De ketting

De ketting van Sloane Crosley is het relaas van drie voormalige studiegenoten die elkaar weerzien op een trouwfeest. Elk van hen worstelt met een leven dat de verwachtingen niet volledig heeft ingelost. Victor is net ontslagen bij een bedrijf dat bekend staat als een middelmatige zoekmachine, vrouwenliefhebber Nathaniel worstelt met zijn beroep als dialogenschrijver en Kezia heeft een passie voor het ontwerpen van juwelen, maar is onderworpen aan de grillen van haar bazin. Daarenboven heerst er een complexe relatie tussen de drie: Victor is al lang verliefd op Kezia, die op haar beurt een zwak heeft voor Nathaniel, die vooral oog heeft voor zichzelf.

Crosley beschrijft hun wedervaren met een goed gebalanceerde dosering van humor die de vertelling een eigen karakter geeft en de lezer elke bladzijde opnieuw weet te verleiden. De wrange lacht overheerst. Geen van de drie hoofdpersonages zijn aimabele persoonlijkheden. Ze zijn menselijk, voorzien van duistere en bedenkelijke kantjes. Toch leef je met hen mee, een soort treurige sympathie die voortkomt uit herkenning.

Op narratief vlak gebeurt er niet veel, wat de samenvatting een tikkeltje misleidend maakt. De detectiveachtige plot rondom een zoekgeraakte ketting dat zich halverwege ontplooit is een uitvlucht om de personages en hun onderlinge interactie te observeren. De ketting vormt in de eerste plaats een symbolische bijdrage aan het verhaal. Met verwijzingen naar het diamanten halssnoer van Guy de Maupassant stelt Crosley het leven voor als een aaneenrijging van gebeurtenissen met andere personen slechts als kralen aan een draad, in de knoop liggen met jezelf en dat uit trots voor anderen verborgen houden.

Crosley beoogt de ontleding van de menselijke psyche, focust hierop te zeer met als gevolg dat veel hoofdstukken nergens heen leiden en het verhaal halverwege een beetje inzakt. Bovendien verloopt het lezen soms stroef, een combinatie van diezelfde stuurloosheid en taalgebruik dat een te krampachtige poging verraadt om iets anders te doen. De humor en de uitdieping van de personages zijn op snee, maar dobberen bij momenten doelloos rond in een vreemd narratief.

Het boek is opgedeeld in drie delen. Het eerste deel vond ik erg langdradig en moeilijk door te komen. Dit komt omdat er voortdurend heen en weer in de tijd gesprongen wordt, er heel veel personages geïntroduceerd worden en het heel gedetailleerd en uitgebreid is. Dit vond ik saai en naar mijn idee ging het nergens over. Het tweede deel van het boek vond ik al beter te lezen omdat er meer gebeurde. Het derde deel van het boek heb ik in één keer achter elkaar doorgelezen en vond ik echt heel erg leuk. Dit komt omdat er heel veel gebeurtenissen plaatsvinden en ook spanning aanwezig is. In dit deel wisselen de gebeurtenissen elkaar snel af en zit er meer tempo in. Ik kon niet meer stoppen met lezen en was na elk hoofdstuk nieuwsgierig hoe het verder zou gaan. Het derde deel vond erg vermakelijk.


Het verhaal is opgedeeld in 50 hoofdstukken en afwisselend worden er hoofdstukken vanuit Victor, Kezia en Nathaniel verteld. Op die manier krijg je als lezer een goede indruk van de personages. Soms maakt dit het verhaal wat saai omdat niet alles even interessant is. Soms gaan ze heel lang door over details die niet altijd even boeiend zijn. In het begin komen de personages wat vreemd en saai over, maar na verloop van tijd krijg ik toch wel sympathie voor ze en leefde ik met ze mee. Vooral Victor, wiens hoofdstukken ik in het begin ontzettend saai vond, bleek uiteindelijk mijn favoriete personage.


Soms worden er in mijn ogen wat vreemde uitdrukkingen gebruikt en vreemde vergelijkingen gemaakt. Ook worden er redelijk wat woorden gebruikt waar ik nog nooit van gehoord heb en waar ik me ook geen voorstelling bij kan maken. Bijvoorbeeld ‘peristaltische haast’ of ‘acaibessencoma’. Dit soort vreemde dingen storen me tijdens het lezen. Vooral in het begin van het boek kwam dit best veel voor. Ook viel het me op dat woorden soms verkeerd afgebroken worden aan het einde van de zin. Een voorbeeld hiervan is ‘zoe- / kopdrachten’ in plaats van zoek- / opdrachten. Dit vind ik erg slordig staan.


