De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren

Geschreven bij De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren

Deze mysterieuze roman heb ik met plezier gelezen. In prettig leesbare taal neemt de auteur je mee in de zoektocht van een jongeman naar zijn identiteit, zijn eigen kleur. Om zich verder te kunnen ontwikkelen moet hij een trauma onder ogen zien dat hij heeft opgelopen in zijn jeugd. In zijn middelbare schooltijd ontstond een hechte vriendschap tussen vijf vrienden waarvan hij er één was. Om een bizarre reden wordt hij uit deze groep vrienden gezet. Dit vormt zijn verdere leven. De herinneringen aan zijn jeugd herleeft hij door de muziek van Frans Liszt, De pelgrimsjaren, vooral het gedeelte Le mal du pays.
Ik vond de vele herhalingen van zinnen in bijna dezelfde bewoording minder geslaagd. Al met al een mooi verhaal dat vragen oproept die onbeantwoord blijven!

Geschreven bij De kleurloze tsukuru tazaki en zijn pelgrimsjaren

Een psychoanalytische roman waarin Murakimi weergaloos en met chirurgische precisie de mogelijks nakende ontdooiing beschrijft van de quasi gevoelloze Tsukuru Tazaki, die op zoek gaat naar de ware toedracht van de traumatische ervaring die hem nadien jarenlang bevroor en isoleerde. Trigger van deze zoektocht is zijn nieuwe partner, die hem overhaalt deze zoektocht aan te vatten in een poging hem tot ware liefde in staat te stellen. Geen Schaapman-toestanden hier, eerder een ingetogen maar meeslepend verhaal in de stijl van Norvegian Wood. Een roman waarin de lezer eerst het proces van verstening en onvermogen tot liefde bij de arme Tsukuru waarneemt, om gaandeweg de hoop te voelen groeien. Juist omwille van dit soort stille romans zal Murakami de Nobelprijs misschien ooit wel winnen.

Geschreven bij De kleurloze tsukuru tazaki en zijn pelgrimsjaren

Het universum van Hurakami wordt bevolkt met eenvoudige mensen die plotseling los komen te staan van alles en iedereen. Meestal door verlies van vrienden of geliefden. Zij ervaren de kwetsbaarheid en onzekerheid van menselijke relaties. Zo komen ze aan de rand van het leven te staan of zitten ze in de put. Het gaat de schrijver niet eens of juist niet om een logische verklaring maar eerder om een beschrijving van dit soort situaties. Het menselijke leven is altijd een met elkaar leven. In een moderne samenleving zie je dit aspect steeds onzekerder worden door de verdere individualisering van de samenleving, terwijl de traditionele corpora als kerk, werk, familie langzaam uit elkaar vallen.

Tsukuru Tazaki heeft één passie: stations. Het stond al vroeg vast dat hij later daar iets mee zou gaan doen. Na zijn - niet bijzonder spannende - jeugd verruilt hij daarom zijn woonplaats Nagoya voor de universiteitsstad Tokyo. De reden voor zijn keuze was simpel: daar zat de beste technische opleiding, wou hij een goed ingenieur worden en zijn geliefde stations opknappen, uitbreiden of zelfs nieuwe stations ontwerpen, dan moest hij daarheen. Hoe groot de impact van deze keuze op zijn vriendschap met zijn jeugdvrienden zou zijn, kon hij toen nog niet weten... Na jarenlange vriendschap keren zij hem de rug toe, zonder reden, van het ene op het andere moment. Hij heeft het lef niet om te vragen waarom, hij aanvaardt zijn lot en gaat door met het leven dat vanaf dat moment een stuk minder eenvoudig is dan voorheen.

De afwijzing van zijn vrienden raakt hem diep en blijft hij relatie na relatie meedragen. Tot de dag dat hij Sala ontmoet. Zij adviseert hem de oorzaak van de afwijzing op te sporen, zodat hij door kan met zijn leven. Aanvankelijk heeft hij daar moeite mee, maar hij besluit toch zijn advies op te volgen. Er zit dan wel een korstje op de wonde, maar daaronder vloeit het bloed nog steeds....

Murakami behandelt op de voor hem zo kenmerkende manier de eenzaamheid en het verlangen naar vriendschap, het samen zijn met gelijkgestemden. Herkenbare cases, psychologische analyses, soms een stukje Japans realisme de Kleurloze Tsukuru Tazaki en Zijn Pelgrimsjaren bevat het allemaal. Net als een goed uitgewerkte diepgang in de persoonlijkheid van het hoofdpersonage en zijn worstelingen met het leven.

