De jachtpartij Iedereen is uitgenodigd. Iedereen is verdacht.

Alles is aanwezig om er een geslaagde oudejaarsavond van te maken: een uitzonderlijke locatie (De Lodge), ver afgezonderd in de Schotse Hooglanden in het gezelschap van goede, oude vrienden. Zelfs het feit dat er ook nog een Ijslands koppel aanwezig is, proberen de vrienden niet aan hun hart te laten komen, evenmin de zware sneeuwstorm die hun pad op komt. Maar als de feestelijke oudjaar-roes is gaan liggen, wordt één van de gasten vermoord teruggevonden.

Het verhaal gaat meteen van start: de jachtopziener heeft een lijk gevonden. De sfeer en setting die Lucy Foley creëert doet sterk denken aan de klassieke whodunnits van Agatha Christie: één slachtoffer, slechts 13 aanwezigen. Door het slechte weer afgezonderd van de rest van de wereld, wat het aantal verdachten aanzienlijk verkleint. Is één van de vrienden de mogelijke moordenaar, of is het het onbekende Ijslandse koppel? Zijn de jachtopziener en de beheerder wel te vertrouwen? En wat heeft de beruchte Highland Ripper die Schotland teistert hiermee te maken?

Dat het op voorhand niet geweten is wie de dader is, maakt het voor de lezer interessant, maar dat je ook lang in het ongewisse blijft over het slachtoffer maakt het nog spannender! Foley heeft een eenvoudige schrijfstijl waardoor het verhaal vlot leest. Ook de relatief korte hoofdstukken dragen hieraan bij.

Het verhaal wordt door verschillende tijdsprongen uit de doeken gedaan: we wisselen af tussen oudjaar en 2 januari, de dag waarop het noodlot toesloeg. Er werd gekozen voor een wisselend vertelperspectief, waarbij we in ieder hoofdstuk de gedachtegang van een ander personage volgen. Dit is een slimme zet voor dit soort thrillers: je leert mondjesmaat ieders geheimen kennen en ontdekt mogelijke motieven om te moorden of redenen om vermoord te worden. Doordat sommige personages amper of zelfs helemaal niet aan bod komen, blijft er steeds een onderliggende spanning aanwezig: hoe denken zij? Wat gaat er in hun hoofden om?

Foley werkt toe naar een verrassende plot met allerlei onthullingen die je niet allemaal ziet aankomen. Het decor en uitgangspunt van dit verhaal vormen een sterke gelijkenis met ‘In een donker, donker bos’ van Ruth Ware. Haar fans zullen dus ook van dit verhaal kunnen smullen. Wat mij betreft, is het een klassieke Agatha Christie die in een modern jasje werd gestoken.

De knalgele cover en de rode letters waren voor mij de trigger om De jachtpartij graag te willen lezen. Waar zou het verhaal over gaan? De achterflap is bijna net zo mysterieus als de cover. Ik kon dan ook niet wachten om het boek te gaan lezen.
Direct vanaf het begin voel je dat er meer aan de hand is dan zo op het eerste oog lijkt. Lucey Foley heeft ervoor gekozen om vanuit meerdere personages en met korte hoofdstukken de lezer het boek te laten beleven. Een goede keuze omdat de lezer zo de personages steeds beter leert kennen en de onderlinge relaties ook duidelijk worden. Ook het tijdsbestek van vier dagen zorgt voor een onheilspellende sfeer, omdat dit in een niet chronologische volgorde wordt voorgeschoteld aan de lezer.
Wanneer negen vrienden, waarvan er een net een baby heeft, oud en nieuw vieren in een afgelegen huis in Schotland, kunnen ze niet weten dat dit zal leiden tot een verschrikkelijke gebeurtenis. Een van hen zal vermoord worden en hulp van buitenaf is ver te zoeken, omdat ze zijn ingesneeuwd.
Waarom moest juist dit personage het leven laten? Wie kun je vertrouwen ook al ken je elkaar jaren? Waarom juist naar deze plek om oud en nieuw te vieren?
Tijdens het lezen wordt stap voor stap meer prijsgegeven over de personages en de onderlinge relaties. Toch vond ik het niet echt spannend. Het boek is meer intrigerend vanuit psychologisch oogpunt dan dat het echt een thriller is. Het boek vond ik erg lijken op In een donker donker bos van Ruth Ware. Ik vind De jachtpartij meer in het genre spannende roman vallen, met een heerlijk psychologisch randje.
Ik had al snel door wie vermoord zou worden, al heb ik wel lange tijd getwijfeld wie de dader was. Eerlijk gezegd zijn mijn verwachtingen niet geheel uitgekomen. Ik had meer spanning verwacht en iets meer tempo in het verhaal. Toch is het wel heerlijk om de personages te leren kennen en steeds dat onbestemde gevoel te hebben over het gebeuren. Al met al is De jachtpartij geen slecht boek, maar ik had er meer van verwacht, mede omdat ik het geen thriller vond. Het is wel een boek dat de lezer echt laat meedenken wie de dader is en wat de motieven voor de moord waren.
Lucy Foley is ondertussen bezig met een nieuw boek in de stijl van De jachtpartij. Ik ben toch benieuwd hoe dit boek van haar zal zijn. Misschien dat dat boek meer aan mijn verwachtingen zal gaan voldoen.

