De erfenis van Adriaan

Geschreven bij De erfenis van Adriaan

Over de schrijfstijl:
Veel literaire auteurs pogen, schaamteloos opzichtig, de lezer te imponeren door middel van ellenlange zinnen, met ambachtelijk kunst-en-vliegwerk- bijeengehouden door een opeenstapeling van amechtig bij elkaar gepuzzelde bijvoeglijk naamwoorden, olijke synoniemen en eindeloze, vaak vergezochte metaforen. (Deze zin is ironisch bedoeld.)
Johan Lock onderscheidt zich juist door zijn bescheiden vertelstijl. De taal is niettemin rijk en de zinnen vindingrijk. Elegant, maar niet elitair. Virtuoos, maar op een ontspannen manier; nergens pretentieus. Je hebt als lezer niet het idee dat het verhaal ondergeschikt wordt gemaakt aan ijdele interessantdoenerij.

Ik zie uit naar zijn volgende boek!

"De erfenis van oom Adriaan" heb ik in één ruk uitgelezen. Lock gebruikt veel (onderkoelde) humor en mooie stijlfiguren om een zwartgallige en bij tijden beklemmende sfeer te schetsen van een gemeenschap die zich in totale overgave aan hun Heer en zijn dienaar Adriaan heeft overgegeven. Lock portreteert zich niet als slachtoffer, maar als lezer vraag je je constant af hoe ver het heeft kunnen komen en hoe verdraaid moeilijk het is om los te raken uit een wereld van manipulatie, gewoonte en groepsbinding.

Het is niet duidelijk wat de auteur met dit boek wil zeggen.

De hoofdpersoon komt uit een normaal gezin waarin hij een goede basis heeft meegekregen, aangezien het feit dat hij een academische studie kon beginnen, deze heeft afgemaakt en een loopbaan heeft kunnen starten.
Vanuit deze luxe positie en voor iemand die bij zijn volle verstand is, lijkt het er meer op dat hij in feite het lef niet had om op eigen benen te gaan staan.

Dit staat in schril contrast met kerkgangers die helemaal geen basis in het leven hebben meegekregen en zo vaste grond onder hun voeten proberen te krijgen door het geloof in God, waarvan ze hopen dat Hij hen daarin helpt.
Dat deze mensen met een labiele inslag ondanks alles toch bij zo een gemeenschap blijven, dat is te begrijpen,
maar voor de hoofdpersoon die de mogelijkheid heeft om goed verstandig te kunnen redeneren, is er geen ruimte voor sympathie .

Tijdens het lezen wordt de indruk gewekt om medelijden met de hoofdpersoon te krijgen.
Helaas heeft het hele relaas een tegenovergesteld effect.

Confronterend, evenwichtig en humoristisch

Geschreven bij De erfenis van Adriaan

De elementen van manipulatie zoals in deze geschiedenis beschreven, zijn heel herkenbaar en in zekere zin het zwakke punt van veel zgn "vrije groepen" (i.t.t. "traditionele kerken")
In drie dagen uitgelezen, zeer pakkend verhaal, ook uit mijn eigen geschiedenis heel herkenbaar.
Van de eerste bladzijden laat het je niet meer los tot de laatste.
Ik wacht op een Nederlandse verfilming want daar is deze "roman" direct al aan toe. Complimenten voor de schrijver voor dit debuut.

Johan Lock is er in geslaagd om een autobiografische pageturner af te leveren over een levensverhaal waarin zelfdenkend vermogen het uiteindelijk wint van hersenspoeling. Voor een debuterend romanschrijver heeft hij een opmerkelijke prestatie geleverd met zijn boek dat zich qua thematiek, plot, stijl (metaforen), tragiek en humor kan meten met Siebelink, Treur en op den Beeck. Een aanwinst voor de Nederlandse literatuur, ook omdat het decor nu eens niet dat van de traditionele kerk betreft, maar die van een happy clappy pinkstergroepering. Kuitert zou met dit boek z'n stelling bevestigd zien: "Alles van boven komt van beneden".

Geschreven bij De erfenis van Adriaan

Duidelijk geschreven en goed om dit waargebeurde verhaal te vertellen.

Voor "ingewijden" een intrigerend boek om te lezen.

Het is een boek over de opkomst en ondergang van een evangelische gemeente

Als pluspunt zou ik zeggen: goede kwaliteit.