Al met al vond ik het eerste deel van het boek echt helemaal niks, maar na verloop van tijd komt het verhaal op gang. Vanaf dan wordt het spannend en interessant en leest het boek makkelijk weg.

Sloane schrijft op een zeer volwassen manier, met een rijke vocabulaire. Dit zal voor menig lezer een struikelblok zijn, terwijl anderen verwachten dat het woordgebruik garant staat voor een uitgebreid en goed uitgewerkt plot. Helaas komen deze lezers thuis van een koude kermis.
Ongeveer één derde van het boek wordt gewijd aan het uitwerken en beschrijven van de (hoofd)personages, waardoor het eigenlijke verhaal heel traag op gang komt. Het verhaal op zich komt heel overdreven voor de dag, maar dit kan de bedoeling van de auteur geweest zijn. Doordat het verhaal zo opgeblazen wordt, bevat het vrij weinig diepgang en komt het heel ongeloofwaardig over.
De ketting is geen boek om te over-analyseren want dan leg je het boek hoogstwaarschijnlijk aan de kant. Persoonlijk zat ik daar niet veraf. Ik heb mezelf moeten dwingen om sommige passages opnieuw te lezen omdat ik merkte dat ik er gewoon over aan het lezen was, op zoek naar een passage die me echt greep. Ik denk niet dat ik dit boek nog ga herlezen maar het was wel leuk om te lezen dat er nog auteurs zijn met een ruim taalgevoel.

In het boek van Sloane Crossley: De ketting, komen drie vrienden elkaar na jaren weer tegen op een bruiloft. Alle drie weten ze niet goed wat ze met hun leven aanmoeten. Ze zijn veel met zichzelf bezig en hebben eigelijk geen oog voor anderen.
Als Victor tijdens de bruiloft in gesprek raakt met de schoonmoeder van de bruid, die hem haar juwelen laat zien en een verhaal vertelt over een verloren gegane ketting, raakt hij geobsedeerd door het verhaal. Deze vrouw heeft het sieraad tijdens Nazi-Duitsland gekregen.
Victor heeft net zijn baan verloren, dus deze zoektocht komt als geroepen. Zijn vrienden, die zich zorgen maken om hem, reizen hem achterna en zo komen ze alle drie in Frankrijk terecht.
De zoektocht naar de ketting wordt ook een zoektocht naar wie ze zelf zijn. Het verhaal wordt met spanning en ook humor verteld. Je leert de karakters kennen en merkt waarom ze doen wat ze doen. Wat ik zelf erg leuk vond, was de verwijzing naar een boek van Guy de Maupassant. De spanning was voor mij het gegeven of Victor de ketting zou vinden.
Ik vond het begin van het boek moeizaam, moeilijk om in het verhaal te komen, maar door de start van de zoektocht naar de ketting kwam voor mij het verhaal op gang. Aan de schrijfstijl heb ik erg moeten wennen.
De cover van het boek vind ik niet echt passen bij het boek.
De humor in het boek vond ik een leuke bijkomstigheid, maar niet grappig en hilarisch zoals op de cover wordt vermeld. Maar ja, dat is uiteraard persoonlijk.
Conclusie: ik vond het een leuk boek om te lezen, en geef het boek het cijfer 7.

‘De Ketting’ is het verhaal van de drie studievrienden Kezia, Nathaniël en Victor. Afwisselend verteld vanuit deze drie hoofdpersonen is al snel duidelijk dat ze in hun dagelijks leven de schijn van succes ophouden, terwijl hun leven een stuk minder rooskleurig is dan ze doen voorkomen. Alle drie zijn ze teleurgesteld in hun zakelijke carrière die niet zo gelopen is als ze hadden verwacht na het afsluiten van hun studie. Victor is sinds zijn studietijd al verliefd op Kezia, Kezia op haar beurt is verliefd op Nathaniël. En Nathaniël is alleen maar bezig met zichzelf en tientallen andere vrouwen die hij gemakkelijk zijn bed inpraat. Ze ontmoeten elkaar weer op de bruiloft van een studievriendin, waar de depressief aangelegde Victor een ontmoeting heeft met de moeder van de bruidegom na per ongeluk in haar bed in slaap te zijn gevallen. Ze vertelt hem over een al jarenlang vermiste kostbare ketting waarvan zij alleen een gedetailleerde tekening heeft die zij aan Victor laat zien. Victor raakt geobsedeerd door de ketting en hij start een zoektocht die hem uiteindelijk naar Frankrijk brengt. Daar kruisen de wegen van Kezia, Victor en Nathaniël zich in het spoor van Guy de Maupassant ’s ‘Het Diamanten Halssnoer’ weer.

