De dagboeken van Cassandra Mortmain

Het verhaal speelt zich af rond het jaar 1930. Cassandra Mortmain is 17 jaar oud en woont met haar excentrieke familie in de ruïne van een middeleeuws kasteel. Haar vader schreef ooit een bestseller, maar lijdt sindsdien aan een writersblock. Hij slijt zijn dagen met het lezen van detectives in zijn studeerkamer. Zijn gezin, bestaande uit Topaas (de stiefmoeder van Cassandra) en de kinderen Rose, Thomas en Cassandra, moeten zien rond te komen van ... niets. Cassandra verdrijft de tijd door haar dagelijkse belevenissen en observaties op te schrijven in haar dagboeken.

“Ik zit er redelijk comfortabel bij, want ik heb mijn schooljas aan en er ligt een warme steen bij mijn voeten, maar ik wilde wel dat het niet mijn week was voor het ijzeren ledikant. Rose en ik slapen om beurten in het hemelbed.”

Het boek, hoe kan het ook anders met een dagboek, is in de ik-vorm geschreven en dat maakt het verhaal heel persoonlijk. Bovendien is hoofdpersoon Cassandra een scherpzinnige tiener met een humoristische kijk op het leven. Cassandra richt haar aandacht vooral op de dagelijkse beslommeringen en gebeurtenissen terwijl haar zusje Rose droomt van een rijke man die in één klap alle geldzorgen zal oplossen. De komst van een tweetal jonge, rijke Amerikanen in het naastgelegen kasteel zijn de aanzet van romantische verwikkelingen. Dat klinkt als een klassiek kasteelromannetje en in zekere zin is dat het ook, ware niet dat Smith zich niet bedient van al te zoete scenes, maar die doorspekt met een heerlijk vleugje humor.

“Ik voelde dat ik bloosde en veranderde haastig van onderwerp. Heb je de laatste tijd nog iets geschreven? vroeg ik. Hij zei dat hij begonnen was aan een essay over mijn vader, maar dat hij er niet toe kon komen het af te ronden.”

De scherpzinnigheid en nuchtere kijk op het leven die Smith haar hoofdpersonage heeft meegegeven, is uiterst verfrissend. Zeker wanneer je in ogenschouw neemt dat het verhaal zich niet in de huidige tijd afspeelt. Ondanks dat is het personage Cassandra uiterst geloofwaardig. De overige karakters komen overigens eveneens prima uit de verf, maar het is logisch dat Cassandra het meest in the spotlights verkeert.

‘De dagboeken van Cassandra Mortmain’ kan het best gelabeld worden als 'coming of age' roman. De schrijfstijl van Smith is uiterst aantrekkelijk. Ze laat Cassandra beurtelings ontroerende en dan weer humoristische gebeurtenissen uit de doeken doen. En, hoe knap voor een dagboek, de opbouw van het verhaal is prima gestructureerd. De lezer zal nergens ‘struikelen’.

Kortom, een uiterst fijn boek en aanrader voor Young Adults én volwassenen.

Over de auteur
Dorothy Gladys (Dodie) Smith (Whitefield (Greater Manchester), 3 mei 1896 - Uttlesford, 24 november 1990) was een Engelse romans- en toneelschrijfster. Smith verwierf de meeste bekendheid met haar ‘101 Dalmatians’, dat een klassiek jeugdboek werd en meermaals verfilmd.

Uitvoering
Uitgeverij Karmijn
ISBN 9789492168061
Paperback, 368 pagina’s
Vertaling Hannie Tijman

Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.

Cassandra wil graag een roman schrijven. Haar vader heeft ooit een prachtwerk afgeleverd en ondanks dat hij niets meer geschreven heeft, kennen alle personages in het boek zijn werk.
Cassandra wil zich bekwamen in het schrijven door het bijhouden van dagboeken, waarmee ze een snelschrift kan ontwikkelen. In de drie dagboeken worden alle gebeurtenissen neergeschreven, zowel de mooie, als de minder mooie en niet te vergeten de vreselijke dingen waar Cassandra soms ook mee geconfronteerd wordt.