De Lodge, een ultramodern glazen gebouw die naadloos lijkt aan te sluiten met het meer. Geheel afgelegen van de bewoonde wereld, te midden van de Schotse wildernis. Negen oude schoolvrienden checken in maar één van hen wordt dood aangetroffen en al snel blijkt dat het geen ongeluk was. Door de storm en de hevige sneeuwval kan niemand het terrein verlaten of betreden. Wat maar één ding kan betekenen. De moordenaar bevindt zich onder hen. Maar wie? Een stroper waarvoor Heather, de vrouw die op kantoor werkt, hen had gewaarschuwd? De seriemoordenaar, de Highland Ripper, die momentaal in de buurt aan het werk is? De jachtopziener of één van de andere twee andere mensen die er werken? Want eerlijk, je moet wel ergens voor op de vlucht zijn of iets te verbergen hebben om op zo'n afgelegen plek te willen wonen en werken. Of iemand van de vriendengroep. Hun plezier leek geforceerd, onecht. Alsof ze allemaal te hard hun best deden. De hoofdstukken worden afwisselend verteld door de verschillende personages en ze nemen je mee terug in de tijd waardoor je al vlug ontdekt dat ze iets voor elkaar te verbergen hebben en er onderlinge spanningen tussen de vrienden zijn. Het boek houdt de spanning erin tot op het eind want pas op het einde kom je te weten wie het slachtoffer precies is en wie, geheel onverwacht, de dader.

Geschreven bij De jachtpartij

Ik verwachtte een voorspelbaarder boek, maar dit viel mij zeker mee.
Was verrast door het boek, weliswaar niet het spannendste boek ooit maar zeker de moeite waard.

"Negen vrienden vieren oudejaarsavond in een huis in de Schotse wildernis.'
Je wordt als lezer via verschillende personages (niet door alle personages hoor!) door het verhaal en de tijd meegenomen. Meestal lees je zo'n personage in de ik vorm, maar niet bij allemaal. Hierdoor beleef je een moment die zich afspeelt vanuit meerdere inzichten. Dat vind ik wel eens leuk. Er is een slachtoffer, een lijk. Het duurt even voor je als lezer weer wie er vermoord is. Ook leuk, dit maakt je nieuwsgierig. En natuurlijk weet je ook niet wie de dader is.
Toch vind ik het boek al met al wat tegenvallen. Het is totaal niet spannend. Het verhaal speelt zich af in dat afgelegen huis, maar door alle flashbacks ook weer niet... De vriendschappen en onderlinge relaties vind ik vaak wat vergezocht... Ik vind de flaptekst van dit boek beter dan het daadwerkelijke boek!

Spannend boek, je wilt blijven lezen

Het plot is niet spectaculair maar het boek leest makkelijk en vlot. Goede opbouw van het verhaal. Een lekker boek om ‘even tussendoor’ te lezen.

Ik vond dit een erg spannend boek. Je vraagt je bijna tot het einde van het boek af wie het slachtoffer/dader is. Natuurlijk heb je een idee, maar de bevestiging komt later pas. Kon het boek niet meer laten liggen.

Leuk boek, leest heerlijk vlot weg. Niet super veel diepgang maar af en toe is dat ook niet erg in een boek. Doet me een beetje denken aan Suzanne Vermeer. Ik zou zeker volgende boeken lezen van deze schrijfster!

Vermakelijk boek, je lees het snel weg en het blijft boeien, maar het einde vond ik erg slap. Voorspelbare plot en erg afgeraffeld. Karakters zijn oppervlakkig. Meer dan een zes zou ik het niet geven, dus om het "waanzinnig" en "grandioos" te noemen is zwaar overdreven.