De engel van Detroit roman

Wat een boek! Een echte aanrader die je moet lezen. Ik heb 1 dringend verzoek aan de schrijver; "stop nooit met dit talent en wacht zeker niet nog eens 20 jaar met je volgende boek!"

Ik ben er aan begonnen en kon niet meer stoppen. Het is indringend om te lezen hoe de tv-wereld mensen kapot kan maken. Maar gaat het wel over tv? Of gaat het toch over het verlies dat iedereen in het leven op een gegeven moment lijdt? Een aanrader - en prachtig geschreven. Soms doet het mij denken aan Catcher in the rye van JD Salinger, dezelfde vervreemding in een grote stad, de eenzaamheid van het individu.

Het is niet dat ik Ap van der Meulen goed ken. We hebben een paar keer samengewerkt en de laatste keer was volgens mij in 2003. Toch zijn we wat mij betreft vrienden voor het leven. Dat heeft alles te maken met de meest heftige reis die ik in mijn carrière als cameraman gemaakt heb. Drie weken Venezuela voor het BNN programma Kamphues zoekt de Grens. Nou de grens hebben we daar wel bereikt. Rob Kamphues beschrijft deze reis mooi in zijn boek Naar de Haaien en als je goed zoekt kan je op dit weblog ook verschillende blogs over onze avonturen op en rond de Orinoco vinden.
We zijn bijna neergestort in de jungle, doodgereden door idioten in een Jeeps zonder vering, afgedaald in levensgevaarlijke illegale goudmijnen, bijna opgepakt door het leger, omdat we hadden staan filmen bij een grenscontrole… enzovoort.
Op het moment dat ik na vele tegenslagen en bijna-doodervaringen de handdoek in de ring wilde gooien fluisterde Ap een paar woorden in mijn oor: ‘We hebben de beer bijna geschoten. Je kan hem ruiken. Hij ligt hier ergens in de struiken. Het is een kwestie van richten, trekker overhalen en dan hebben we hem. We kunnen nu niet meer opgeven, anders grijpt hij ons.’
Met deze simpele zinnen verdwenen de onweerswolken boven mijn hoofd. Letterlijk en figuurlijk. Ik kon weer lachen en besloot dat het te vroeg was om de presentator van dienst iets aan te doen. Vervolgens filmde ik als een bezetene de sterren van de hemel.
Je moet erbij geweest zijn.
Wat ik alleen maar zeggen wil, is dat Ap kan toveren met woorden. En nu heeft hij een boek geschreven. Zijn tweede roman al. De eerste dateert uit 1995 en is waarschijnlijk nergens meer te krijgen. Ik heb het gelezen en vond De Erfenis een goed boek. Maar het boek dat je nu moet kopen, De Engel van Detroit, is nog veel beter. Wat een heerlijke vertelling! Knap geschreven, mooi geconstrueerd en een verhaal dat je niet los laat.
Voor alle televisiemakers onder ons een absolute must, want het gaat onder andere over de onwaarschijnlijke ego’s in Omroepland en daar heeft Ap, die zelf jarenlang bij de televisie werkte, een interessante kijk op.
Ik ben niet helemaal objectief, maar bestel dat boek en stop De Engel van Detroit alvast in je koffer! Lees het deze zomer op het strand of op de camping. In de jungle of op een terras. Desnoods in Detroit. Je zal er geen spijt van krijgen.

De Engel van Detroit is een uniek type vertelling, wat een modern fenomeen als 'trial by (social) media' linkt aan aloude thema's als wraak, noodlot en familiewortels. Het schetst de worsteling van hoofdpersoon Leo met zijn verleden, geplaatst tegen het decor van het troosteloze en door de crisis geteisterde Detroit; de stad van de melancholie en de 'Motown' blues. Leo heeft deze donkere, troosteloze plaats gekozen als plek om in de anonimiteit te verdwijnen. Het verhaal, geschreven door een ervaren programmamaker, is ook een aanklacht tegen de ongepolijste, brute kracht van de media als scherprechter. Dit alles geschreven in een licht-klassieke, maar zeer toegankelijke stijl. De vergelijking met verhalen van Leon de Winter, Tommy Wierenga en zelfs Kluun dringt zich op. Gaat dat lezen, gaat dat lezen...

Geschreven bij De engel van Detroit

Het boek 'De Engel van Detroit' van Ap van der Meulen is indringend geschreven. Tenminste, op mij heeft het zeker dat effect gehad. Weet niet of het te maken heeft met mijn leeftijd (meer verleden dan toekomst), maar De Engel van Detroit gaat over verlies en verval. Als je over Detroit praat, dan praat je over verval. Ooit 'The Paris of the Midwest', toen Motor City met de komst van de autoindustrie, en als afsluiting de Motown muziekindustrie. Daarna ging het snel bergafwaarts, tot het faillissement van de stad toe.

Tegen die achtergrond beschrijft Ap van der Meulen de vlucht uit Nederland van Leo Kolberg. Pas tegen het einde van het boek wordt duidelijk waarom Kolberg op de vlucht is. Maar het maakt niet uit, want de schrijver betrekt ons in de gedachten- en belevingswereld van de hoofdpersoon. Met zijn overpeinzingen over verliezen in het verleden en
zijn spaarzame ontmoetingen met levensechte romanfiguren in het winterse Detroit. Zelf ben ik niet de geduldigste lezer, maar de opbouw van de
roman, de woordkeuze, de 'onthullingen' over de misstanden in de Amerikaanse autoindustrie en de televisiewereld in Nederland, hielden me gefascineerd in de ban.

Het is de tweede roman van Ap van der Meulen, die zijn sporen heeft verdiend in de journalistiek en de tv. Hij is dus geen veelschrijver. Als lezer vind ik dat jammer, heel jammer, want het leven is te kort om
zo lang op zijn eventuele volgende roman te wachten. ;-)
Maar ik wil wel heel graag aantekenen dat er boeken verschijnen die in de media ten onrechte veel aandacht krijgen. En er zijn boeken, zoals dit van Ap van der Meulen, die veronachtzaamd een stille dood sterven.

Echter... niet bij mij. En ook niet bij de andere particuliere recensenten die een warm pleidooi houden om De Engel van Detroit toch vooral te gaan lezen. Want echt, De Engel laat je nooit meer los!