De dundenker

Afgelopen zaterdag (15/7/17) kwam de Dundenker van Frank Norbert Rieter uit. Ik ging naar de boekpresentatie omdat ik Frank ken uit het Fantasy-wereldje. Hij schreef meerdere kort verhalen in jaarboeken en bundels maar het meest onder de indruk was ik van zijn verhaal Kiki, een sf verhaal. Hierbij vielen mij zijn prettige schrijfstijl, levendige fantasie en levensechte personages op. Het is een van de betere fantasy verhalen die ik gelezen heb. Met name de sfeer van Kiki hoopte ik in zijn debuut terug te vinden. Gelukkig werd ik hierin geenszins teleurgesteld. De Dundenker kent een aangename vertelstem. Heerlijk.

De Dundenker heeft al voor het uitkwam een award gewonnen. Dat ging zo: de Coffeecompanie schreef ism Xander Uitgeverij een wedstrijd uit voor beste Novelle. En Rieter won. En terecht. Nou ja, in hoeverre ik dat kan beoordelen want ik heb alleen deze inzending gelezen, maar het is een “award-waardig” verhaal.

De Dundenker gaat over de dikke staatssecretaris Alois Hartman. Een karakter dat Rieter overigens vaker heeft gebruikt en die in zijn verhalen een ontwikkeling doormaakt. In deze novelle is hij dus opgeklommen tot staatssecretaris. Tijdens de verkiezingen was hij goed bezig. Hij viel af. En hoe.
Helaas is daar na de verkiezingen niet veel meer van over en al tijdens de formatie komt hij weer gigantisch aan. Het verhaal begint als Alois op de weegschaal gaat staan. Hij is zo verbaasd en gekwetst en verdrietig en boos en (als u zelf een kilootje teveel heeft weet u, net als ik hoeveel emoties er door je heen kunnen gaan in een luttele seconde) om een lang verhaal kort te maken flikkert hij de weegschaal uit het raam.
Even voelt hij zich opgelucht maar vanaf dat moment gaat het snel bergafwaarts met de staatssecretaris.

Dit soort verhalen lees ik voor de sfeer en de taal. Novelles zonder prachtig taalgebruik zijn het lezen mi niet waard. Het zijn de zinnen die je op het verkeerde been zetten of de grappen die een glimlach op je gezicht toveren en de subtiele levensles die het in zich herbergt. Dit alles vind je in deze novelle gelukkig allemaal terug. Dat maakt dit een mustread. De dundenker is een eigentijds en actuele vertelling met een prachtig onderhoudende vertelstem.

Nog maar net is Aloïs Hartman staatssecretaris van Onderwijs, als alles mis loopt op de dag dat hij zijn moment suprême zal beleven. Het was zijn ambitie voor altijd in het geheugen van de Nederlanders verankerd te blijven als de drijvende kracht achter het wetsvoorstel voor de permanente educatie van politici. De herinnering aan de heer Hartman zal evenwel heel anders zijn, en van hoe het allemaal zo gekomen is doet hij verslag in dit boekje.

De belangrijke dag begon met de weegschaal. Zwaar gefrustreerd omdat het verfoeilijke ding alleen maar aan wenste te geven dat hij opnieuw in gewicht was toegenomen, smeet Hartman het door het raam naar buiten. Op dat moment was er een voorbijganger die hem filmde zoals hij voor het open raam stond: ‘hijgend, deinend in zijn nakende niksie’, een afzichtelijke vetzak die de brokstukken van de weegschaal nakijkt.
En het filmpje verschijnt op YouTube, en wordt onmiddellijk een hit. Had Aloïs Hartman niet meegedaan aan een televisieprogramma waarin al zijn wederwaardigheden bij het verliezen van gewicht openlijk uit de doeken werden gedaan, dan was de nieuwbakken politicus misschien nog te weinig bekend geweest. Nu is het filmpje de topic van de dag.

En Murphy, met zijn beroemde wet, slaat toe: alles wat maar fout kan gaan gaat ook fout.
Er rest de arme man maar één ding: onderduiken. Weg uit die angstaanjagende wereld, die er alleen maar op uit is hem nog verder in de modder te trappen.
Hij pakt zijn spullen en vertrekt. Naar een dorp in Brabant, waar zijn ouderlijk huis leeg staat te wezen na het vertrek van zijn moeder naar een verpleegtehuis.

‘Niets omhanden, even geen verantwoordelijkheden. Geen aanspraak. Geen ouders. Niemand wist dat ik hier was. Even voelde ik mij in rook opgegaan. Verdwenen uit de maatschappij. Als ik nu door neer zou vallen, zou het weken kunnen duren voor iemand mij vond. De gedachte beangstigde me maar een beetje. Ik was vooral moe. Een weldadig gevoel van rust had de overhand.’

Wie is deze Hartman? Wat ging aan al deze ellende vooraf?

Het lijkt onwaarschijnlijk, want echt sympathiek is de man nog niet overgekomen, maar als je verder leest, ontdek je: hij is zoals wij allemaal zijn, een gewone mens. Met al zijn dwalingen en succesjes. Je word geraakt door wie hij is, en je zou deze dag voor hem willen uitgummen.
De reden waarom je dat zo ervaart ligt in de schrijfstijl van Frank Norbert Rieter. Hij gebruikt prachtige zinnen, mooie vergelijkingen, en je geniet!

Dit is een boekje om te koesteren, om af en toe ter hand te nemen en stukjes te herlezen.