De Kooi Een undercoveragent over het best bewaarde geheim van de Nederlandse politie

je krijgt inzicht in één van de best bewaarde geheime organisaties binnen de politie in
Nederland

Geschreven bij De Kooi

Zegt eigenlijk hélemaal niks... en begint zijn relaas ook zo. Allemaal geclassificeerd... want ja er lopen vandaag de dag uiteraard nog steeds zeer heimelijke onderzoeken... Jazeker! Sinds 2001 is er krankzinnig veel veranderd, de terrorisme dreiging, nieuwe wereld. Een wereld waar Marcel van de Ven van aan de wieg heeft gestaan, qua ontwikkeling van de opsporingsmethodiek. Persoonlijk is hij, in mijn optiek, een getormenteerde persoon, die ongekende offers heeft gebracht in zijn persoonlijk leven. Hij licht een heel klein tipje van de sluier op, doet dat ook precies zoals hij deed bij de talkshow (op1 of Jinek) hij laat absoluut niet zien wat hem nu écht raakt. En hoe hij nu terug kijkt op zijn leven als special agent. Want diep heeft deze man gezeten. Functioneerde als een machine. Voor volk en vaderland ofzo? Want die enorme drive, om dit werk zolang te kunnen doen, waar komt dat vandaan? Marcel vertelt dat niet. Hij heeft een gevoel van trots. Maar dat hij 2 relaties op de klippen heeft gelopen, en zegt dat hij zijn twee kinderen niet heeft zien opgroeien.. een ongekend offer... Ik zou Marcel graag willen vragen: En? Was het je allemaal waard? En Marcel, had een goede schrijver in de arm genomen, want in jouw verhaal zit veel meer potentie!

Geschreven bij De Kooi

Boek in 1 keer uitgelezen. Natuurlijk krijg je niet de volledige ins en outs van aktiviteiten die beschreven worden, maar desondanks heeft het mij toch veel informatie gegeven! Wist niet dat er zoiets heftigs bestond en heb veel respect voor deze mensen gekregen. Schrijver geeft een goed, open en (ik denk eerlijk) beeld over wat het met hem als persoon heeft gedaan. Absolute aanrader!

Geschreven bij De Kooi

Het boek is een chronologisch opsomming van gebeurtenissen van een agent die wordt opgeleid tot specialist binnen een bijzonder unit van de KLPD.

De start van het boek is nog vrij aardig geschreven, tot en met de opleiding tot specialist. Daarna is het een herhaling van zetten, vooral over het plaatsen van afluisterapparatuur. De momenten dat het spannend lijkt te worden, worden direct teniet gedaan door over te gaan op de volgende plaatsing van apparatuur.

Het leest als een jongensboek, zoals een 12 jarige zou schrijven. Zonder emotie, zonder diepgang. Met een ghostwriter had dit een ijzersterke en spannende vertelling kunnen worden.

Geschreven bij De Kooi

Boek leest vrij eenvoudig weg. Had wel meer onthullingen verwacht. Vrij veel bekend en oud nieuws over de onderwereld en politie. Mogelijk als het door een misdaadjournalist was geschreven, had het wat spannender geworden.

Geschreven bij De Kooi

Het gegeven van een ultrageheime eenheid op zich is best interessant, en ongetwijfeld was het voor de personen in kwestie bijzonder spannend. Jammer alleen dat het boek wel geschreven lijkt door een kind van 8. “Dit was de situatie, toen werd het spannend en toen liep het toch nog goed af”. Waar het net spannend wordt, maakt de schrijver zich er meestal met enkele zinnen vanaf. Weg spanning. Daarnaast zijn de situaties telkens hetzelfde; 9 van de 10 keer moet er afluisterapparatuur geplaatst worden. Na een paar hoofdstukken weet je het wel. Zonde, het had echt een spannend boek kunnen zijn, als het door een schrijver was geschreven en niet door een politieagent.

Geschreven bij De Kooi

Spannende belevenissen van een undercoveragent binnen een uiterst geheime eenheid!
De start was in 2003: binnen de Nederlandse politie werd een zeer specialistisch team opgezet, een eenheid die zo geheim was dat er zelfs binnen het korps bijna niemand van op de hoogte was. Een Tactisch Team van de DSRT (Dienst Specialistische Recherche toepassingen). De selectie was intens zwaar, fysiek maar zeker ook mentaal! Daardoor kwam een groot percentage van de geselecteerden niet door de testen, haakten zelfs nog in het laatste stadium af! Elke mogelijke kandidaat voor deze eenheid moest over zijn eigen grenzen gejaagd worden. Alleen mensen die fysiek lang belast konden worden, over een enorme conditie beschikten, maar ook onder zware mentale druk niet zouden bezwijken, konden ze gebruiken! De selecte groep mensen die was uitgenodigd voor deze procedure, had geen idee waarvoor dit was. Het was in elk geval groots en geheim!

