De energietransitie Naar een fossielvrije toekomst, maar hoe?

Het grootste deel van het boek is een gedegen, en kritische analyse van 'de energietransitie'. Vooral voor wie het onderwerp nieuw is een verhelderend werk.
Het gaat mis als op het einde de auteur zelf tot synthese probeert te komen. Dan wordt het een heel dun werk. Veel schijnbare tegenstellingen, springend van de hak op de tak is de lijn snel verdwenen. Door een interview met James Hansen ziet de auteur dan het nucleaire licht (ja, ook Thorium het zal de wereld gaan redden... over 30 jaar). Willekeurig wordt Marx aangehaald, de ontwikkelingslanden aangeraden vooral meer energie gebruiken en zo nog wat zaken op 1 hoop gegooid onder de noemer ''energietransitie''. CO2 reductie wordt gepresenteerd als Het Doel (ipv kritieke klimaatveranderingen door broeikasgas). Pijnlijk wordt het in de adviezen ''mijn linkse vrienden zou ik willen zeggen....'', ''mijn groene bondgenoten wil ik vragen...'' Dit met name omdat de auteur duidelijk zelf nog een lange ontdekkingsweg heeft te gaan. De ontdekkingsweg die hij vrolijk beschrijft met persoonlijke, niet relevante, anecdotes. Het schendt de regel dat je dingen zo simpel mogelijk moet maken, maar niet simpeler. Het laatste stuk lijkt op een vrijdagmiddag geschreven, wellicht tegen een deadline. Het laat je achter alsof je op de vrijdagmiddag borrel alles door elkaar hebt gedronken, zonder wat te eten.

Goed boek!
Sterk schrijfwerk, meer graag !
Vintage Visscher!
Zijn beste sinds ecomodernisme!

Geschreven bij De energietransitie

Duidelijke uitleg zonder een standpunt in te nemen

Ik vond het een interessant boek in die zin dat de auteur verder gaat dan de gangbare literatuur over dit onderwerp. De meeste boeken uit het kamp van zowel de gelovers in klimaatopwarming als van de ontkenners zijn doorgaans oppervlakkig sloganesk en komen niet met realistische en doordachte oplossingen. De auteur tracht objectief te blijven en heeft een nuchtere kijk op de argumenten van beide kampen die allemaal de revue passeren. Veel aandacht gaat terecht naar het probleem van opslag indien je voor niet continue opwek door zon en wind gaat.
Ik vond het jammer dat die opslag toch te snel werd afgeserveerd als niet haalbaar en het eindigde met een pleidooi voor kernsplijting als voorlopige oplossing. Zeker is er aan deze technologie het grote voordeel verbonden van zeer weinig CO2-uitstoot. Maar de nadelen lijken mij te groot. Pas als we op volgende 2 vragen/bedenkingen een zinnig antwoord hebben, kunnen we hiermee verder volgens mij:
* waarheen evacueer je de bevolking van Antwerpen als er in Doel een serieus accident is? lees: de mogelijke gevolgen van een accident zijn niet te overzien
* hoe veilig je de technologie ook maakt, je gaat nooit het menselijk falen kunnen vermijden, bewust (terrorisme, slechte bedoelingen: wie heeft de olie van de turbine in Doel afgelaten? of constructiefout om financiële reden ingebouwd in Tsjernobyl) of onbewust (gewoon fouten dus).
Dat er verder geïnvesteerd moet worden in nieuwe vormen van kernenergie zoals Thorium of kernfusie, helemaal akkoord. Want zoals auteur terecht opmerkt: "ook in de verre toekomst gaan we nog duurzame energie nodig hebben". De oplossing ligt denk ik toch in breed na te denken over opslag onder vorm van H2 of iets zwaardere component (CH4, mierenzuur ...). Alle technologieën daarvoor zijn eigenlijk al genoegzaam voorhanden, ze dienen alleen nog goedkoper te worden om breed te kunnen worden uitgerold. Maar daar weten we - zeker in Belgie - dat subsidies hier voor een zeer snelle transitie kunnen zorgen...

Maar algemeen: zeker een aanrader omdat het verder gaat dan de meeste boeken over dit onderwerp en met veel aandacht voor objectiviteit is geschreven. Top!