De dood van Murat Idrissi

In 2004 las Tommy Wieringa een teletekstberichtje en las in een aantal steekwoorden de samenvatting van een boek. De woorden waren: twee vrouwen, Marokko, veerboot, verstekeling, Spanje en dood. Even heeft hij overwogen om van het waargebeurde drama een non-fictieverhaal te schrijven, maar deed dat uiteindelijk niet. Pas in 2017, meer dan tien jaar na deze gebeurtenis, heeft hij er een roman over geschreven: De dood van Murat Idrissi, na Dit zijn de namen opnieuw een boek dat migratie als thema heeft.

Na een vakantie in Marokko zijn de vriendinnen Thouraya en Ilham met een gehuurde auto op de terugweg naar Nederland. In Rabat hebben ze zich laten overhalen om Murat, een Marokkaanse jongen, in de kofferbak mee te nemen. Op de veerboot naar Spanje komen ze erachter dat hij niet meer leeft, hij blijkt te zijn gestikt. De smokkelaars verdwijnen, samen met het aan de meisjes beloofde geld. De vriendinnen zijn ten einde raad en willen maar één ding: van het lijk afkomen. Maar hoe doen ze dit zonder dat ze gezien worden?

De dood van Murat Idrissi begint met een korte les in geschiedenis en toont daarbij de gevaren van de Straat van Gibraltar. Je vraagt je af wat de proloog met het eigenlijke verhaal te maken heeft, maar de laatste alinea van deze inleiding geeft daarvoor een duidelijke verklaring: de migrantenproblematiek en het leed dat daarmee gepaard gaat. In het verhaal zelf haalt Wieringa ook nog een ander probleem, dat overigens van een geheel andere orde is, naar voren. Want veel Nederlandse Marokkanen worden in hun moederland niet voor vol aangezien, terwijl dat in het land waar ze wonen, Nederland dus, eveneens het geval is. Ze lijken nergens bij te horen, zitten daardoor in een soort identiteitscrisis.

Hoewel de novelle, de geringe omvang van het boek rechtvaardigt deze benaming, in principe een zwaar thema heeft, heeft Wieringa ervoor gekozen het verhaal luchtig te houden. Daarbij heeft hij niet uit het oog verloren waar de problematiek om gaat, dat blijft gedurende de plot voortdurend meespelen en niet eens altijd op de achtergrond. In over het algemeen korte en bondige zinnen houdt hij het eenvoudig en wordt nergens een overbodig woord gebruikt. De dialogen zijn realistisch en niet overdreven en geven precies aan hoe de vork in de steel zit. Een enkele mooie zin kan daarbij misschien wel als de bekende kers op de taart worden gezien.

Gedurende de plot wordt de lezer deelgenoot gemaakt van de paniek en wanhoop van de vriendinnen, maar eveneens van hun onzekerheid over de ontstane situatie. Veel meer dan dit kom je over hen niet te weten, want, en dat geldt in feite ook voor de andere personages die een wat minder grote rol in het verhaal hebben, ze worden verder niet uitgediept. Voor het verhaal is dat overigens ook helemaal niet nodig, dus zal de lezer het moeten doen met hoe Wieringa ze schetst. En dat is goed, want een uitvoerigere beschrijving van hun personages zou het verhaal, en dat is waar het feitelijk om gaat, geen goed doen.

Naarmate de ontknoping nadert, neemt het enigszins aanwezige spanningsveld ook toe. Want wie wil er nou niet weten hoe Thouraya en Ilham van het lichaam van Murat afkomen. En bovendien of het hen sowieso zal lukken. Wat Wieringa aan het eind van het verhaal in het midden laat, is wat er uiteindelijk van de vriendinnen is geworden. Dat laat hij aan de verbeelding van de lezer over. Desalniettemin is De dood van Murat Idrissi een aangename en erg fijne roadnovel, die uitstekend als tussendoortje gelezen kan worden.

DE plot, het onderwerp nog niet zo lang gelden als televisiefilm vertoond. Die film was niet n.a.v. dit boek van Wieringa.

De recensies waren lovend, maar het was al weer een weinig zeggend boek.

Saai

Leest fijn en razendsnel. Wieringa schrijft met oog voor detail maar zonder zich erin te verliezen. Aanrader!

Vlot geschreven en meeslepend verhaal met oog voor hedendaagse gebeurtenissen, dat je tot het einde toe in spanning houdt. Knap van de schrijver om in duidelijke literaire zinnen zo'n geschiedenis tot leven te brengen.

Tommy Wieringa is een geweldig schrijver maar gezien mijn passie voor (zuid)Spanje verwachtte ik meer beschrijving van de bijtende zomerse zon en de jachtige winden die de mensen daar aan de zuidkust helemaal gek kunnen maken. Dat had in het verhaal van die twee angstige meiden meegenomen kunnen worden. Dan was het voor de lezer ook gruwelijker geworden. Want dat was het natuurlijk. Nu is er uiteindelijk een stinkend lijk verdwenen - het broodje aapverhaal van de dode oma die niet meer in de kofferbak lag. Vraag me af waarom er toch een rechtszaak is gekomen.

Meeslepend verhaal met prachtige beschrijvingen. Zet je aan het denken. Maar naar mijn smaak wel te kort. Ik lees via kobo plus en dan is het te doen, als ik dit boek gekocht had dan vond ik de prijs/kwaliteitverhouding minder.

Het nieuwe boek van Tommy Wieringa houdt je heel erg bezig . Zijn manier van schrijven maakt dat je het boek moeilijk weg kunt leggen en het verhaal is zo actueel dat je mee gaat leven met wat er gebeurt.Het is een boek over vrouwen en je snapt niet dat hij zo voor vrouwen herkenbaar kan schrijven. De hoofdpersonen zijn allochtoon en dan kan ik hetzelfde zeggen: Tommy Wieringa schrijft alsof hij de allochtone leefwereld kent. Aan te bevelen !

Knap hoe de schrijver zich verplaatst in zijn hoofdpersoon: ik ga er makkelijk in mee terwijl haar wereld toch nogal ver van me af ligt. Unbelievable dat (we) dit soort dingen (laten) gebeuren en tegelijk weet ik: dit gebéúrt! En ook: mijn-ogen-openend voor de subtiele discriminatie in Nederland; het afschaffen van het predikaat allochtoon helpt daar helemaal niets aan!
Mooi taalgebruik, misschien een beetje te mooi voor deze gelegenheid, fijn dat me niet alles op een presenteerblaadje wordt aangeboden en ik zelf mag nadenken en concluderen. Maar ergens voelt het als niet-af. Een beetje te beknopt. Of vind ik het gewoon jammer dat ik het boek in een middagje al uitgelezen had?