De Camino

Wat een dijk van een boek. Het eerste, maar zeker niet het laatste boek dat ik van Anya gelezen heb. Een boek dat je van de eerste tot de laatste blz. in zijn macht heeft. Als je het denkt te begrijpen, is het toch weer anders. De dubbele verhaallijnen versterken dit des te meer. Je wandelt mee op de camino van Lotte. Als vrouw alleen onderweg, op zoek naar antwoorden. Momenten dat je haar toe wil schreeuwen: “ga naar huis, naar je veilige hoeve in het zuiden des lands”. Een spannend boek, maar ook een boek dat je maar weer eens aan het denken zet. Wie ben je? Waarom doe je iets zoals je het doet? Blij dat mijn wiegje stond, daar waar het stond. Hoe zou ik anders zijn geworden? Een zin in het boek zegt het heel treffend: Het oordeel over een waarheid wordt geveld door de plek en de tijd.
Een spannende thriller, met veel diepgang, die de lezer tot de laatste bladzijde in het ongewisse laat. Een echte aanrader!

Ik moet ervan bijkomen. Dit boek is zowel superspannend als indrukwekkend door de inkijk in de oorlog van de jaren negentig in Bosnië. Ik citeer de achterflap: "De vrede op de Camino en de oorlog in Bosnië worden aangrijpend met elkaar verweven in dit zinderende verhaal." En zo is het precies!

Het boek grijpt je meteen en je kan niet stoppen met lezen. Als veteraan die in Bosnië geweest is begrijp ik nu ook meer van de situatie zoals dat daar speelde.

Geschreven bij De Camino

Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.

Anya Niewierra had tijdens haar bezoek aan ‘Koukleum meets auteurs’ al verteld waar haar nieuwe boek over zou gaan. Toen ze vertelde dat dit boek aan de ene kant over iemand uit voormalig Joegoslavië, en de oorlog die daar gewoed had, zou gaan en aan de andere kant het wandelen van de Camino, was mijn interesse gewekt. Anya krijgt het tot nog toe altijd voor elkaar om twee onderwerpen die nagenoeg niks met elkaar te maken hebben, formidabel aan elkaar te koppelen. Dit speelt ze ook bij ‘De Camino’ weer voor elkaar.

Het verhaal wordt verteld van uit twee perspectieven. Aan de ene kant de verhaallijn van Lotte en je kunt regelmatig een brief lezen. En vooral de brief geeft steeds heftige informatie, maar pas in het laatste deel van de brief krijgt Lotte de informatie die zij zo graag wil weten. Maar ook als lezer word je steeds nieuwsgieriger naar de antwoorden, met als gevolg dat je continue door wilt lezen. (Al is dat absoluut geen straf).

De mooie omgevingen weet Niewierra perfect te schetsen, waardoor je zelf het gevoel hebt alsof je samen met Lotte meeloopt. Je volgt de weg die Emil gelopen heeft, en hierdoor krijgt Lotte steeds kleine aanwijzingen die er voor zorgen dat Lotte steeds meer vragen heeft. Ook gebeuren er tijdens het wandelen allerlei toevalligheden, waarbij je als lezer al snel vraagtekens zet en waardoor je de spanning voelt toenemen. Je hebt hierdoor de neiging om ook zelf je omgeving in de gaten te houden. Ondanks dat er nergens bloed vloeit, behalve dan bij de opgelopen blaren wellicht, is het verhaal toch gigantisch spannend en is het een thriller van formaat.

Tijdens het lopen van de Camino merk je dat Lotte echt op zichzelf aangewezen is en hierdoor terug geworpen wordt op haar eigen zintuigen en deze extra geprikkeld worden. Ze krijgt hierdoor regelmatig nieuwe ideeën voor haar chocolade-ontwerpen. En ook dit weet Niewierra op zo’n manier te omschrijven dat je zin krijgt om de ontwerpen die Lotte in haar hoofd heeft te gaan proeven.

