De toegift

Geschreven bij De toegift

Leest lekker door helaas al binnen 1 dag uit! ;-)

Geschreven bij De toegift

Het verhaal wordt met weinig woorden verteld, erg knap geschreven want het is zeker boeiend om te lezen. Er is veel ruimte voor de eigen fantasie, maar ook weer niet te veel. Het verhaal heeft een verrassende lijn en heeft me tot het einde geboeid.

Geschreven bij De Toegift

Dit is het eerste boek voor volwassenen dat ik van Carry Slee heb gelezen. Ik vond haar kinderboeken vroeger erg goed, maar ze kan ook mooi voor volwassenen schrijven en dat vind ik knap. In "De toegift" volg je het ontroerende verhaal van de ik-persoon, wiens naam niet genoemd wordt. In het begin is ze achttien en op het eind waarschijnlijk in de dertig. Eerst woont ze samen met Arnoud. Hij is een bijzondere jonge man met een eigen (pessimistische) kijk op de wereld. Wat hun verbind is de relatie met hun moeders. Die lijden beide aan psychische klachten. Op school leren ze Esmée kennen. Wat Esmée met Arnoud en de ik-persoon gemeen heeft, is de slechte relatie met háár moeder. Ook zij mist de liefde en deze overeenkomst brengt de drie bijeen. Esmée trekt bij de twee in. De ik-persoon is verliefd op haar, Arnoud niet, maar wanneer hij dit wel wordt, komt er jaloezie in het spel en groeien hij en de ik-persoon uit elkaar. Dan gaan zij en Esmée samen verder. Ze krijgen twee dochters en de ik-persoon wordt schrijfster. Het succes dat ze dan krijgt en de verhouding met haar uitgever, brengen echter ook problemen met zich mee. Ik denk dat Carry Slee gebeurtenissen uit haar eigen leven in dit verhaal heeft verwerkt. Ik denk zelfs dat zij (deels) de hoofdpersoon is. Dat autobiografische vind ik er zo leuk aan. Ik vind het realistisch, droevig, hier en daar herkenbaar, maar niet te zwaar om te lezen. Dit komt door de vlotte schrijfstijl. Het gaat allemaal niet te diep, de gebeurtenissen volgen elkaar vlug op en alles wordt kort en bondig gebracht. Hierdoor komt het echter soms wat vlak over. Wel is het heerlijk helder geschreven en de onderwerpen en de personages spreken mij aan. Ik vind het jammer dat je nadat Arnoud op zichzelf is gaan wonen, weinig over hem leest, want ik vind hem het meest interessant. Het eind vind ik enerzijds abrupt. Anderzijds is zo'n open eind fijn, omdat je je dan blijft afvragen hoe het verder is gegaan ...

Geschreven bij De Toegift

In plaats van gelezen, heb ik dit boek geluisterd. Wat een lange aanloop voor de conclusie (afscheid nemen is moeilijk). Het boek eindigt zo abrupt dat ik op zoek ging naar de laatste CD...Typische jaren zeventig vrijgevochtenheid over een driehoeksrelatie, moeite met de relatie met de ouders. Vrij deprimerend. Niet mijn stijl, mijn boek.

Geschreven bij De Toegift

Knap, onthullend en prachtig geschreven door Carry Slee. Een heerlijk en eerlijk boek wat je pakt en in een adem uitleest.

Geschreven bij De Toegift

Dit is het 3e boek dat ik van Carry Slee lees en wederom ben ik 'bevangen' door het verhaal en de schrijfstijl. Het verhaal ontroert me erg, haar jeugd is nu immers helemaal niet fijn geweest en zonder te overdrijven, met korte zinnen, zet ze de sfeer precies neer. Heden en verleden lopen door elkaar. Mooi hoe ze de verschillende relaties beschrijft. Ik ben een fan van de boeken van Carry Slee geworden.

Geschreven bij De Toegift

Ik kende Carry Slee niet, de Toegift is mijn eerste kennismaking. Deze is mij niet tegengevallen, maar ik ben geen fan geworden. Zij schrijft goed, helder en beknopt. Deze beknoptheid leest makkelijk en snel, anderzijds maakt zij daardoor soms (te) grote sprongen (in de tijd bijvoorbeeld), waardoor ik de draad even opnieuw moet oppakken, de 'sfeer kwijt ben', dan gaat zij te snel, op een manier die mijn inziens niet passend is bij wat eraan is voorafgegaan. Laat hier en daar dingen liggen, ik blijf met vragen achter. Ik wil positief eindigen, want ik heb wel een goed gevoel overhouden aan lezing.

Geschreven bij De Toegift

In korte zinnen schrijven is al een hele kunst. Kijk maar eens naar de gemiddelde tekst, waarin woorden aaneen worden geregen tot ellenlange zinnen, in het streven om toch zo veel mogelijk te zeggen en zo volledig mogelijk te zijn. (Zie je, dat kan ik dus ook). Er zijn schrijvers die heel veel woorden nodig hebben; soms zelfs om iets heel eenvoudigs te beschrijven. Carry Slee kan met weinig woorden zo veel vertellen. Dat is ongelooflijk knap. Maar Carry Slee slaagt er daarbij wel in met die korte zinnen heel veel te vertellen. In een paar zinnen kan zij een hele sfeer oproepen. Je voelt vanaf de eerste bladzij mee met de hoofdpersoon. Het boek leest heel makkelijk. Dat is alleen maar een voordeel. Degene die denkt dat 'makkelijk leesbaar' betekent 'goedkoop' of 'van laag niveau' die vergist zich. 'De toegift' is een echte aanrader.

Geschreven bij De Toegift

Dit is het eerste boek dat ik van Carry Slee heb gelezen en ik vond het erg goed. Omdat ze gebruik maakt van veel korte zinnen, ben je inderdaad zo door het boek heen. Knap hoe ze met weinig woorden een heel pakkende en beklemmende situatie kan schetsen.

Geschreven bij De Toegift

Dit is werkelijk weer een prachtige roman van Carry Slee. Ontroerend, introspectief en meeslepend. Hoewel ik me niet identificeer met de hoofdpersoon, kan ik niet anders dan met haar meevoelen. Dit is een bijzondere vrouw met een bijzonder verhaal.