De ontdekking van de hemel roman

Geschreven bij De Ontdekking Van De Hemel

Dit boek werd me door menigeen aangeraden en door meerdere mensen rondom mij tot 'het beste boek ooit' uitgeroepen. Vreemd is het dus niet dat ik begon te lezen met zeer hoge verwachtingen.
De Aanslag van Mulisch vond ik wonderschoon, Twee Vrouwen iets minder, maar toch aardig voor zijn omvang. De Ontdekking van de Hemel moest deze kleine tegenvaller (die Twee Vrouwen toch voor me was) dus weer rechttrekken. Dat heeft het boek uiteindelijk niet gedaan. En ik zal uitleggen waarom:
Mulisch maakt graag gebruik van metaforen. Op zich niets mis mee, maar nadat ik al twee boeken van hem gelezen had, deden de enorme aantallen vergezochte vergelijkingen bijzonder geforceerd aan. De kracht van alle metaforen valt daarmee weg.
Ook het verhaal kon me niet echt behagen. Hoewel de verschillende karakters in het boek zeer interessant zijn, kakt het verhaal volledig in bij de geboorte van Quinten. Vanaf daar raken de karakters bijna vlak vergeleken met de karakters die eerder in het boek voorkomen. De spanning om door te lezen vervalt daarmee.
En dan de plot: die komt uit het niets en is vergezocht. Op zich is er niets mis met ongeloofwaardige gebeurtenissen, maar het eind lijkt niet te passen bij de zo nuchtere eerste driekwart van het boek. Als ik rare dingen wil lezen, pak ik wel Harry Potter.

Verder moet ik zeggen dat het boek ook veel hele goede elementen bevat, waardoor het van mij nog 3 sterretjes krijgt. En... misschien ben ik wel gewoon te dom om het genie ervan in te zien. Ik zou het boek niet aanraden, maar ook niemand die het wil lezen afraden. Lezen blijft natuurlijk een kwestie van smaak.

Geschreven bij De Ontdekking Van De Hemel

Een knap boek. Maar pas vanaf ongeveer pagina 588 begon het mij werkelijk wat te boeien (waarmee ik nou ook weer niet zeggen wil dat het daarvoor alleen maar saai is); daar waar Quinten zijn vader wil gaan zoeken en op reis gaat naar Italië. Daar begint het boek dan ook een soort avonturenroman te lijken.
Eerder las ik van Harry Mulisch "het stenen bruidsbed", wat ik een vreselijk boek vond. "Twee vrouwen" vond ik beter, en dit was het beste boek van de 3 die ik van deze schrijver gelezen heb. Maar hij spreekt me niet aan. Zijn personages vond ik in dit boek evenals in zijn andere boeken houterig, robotachtig. Al zijn schrijven over astronomie en architectuur, zaken als de relativiteitstheorie en de quantumtheorie spreken mij ook al niet aan, waardoor ik toch iets wezenlijks van dit boek mis, neem ik aan. Ik heb er domweg niet voldoende kennis van. En voor de rest is het hele verhaal me te fantastisch, al zit het knap in elkaar. Van een dergelijk genre houd ik toch al niet. Verder komt Mulisch's schrijfstijl altijd koud op mij over. Kortom: ik kan het boek waarderen, maar het is niet “mijn” boek.

Geschreven bij De Ontdekking Van De Hemel

Ik heb De Ontdekking van de Hemel gelezen pas na mijn middebare schooltijd. Ik was altijd wat getraumatiseerd door Mulisch, voornamelijk door De Aanslag, wat ik vreselijk vond, en door zijn verwaande gedrag in Amsterdam, waar ik hem geregeld zag lopen. Pas toen de verfilming van het boek in de bioscoop kwam, ontdekte ik hoe goed het verhaal in elkaar stak. Ik was verbaast over hoe zeer het me aansprak en ben daarom toch het boek gaan lezen, dat ik achter elkaar heb uitgelezen. Ik las het telkens in de trein en verheugd me de hele dag op de terugreis wanneer ik weer verder mocht lezen. Het verhaal zit ingenieus in elkaar en blijkt in het boek veel uitgebreider en gedetailleerder te zijn dan de film doet vermoeden. Wel besef ik me dat enige kennis van de klassieke oudheid en mythologie het boek een stuk interessanter maakt. Ik kan me voorstellen dat voor iemand zonder die achtergrond kennis een hoop verloren gaat. Mulisch was immers wel iemand die zich graag elitair opstelde en zich dan ook als auteur op het meer elitaire publiek richt.