Opgroeien gaat niet altijd zonder slag of stoot en het gezin leeft helaas al een tijdje in armoede, zelfs zo erg dat op ieder dagboekje aangegeven wordt hoeveel het schrift gekost heeft. Dat was niet altijd zo.

"Toen vader in de gevangenis zat, woonden we in een pension in Londen. Moeder had het geen prettig idee gevonden om naast de over-de-omheining-springende buurman te blijven wonen. Bij zijn vrijlating besloot vader een huis op het platteland te kopen. Ik denk dat we er in die tijd financieel redelijk goed voorstonden, omdat Jacob Wrestling fantastisch goed verkocht had voor zo'n onalledaags boek. Ook hadden mijn vaders lezingen nog veel meer opgebracht dan de verkoop van het boek. En moeder had haar eigen inkomen."

Cassandra maakt zich zorgen om hun vader omdat ze niet zeker weet wat hij doet als hij zich van de rest van het gezin afzondert; ze hoopt eigenlijk dat hij aan een nieuw boek werkt, maar ze heeft haar bedenkingen.

'De dagboeken van Cassandra Mortmain' is door de prettige schrijfstijl een meeslepend en onderhoudend boek geworden, waarin de humor zeker niet ontbreekt. Denk niet dat het verhaal ergens saai is, want niets is minder waar.
De personages worden heel duidelijk aan de lezer voorgesteld, waardoor deze het idee krijgt dat het bekenden zijn over wie men over leest.

"Er komt mist opzetten over de akkers. Waarom is zomermist romantisch en herfstmist alleen maar droevig?
Het was mistig op midzomeravond, en mistig toen we de dageraad tegemoetreden.
Hij zei dat hij terug zou komen. Nu kan ik alleen nog in de kantlijn schrijven. Ik hou van je, ik hou van je, ik hou van je."

Na het lezen van deze laatste woorden sloeg ik het boek dicht met een zucht en betreurde het feit dat ik nooit zou weten hoe het verder zou gaan met de levens van deze mensen.

De dagboeken van Cassandra Mortmain door Dodie Smith

De naam Dodie Smith doet misschien geen belletje rinkelen maar als ik zeg dat het de schrijfster van 101 Dalmatiërs is weet iedereen waarover ik het heb. Smith schreef dit geweldige boek in 1949 maar de taal van Cassandra doet geen moment ouderwets aan, het verhaal spat van het papier.

J.K. Rowling zegt dat het één van haar lievelingsboeken is en ik kan me daar volledig bij aansluiten! Zo blij dat uitgeverij Karmijn deze Engelse klassieker in het Nederlands heeft uitgebracht.

In 3 dagboeken, verspreid over 8 maanden houdt Cassandra ons op de hoogte van het reilen en zeilen van haar originele familie die zonder inkomen probeert te overleven in een vervallen kasteel midden in het overweldigende Engelse platteland. In het begin moet je even wennen aan de zeer beschrijvende schrijfstijl die het meisje hanteert maar al snel zal het juist die stijl zijn die dit boek onweerstaanbaar maakt.

De familie Mortmain probeert te overleven op niets, ze hopen allemaal dat vader nog eens een bestseller zal schrijven of dat de oudste dochter kan worden uitgehuwelijkt aan een rijke man. Elke dag bidden Cassandra en haar zus Rose hiervoor, tot op een dag…

Leven in armoede, in een vervallen kasteel, op het verlaten platteland klinkt niet fijn om te lezen maar dat is het wel. Je beleeft alles door de ogen van Cassandra en haar originele kijk op de wereld, samen met haar humor en intelligentie maken dit boek tot een verslavend pareltje. Pagina na pagina, dagboek na dagboek gaat ze steeds mooier schrijven, worden haar beschrijvingen van de natuur steeds levendiger en wordt haar aanstekelijkheid steeds aantrekkelijker. Met elke pagina die je omslaat heb je een glimlach op je gezicht en krijg je een beetje kramp om je hart want je wilt niet dat dit boek ooit uit is. (Je gaat je zo thuis voelen in het boek, het verhaal, dat je denkt dat je je ontheemd gaat voelen als het boek uit zou zijn.) Ondertussen gebeurt dat toch en dan ga je op zoek naar de film en troost je jezelf met het idee dat je gewoon van vooraf aan kan beginnen met lezen. De familie Mortmain is vanaf nu deel van mij. Dit boek ga ik blijven koesteren.