De brieven geven een duidelijk beeld van de oorlog in voormalig Joegoslavië en dit beeld is schokkend. Het laat een verdrietig beeld zien hoe vrienden onbedoeld vijanden worden vanwege etnische achtergronden en ze vervreemden van elkaar totdat ze uiteindelijk als beulen tegenover elkaar staan en ze alleen uit slechte opties kunnen kiezen. De Servische jeugd krijgt al vroeg geleerd dat ze de Kroaten en Bosniaks moeten haten door het oorlogsverleden in de Kroatische ustaša van hun ouders en grootouders.

Niewierra schrijft niet zomaar een boek. Je merkt dat ze echt research doet en weet waar ze over schrijft. En dat zie je ook aan de lange literatuurlijst die zij geraadpleegd heeft tijdens het schrijven van dit boek. Maar dit komt ook de kwaliteit ten goede. Niewierra schrijft een boek met inhoud. Niet alleen de hoofdpersonen hebben een hoop dingen te overdenken, ook als lezer word je gedwongen over dingen na te denken. En dit is ook de kracht van de boeken van Niewierra. Iedere keer denk je met haar boeken nu heeft ze haar top bereikt, maar de volgende keer weet ze me toch weer te verrassen en heeft ze de lat nog wat hoger voor zichzelf gelegd. Het zou me niks verbazen als internationale uitgevers aan de deur kloppen voor dit boek of als de rechten verkocht zouden worden voor een verfilming. Ik kijk in ieder geval uit naar een volgend boek van Niewierra. Al zullen we hier, helaas, wel weer even op moeten wachten, want Niewierra kennende zal ze wederom gedegen onderzoek gaan doen.

Tot het einde toe spannend

De kaft nodigde al uit om de Camino ‘mee te lopen’. Dat sprak mij gelijk aan. In het verhaal kom je erachter welk afschuwelijk geheim de man van de hoofdpersoon met zich mee droeg. Gaandeweg ontdek je onder welke omstandigheden de mensen in de oorlog moesten leven en wat dat met de rest van het verhaal te maken heeft. Er zijn spannende ontwikkelingen tijdens het lopen van Lotte’s Camino. De vraag is waarom? Daar kom je ook achter tijdens het verhaal. Goed beschreven en niet te zwaar. Het boek leest vlot weg. Jammer dat ik het uit heb, want ik had nog wel verder willen lezen!

De pelgrimsroute naar Santiago de Compostella

Wanneer haar man tijdens zijn pelgrimstocht vanuit het niets zelfmoord pleegt, staat het leven van Lotte Bennot op haar kop. Haar man die kampte met PTSS maar zeker geen doodswens had, is van de één op andere dag uit haar leven. Wat is er gebeurd tijdens zijn tocht? Hebben de demonen uit zijn verleden hem ingehaald? Een jaar na zijn plotselinge overlijden besluit Lotte zijn tocht te lopen, ze besluit alle plaatsen aan te doen die hij ook heeft gezien, hopelijk kan zij hierdoor zijn besluit begrijpen en verder gaan met haar leven.

“Hier op de Camino ben ik dichter bij mezelf dan in de hoeve waar ik ben geboren en waar de familie Bonnet al driehonderd jaar woont. Hoe komt dat? Misschien omdat hier ongrijpbare elementen zoals het pad en het weer mijn ritme bepalen en me dwingen tot loslaten, tot gewoon zijn, en niets meer dan dat. Gewoon zijn”

Anya Niewierra verraste menig lezer met haar tweede boek Het dossier, hierna deed ze dat nogmaals dunnetjes over met Het Bloemenmeisje en nu dan De Camino, een verhaal waarin indrukwekkende/ aangrijpende feiten worden verwerkt tot een werkelijk prachtig verhaal over vertrouwen, schuld, liefde en verborgen verledens. Als lezer wandel je mee, de pelgrimsroute, is zoals we gewend zijn van Niewierra zo beeldend beschreven dat je het verhaal beleeft. Loskoppelen heeft geen zin je kruipt het verhaal in en wordt één met de personage en de omgeving, dat Anya de tocht gelopen moet hebben word je tijdens het lezen wel duidelijk de details zijn scherp en overtuigend aan het papier toevertrouwd. Ook de beleving van de hoofdpersonage, wat het lopen van de route met je doet is zo sterk neergezet dat je je kunt vereenzelvigen en Lotte ook snapt, je kunt het als ware bijna mee voelen.

