De laatkomer geen

Geschreven bij De laatkomer

Weeral een geniaal idee van Dimitri Verhulst! Het las heel vlot en hij heeft van een zwaar onderwerp toch iets grappig kunnen maken. Ik had wel niet het wauw-effect bij het boek maar de schrijfstijl van Verhulst kan ik enkel maar beamen: de woordgrapjes en de volkse taal die het meer persoonlijk maken. Ook de uitgewerkte passages zijn pareltjes maar worden soms spijtig genoeg langdradig mede door de vele flashbacks die niet echt naar een climax werken. Ook had ik het gevoel dat Verhulst sommige personages hun verleden wat meer had kunnen uitwerken. Toch zou ik het boek zeker aanraden om op een luie zondagmiddag in de zetel te lezen.

Geschreven bij De laatkomer

Tof boek, had het nodig voor school, werd snel geleverd.
Een aanrader voor wie graag leest!

Geschreven bij De laatkomer

mooi thema, oppervlakkig uitgewerkt

Geschreven bij De laatkomer

Het boek de laatkomer is zeker en vast een boek dat ik verder zal aanraden aan vrienden en kennissen, het boek bevat zeer veel humor net zoals we van Dimitri Verhulst gewoon zijn. Hij gebruikt in dit boek veel sarcastische en ironische uitspraken, ook maakt hij veel gebruik van grappige maar ook confronterende vergelijkingen. Het opvatten van een verhaal/boek is natuurlijk zeer persoonlijk, dit is zeker en vast het geval bj het boek de laatkamer. Als men dieper nadenkt over het verhaal van Désire en over de symboliek van het verhaal, dan zie je wel in dat dit niet zomaar een grappig verhaal is met enkele ironische uitspraken en zwartgallige grapjes, neen het verhaal bevat eigenlijk een zeer intrigerende symboliek als men er verder over nadenkt. Er zit wel degelijk leerrijke levensles in die de auteur ons wilt meegeven. Er is naar mijn mening een groot minpuntje aan dit boek, en dat is dat het boek eigenlijk iets te kort is, waardoor de auteur kansen heeft laten liggen bij het uitwerken van toch iet of wat interessante gegeven. Voor de rest is het zeker een geslaagd boek!

Geschreven bij De laatkomer

Het is zeker een goed boek, daar is geen discussie over mogelijk. Het viel me gewoon een beetje tegen, omdat het onderwerp niet echt m'n ding was. Sommige gebeurtenissen werden in groot detail besproken, waardoor het tempo van het boek af en toe wat trager werd. Dat vond ik wel spijtig, aangezien het boek maar 140 pagina's lang is. Maar in het algemeen was het goed. Het taalgebruik af en toe een beetje grof, maar dat gaf de realiteit goed weer. Zeker waard om een keer te lezen.

Geschreven bij De laatkomer

Het boek de laatkomer is zeker en vast een boek dat ik verder zal aanraden aan vrienden en kennissen, het boek bevat zeer veel humor net zoals we van Dimitri Verhulst gewoon zijn. Hij gebruikt in dit boek veel sarcastische en ironische uitspraken, ook maakt hij veel gebruik van grappige maar ook confronterende vergelijkingen. Het opvatten van een verhaal/boek is natuurlijk zeer persoonlijk, dit is zeker en vast het geval bj het boek de laatkamer. Als men dieper nadenkt over het verhaal van Désire en over de symboliek van het verhaal, dan zie je wel in dat dit niet zomaar een grappig verhaal is met enkele ironische uitspraken en zwartgallige grapjes, neen het verhaal bevat eigenlijk een zeer intrigerende symboliek als men er verder over nadenkt. Er zit wel degelijk leerrijke levensles in die de auteur ons wilt meegeven. Er is naar mijn mening een groot minpuntje aan dit boek, en dat is dat het boek eigenlijk iets te kort is, waardoor de auteur kansen heeft laten liggen bij het uitwerken van toch iet of wat interessante gegeven. Voor de rest is het zeker een geslaagd boek!

