De crisiskaravaan achter de schermen van de noodhulpindustrie

Ik zou dit boek willen aanbevelen aan die mensen die zich laten verleiden door die "mooie" inzamelingsacties die op touw worden gezet wanneer er zich weer eens een "ramp" voltrekt op deze aardbol. Vraag je zelf alsjeblieft af wie of wat je met jou donatie in stand houdt!
Mijn conclusie: wat een waanzin!!! Ik zou willen dat ik dit boek eerder véél eerder had gelezen.

De Krisiskaravaan biedt een duidelijke inkijk in de wereld van de internationale hulpverlening. Nu is eindelijk duidelijk wat achter de schermen gebeurt met de miljarden aan ingezameld en gedoneerd geld. En ook hoe door hulpverlening juist de conflicten verlengd worden, met bewust medeweten en instemming van de hulporganisaties. Hulpverlening is big business, vooral om ook de eigen organisatie in stand te houden.

Wanneer politici en woordvoerders van hulporganisaties en (kritiekloze) verslaggevers op TV een nieuwe humanitaire ramp aankondigen, is het, na het lezen van het boek, een stuk gemakkelijker de niet-vertelde kanten van het verhaal zelf in te kunnen vullen.

Het is goed dat er een boek is verschenen waarbij juist wel de vraag gesteld is wat met de vele miljarden aan hulpgeld nu echt gebeurt; een vraag die de hulporganisaties bewust ontwijken.

Het boek is uit 2008, maar nog steeds actueel.

Beschrijft zeer humoristisch hoe het achter de humanitaire rampen aan toe gaat. Een heldere boodschap om nooit meer geld aan ontwikkelingssamenwerking te geven.

Dit boek biedt een unieke kijk achter de schermen van hoe het er aan toegaat als ergens een ramp gebeurt en hulporganisaties elkaar de tent uitvechten om hun hulp te mogen bieden, terwijl de massale collectes in het westen op gang komen. Ook worden de ethische dilemma's aangestipt waar hulporganisaties mee worstelen, zoals het speelbal zijn van misdadige regimes, of de onmogelijkheid om neutraal te opereren in oorlogsgebied. Ik ben fan van de tragikomische schrijfstijl van Linda Polman, knap hoe ze in al die triestheid toch nog humor verwerkt heeft. Dit boek is een must-read voor iedereen de meer wilt weten over hoe het geld wordt besteed dat hulporganisaties binnen krijgen en voor iedereen die meer wilt weten over ontwikkelingshulp.

een heel andere inkijk in de hulpverlening. een boek waarbij je tandenknarsend bij iedere pagina denkt: hoe bestaat het dat het gewoon maar doorgaat. Is er dan niemand die een halt toeroept aan dit wanstaltig gedoe met gelden hulp?

'De crisiskaravaan' analyseert humanitaire hulpverlening vanuit een kritisch perspectief. Polman's ervaring en betrokkenheid als journalist bij grootschalige hulp bij rampen en conflicten leveren een breed scala aan persoonlijke ervaringen en reflectie op. Het boek leest erg makkelijk!

Een duidelijke beschrijving hoe de wereld van de Hulporganisaties in elkaar zit en hoe men bedonderd wordt om een paar mensen erg rijk te maken. Daarnaast een beeld hoe onze regering ons geld over de balk gooit, zonder goede controle. Het toont aan dat er te weinig controle is over ontwikkelingsgeld, ondanks de wereldweide dekking van NL ambassades.

Ik bestrijd dat de schrijver zegt dat(zoals de vorige beoordelaar zei) 'Afrikanen niet arm zijn'. De schrijver geeft wel aan dat arm niet synoniem is aan dom. En dat geen middelen worden geschuwd om geld of eten te krijgen. Een ongelooflijk boek maar ik twijfel niet aan de waarheid ervan.

Ondanks dat dit boek reeds in 2008 is geschreven geeft het helaas nog steeds een goed beeld over wat er zo al mis is met de verschillende acties van de ngo's en hoe ze elkaar in crisisgebieden bestrijden.
Een boek voor iedereen die zich bezig houdt met het inzamelen van gelden voor goede doelen, zeer lezenswaardig.
Heb dit boek opnieuw gekocht nadat ik het eerder al eens geleend had.

Linda Polman beschrijft met haar bekende nuchterheid en hier en daar met een twinkel hoe belachelijk de ontwikkelingshulp is geworden. Na meer dat 40 jaar hulp waar de mensen in Afrika zoveel betweters en onbenullen hebben zien voorbij gaan, gaat het erom "hoeveel geld los te peuteren" en gaat het allang niet meer om ontwikkeling. Die trouwens alleen maar door hen zelf gedaan kan worden. Voor mensen die goedgelovig iedere keer weer geld overmaken, ten zeerste aan te raden. Het doet meer kwaad dan goed. Verslaving aan hulp en in stand houden van corruptie zijn de gevolgen. En iedere NGO die met marketing, naast hun hoge subsidie van de belastingbetaler, nog meer geld probeert op te halen, moeten eens worden geëvalueerd of het werkt, net zo als ieder bedrijf wordt doorgelicht.Het gaat niet meer over liefdadigheid maar over een miljarden business.