer gelaten.

Paolo Cognetti heeft voor dit boek al enkele belangrijke prijzen gekregen. En terecht, het is adembenemend in zijn waarachtigheid en schoonheid. Het verhaal is een prachtig epos over zuivere vriendschap, liefde, de rol van het lot in het leven, eenzaamheid, natuurpracht en niet in de laatste plaats de dood.
De stijl van Cognetti verdient een schoonheidsprijs. De beschrijvingen van de natuur en de intermenselijke relaties zijn van een zeer hoge kwaliteit. Regelmatig duiken prachtige zinsneden op in het verhaal. Zo zegt Pietro op bladzijde 184:

“Het was vooral mijn vermogen om alleen te zijn dat ik moest beschermen. Ik had tijd nodig gehad om te wennen aan de eenzaamheid, om die tot een plek te maken waar ik kon neerstrijken en me op mijn gemak kon voelen, en dus had ik altijd het idee dat er iets wrong en ging ik telkens terug naar het huis, om weer met de eenzaamheid vertrouwd te raken.”

Vooral maar niet alleen de natuur wordt prachtig beschreven. De lezer waant zich regelmatig hoog in de besneeuwde bergen en voelt de soberheid en de romantiek van het leven van Bruno aldaar.
De slotzin van het boek dreunt met de Nepalese wijsheid in het achterhoofd nog lang na:

“En dat mensen zoals wij, die op de eerste en hoogste berg een vriend hebben verloren, niets anders rest dan dwalen over de acht bergen.”

Het boek van Cognetti is van sublieme kwaliteit en krijgt vijf sterren !

Dit boek vat in een enkel verhaal grote thema's, over leven, dood, familierelaties, vriendschap, eenzaamheid, de snel veranderde verhouding van de mens met de natuur.Op grote hoogten,tegenover de kracht en de schoonheid, van de natuur blijven weinig futiliteiten over en groeit het verlangen.

Prima verhaal, maar niet zó indrukwekkend als de recensies je doen geloven. De personages blijven wat vlak en de keuzes enigszins voorspelbaar. Wel mooie natuurbeschrijvingen als je van berglandschappen houdt.

Geschreven bij De acht bergen

Een boeiend boek waarbij de karakters goed worden uitgediept. Toch ontbreekt er wat in de relatie tussen de hoofdpersonen en blijft het einde een beetje mistig. Maar alles bij elkaar zeker de moeite van het lezen waard.

Een knap geschreven roman in een heldere moderne stijl die niet alleen prachtig de natuur en het leven in de bergen beschrijft maar ook verhaalt over keuzes in het leven, en de tegenstellingen tussen de oprukkende moderne wereld en het wanhopig vast willen houden aan hoe het was.
Een prachtig boek dat je niet gauw vergeet. En van deze auteur veel meer wilt lezen.

Hoewel ik altijd graag en veel heb gelezen, kostte het me erg veel moeite om dit boek door te komen. Enerzijds: de beschrijving van de natuur en de bergen, en het leven in de bergen is boeiend. Anderzijds, en dat is toch wel erg: de personages blijven erg plat. Het was bijzonder moeilijk om met een van hen een klik te krijgen. De gebeurtenissen komen erg bedacht over, het lijkt een erg geconstueerd verhaal. De problematiek in de vader-zoon-relatie ligt er te dik bovenop, en het komt niet erg subtiel over. Eigenlijk was het meest boeiende personage de berg zelf.
Overigens vond niet alleen ik dit een slecht boek, maar ook de andere leden van mijn leesclub hadden er zich doorheen geworsteld.

Ik begrijp niet zo goed wat iedereen hier zo goed aan vindt. Het is een soort van autobiografie waar eigenlijk vrij weinig in gebeurd.. Ja een beetje familie, een beetje vriendschap, een boel bergen maar het is alles behalve spectaculair. Ik heb veel moeite gehad mijn gedachte erbij te houden bij het lezen van dit boek.

De ‘Acht bergen’ is een aangrijpend verhaal over de relatie tussen mens en natuur. Maar het boek gaat niet minder over de relatie tussen mens en mens. Over vriendschap en de grenzen daarbij.