De meisjes

Geschreven bij De meisjes

De auteur kan zo prachtig gedachtes en gevoelens in beeld brengen in een toegankelijke schrijfstijl. Heb het boek net een tweede maal uit en weer vind ik het moeilijk afscheid nemen van het verhaal.

Eng… Eng in de zin van: ik kan me voorstellen hoe zo’n meisje zich moet voelen. Een puber die ergens bij wil horen, gezien en gehoord wil worden. Hoe makkelijk je dan beïnvloedbaar bent, tot daden aangezet kunt worden, die je nooit voor mogelijk hield. Ik ben blij dat de meesten van ons niet met fouten mensen in aanraking komen, want dan zou de wereld er nog verrotter uitzien volgens mij.

Ik heb grote bewondering voor Emma Cline. Zij is jong, heeft zich helemaal verdiept in sektes en communes en wilde graag een boek schrijven over de rol van de vrouwen (veelal nog meisjes) in deze groepen. Meestal wordt er namelijk geschreven over de charismatische leider. Emma Cline vindt dat we dat verhaal nu wel kennen en schreef daarom over De meisjes. Dit heeft ze naar mijn mening zeer overtuigend gedaan.

Ze heeft de tijdsgeest zeer goed neergezet, de personages goed beschreven en ze heeft een lekker lezende schrijfstijl. Het boek heeft duidelijke hoofdstukken, wordt verteld vanuit Evie op middelbare leeftijd, die terugblikt op haar leven. En dan vooral op de gebeurtenissen in de zomer van 1969. Door de middelbare Evie terug te laten blikken, merk je ook goed wat de gevolgen van die zomer voor haar zijn geweest. De gebeurtenissen en gevoelens hebben invloed gehad op haar verdere leven, ondanks (of misschien wel dankzij) de uitkomst van haar daden. (Nee, ik ga niet verklappen wat Evie wel of niet gedaan heeft… Dat lees je zelf maar.)

Ik had het boek zomaar uit, ik wilde steeds verder lezen, weten wat er nu eigenlijk echt gebeurd is… Ik vond het zelfs zo goed en levensecht beschreven dat ik ben gaan googelen naar de beschreven commune/sekte onder leiding van Russell Hadrick. Tja, dat was een teleurstellende zoektocht, want het blijkt toch echt een op waarheid gebaseerde roman. Ik had het kunnen raden natuurlijk, maar echt, wat kan Emma Cline een realistisch verhaal schrijven zeg!

Mijn oordeel: 4 sterren, want er zaten wat kleine schoonheidsfoutjes in. Soms iets teveel herhaling of te uitgebreid verteld, maar gelukkig niet heel storend. Deze 4 sterren zijn voor dit debuut zeer verdiend! Als je van dit soort verhalen houdt, is het een absolute aanrader en mag je De meisjes niet missen. Al is het alleen maar vanwege de verrassende invalshoek waar Emma Cline voor gekozen heeft.

Het beschrijft vanuit de binnenwereld van een meisje wat maakt dat ze zich mee laat slepen in dingen waar je normaal gesproken ver van zou blijven, maar wat is normaal als alles anders loopt in je leven dan je verwacht. Prachtig boek!

Geschreven bij De meisjes

Over opgroeien in eenzaamheid, ergens bij willen horen en (verkeerde) keuzes maken als je jong bent.
Mooi boek.
Geïnspireerd op waargebeurd drama rond Charles Manson eind jaren '60

Geschreven bij De meisjes

Laat je niet verleiden door alle positieve berichten over dit boek in de media. Het is bar slecht geschreven. Met zinnen als: 'De augustusavond zwanger van de zoete lucht van kamperfoelie'. Het verhaal is mager. Zonde van mijn tijd en geld.

Visie van de recensent
Wie herinnert zich het verhaal van de Manson familie niet? In haar verbluffende debuut kiest Emma Cline voor een soortgelijk thema. Toch is ‘Meisjes’ een volledig uniek verhaal. Bovendien is dit thema slechts bijzaak. ‘De meisjes’ draait namelijk in de kern om de vriendschap tussen twee meisjes. Evie en Connie. Connie is de hartsvriendin uit Evie’s jeugd, degene die haar het beste kent van iedereen en uiteindelijk wel haar enige houvast.

“Er was geen Connie om me te kalmeren en moed in te spreken, alleen de verstikkende constante van mijn eigen ik, dat verdoofde, vertwijfelde gezelschap.”

