de Discriminatiemythe

Frank Karsten heeft een kort en zeer leesbaar boekje geschreven waarin hij een van de belangrijkste thema's van de 21e eeuw (diversiteit) bespreekt. Vrijwel elke politicus, opiniemaker of burger draagt de mening uit dat discriminatie een van de grootste problemen van de diverse, multiculturele samenleving is, en dat het een van de belangrijkste opdrachten van de politiek is om deze discriminatie te bestrijden. Het feit dat de praktijk weerbarstig is en het moeilijk blijkt om discriminatie uit te bannen, ontslaat de maatschappij niet van de taak om het te blijven proberen.

Karsten draait deze ogenschijnlijk vanzelfsprekende standpunten in zijn boek echter compleet om. Hij betoogt dat discriminatie niet uit te roeien is; dat het zelfs een mensenrecht is om onderscheid te maken, en dat een overheid die discriminatie wil uitbannen meer kwaad doet dan goed. Nu staat het internet vol met mensen die elkaar overtreffen met provocerende teksten. Het knappe aan Karsten's boek is dat de stijl niet alleen sympathiek, maar ook volstrekt redelijk is. Het is niet alleen een tegendraadse analyse, die de lezer laat nadenken over zijn eigen veronderstellingen, maar een daadwerkelijke aansporing om dit belangrijke thema op een nieuwe manier te benaderen.

Wanneer politieke partijen of rijksambtenaren de moeite zouden nemen om in detail (in plaats van met wollige algemeenheden) te reageren op de inhoud van dit boek (hoofdstuk voor hoofdstuk, bladzijde voor bladzijde, argument voor argument), dan zou aan het licht komen hoe zinloos en contraproductief het is voor de overheid om zich bezig te houden met het bestrijden van discriminatie. Een absolute aanrader!

De Discriminatiemythe is een verfrissend boekje in het huidige, dorre landschap van de politieke correctheid. Eindelijk iemand die schrijft dat het niet gekker moet worden met de censuur van de gedachtenpolitie, waardoor je op je werk of in het openbaar je woorden op een goudschaaltje moet wegen om niet beschuldigd te worden van het beledigen van een of andere groep die zich achtergesteld voelt.
Ik had altijd al het idee dat het door de overheid voortrekken van bepaalde groepen (positieve discriminatie) op lange termijn averechts werkt. Dit boekje legt uit waarom. Ook wordt duidelijk dat iedereen een beetje discrimineert en dat dit niet erg is. Heel verhelderend.

Dit boekje is vooral interessant voor mensen die zich afvragen of de huidige cultuur van politieke correctheid (PC) niet wat doorgeslagen is - of voor mensen die dit al zo ervaren. Want "Er heerst een gedachtenpolitie in de Westerse wereld die iedereen de maat neemt. Een persoon voor racist, seksist, homofoob, et cetera uitmaken is een techniek waarmee militante groepen anderen kunnen intimideren en het zwijgen kunnen opleggen. Daardoor hebben ze veel meer politieke en maatschappelijke invloed dan hun geringe aantal rechtvaardigt. Wie eenmaal wordt beschuldigd van discriminatie weet vaak niet hoe hij of zij zich kan verdedigen. Weinigen durven het voor hen op te nemen uit angst ook mikpunt van kritiek te worden." (p.11) De auteur laat zien dat deze politieke correctheid zelf heel intolerant en onredelijk is door onrealistische eisen te stellen aan mensen en de samenleving. Dit vergroot juist de spanningen tussen groepen: de ene groep wordt voorgehouden dat zij vooral het slachtoffer is van groot onrecht en zelf weinig kan doen om haar positie te verbeteren, de andere groep (die vaak helemaal niet van kwade wil is) dat zij de eerste groep tegenhoudt in het verbeteren van haar positie. Mensen die stellig menen dat dit inderdaad zo is en daarom de PC-cultuur toejuichen zouden het boekje natuurlijk ook moeten lezen! De auteur ontkent overigens helemaal niet dat er discriminatie plaatsvindt maar wel dat die discriminatie de hoofdrol heeft die de PC-cultuur eraan toeschrijft.

