De tragische eindes van Boris Bastarache

Als elfjarig knulletje speelt Boris - tijdens de Tweede Wereldoorlog - met zijn vrienden 'verzet'. Samen willen ze de Duitsers, die net buiten hun dorp gelegen zijn, een hak zetten en op die manier geschiedenis schrijven. Maar de ene na de andere poging mislukt en dit tot grote ergernis van Boris. Als hij met een zoveelste plan afkomt, lijken zijn vrienden enthousiast, maar als puntje bij paaltje komt haken ze een voor een af. Boris besluit om het heft in eigen hand te nemen. Ongelukkigerwijs verloopt ook deze actie niet zoals hij had voorzien. Zonder dat hij het weet wordt dit kwaad toeval een cruciaal gegeven voor zijn verdere levenswandel.

"Ik vond het grappig dat moeder mijn kameraden 'dorpscrapuul' noemde, terwijl vooral ik die eretitel verdiende"

Tijdens zijn studie ontmoet Boris Mathilde, zijn grote liefde. Door onvoorziene omstandigheden moet hij een einde maken aan dit sprookje. Iets wat hij liever niet had gedaan. Maar het leven gaat verder. Boris trouwt, krijgt drie mooie dochters, werkt zich op en wordt een gefortuneerd man.

"Alles in mij schreeuwde dat Mathilde de vrouw van mijn leven was"

Het verhaal heeft een subtiele rode draad. Zoals het meestal gaat met een proloog vertelt die de lezer in eerste instantie niet veel. Dit is ook zo in dit boek, maar al vrij vlug kun je dit doorzien. En dat is zo leuk aan de boeken van Strobbe: die kleine subtiele hintjes. De 'poortjes' die je als lezer kunt ontdekken. Mede daardoor vervelen zijn boeken geen moment. De auteur kent de kunst om zijn lezers te blijven boeien.

Strobbe neemt je niet alleen mee in het leven van hoofdpersonage Boris Bastarache, maar laat je ook meekijken in het denken en doen van deze psychopaat. Op een realistische manier omschrijft de auteur de gedachtekronkels van Boris. Want kronkels zijn het! Er is iets goed mis met Boris. De manier waarop hij in zijn leven slachtoffers maakt lijkt zo vanzelfsprekend. Doordat de kronkels op een heel geraffineerde manier neergezet zijn door de auteur, word je meegetrokken in het verhaal en wel op een manier dat je verdikke nog sympathie voelt voor die psychopaat ook.

Het verhaal draait om Boris. Al de andere personages zijn bijzaak. De verhaallijn is sterk. Strobbe heeft hier een goed opgebouwde psychologische misdaadroman neergezet. Tenenkrommende spanning moet je niet verwachten, maar er is een geladenheid die je als lezer aan het verhaal gekluisterd houdt. Het verhaal kent verscheidene wendingen en veranderlijkheden, waardoor de vraag 'wat heeft Boris nu wel of niet gedaan' verschillende keren door je hoofd gaat. Het verhaal prikkelt je. Het boek laat zich niet makkelijk aan de kant leggen en zoals eerder aangegeven lokt het vragen uit. Ook na het te hebben dichtgeslagen blijft het je bezig houden. ‘De tragische eindes van Boris Bastarache’ zit heel vernuft in elkaar. Chapeau Koen Strobbe!

De cover is een 'specialeke' en schetst volledig wie/wat Boris Bastarache is en waar hij voor staat. Ook de titel is goed gekozen. Ja, cover en titel sluiten bij elkaar aan en zijn een mooi geheel.

Met ‘De tragische eindes van Boris Bastarache’ heeft Strobbe maar weer eens bewezen dat hij geen eendagsvlieg is. Het verhaal is toegankelijk en beeldend neergezet. Bovendien heeft het diepgang waardoor het - ondanks dat het om een psychopaat gaat - menselijk is.
Dat klinkt misschien tegenstrijdig, maar je moet het lezen om dit te ontdekken. Ik geef dit verhaal graag 4,5 ster!

De elfjarige Boris groeit op in het kleine dorpje Saint-Martin. Met zijn vrienden speelt hij regelmatig ‘verzet’ in de Provencaalse bossen. Zijn kameraden gingen er vanuit dat zijn vader een verzetsheld was waardoor ook Boris in hun achting was gestegen. Boris genoot van zijn status en maakte er schandelijk misbruik van. Elke ochtend trokken ze tot zonsondergang erop uit om het doen en laten van de Duitsers te volgen. Een saai spelletje want de Duitsers hadden hun altijd al snel in de gaten. Maar Boris verzint steeds andere dingen en de aard daarvan wordt ….En dan gebeurt er iets dat het daglicht niet kan verdragen. Een situatie die ten allen tijd geheim moet blijven. Dit is het begin van meer fatale gebeurtenissen veroorzaakt door een persoon die voortdurend de dans weet te ontspringen.

‘De steen beukte, zonder dat ik er erg in had, hard op zijn schedel in. En nog eens, en nog eens. Ik proefde zijn bloed in mijn mond.’

