De avond is ongemak roman

Begrijp niet goed waarom dit zo opgehemeld is.
Een prijs? Niet van mij.
Taalgebruik prima . Maar het is langdradig. Het zoveelste boek over geloof.
Ik ben na ongeveer de helft niet verder gegaan.

Ik begrijp niet zo goed waarom dit boek zo wordt bejubeld. Inderdaad heeft de schrijfster talent maar dat gebruikt ze in mijn ogen op de verkeerde manier. Tot in details wordt beschreven hoe ze in haar neus peutert. Walgelijk vond ik de passages hoe dieren werden mishandeld. Het gebeurt niet vaak maar na 122 pagina's ben ik gestopt met lezen.

Wat een lange en bovenal gekunstelde zinnen met veel non-informatie. Het lijkt wel literatuur uit de 19e eeuw. Geen prijs waard als niet bedoeld is die stijl te promoten.

Het thema van het boek is interessant, de uitwerking ervan is echter niet aan mij besteed. Ik vind dat het verhaal te expliciet en rauw wordt verteld. Was benieuwd naar het eind, heb me echt door het verhaal heen moeten worstelen. Dit boek was echt een en al ongemak en dat is nog zacht uitgedrukt.

In De avond is ongemak vond ik de volgende zin:

"Vanaf de bank, waar Obbe en ik zaten – ik verschuilde me achter de blije koppen van Bert en Ernie die op de voorkant van mijn pyjamashirt stonden, al waren mijn angsten een kop groter en staken deze boven hun kruinen uit, en hield mijn vingers van beide handen gekruist, zoals we deden op het schoolplein als je iets had gezegd wat je niet meende, als je je beloftes ongedaan wilde maken, al je gebeden –, keken we met lede ogen toe hoe de kerstboom de kamer uit werd getild en een spoor achterliet van glitters en dennennaalden."

Grammaticaal klopt het, maar stilistisch is het een zootje

Zoveelste verhaal dat zich afspeelt in verstikkende gereformeerde kringen.

Je leest drie woorden en alweer volgt een ‘originele’ metafoor. ‘Een redder moet eerst getest worden, zoals een duiker zijn brevet moet hebben’. Huh?

Gekunsteld ouderwets taalgebruik en archaïsche situaties doen denken aan de jaren ‘50 en niet aan het jaar 2000, waarin het verhaal zich afspeelt.
Auteur leunt zwaar op de stijl van boekenlijstgrootheden uit vroeger tijden, zoals Reve, Wolkers, ‘t Hart maar dan in overdrive en met veel expliciet uitgesproken verdriet, gemis, enz. Humor ontbreekt.
Hopelijk vindt Marieke haar eigen stijl nog.

Alom lovende recensies. Nu het boek genomineerd is voor de Brooker Prize, wat nog nooit een Nederlandse schrijver gelukt is, dacht ik dit moet ik gelezen hebben.
Een eerlijk is eerlijk ze schrijft echt goed, dat valt niet te ontkennen - een groot talent.
Maar het verhaal, echt het zit barstensvol onwaarschijnlijkheden en onwerkelijkheden. Het gezin raakt ontwricht door de dood van de oudste zoon. De overblijvende kinderen zijn gefascineerd door de dood en seksualiteit. Ook al kunnen ze het niet precies plaatsen. Het geloof laat z'n sporen na zoals bij iedereen die in zo'n reformatorisch gereformeerd gedoe opgroeit. Of je huppelt mee in de pas of je ontspoort, dat is altijd duidelijk - zie Maarten 't Hart. Wolkers, en het idiote gedoe van in 'knielen op een bed violen' van Siebelink. De wreedheden die ze dieren aandoen is onwerkelijk. De appelboor - de padden - Tiesje - de haan - de inseminatie van Belle, verder talloze onwaarschijnlijke dingen. Te absurd om geloofwaardig te zijn. Nogmaals schrijven kan ze - maar dit is te absurd, dat iedereen dat maar pikt - onbegrijpelijk. Natuurlijk durft niemand nog een eerlijk oordeel te geven na zulke geweldige recensies, daarom het moet toch door iemand gebeuren.
Een boek dat ik helaas niemand zal aanraden. In het tv programma M. felicteerde Margriet haar met de nominatie., maar zei niets over wat zij van het boek vond. Ik begrijp nu waarom.

Hé, het thema kwam me bekend voor. Een jongen (oudste) uit een gelovig gezin die verdrinkt tijdens een schaatstocht. Daarna is zijn overlijden onbespreekbaar. (Geschreven door een journalist/schrijver uit Friesland). De reden dat ik dit boek ben gaan lezen is dat ik benieuwd was geworden naar de schrijfstijl van de auteur. Ik heb mijn best gedaan maar heb het opgegeven na ca. tweederde van het boek te hebben gelezen. Traag, langdradig en vaak vergezocht. Geen aanrader wat mij betreft.

Walgelijk en wreed naar dieren. Wilde het niet in mijn rijke verzameling boeken hebben, want zou de schoonheid van woorden en verhalen bezoedelen. Weggegooid.

Elke letter heeft zijn eigen klaagzang. Het is zo langdradig en over dramatisch geschreven dat ik er geen woorden voor heb. Daarbij is ook alles uit de kast gehaald om de lezer zoveel mogelijk ongemak te bezorgen. Jan Wolkers is er heilig bij.
Ik zou de schrijfster therapie willen adviseren. Hopelijk vindt ze dan weer wat levensvreugde want als je zo'n boeken schrijft dan gaat er ergens iets niet goed met je.