Kijk naar een discussieprogramma op de publieke omroep of lees De Volkskrant of NRC en je ziet al snel de termen: racisme!, fascisme!, en discriminatie! voorbij komen. Het verhaaltje wordt eindeloos herhaald: Blanke heteromannen zijn door en door slecht en discrimineren dat het een lieve lust is, zodat de overheid gedwongen wordt steeds verdergaande anti-discriminatiemaatregelen te nemen.
Amerikanen zijn ons al ver vooruit: je maakt een grapje, het valt verkeerd bij een fanatieke Social Justice Warrior zonder enig gevoel voor humor – heeft u ooit een fanaticus met gevoel voor humor gezien? –, je wordt op internet voor racist, fascist, homofoob, transgenderfoob, en wat al niet meer uitgemaakt, je wordt gedwongen je excuses te maken, maar toch raak je binnen no time je baan kwijt, want je baas is bang voor imageschade. Hoeveel slachtoffers zijn er in Amerika al gevallen? Hoeveel slachtoffers gaan er nog in Nederland vallen?
In “De Discriminatiemythe” laat Frank Karsten zien dat goedbedoelde anti-discriminatiewetgeving allerlei neveneffecten heeft. Verplicht meer vrouwen aan de top van het bedrijfsleven: er worden allerlei nieuwe lichtgewicht functies gecreëerd. Verplicht meer zwarte studenten aan topuniversiteiten: ze zien zich omringd door veel getalenteerder blanke studenten en raken gedemotiveerd.
Karsten zet veertien mythen over discriminatie op een rijtje en haalt ze systematisch onderuit. Net als met zijn vorige boek stelt hij een grens van maximaal 100 pagina’s. Het maakt dat je het boek in een paar uur uitleest. Uit de literatuurlijst zie je dat Karsten de complexe literatuur grondig heeft bestudeerd, wat hem in staat stelt kort en krachtig tot de kern te komen. In der Beschränkung zeigt sich der Meister. Het boek is uitermate toegankelijk geschreven, bijvoorbeeld door het uitgebreid gebruik van glasheldere voorbeelden.
Bent u het continue bombardement in de mainstream media met ‘discriminatie, discriminatie, discriminatie’ ook spuugzat, koop dan dit boek en sta sterker in de discussie.

Belandde je wel eens in verhitte discussies met felle voorstanders van 'positieve discriminatie' en voelde je daarbij instinctief aan dat de argumentatie van je opponent haperde, zonder dat je er precies de vinger op wist te leggen?
Weegt voor jou individuele autonomie zwaarder dan de politieke waan van de dag?
Vind je het hypocriet als mensen worden uitgesloten van debatten over 'maatschappelijk gevoelige onderwerpen', puur vanwege hun huidskleur of geslacht?
Zo ja, dan is De discriminatiemythe perfect geschikt voor jou! Dit overzichtelijk ingedeelde boekje ontmaskert puntsgewijs een hele reeks tot dogma's verheven politiek-correcte kletspraatjes, waarvan dubieuze types zich maar al te graag bedienen. Auteur Frank Karsten beschikt over een vlotte pen en schuwt de humor bepaald niet!

Prima boek. De schrijver heeft geen dik boek met ingewikkelde woorden nodig, maar weet in slechts honderd pagina’s niet minder dan 14 mythes over discriminatie onderuit te halen. Je leest het binnen een halve dag uit.

Een gemakkelijk geschreven boekje over een taboeonderwerp. Het is wars van politieke correctheid en komt met praktische en alledaagse voorbeelden waarbij discriminatie een normaal onderdeel vormt in onze dagelijkse routine zonder dat dit anderen hoeft te benadelen. Schrijnend zijn de voorbeelden van ‘positieve’ discriminatie die vooral averechts werken. ‘The road to hell is paved with good intentions’ wordt hier maar weer bewaarheid. Al met al een prettig geschreven boek dat je in avond kunt uitlezen. Als je van discussiëren houdt, vormt dit boek ook een prima inspiratiebron.

Bent u ook zo moe van al die typetjes op TV die schaamteloos de discriminatiekaart trekken? Islamofobie! Racisme! Discriminatie! Haters! Onverdraagzaam! Lees dit dunne boekje, boordevol met sterke tegenargumenten. Dank Frank Karsten voor het kort en krachtig beschrijven van de essentie van de discussie over discriminatie. Of misschien kunnen we beter zeggen dat de actievoerders die consequent de discriminatiekaart trekken succesvol de discussie om zeep hebben geholpen. Gelukkig gooit Karsten de knuppel in het hoenderhok.

Karsten analyseert haarfijn de fouten van de discriminatiemaffia: de mensen die zich moreel verheven voelen en/of geld verdienen met het bestrijden van discriminatie. Zelf mogen die lui altijd wel discrimineren (denk aan moslims die hun kinderen niet willen laten trouwens met niet-moslims, dat is volkomen geaccepteerd in NL. Helaas. Andersom mag niet . Echter, zijn boek zal niet helpen...
De morele-gelijkhebbers zullen zich niet laten overtuigen!
Maar daarom moet het boek nog wel geschreven worden. En dat deed Karsten!

Ontkracht op scherpe doch nette wijze veel mythes die heersen in de discriminatiediscussie. Een absolute aanrader!