De tragische eindes van Boris Basterache wordt vertelt vanuit het perspectief van Boris, in de eerste persoon. Als alwetende verteller neemt hij je mee in dit verhaal dat in eerste instantie redelijk onschuldig lijkt te beginnen. Maar na het ene voorval ontwikkelt Boris zich als een man die zich door niets of niemand in de weg staan. En niet zomaar een man, we zien deze man verworden tot een psychopaat die alle moeilijkheden gewoon uit de weg ruimt. Een man met twee gezichten, en de mensen om hem heen zien alleen zijn schijnbaar goede kant.

Strobbe laat zich met dit boek op zijn best zien. Met zijn prachtige schrijfstijl trekt hij de lezer het verhaal in en slaagt er op ongelofelijke wijze dit verhaal van begin tot eind interessant te houden. Het verwachtingspatroon dat in eerste instantie gecreëerd wordt, weet hij volledig onderuit te halen en de lezer wordt telkens weer met verbijstering achtergelaten. Zoals de auteur dit personage neerzet lijkt er weinig voor nodig te zijn om je als een psychopaat te ontwikkelen en lijkt het ook erg makkelijk te zijn om je straf te ontlopen. Iedereen weet dat het anders in elkaar zit, maar waarom juist Boris zich heeft ontwikkelt tot een psychopaat blijft verborgen. Dat is iets wat de lezer zelf mag invullen.

De tragische eindes van Boris Basterache is een indrukwekkend geconstrueerde thriller en Strobbe en zet zich hiermee definitief op de kaart als thrillerauteur.

Onbeschrijflijk verhaal !!!!

Al vanaf het begin van dit verhaal is het duidelijk dat de hoofdpersoon niet helemaal klopt. Hij is wel erg meedogenloos voor een 11-jarige, ook al is het oorlogstijd!
Boris Bastarache wordt zijn leven lang achtervolgd door tragedie, iedereen die hem in de weg staat, hem het leven moeilijk maakt, verdwijnt… En hij vindt het allemaal maar normaal… Al wordt er nergens echt duidelijk uit het kijkje in zijn hoofd wat er nou precies gebeurd is.

Dit boek van Koen Strobbe is heel anders dan zijn andere boeken. Je krijgt echt een kijkje in het hoofd van een psychopaat, maar op zo’n manier dat het allemaal heel luchtig en heel normaal overkomt. Knap gedaan!
Echt heel spannend is het verhaal niet, maar boeiend is het zeker wel! En het leest weer heerlijk vlot, ondanks de lange hoofdstukken.
En: wel weer lekker veel Provence!

Boris Bastarache is een kind tijdens de tweede wereldoorlog. Samen met zijn vriendjes speelt hij verzetje tegen de Duitsers. Ze denken al echt in de vorm van sabotage. Wanneer een actie voor een dode zorgt, verandert een en ander.
Boris groeit op en gaat studeren, maar een persoon weet wat hij gedaan heeft als kind en chanteert hem. Daarnaast krijgt Boris een relatie met een mooi meisje. Tot over zijn oren is hij verliefd.
Het geheim dat Boris met zich meedraagt wil hij koste wat het kost verborgen houden en iedereen die ook maar in de buurt van komt van wat hij gedaan heeft, wordt gedood.
Dat doden gaat ik zou zeggen heel subtiel maar dat is niet helemaal het juiste woord, eerder tussen de soep en de patatten, er even tussendoor en hij komt er ook altijd mee weg. Dat is het vreemde.
Ondertussen zit Boris in een liefdeloos huwelijk en heeft drie dochters. Ook die moeten uiteraard beschermd worden. Tussendoor heeft hij de nodige affaires.

Dat wat Boris allemaal doet, daar heeft hij zelf precies totaal geen problemen mee, het is niet dat zijn geweten het hem lastig maakt. Het is precies de normaalste zaak om zo te handelen. Ik denk dat dat van hem een psychopaat maakt. Zonder gevoelens, zonder geweten doet hij maar door, zonder te denken aan wat het bij anderen veroorzaakt.
Dit boek is spannend door de opbouw, door de zinnen, door dat wat allemaal niet getoond wordt, doordat je in het hoofd van een psychopaat zit.
Nergens wordt er teveel aan geweld getoond of wordt dit een politieonderzoek met allerlei technische beschrijvingen. Het is gewoon een ijzersterk verhaal.

Na de Wolf van Colombes is dit het tweede boek dat ik van Koen Strobbe lees en beide zijn me heel goed bevallen. Echte aanraders voor iedereen die van een spannend boek houdt zonder dat er veel politieactie in zit.

Geschreven bij Allereerste stapjes - Muziekinstrumenten

De doelgroep waarvoor deze boekjes bestemd zijn heeft niet voldoende kracht in de vingers om de knop in te duwen om het geluid te laten horen.

Geschreven bij Allereerste stapjes - Muziekinstrumenten

Mijn zoontje van bijna 2 jaar vindt dit een zeer leuk boekje!
De geluidjes zijn representatief.
Ik ben tevreden van de aankoop!