De stoel van God

Geschreven bij De Stoel Van God

Dit boek is niet een boek wat je gedurende een periode van maanden eventjes erbij pakt om wat te lezen. Zodra je hieraan begint wordt je direct gegrepen door de schrijver en volgt een beschrijving van wat hij heeft meegemaakt. Echt een boek om aan 1 stuk door uit te lezen!

Geschreven bij De Stoel Van God

De verhalen zijn zeer geloofwaardig. Je krijgt een brok in de keel en tranen in de ogen zo kun je meevoelen met de patiënten.
De grote dilemma's waar artsen voor komen te staan. Het is vanuit de arts geschreven zijn gevoelens komen aan bod. De schrijver vraagt tussen de regels door om nieuwe wettelijke regels inzake euthanasie bij ongeneeslijk zieke kinderen.

Geschreven bij De Stoel Van God

Ik heb dit boek achter elkaar gelezen. Ik vond het herkenbaar en aangrijpend. Ik werk zelf in een ziekenhuis als geestelijk verzorger, op de longafdeling. Wat ik herkenbaar vind, is de intense betrokkenheid van de arts op zijn patient, en zijn familie. Wat ik aangrijpend vind, is dat de jongen zelf al klaar is voor zijn eigen sterven. Hij heeft een gedicht geschreven over dat het een mooie dag is voor de dood. Dat stuk van het boek, maakte het voor mij inzichtelijk hoe deze arts tot zijn besluit gekomen is, om tot actieve levensbeeindiging over te gaan. Voor mij als geestelijk verzorger blijft de vraag staan: hoe zou deze arts tot een breder draagvlak hebben kunnen komen; de geestelijke verzorging had daar mogelijk een rol in kunnen spelen. Het eerste hoofdstuk vind ik minst sterk van hele boek, aan het eind van het boek vroeg ik me af: en hoe gaat het nu verder met deze arts.

Geschreven bij De Stoel Van God

Dit boek gaat over kinderarts Theo van Diepen. Tijdens zijn werk komt hij vaak kinderen tegen die een dodelijke ziekte hebben. Deze kinderen mogen geen beslissingen nemen over hun eigen leven, euthanasie is alleen weggelegd voor volwassen. Hierdoor sterven jongeren vaak een nare dood, omdat actieve levensbeëindiging niet mag. Welke keuzes moeten er gemaakt worden,moeilijke dilemma’s waar artsen voor komen te staan En er zijn kinderen die ze ook nooit zult vergeten,dat weet ik zelf ook nog uit mijn verpleegsters verleden. Paul Brand schreef dit boek,zelf kinderarts/pulmonoloog,het is geschreven als een roman,maar laat toch dingen zien die in werkelijkheid ook gebeuren. Emotioneel gezien is het een boek wat je aangrijpt,zeer zeker de moeite waard

Geschreven bij De Stoel Van God

Geschreven in een prettige, vlotte stijl, is het net of je met long-kinderarts Theo van Diepen meeloopt in het ziekenhuis. Je krijgt een heel aardig inzicht in verschillende aspecten van zijn werk. Het wordt afwisselend verteld vanuit zijn perspectief en dat van Annemarie, de moeder van Klaas, een 11-jarige CF-patiënt, die onder verantwoording van Van Diepen valt. Ook worden er enkele van zijn andere patiënten belicht, allen in een terminale fase van hun ziekte. Op een begrijpelijke manier wordt de ziekte CF uitgelegd. Wel worden er heel wat medische termen gebruikt, die echter achterin het boek op te zoeken zijn. Het boek zet aan tot nadenken over euthanasie bij kinderen en laat je zeker niet onberoerd.

Een heel heftig boek over een moeilijk onderwerp.
Euthanasie bij kinderen......

Als je begint, blijf je lezen!!
De wet loopt (helaas) altijd achter.

Geschreven bij De stoel van God

Ontroerend verhaal over hedendaagse problematiek, nl euthanasie bij ernstig zieke kinderen.
Beschreven vanuit de optiek van arts, ouders en het betrokken kind.

Het is een ingrijpend en meeslepend verhaal. Af en toe zelfs verdrietig. Wat ik tegenvallend vond is de opbouw in het boek. Veel wisselende verhalen en wisselende karakters. Tevens veel hoofdstukken / alinea's / delen die er niet toe deden en in zijn geheel overgeslagen konden worden. Ik vond het daardoor tegenvallen.

Geschreven bij De stoel van God

Goed boek

Een boek met contrasten. De gevoeligheid van het werk van de arts tegenover de hardheid van regels. De auteur neemt ons mee in zijn wereld en in zijn dilemma's. De stijl is direct zodat het gevoel opgeroepen wordt dat er tot je gesproken wordt ipv dat je het gewoon leest. Een boek dat je raakt maar ook met levensvragen achter laat.