Onvoorstelbaar dat dit heerlijke boek al in 1949 is geschreven. Qua schrijfstijl doet het ook denken aan de mijmeringen van Jane Austen, doorspekt met een kritische blik. Prachtig verhaal met mooie beschrijvingen van het Engelse landschap, het armoedige kasteel, de ontmoetingen en de stilte. Ik heb genoten van dit dagboek, vol van hoop op liefde. De schrijfster heeft zich goed ingeleefd in de jonge Cassandra, met een prettige schrijfstijl die de tijdsgeest en de observaties en dromen van Cassandra mooi vormgeeft. Een heerlijk boek om te lezen!

De 17-jarige Cassandra woont met haar zus Rose, haar broertje Thomas, haar stiefmoeder en haar vader in een armoedig kasteel. Het ligt prachtig op een heuvel tussen drassige weilanden, omringd door een heuse gracht met zwanen en heeft vertrekken en torens die tot de verbeelding spreken. Haar vader is een beroemd schrijver, maar na zijn succesvolle boek lijkt hij verstild en trekt hij zich terug in zijn eigen vertrekken. Ze leven in armoede, hebben de meeste inboedel verkocht en hebben weinig te eten. Als in het nabijgelegen landgoed nieuwe eigenaren komen wonen, 2 jonge Amerikanen, slaan de hoofden van Cassandra en Rose op hol. Zou dit de enige kans zijn op een andere (lees: rijkere) toekomst? De Amerikanen en hun moeder blijken bewonderaar van hun vader als schrijver. Hierdoor lijkt haar vader te veranderen. Hij gaat vaker op pad, maar lijkt zich nog meer terug te trekken. En ondertussen slaat de liefde toe.

Gelezen via Uitgeverij Karmijn, @karmijnrood

‘Er is zoveel wat niet ronduit gezegd kan worden. Probeer schoonheid maar eens te beschrijven dan zie je wat ik bedoel.’

Dit boek wordt qua gevoel (feel) vaak vergeleken met Jane Austen’s boeken en ik kan me daar helemaal in vinden! Ik vond het een leuk en interessant boek en het gaf mij tijdens het lezen een nostalgisch gevoel, waardoor ik mij helemaal kon inleven in het Engeland van toen. Ik vond Cassandra ook een leuk, grappig en herkenbaar hoofdpersonage. Dodie’s schrijfstijl en gedetailleerde beschrijvingen zijn ook echt geweldig. Zeker een aanrader en al helemaal als je ook fan bent van Jane Austen.

Deze overpeinzingen van een meisje op de grens van volwassenheid zijn zeer goed beschreven.

De dagboeken van Cassandra Mortmain is een heerlijk 'coming of age' boek met een nostalgische feel. Cassandra is een charmante verteller en de gebeurtenissen die ze beschrijft zijn zowel grappig als ontroerend. Het boek wordt hierdoor een soort volwassen 'Anne of Green Gables' met een vleugje 'Jane Eyre', hoewel het ook iets heel eigens heeft. Het verhaal zelf loopt lekker door, waardoor het zeker een aanrader is voor iedereen die lekker met een kop thee achter een boek kruipt!

Ik kocht dit boek omdat ten eerste de titel mij aansprak en de beoordeling van J K Rowling op de voorkant (zij is de schrijfster van de Harry Potter boeken). Ik vind het een mooi, humoristisch verhaal. En de hond (een bull terriër) heeft een grapige roepnaam, nl Hell, wat afgeleid is van Heloise.