Het is nauwelijks voor te stellen dat het hier om een debuterend auteur gaat. De creatieve schrijfstijl en de wijze waarop Cline haar personages karakteriseert is fenomenaal. De meisjes met de vuile jurken en slierterige haren, de mensen rondom Evie, maar vooral Evie zelf. Cline weet haar personages zo waarachtig te beschrijven dat je er van overtuigd raakt dat je ze onlangs nog bent tegengekomen. Uiterst gedetailleerd, maar gelijktijdig genuanceerd.

“Ze verkeerden op een onduidelijke drempel, mooi en lelijk tegelijk, en hun aanwezigheid trok een rimpeling van waakzaamheid door het park.”

De wijze waarop Cline beschrijft hoe de jonge Evie worstelt met haar ontluikende seksualiteit en de nieuwe partners van haar onlangs gescheiden ouders is zo werkelijk en zo broos, dat je niet anders kunt hebben dan diep respect voor dit waarlijk fraaie debuut van Emma Cline!

“Ik had iets gedaan wat eigenlijk niet mocht. Een persoonlijke zwakte getoond, het schrikachtige hazenhart ontbloot.”

Cline schetst overtuigend de kwetsbaarheid van de opgroeiende Evie en de vele gevaren die op de loer liggen, niet in de laatste plaats mannen. Evie ontdekt dit op hardhandige wijze.

“Ik dacht dat houden van iemand als een soort bescherming fungeerde, alsof de persoon in kwestie de omvang en intensiteit van je gevoelens begreep en daar zijn daden op afstemde.”

Iedereen maakt in zijn leven wel iets mee wat faliekant verkeerd af had kunnen lopen. Dat dit niet gebeurt berust veelal op toevalligheden. Cline laat ons dat moment in het leven van Evie meemaken in haar ingrijpende debuutroman.

“Ik voelde de haat in me groeien, en het was bijna lekker hoe groot die was, onversneden en heftig”.

Kortom, een prachtig en krachtig debuut dat naar mijn mening volop in de schijnwerpers terecht mag komen!

Over de auteur
Emma Cline (1989) bezit een Master aan de Universiteit van Columbia en schrijft voor The New Yorker. Ze ontvangt in 2014 de Plimpton Prize for Fiction van The Paris Review voor haar verhalen en essays. De meisjes (2016) is haar debuutroman.

In Amerika is het een literaire sensatie: De meisjes, het debuut van het jonge übertalent Emma Cline (1989). Na slechts een handjevol korte verhalen voor de website Paris Review en The New Yorker had ze de uitgeverijen voor het uitkiezen. Voor twee miljoen dollar sloot ze een contract af bij Random House, en n

Heel goed geschreven lees je in 1x uit!

Het verhaal wordt verteld vanuit een jongere en een oudere Evie. Het is een heftig verhaal en sommige stukken zijn vrij rauw geschreven, daar moet je van houden. Ik had het wel interessant gevonden als het psychologische aspect van een sekte iets meer naar voren was gekomen. Ondanks dat vond ik het een bijzonder boek waar ik soms nog eens aan terugdenk.

Geschreven bij De meisjes

Ik vond het boek echt tegenvallen na alle aandacht die het heeft gekregen. Ik kwam nooit echt in het verhaal. Wellicht ben ik ook te oud (28), ik kon me totaal niet inleven in de hoofdpersoon van 16? Ik vond de jaren 70 ook zeer oppervlakkig overkomen, er zijn hippies en ze willen de wereld veranderen maar ze stelen alleen. Ik miste ideologie en daarom vond ik de aantrekkingskracht ook lastig te begrijpen. De switch van vroeger naar tegenwoordige tijd voegde weinig toe en verraadde waar het verhaal heen ging. Toch nog 2 sterren omdat ik het wel uitgelezen heb.

Geschreven bij De meisjes

Na het lezen van De meisjes van Emma Cline kan ik voor mijzelf alleen maar concluderen dat ik dit geen mustread en geen Hype vind. Het verhaal komt vreselijk moeizaam op gang, en weet in het begin dan ook absoluut niet te boeien. Na ongeveer één derde van het verhaal lijkt het wel alsof de schrijfstijl veranderd. De zinnen zijn minder langdradig, en het verhaal begint meer vaart te krijgen. Het verhaal is niet verrassend, want je weet al welke kant het uit gaat. Ik had er veel meer van verwacht, de personages hadden meer diepgang kunnen krijgen. Het is een aardig verhaal, meer kan ik over dit boek niet zeggen....