Net als vele van zijn andere werken is ook dit boek een aanrader. Ik heb het met veel plezier gelezen en vond het jammer dat ik op de laatste pagina was. Ergens hoop ik dat Murakami nog voldoende inspiratie heeft om een vervolg te schrijven op dit verhaal, ik zit in ieder geval nog met een hoop onbeantwoorde vragen.

Weet je wat het is met dit boek? Ik heb het gevoel dat ik het mooi móet vinden. Alsof het een schande is als ik zeg dat het boek mij niet blij kon maken. Alsof ik dan gewoon het boek niet heb begrepen. En dat maakt het lastig. Op veel punten vond ik het verhaal prachtig. Zeker wanneer Tsukuru op zoek gaat naar zijn verloren vrienden. Op de middelbare school zeiden zijn vier vrienden op een zeker moment tegen hem niet meer bevriend te willen zijn en dat was het dan. 16 jaar later gaat onze hoofdpersoon pas op onderzoek uit. Waarom wilden ze zijn vriend niet meer zijn? Die dialogen met de Blauwe, Rode en met Zwartje zijn mooi. Ze geven je inzicht in de vriendschap tussen de vijf en wat er in het verleden gebeurd is.

Maar ik moet eerlijk toegeven: veel stukken in het boek begreep ik ook gewoon niet. Zo ontmoet Tsukuru een nieuwe vriend, Haida, maar die verdwijnt ook plotseling weer. En zijn relatie met Sala bleef voor mij ook vaag. Ik kan er over het algemeen best goed tegen wanneer een boek niet alle antwoorden geeft en ook open eindes vind ik vaak helemaal niet erg, maar dit keer gaf het me een naar gevoel. Ben ik nou zo dom? Wat mis ik?

En dan begint het gedonder. Ik raak in de war. Ik zie overal symbolen en verwijzingen in. Elke zin wordt een metafoor. Toen het boek uit was, kon ik alleen maar denken: tijd voor een wat luchtiger boek.

De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren is een boek dat ik zeker niet met tegenzin heb gelezen, maar er zaten voor mij wel genoeg stukken in die verwarden, niet duidelijk of nietszeggend waren. Voor mijn gevoel is het niet af, heb ik iets gemist. Kortom: zal ik dit boek weer eens herlezen? Ik denk het niet, maar ik denk wel dat ik me nog eens waag aan een ander boek van Murakami. Eens kijken of dat beter gaat.

(Eenlettermeergraag.nl)

Zaterdag 11 januari, nadat Amsterdam zich in donkerte had gehuld, veranderde de stad in 1 grote leesclub en sprak men nog maar over 1 ding: De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren, het nieuwste boek van Haruki Murakami. Van het Kattenkabinet tot het Okura, het Lloyd hotel tot ’t Japans cultureel centrum, Books&Bubbles tot Lab111 … 500 mensen praatten intiem met elkaar over het boek op verschillende locaties om na afloop, zo tegen elven, en masse naar het Comedy theater in de Nes te gaan waar die avond de Moeder van de leesclubs plaatsgevonden onder leiding van Anna Drijver en Jeroen Vullings.

De hoofdpersoon Tsukuru Tazaki (wat ‘veelpunt’ betekend) is omringd door mensen met kleurrijke namen. Totdat hij er plotseling helemaal alleen voorstaat. En hij geen idee heeft waarom. De melancholie druipt van de bladzijden. Net als de terugkerende thema’s van Murakami zoals eten, drinken, muziek, individualisme. En de zoektocht naar het leven zelf. En naar een moordenaar. Blijft het raadsel onopgelost, of zijn we uiteindelijk allemaal schuldig?

Na rivieren van Sake en wijn, bijgestaan door kilo's Japanse mix, bleven de meningen vrijwel onverdeeld: De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren is zeker niet slecht, zeker niet. Slecht komt überhaupt niet in de vocabulaire voor wanneer het deze Japanse schrijver betreft, die in de nacht van zaterdag op zondag zijn 65ste verjaardag mocht vieren. Een echte Murakami bevat echter meer magisch-realistische elementen, meer gelaagdheid, neigt naar de mythische verhalen van bijvoorbeeld Isabelle Allende, waarin niet zelden de werkelijkheid en de droom innig met elkaar verstrengeld zijn (Het huis met de geesten, Ripper, De stad van de wilde goden )… De voor de hand liggende symboliek van de kleuren ('Maar zwart en wit – zoals twee van de hoofdkarakters heten – zijn toch geen kleuren?'), de chronologische verhaallijn ('Makkelijk…'), het ontbreken van katten ('Die komen toch in al zijn boeken voor?') en het zuinige geslobber ('Die halve glaasjes whisky… drink 's door!'). Het waren zaken die het boek uiteindelijk een gemiddelde brachten van een zeven. Maar wel een dikke.
Het 'Nani-ka' van Murakami