Het verhaal speelt zich af in het begin van de twintigste eeuw, de tijd van Jane Austen. Cassandra begint met haar eerste dagboek, ze wil graag schrijfster worden. Het is het begin van een hilarische tijd, een prachtige roman, een pareltje voor onze ogen. Beetje voor beetje ontvouwt zich een drama in drie bedrijven (3 dagboeken). Cassandra beschrijft haar omgeving, gebeurtenissen en mensen met een oog voor detail. Het lijkt een kasteelroman, met de nadruk op lijkt. ‘De dagboeken van Cassandra Mortmain’ is een literaire roman met messcherpe observaties van een schrijfster in de dop.
Drie dagboeken verder ben je een ervaring rijker, en heeft Cassandra je hart gestolen. Smith heeft een prettig leesbare schrijfstijl. Ze geeft een goed tijdsbeeld neer. En haar natuurbeschrijvingen lijken wel gepenseeld.
‘De dagboeken van Cassandra Mortmain’ door Dodie Smith verscheen in 1949. De Engelse titel luidt: “Capture the castle”. Dodie Smith schreef eerder ‘De 101 Dalmatiërs’. Deze roman is heruitgegeven in een nieuwe Nederlandse vertaling.
Ik wens U allen veel leesplezier.

Woon je in een oud kasteel op het Engelse platteland omdat je vader een plek wil hebben om aan zijn tweede boek te werken. Wat doen je dan als 17 jarige dochter? Je begint aan een dagboek en beschrijft de dagelijkse zaken die je bezig houden.

Cassandra Mortmain is de dochter van James Mortmain, een schrijver die een bestseller als debuut heeft geschreven en naar het platteland is gegaan om aan zijn tweede boek te schrijven. Ze wonen in een oud kasteel dat ze huren van een buurman die op leeftijd is, ze hebben een huurcontract voor 30 jaar. Haar moeder is een aantal jaren geleden overleden en haar vader is hertrouwd met Topaz, Topaz is handig met naald en draad en maakt zelfs van oude vodden nog mooie kleding. En dat moet ook wel want ze hebben het niet breed omdat vader niet meer tot schrijven komt, de reden daarvoor is een raadsel voor iedereen in het gezin. Ze willen niets liever dan deze armoede ontvluchten. Cassandra gebruikt haar dagboeken, haar broer Thomas zijn school en zo heeft ieder in het gezin zijn eigen manier. Op een dag komt de oude buurman te overlijden en komen de Mortmains in contact met de nieuwe bewoners en huurbaas, dit zorg voor flink wat opschudding.

“Wat kunnen woorden toch magisch zijn! Terwijl ik over de oprijlaan schreef, zag ik die voor mijn ogen verschijnen, met aan beide zijden grote bomen met een gladde stam, waarvan de takken elkaar ver boven mijn hoofd raken.’

Dorothy “Dodie” Gladys Smith (1896-1990) is een bekende Engelse roman- en toneelschrijfster, haar bekendste werken zijn I capture the castle (De dagboeken van Cassandra Mortmain) en 101 Dalmatiërs, welke onder andere door Disney als tekenfilm is verfilmd. Beide boeken zijn in de Engelse versie altijd verkrijgbaar geweest

Smith schrijft in de eerste persoon vanuit het perspectief van Cassandra Mortmain, ze laat Cassandra de dingen beschrijven in drie dagboeken over een periode van acht maanden. Ze beschrijft ook de dialogen die gevoerd worden, hierdoor wordt geen geen droge verslaglegging van de dagelijkse zaken. De schrijfster maakt geen onnodig ingewikkelde zinnen, hierdoor leest het boek lekker vlot.

Het boek leest lekker vlot weg onder andere door de mooie beschrijvingen van de omgeving van het Engelse platteland en de dagelijkse handelingen die door het gezin Mortmain gedaan worden. Het boek kabbelt lekker voort, er gebeuren geen echt spannende dingen. Al zitten er wel een paar leuke en soms ook treurige wendingen in het verhaal. De schrijfster krijgt het voor elkaar dat je ook echt mee gaat leven met de karakters in het verhaal. In alle opzichten is het een echte roman, de toegevoegde waarde zit hem in de beschrijvingen en dat het door de ogen van een 17-jarige is gedaan in dagboekvorm. En in de notities in het dagboek weet de schrijfster een opbouw en soms uitstel in te bouwen dat je graag verder leest. De originele titel, I capture the castle, geeft nog meer de beschrijvingen weer van de schrijfster.