De dood bedriegt in Napels

Maurizio De Giovanni woont in Napels, in 2005 won hij de Porche Italia schrijfwedstrijd voor ‘giallo’ verhalen. Giallo verwijst naar een Italiaans thriller-horror genre in zowel films als boeken. Hij won dit met een verhaal over commissaris Ricciardi. Dit werk werd de aanzet voor zijn eerste boek over commissaris Ricciardi, waarvan ‘De dood bedriegt in Napels’ het tweede deel van deze serie is. Zijn boeken werden ondertussen vertaald naar het Frans, Duits, Engels en nu ook het Nederlands. Het is altijd wel spannend om een boek te lezen van een auteur die je minder kent. Ook het genre ‘gallio’ was nieuw voor mij. Ik was dan ook zeer benieuwd naar deze Italiaanse schrijver.

Het verhaal speelt zich af in de jaren ’30 en de auteur maakt gretig gebruik van deze setting, alles is tot in de kleinste details uitgewerkt. Zonder dat de auteur de naam Mussolini aanhaalt, is het al snel duidelijk dat de bevolking leeft onder diens juk. Men weet niet wie er te vertrouwen is en men schuwt gezag zoals deze van politiemensen. Natuurlijk mag een subtiele link naar de Napolitaanse maffia ook niet ontbreken in het verhaal. Een ander leuk detail is hoe de auteur ook de lokale keuken in de kijker zet, met Iodice de pizzaverkoper. Napels staat namelijk bekend voor de lekkerste pizza’s. Naast deze vele inhoudelijke details, heeft de auteur ook gebruik gemaakt van de stijl van toen. De dood bedriegt in Napels doet me namelijk denken aan de film-noir die eind jaren ’30 en begin jaren ’40 zijn opmars deed. Basis voor de film-noir was een werk van Dashiel Hammet ‘De Maltezer Valk’. De verschillende elementen zoals melancholie, vervreemding, somberheid, teleurstelling, schuld, paranoia, ontgoocheling en morele corruptie zijn zeker ook terug te vinden in het boek van Maurizio. En ook een vrouwelijk personage, waarbij men twijfelt of het nu al dan niet een femme fatale is en rond wie er allerlei intriges ontstaan. Hierin verweven zitten de kenmerken van een gallio thriller zoals de bovennatuurlijke horror elementen.

In het begin was het best wel wat wennen aan de schrijfstijl, er wordt namelijk nogal vaak van perspectief gewisseld. Het verhaal wordt afwisselend in een snel tempo verteld vanuit het standpunt van de verschillende personages. Maar wanneer je eraan gewoon bent en je dan alle verschillende details begint op te merken is dit best wel een knap boek.

Bovendien is het verhaal spannend van de eerste pagina tot de laatste, en als lezer ben je zeker benieuwd naar hoe het nu wel verder gaat met die commissaris Ricciardi en zijn assistent Maione. Doordat het verhaal verteld wordt vanuit de perspectieven van de verschillende personages kan de lezer zich goed inleven in de denkwereld van de personages en kan je ook zien hoe de personages groeien gedurende het ganse verhaal. Door de beeldende schrijfstijl kan je de personages zo voorstellen net als in een film. Bovendien zit het verhaal ingenieus in elkaar en elk klein detail klopt.

De hoofdstukken zijn kort en volgen elkaar in een snel tempo op, waardoor het boek ook als een sneltrein leest. Jammer genoeg kwam het verhaal soms wat ongeloofwaardig over door de verweving van de kleine elementen uit het horror-genre.

Het boek was voor mij een aangename en zelfs verrassende kennismaking met commissaris Ricciardi en het gallio-thrillers genre. Het was spannend en boeiend tot de laatste pagina, maar omdat het héél af en toe toch iets ongeloofwaardig was, door de horror elementjes scoor ik het boek een 3,5 sterren.

Napels, 1931. De lente is in aantocht, maar de oude vrouw Carmela zal deze jaargetijde niet meer meemaken. Op een nacht wordt zij op brute wijze om het leven gebracht. Commissaris Luigi Alfredo Ricciardi en zijn collega brigadier Raffaele Maione worden op de zaak gezet en gaan op zoek naar de dader. Dat is geen eenvoudige klus aangezien al snel blijkt dat er meerdere mensen zijn die een reden hebben om Carmela uit de weg te ruimen. En dan is daar ook nog de hoofdcommissaris die er een persoonlijk belang op nahoudt dat de
dader snel wordt gevonden.

‘De dood bedriegt in Napels’ is het vervolg op ‘De dood zingt in Napels’ waarin commissaris Ricciardi en brigadier Maione eveneens een moord moeten zien op te lossen. De delen zijn heel goed afzonderlijk te lezen.

In de eerste paar hoofdstukken laat Maurizio de Giovanni de lezer kennismaken met de verschillende personages die in het boek voorkomen. Dat doet hij niet in een paar zinnen, hij neemt er de tijd voor waardoor je als lezer een goed beeld krijgt van de vaak armoedige en trieste leefomgeving waarin de personages verkeren.

Ondanks dat sprake is van moord en doodslag en het leven in 1931 in Napels als zwaar kon worden bestempeld, is de sfeer in ‘De dood bedriegt in Napels’ sereen te noemen. Dit en het bloemrijke taalgebruik van de auteur maken dat ‘De dood bedriegt in Napels’ een zeer ontspannen verhaal is om te lezen.

Geschreven bij De dood bedriegt in Napels

Italiaanse misdaadliteratuur op zijn best