'Hij duikt diep, diep, diep in zijn hart. Het heeft niet met commercie te maken. Hij schrijft over 'Nani-ka'. Het 'iets' dat hem beweegt. Dat spreekt mensen erg aan.' 'We zijn te druk met de werkelijkheid bezig, waardoor er geen ruimte meer is voor onze werkelijke emoties. De leegte binnen ons, stapelt zich op. Wij zijn de band met onze eigen 'Nani-ka' kwijtgeraakt…' Twee Japanse fans in de schitterende documentaire Dinner with Haruki Marukami kunnen het niet beter verwoorden waarom hij zoveel mensen met zijn boeken raakt. Ook zijn nieuwste boek raakt weer aan het diepste wezen. Juist door de clichématige manier soms van hoe hij iemand beschrijft ('haar porseleinen kuiten'), of een metafoor gebruikt. Ze zijn functioneel. Ze voeden de zinloosheid waar de hoofdpersoon van is doordrenkt. Hij maakt het niet-alledaagse alledaags. ‘Iedereen heeft een 'Nani-ka' waarin alledaagse ervaringen verdieping krijgen en een eenheid vormen.' Daar schrijft Murakami over.
Wat verder te lezen van Murakami?

Tsukuri betekende mijn ontmaagding voor wat Murakami betreft. En omdat dit door de kenners niet als zijn beste boek wordt bestempeld, zie ik uit naar de andere boeken van zijn hand.

voor meer interviews, boeken & beleving: www.bol.com/boekenredactie

De introverte hoofdpersoon moet met zijn verleden afrekenen om geluk te vinden. Hij had dat verleden verdrongen, maar gaat toch de confrontatie aan. Niet alles wordt duidelijk, maar die ontdekkingstocht brengt van alles aan het licht. Hoe meer je weet,hoe meer je ook beseft wat je niet weet. Een verhaal dat van begin tot eind boeit. Goed geschreven. De details maken dat het verhaal tot leven komt. Het verhaal doet aanspraak op al je zintuigen. Het is toegankelijk geschreven, maar bevat toch veel stof tot nadenken en geeft de lezer genoeg ruimte voor eigen invulling. Mooie balans. Dit boek komt in mijn top 10 aller tijden. Topliteratuur. Maar ja, smaken verschillen.

De zoektocht van Haruki Murakami vindt dit keer niet plaats in een parallelle droomwereld, maar in de relatie tussen Tsukuru Tazaki en zijn oude vriendengroep. 'De Kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn Pelgrimsjaren' is daarmee geen typische Murakami geworden, maar voor mensen die kennis willen maken met zijn overpeinzingen misschien wel een iets toegankelijkere kennismaking dan zijn grotere werken. Interessant is ook dat zijn zoektocht Tsukuru Tazaki ook buiten Japan brengt, iets wat niet vaak in de werken van Murakami voorkomt. Het boek dreigt wel een beetje tussen de wal en het schip te vallen; te vreemd voor nieuwe lezers, te doorsnee voor de doorgewinterde Murakami-lezer. Mij bevalt de melancholische sfeer en de realistischer aanpak in ieder geval prima.

Geschreven bij De kleurloze tsukuru tazaki en zijn pelgrimsjaren

Ik ben het boek nog aan het lezen, maar heb moeite om te stoppen als ik weer begonnen ben.
Opnieuw mooi, ontroerend en spannend.

Ik heb dit boek met veel plezier gelezen en vond het leuk dat er een ‘spannend’ plot inzat. Nu is spannend een groot woord, maar het was zeker intrigerend waarom Tsukuru’s vier middelbareschoolvrienden hem zomaar, van de ene op de andere dag, lieten vallen. Pas als hij in de dertig is, en gepusht wordt door zijn vriendin, gaat hij op onderzoek naar de reden hiervan. Het heeft hem al die jaren beziggehouden. Hij heeft sinds de middelbare school een redelijk eenzaam bestaan gehad, zonder veel vrienden, als gevolg van zijn eerdere ervaring met het vriendengroepje.

Een boek met genoeg diepgang, zonder dat je de draad kwijtraakt. Zoals gewoonlijk bij Murakami blijft ook in dit boek niet alles uitgelegd. Sommige verhaallijnen worden niet netjes afgerond. Toch is dat in dit boek veel minder een probleem dan in sommige andere boeken, waar ik soms achterbleef met een ‘wat heb ik nu eigenlijk gelezen?’ gevoel. ‘Tsukuru Tazaki’ is een van Murakami’s meer afgeronde verhalen.