Indrukwekkend en meeslepend spannend.

Naast dat het een beleving is om te lezen, bezit het verhaal ook de benodigde portie spanning en mysterie, met de schuingedrukte brief, het verhaal, de karakters en de oorlog weet Niewierra de lezer het boek in te zuigen, de tocht maakt het boek origineel door de puurheid van de omgeving. Met De Camino laat Anya Niewierra nogmaals zien waar toe zij in staat is. Haar onderscheidende schrijfstijl, de mooi lopende zinnen en de diepgang in een spannende thriller maken dit boek weer tot een ware Mustread. Niewierra verlegt haar lat weer een aantal treden hoger, kan zij hier nogmaals overheen?

Dit boek is voor mij weer een parel die hoog zal eindigen in de 2021 ranking. Dik verdiende 5 sterren en meer voor Anya Niewierra, bedankt voor de belevenis, een cadeau voor de lezer, met spanning en avontuur, de tocht maakt meer los dan je zou verwachten.

Het nieuwste boek is weer een voltreffer. Het is actueel, het is spannend en je loopt een gedeelte van de Camino en in tijden van Corona is dat niet vervelend. Denkbeeldig lopen door Frankrijk, jezelf tegen komen en jezelf opnieuw uitvinden dat is wat Lotte ondervind als zij dezelfde Camino loopt als haar overleden man Emil. Lotte begrijpt niet wat haar man ertoe heeft gebracht om zelfmoord te plegen en als zij de as uitstrooit in Bosnië besluit zij dezelfde tocht te gaan wandelen. De tocht is niet zonder gevaar maar brengt haar wel de antwoorden op haar vragen.

Als jullie eerder boeken hebben gelezen van Anya Nieuwierra dan weten jullie dat het spannend word maar ook een goed einde maar ook dat het verhaal goed is uitgewerkt en de spanningsboog word opgebouwd zo ook met de Camino. Reizen word op dit moment afgeraden maar met de Camino bevind je je in Frankrijk en loop je door de bergen en langs kerken en dan weer terug naar Vijlen en denkbeeldig ben je op reis met Lotte! Net zoals je de heerlijke chocolade kan ruiken en proeven, ik heb me prima vermaakt met Lotte.

Geschreven bij De Camino

Iemand had me dit boek vol enthousiasme aangeraden, dus ik was er erg nieuwsgierig naar.
Nu ik het uit heb, zijn mijn gevoelens erover nogal dubbel.
Ja, het verhaal op zich is heel goed en geschreven vanuit een originele, niet alledaagse invalshoek. Maar in de vele beschrijvingen van de politieke situatie tijdens de oorlog in voormalig Joegoslavië -in de vorm van brieven- verliest de auteur zich in veel te lange uitwijdingen met wel erg veel herhalingen. Daar heb ik dan ook vaak doorgebladerd. Ook op het laatst krijgt de lezer weer eindeloze verhandelingen voorgeschoteld die niet meer dan herhalingen zijn van wat al eerder uitgebreid verteld werd. Maar als het alleen om het verhaal van het hoofdpersonage zou gaan, zou ik zeggen: een heel goed en best spannend boek. Soms wat voorspelbaar, maar met op het laatst toch weer een verrassende wending.
Grappig: de auteur gebruikt hier en daar typisch Limburgse uitdrukkingen, zoals 'Bah-bah', 'Enne' en 'Goede zin'. Jammer en ook storend vond ik het veelvuldig gebruik van 'Jezus' als krachtterm.

Wat een ontzettend goed verhaal! Ben helemaal onder de indruk en baal ervan dat het boek al uit is. Erg spannend, fijne schrijfstijl, tot het eind boeiend. Zeker in mijn top 10 beste boeken!