Geschreven bij De Ontdekking Van De Hemel

Dit boek wordt gezien als een van de grootste Nederlandse literaire werken ooit. En aangezien ik nu de tijd had om het te lezen, heb ik dat nu dan ook gedaan. Om te kijken of het echt zo geweldig is. 900 pagina's in totaal.
Het verhaal is vrij langdradig, maar door de prettige schrijfstijl voor een groot deel toch vermakelijk om te lezen. Het verhaal is in feite een groot levensverhaal van de kringloop van het leven. Gecombineerd met enkele verrassende plotwendingen. En op sommige momenten ontstaat dan bij de lezer dan ook de vraag "wat zou ik doen in deze situatie?"
Het is opgebouwd uit 4 delen, waartussen tussenstukken zitten die weer vanuit een ander perspectief (engelen) geschreven zijn. Met name de eerste 3 delen zijn hierbij sterk schreven. En de tussenstukken zijn misschien nog wel de beste delen uit het boek. Mulisch geeft in bepaalde hoofdstukken stof tot nadenken en aan dat hij een slim man is, met veel kennis van veel verschillende onderwerpen. En deze zijn op een goede manier in dit boek verwerkt. Daarnaast zijn de eerste 3 delen op een hoog niveau geschreven. Echt sterke zinsopbouw met goed gekozen metaforen. Hierdoor leest het boek ondanks zijn lengte lange tijd goed weg.
Naar het einde (deel 4) toe verlangd men als lezer naar een ontknoping. Dat er spanning komt en dat alles samenvalt. Alhoewel de spanning bij de passages in Rome wel worden opgewekt, laat het verhaal daarna mij toch niet helemaal bevredigd achter. De laatste tientallen pagina's waarbij men hoopt op de allesomvattende spannende climax die in 800 pagina's is opgebouwd, verzanden helaas in erg lange dialogen. Uiteindelijk vallen een aantal puzzelstukjes wel op zijn plaats, maar de manier waarop dit gebeurd is voor mij langdradig en toch niet echt bevredigend. Hierdoor was het einde van deze goede roman voor mij toch wel teleurstellend. Ik had na de sterke eerste 800 pagina's een nog beter einde verwacht. Dat helaas niet helemaal kwam.
Het is zeker een interessant boek om te lezen. Maar de hype dat aan dit boek bijna mythische proporties worden toegekend, vind ik toch wat overdreven. het is een dik boek met zeer veel diepgang. Een sterk levensverhaal. Maar van mij had het verteltempo wat hoger mogen liggen. En het einde had naar mijn mening nog beter kunnen zijn. Ik vind het dan ook 4 sterren en geen 5 sterren.

Geschreven bij De Ontdekking Van De Hemel

In het hele boek door lees je onsamenhangende gesprekken tussen bekakte mensen.

Geschreven bij De ontdekking van de hemel

Dat dit de beste Nederlandse roman ever is, betekent uiteraard niet dat hij perfect is. Dus ja, dit is een grote roman dus lees hem vooral, maar als je af en toe denkt ‘ben ik nou gek’ dan helpt onderstaande misschien.

Kort samengevat is mijn bezwaar dat het verhaal erg lang is. En dan niet episch lang maar op de manier waarop gedateerde films af en toe langdradig zijn. En dat is een beetje eigenaardig voor een groot schrijver die zijn meesterwerk schrijft. Want de elementen van een meesterwerk heeft het allemaal. Zo trekt het begin, waarin de relatie tussen Onno en Max zich ontwikkeld, je meteen het verhaal in. Maar gaandeweg gaat er iets mis voor mij. Er zijn gedurende de decennia die het boek bestrijkt zo veel ‘master class’ verhandelingen, dat het verhaal zelf bij vlagen te dun wordt om je echt bij de les te houden. En de hoogbegaafde, maar ook getraumatiseerde en misschien daardoor nogal klinische personages, maken dat het boek geen page turner is, terwijl het wel over ‘attractive people doing epic stuff’ gaat.

De 65-jarige Mulisch schreef nadrukkelijk voor zijn nalatenschap een soort bijbelse Indiana Jones en meeslepend familie epos ineen, dat je van het (industriële) horror van het concentratie kamp tot de bevrijde progressieve elite in jaren zestig meeneemt. Alles is geschiedenis in the making en alles is verheven boven het alledaagse - inclusief Mulisch zelf. Zijn hyperactieve geest spat van de bladzijden en hij zet je aan het denken met een enorm rijke wereld aan fascinerende ideeën en paradoxen. Als je ze leest dan denk je regelmatig "wow, deze moet ik onthouden". Maar ook, we moeten al weer door want hij is al weer bij de volgende dialoog en dus het volgende inzicht. En dat terwijl de meeste daarvan niet zo heel veel te maken hebben met het verhaal zelf.

