De man die met poppen speelde

Ze was sterk. Doelgericht. En tegelijkertijd de vijand.”
“
In deze thriller is een mooie glansrol weggelegd voor Linn, een jonge Wizz kid met een dubieus verleden.
Een man vermoord vrouwen en is na de moord nog niet klaar met hun. Hij laat ze achter als porseleinen poppen. Wat volgt is een achtervolging, zowel online als in het echte leven. Linn laat een onuitwisbare indruk achter in het team. En dan is ineens de wizzkid zelf verdwenen, liep ze gevaar door haar verleden of haar heden?

“Dit is foute boel, heel foute boel.”

Magnus Jonsson heeft een ijzersterke thriller neergezet, hoewel ik daar halverwege het boek niet zo van overtuigd was.
Het begin is vlot en spannend. Het verhaal neemt je mee maar dan lijkt de auteur meer behoefte te krijgen om meer toe te voegen aan het verhaal dan alleen de moordzaak.
Het omvat zo’n uitgebreid palet van zaken die meespelen dat je bijna vergeet dat er een moord is gepleegd.
Het boek lijkt twee verschillende zaken te omvatten en het is aan het talent van de schrijver te danken dat het toch een keigoed boek is geworden. Magnus Jonsson werkt namelijk elke scene zorgvuldig uit en laat geen losse eindjes achter. Daardoor wordt het een mooi afgerond verhaal dat de moeite van het doorlezen echt loont.
Magnus Jonsson is naast schrijver middelbare school-docent en fanatiek skateboarder en dat zie je, net als de sfeer van de boeken waar hij zelf van houdt, terug in details in het verhaal.
Linn zou de nieuwe Lisbeth kunnen zijn maar ze komt op mij wel aardiger over dan haar “voorgangster” Ik zou een nieuwe thriller met haar erg waarderen.

Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.

De korte inhoud maakte mij heel nieuwsgierig. Ik kende deze auteur nog niet en ik vind het altijd erg leuk, om voor mij, nieuwe auteurs te leren kennen. Het boek begint meteen goed. Iemand is razend op een vrouw die ligt te slapen en vermoord haar. Het wordt niet duidelijk waarom hij razend is, het wordt alleen duidelijk dat ze zich niet aan bepaalde afspraken gehouden heeft. Dit maakt mij meteen nieuwsgierig en ik moet gewoon snel verder lezen. Je merkt al snel dat je geen alledaagse whodunit aan het lezen bent. Er wordt al snel een wizzkid, Linn, ingehuurd om de zaak mee op te lossen. En Linn is natuurlijk eigenwijs en doet veel meer dan eigenlijk de bedoeling is. Hier kan ik echt van genieten. Op een bepaald moment merk ik dat ik het verhaal even wat warrig vind, maar Jonsson weet het verhaal vervolgens weer snel te ontwarren en de spanning ook meteen op te drijven. Jonsson krijgt het voor elkaar iedere scène, hoe warrig deze in eerste instantie ook lijkt, te ontwarren en goed af te werken, zonder losse eindjes over te laten.

De hoofdstukken zijn van een mooie lengte, waardoor ik regelmatig nog even door las, terwijl ik het boek eigenlijk aan het einde van het hoofdstuk weg had moeten leggen, maar het boek was te goed. Hierdoor moest ik gewoon doorlezen.

De hoofdpersonages zijn goed uitgewerkt, waardoor je een goed beeld van ze krijgt. Al blijft Linn het liefst wel wat voorzichtig met haar privéleven, omdat ze voor de rechercheurs toch een vreemde eend in de bijt blijft. Maar ondanks dat weet je als lezer wel meer dan de rechercheurs, waardoor je ook van Linn een goed beeld krijgt.

Je merkt ook dat de auteur verstand van skateboarden heeft, want Linn beweegt zich voort op een longboard, en de manier waarop Jonsson dit omschrijft laat een duidelijke kennis zien.

Ik hoop dat Jonsson er voor kiest om meer thrillers te schrijven met Linn, Rickard Stenlander en Erik Svensson in de hoofdrol, want ik vind dit een echt gouden team. Ik weet zeker dat ik een volgend boek van Jonsson weer oppak. Want de uitwerking tot in detail zonder losse eindjes over te laten kan ik heel erg waarderen.