Dit begon heel sterk en grappig en dat bleef zo gedurende bijna het hele boek. Alleen het einde vond ik wat minder smeuïg dan het, gezien de rest van het verhaal, had kunnen zijn. Er waren een aantal verhaallijntjes die zeker tot een explosief einde geleid konden hebben, in het verlengde van het bizarre verhaal. Dat viel mij dus iets tegen.

Verder heb ik enorm van dit boekje genoten. Het staat vol met mooie zinnen, en het verhaal van de oude Désiré is interessant – hij vertelt over zijn leven in het tehuis en hoe hij daar terecht is gekomen. Het is eigenlijk een heel droevig verhaal: hij houdt al heel lang niet meer van zijn dominante vrouw, en de enige manier om bij haar weg te komen, is door zich als dement voor te doen. Zo geweldig is een tehuis natuurlijk niet, maar voor hem altijd nog beter dan bij zijn vrouw blijven.

Het taalgebruik is duidelijk Vlaams. Ik lees niet genoeg Vlaamse schrijvers om te weten of dat standaard zo is, of dat het taalgebruik toch meestal naar A”B”N wordt geredigeerd. In ieder geval staan er prachtige uitdrukkingen in, maar ik kan niet goed inschatten wat er door Verhulst zelf bedacht is, en wat standaard taalgebruik is in Vlaanderen. Maar een zin als “Het was sinds mijn eenentwintigste geleden dat ik nog had gerookt” (blz. 112), daar klopt voor mij helemaal niets van! In ieder geval las het heerlijk weg.

Hoewel het maar een dun boekje is, leest het vanwege de mooie zinnen toch niet hap-slik-weg. Een echte aanrader.

Geschreven bij De laatkomer

Normaal gezien ben ik een persoon die niet graag boeken leest, maar dit boek was een uitzondering dankzij het meeslepend verhaal. De humor was ook een belangrijke factor die ervoor zorgde dat ik het boek met veel plezier uitlas. Het is dus zeker een aanrader aangezien het vlot leest en spannend wordt naar het einde toe.

Geschreven bij De laatkomer

Het meeslepende verhaal van de laatkomer gaat over Désiré Cordier, een gepensioneerde bibliothecaris die zich dement heeft laten verklaren en vrijwillig in een tehuis is geplaatst. Dit deed hij om van zijn dominante vrouw af te zijn, dat zijn huwelijk niet een al te goed huwelijk was blijkt uit de sarcastische en cynische opmerkingen die hij over heel het boek over haar maakt. Ondanks de grappige verwoordingen is het een droevig verhaal waarin hij zijn leven in het tehuis, de mensen die hij tegenkomt en vele anekdotes via flashbacks beschrijft.

Het is een meeslepend verhaal met grappige stukken, vooral als het over Désiré zijn vrouw gaat. Zij wordt voorgesteld als een dominante, zagende vrouw, ze heeft alleen maar commentaar op haar man zoals tijdens een familie etentje zei ze: 'je bent lui! Je laat je veel te makkelijk hangen! Kijk eens naar de tuin van de buren, hoe mooi die onderhouden is...' (p. 36). Andere personages werden nogal oppervlakkig beschreven, waardoor je soms niet helemaal mee bent met het verhaaltje hij aan het vertellen is over die persoon.

Het is ook eerder geschreven in spreektaal dan AN bv.: de stakker had onder halfzachte dwang 3 diepe teljoren vol-au-vent moeten leeg lepelen (p.41). Met de uitspraak in de recensie van Trotamundos: 'Het Vlaamse en ouderwetse taalgebruik maakt het boek extra grappig (alhoewel je daardoor sommige zinnen twee keer moet lezen)' ben ik het eens. Het taalgebruik is niet per se ouderwets maar is ook geen AN en daardoor is het grappiger maar ook wel moeilijker om te lezen.
Ondanks dat leest het boek wel vlot door, er is voldoende afwisseling tussen de vele verhaaltjes die het hoofdpersonage verteld van vroeger en wat hij meemaakt in het tehuis of thuis zelf nog. Wat dus niet in overeenstemming is met de mening van ZoeSomers. Zij zegt: ' Ook de uitgewerkte passages zijn pareltjes maar worden soms spijtig genoeg langdradig mede door de vele flashbacks die niet echt naar een climax werken'.
ZoeSomers is ook van mening dat Dimitri Verhulst het verleden van sommige personages meer had kunnen uitwerken. Dit vind ik ook want op een gegeven moment komt Désiré een man tegen die zegt dat hij beter zijn best moet doen om het te faken want dat het begint op te vallen (p.107) Deze man acteert ook zijn dementie net zoals het hoofdpersonage maar we weten niet wie hij is of waarom hij dit alles doet.