Marcel van de Ven – De Kooi #MUSTREAD!
Toen dit boek mij (online) onder ogen kwam trok de cover mijn aandacht: deze man ‘ken ik’ van Hunted! Een t.v. programma waar kandidaten uit handen van ‘de politie’ moeten zien te blijven, alsof het criminelen zijn. Zo kreeg je een beetje inzicht in de mogelijk verschillende opsporingsmethoden die er zoal zijn. Dit programma is vergeleken met de methoden van dit specialistische team, waarover in De Kooi geschreven wordt, kinderwerk!

Het mag dan lezen als een spannend verhaal, tegelijkertijd besef ik dat het grote offers heeft gevraagd van de leden van dit Tactische Team. Het leven bestond 24/7, gedurende 365 dagen per jaar uit werken, stand-by staan, in continue staat van “aan staan” Ze moesten blind op elkaar kunnen vertrouwen en deden dat ook. Ze waren beter getraind voor allerlei zaken dan wie dan ook. “Natuurlijk fouten maken is menselijk maar zoals de gevleugelde uitspraak van de baas is: mag de verloskundige de baby laten vallen?” Dit zegt genoeg denk ik.

Hun werk was uiterst geheim, het hele politie korps wist van niets. Soms extra lastig, ze mochten zelfs niet door politie collega’s gesnapt worden om hun cover niet kwijt te raken. Hun verhaal konden ze bij niemand kwijt, alleen bij directe collega’s die wisten wat er speelde. Zelfs familieleden en partners wisten het niet. Dat zoiets een heel speciale, en niet te breken, band schept tussen deze collega’s kan iedereen begrijpen. Dat dit leven nagenoeg onmogelijk is te combineren met een gezin thuis ook! Je kan alleen maar diep respect voelen voor deze mensen, die Nederland een stukje veiliger hebben gemaakt, maar ook voor hun gezinnen thuis, die echt ook offers hebben gebracht.

Terwijl ik dit boek dicht sla, zie ik een nieuwsbericht op t.v. waarbij ik de volgende tekst hoor: “Ze werden gepakt na een voor Nederland ongekende undercover operatie. Zes Islamitische mannen die bezig waren met het voorbereiden van een aanslag. Vandaag werden ze door de rechtbank van Rotterdam veroordeeld. Ze krijgen celstraffen die variëren van 10 tot 17 jaar. De inzet van undercover agenten was cruciaal in deze zaak. Eén van hen wist in de groep door te dringen. Na een ontmoeting met de undercovers in een vakantiehuisje in Weert werd de groep opgepakt. Daardoor is Nederland aan een bloedige aanslag ontsnapt..” dit soort berichten hoor ik nu toch met net even meer inzicht. #Mustread!!

Geschreven bij De Kooi

Had hier meer van verwacht.

Spoilers

Het begin als hij een stel gasten aanpakt die dronken zijn, vond ik interessanter dan de overige acties.
Voor de rest gaat het eigenlijk voornamelijk over het plaatsen van peil apparatuur en afluisterapparatuur. En dat dan elke keer ook. In het echt zal dat best spannend zijn geweest, maar ik vind het saai gebracht. Ook zijn vakantie met de kinderen is saai verteld en gaat voornamelijk over zijn bankpas. De personen in zijn leven worden ook maar heel oppervlakkig gebracht.

Had zoveel beter kunnen zijn als hij zijn verhaal door een echte schrijver had laten vertellen.

Gemiste kans.

Geschreven bij De Kooi

Het begin was wel aardig, maar daarna is het een oppervlakkig boek. Goed om te weten dat hij in zijn gehele carrière zoveel afluisterapparatuur heeft geplaatst. Elke operatie ging eigenlijk daar over. Moest ook meerdere keren lezen dat zijn privéleven er onder heeft geleden en dat die zijn kinderen te weinig heeft gezien. Tja, als je dan zonodig een boek wilt schrijven, zorg dan dat je dan kan vertellen. Nu komt het over alsof hij nog even snel wil cashen met een half verhaal.

Geschreven bij De Kooi

'De kooi' is geen literair hoogstandje, maar dat had ik ook niet verwacht. Wat het wel is, is een spannend en origineel boek voor mensen die meer willen weten over de geheime politiewereld. Mijn man leest één boek per jaar, en deze had hij in drie avonden uit. Dat zegt misschien wel wat over zijn leestempo, maar nog meer over hoe leuk hij het vond. Complimenten!