Als het eind van het boek naderbij komt vraag je je daardoor af of Mulisch misschien wel niet zo heel veel meer te vertellen had dan deze verzameling ideeen, verbanden en mystiek - deze houding. Want hoewel het boek wordt neergezet als een diepgaande filosofische roman, had ik na die honderden pagina's niet het gevoel dat ik nou een wezenlijk nieuw inzicht had gekregen in de menselijke natuur of dat soort dingen.
Zelfs de apotheose was best wel underwhelming voor zo’n groot thema. Ook hier klopt het verhalend allemaal dat het drama zich totaal afgekeerd van de mensheid afspeelt. Maar konden de personages niet iets minder de sluier van de oorlog of van het getroubleerde vwo-meisje hebben, gewoon zodat ze mij als lezer wat meer zouden aanspreken en me zo wat soepeler mee konden nemen door de master classes - of nog liever, naar de in deze roman niet echt geschetste weg voorwaarts in een wereld zonder hemel.

Geschreven bij De Ontdekking Van De Hemel

Religie, metafysica, astronomie, politiek, geschiedenis, kunstgeschiedenis en nog veel meer heeft Mulisch verweven tot een prachtig en spannend verhaal. Een boek om meer dan eens uit de kast te halen !

Geschreven bij De Ontdekking Van De Hemel

Ik heb De Ontdekking van de Hemel gelezen pas na mijn middebare schooltijd. Ik was altijd wat getraumatiseerd door Mulisch, voornamelijk door De Aanslag, wat ik vreselijk vond, en door zijn verwaande gedrag in Amsterdam, waar ik hem geregeld zag lopen. Pas toen de verfilming van het boek in de bioscoop kwam, ontdekte ik hoe goed het verhaal in elkaar stak. Ik was verbaast over hoe zeer het me aansprak en ben daarom toch het boek gaan lezen, dat ik achter elkaar heb uitgelezen. Ik las het telkens in de trein en verheugd me de hele dag op de terugreis wanneer ik weer verder mocht lezen. Het verhaal zit ingenieus in elkaar en blijkt in het boek veel uitgebreider en gedetailleerder te zijn dan de film doet vermoeden. Wel besef ik me dat enige kennis van de klassieke oudheid en mythologie het boek een stuk interessanter maakt. Ik kan me voorstellen dat voor iemand zonder die achtergrond kennis een hoop verloren gaat. Mulisch was immers wel iemand die zich graag elitair opstelde en zich dan ook als auteur op het meer elitaire publiek richt.

Geschreven bij De Ontdekking Van De Hemel

Ik heb dit boek voor het eerst gelezen toen ik 15 was en was erg geboeid door de knapgeschreven verhaallijn, maar zeker ook door de woordkeus. De karakters gingen echt voor me leven. Nu, 5 jaar later heb ik het nog eens gelezen en wordt ik weer gegrepen door de karakters en hun beweegredenen.
De jubileumeditie ziet er mooi uit, maar jammer genoeg staan er veel spelfouten in. Dit was in de originele uitgave minder.

Voor ieder die een goed literair boek wil lezen met een goed verhaal: de ontdekking van de hemel is een aanrader!

Geschreven bij De ontdekking van de hemel

Ik heb De Ontdekking van de Hemel gelezen pas na mijn middebare schooltijd. Ik was altijd wat getraumatiseerd door Mulisch, voornamelijk door De Aanslag, wat ik vreselijk vond, en door zijn verwaande gedrag in Amsterdam, waar ik hem geregeld zag lopen. Pas toen de verfilming van het boek in de bioscoop kwam, ontdekte ik hoe goed het verhaal in elkaar stak. Ik was verbaast over hoe zeer het me aansprak en ben daarom toch het boek gaan lezen, dat ik achter elkaar heb uitgelezen. Ik las het telkens in de trein en verheugd me de hele dag op de terugreis wanneer ik weer verder mocht lezen. Het verhaal zit ingenieus in elkaar en blijkt in het boek veel uitgebreider en gedetailleerder te zijn dan de film doet vermoeden. Wel besef ik me dat enige kennis van de klassieke oudheid en mythologie het boek een stuk interessanter maakt. Ik kan me voorstellen dat voor iemand zonder die achtergrond kennis een hoop verloren gaat. Mulisch was immers wel iemand die zich graag elitair opstelde en zich dan ook als auteur op het meer elitaire publiek richt.