In het eerste deel van het boek leren we drie hoofdpersonen kennen en wordt beschreven hoe en waarom ze zijn geworden wie ze nu zijn. Het wordt al snel duidelijk dat ze op een keerpunt in hun leven zijn beland: doorgaan met de schijn ophouden of het roer omgooien en nieuwe keuzes in het leven maken. Het tweede deel staat in het teken van de zoektocht, niet alleen naar de ketting maar meer nog naar zichzelf.

Het is een mooi geschreven roman over persoonlijke groei en keuzes waar iedereen vroeg of laat mee te maken krijgt. Over het nemen van je verantwoordelijkheid, je kwetsbaar opstellen door je ware ik te tonen en te kiezen voor het echte leven en het niet mooier voor stellen dan het is. Eigenlijk staat de mysterieuze ketting hiervoor symbool: is het echt of slechts een illusie die wordt nagejaagd?
Een interessant boek wat met ik veel plezier gelezen heb.

Conclusie is dat dit een boek is dat inspeelt op de problemen van deze tijd. Het verhaal begint wat stroef maar als het verhaal eenmaal op gang is leest het goed door. Bij tijd en wijle is het taalgebruik erg humoristisch, maar soms slaat de schrijfster de plank mis. Al met al is het geen hoogvlieger, maar wel een lekker boek voor tussendoor.

Dit verhaal is een roman met spanning. Het is niet echt in een hokje te stoppen.
Het gaat voornamelijk over 3 oude studievrienden. Ze komen elkaar na jaren allemaal weer tegen op een bruiloft. Het gaat ze allemaal niet echt voor de wind. Victor valt in slaap op het bed van de bruid haar schoonmoeder. Als hij ontwaakt, zit de schoonmoeder in de kamer op hem te wachten. Ze laat hem al haar juwelen zien en een ketting. Maar niet een echte ketting, nee een tekening. Het zou haar ketting zijn geweest, maar door Nazi- Duitsland is het door de man waar ze verliefd op was ergens verstopt. Hij heeft nooit kunnen vertellen waar, zij heeft het nooit in de handen gehad of in het echt gezien. Het noodlot slaat toe en de familie wil de juwelen van Moeder terug hebben. Het hele verhaal laat hem maar niet los en hij besluit de Ketting te gaan zoeken. Zijn vrienden Kezia en Nathaniel maken zich zorgen om hem. Hij is nogal depressief en ze vertrouwen het niet meer. Ze gaan hem achterna en komen net als Victor in Frankrijk terecht.
Ze komen erachter dat ze niet meer de personen zijn, die ze in hun studie tijd waren. Kezia is nog altijd verliefd op Nathaniel. En Nat lijkt alleen maar van zichzelf te houden. En van alle vrouwen die mooi zijn….En hij kan ze ook vaak gemakkelijk nog krijgen ook. Victor is al sinds hun studietijd smoorverliefd op Kezia. Maar zij niet op hem. Toch zijn ze zeer close. Maar hij droomt van meer. Zij kan hem dat onmogelijk geven. De drie vrienden zijn niet tevreden met hun leven en hun werk. Het wordt een soort roadtrip. Het zorgt voor ongemakkelijke momenten. Maar ook veel humor. Donkere humor. Grappige humor. Harde humor. Droge Humor. Het boek is echt op een zeer humoristische manier geschreven. Het maakt dat je er echt doorheen vliegt.

Het eerste deel van het boek , leer je echt de 3 personages goed kennen. Je komt te weten hoe ze denken en hoe ze dingen zien. Na de bruiloft gaat het verhaal een heel andere kant op. Dan komt het spannende stuk erin. Gaat Victor de Ketting vinden?

De hoofdstukken zijn vaak kort, maar ook een paar hele lange. Elk hoofdstuk zie je door de ogen van een van de personages.
De titel is duidelijk. De cover kan ik niet helemaal plaatsen. Ik moet steeds denken aan de hotelkamer in hetzelfde motief aangekleed en het Servies in het Chateau. Geen idee of het daar mee te maken heeft?

Ik vind het een soort Friends, maar dan 10 jaar later. Zouden Ross en co, ook zo van elkaar vervreemd zijn, als ze na al die jaren elkaar weer tegen komen? Ik denk dat het net zo zal gaan. Het Friends gehalte vond ik erg leuk, vooral omdat de situaties af en toe gewoon echt hilarisch zijn.

Een lekkere Roman om te lezen! 3,5 sterren!