Zonder de sarcastische en grappige momenten in het boek is het eigenlijk een zeer droevig verhaal van een man dat zo graag bij zijn vrouw weg wil dat hij heel zijn omgeving loslaat en zich dement laat verklaren. Ook zijn kinderen moet hij opgeven en daar heeft Désiré het moeilijker mee, vooral bij zijn dochter. Dit blijkt uit het volgende fragment: Toen ik opnieuw de moed had mijn blik min of meer in de richting van Charlotte te sturen, zag ik dat haar ogen weeral zwommen in het vocht. En met een schok waarop ik nochtans voorbereid had moeten zijn begreep ik opeens dat ze naar me keek, zoals er nu eenmaal naar iemand wordt gekeken voor het laatst. [...] Dus dit was haar laatste visite aan dit treurhol, het laatste symbolische bezoek, om alles af te ronden. Ik zag het. Ik voelde het. En ongelijk kon ik haar uiteraard niet geven (p.119-120).
Het boek was zeer goed tot op het einde, daar had de schrijver meer mee kunnen doen. Op het einde vertelt iemand van zijn vrienden van de petanqueclub dat hij overleden is hetzelfde als dat hij zo vaak gedaan had over andere mensen (p. 137). Hij heeft het boek nogal abrupt doen eindigen, met de vele verhaaltjes die in het boek verteld zijn geweest had hij het einde spannender of verrassender kunnen maken.

Toch zou ik het boek aanraden aan iedereen, het is een droevig verhaal verteld op zo een manier dat je wilt door lezen en lacht op elke pagina.

Geschreven bij De laatkomer

“De laatkomer” is een kleine roman van Dimitri Verhulst. Daarin, geeft hij een ironisch beeld over het verliezen van liefde, maar ook over de manier waarop de samenleving met dementen omgaat.

Het is het eerste boek van Verhulst dat ik las. Het is een interessant boek met grappige momenten. Ik ben wel van mening dat de schrijver kansen heeft laten liggen bij de uitwerking van het boek. Hij had zich als verteller bijvoorbeeld meer kunnen verplaatsen in het brein van de patiënten. Maar door de zeer aansprekende stijl, vind ik het een leuk boek om te lezen. Spijtig genoeg, vind ik toch dat het boek een depressieve kant heeft. Het is een triestig verhaal over een oude man die zijn laatste dagen wilt doorbrengen in een tehuis voor seniele bejaarden. Gelukkig, zijn er wat momenten die je aan het lachen maakt.

Naarmate de pagina’s van "De laatkomer" vorderen, hoe meer hij spijt heeft van al zijn daden. Daarbij slaagt Verhulst er steeds weer in herinneringen uit Désiré’s saaie en ‘zieke’ leven weer een nieuwe plek te geven. Hij vindt een oude jeugdliefde terug, Rosa Rozendaal, symbool voor alle gemiste kansen in het leven van Désiré. Een schoonheid die hij als zestienjarige afkeurde, maar die nu te dement is voor een tweede poging. Alhoewel hij het wel probeert.

Als Désiré door krijgt dat hij voor zijn vrouw en kinderen eigenlijk is opgehouden te bestaan, zijn vrienden hem niet meer bezoeken, en ook Rosa hem geen nieuwe start kan bieden, beseft hij dat een fictieve dementie de herinneringen aan zijn saaie leven nog onvoldoende uitwissen.

Dit boek is niet zo dik en ook niet zo moeilijk te lezen. Het is geschikt voor leerlingen van het secundair onderwijs aan wie ik het boek toch aanraad.