De trooster Genomineerde Libris Literatuurprijs 2019

Geschreven bij De trooster

Een roman waarin op levendige en verrassende wijze de spanningsvelden worden onderzocht tussen het wereldse en het religieuze, man en vrouw, het maakbare en de ingesleten patronen, het isolement en de vriendschap, hoop en teleurstelling, vergeving en wrok....

Geschreven bij De trooster

Dorst vond ik mooi en ook dit boek is goed geschreven.Auteur maakt religie vanzelfsprekend en niet belachelijk.

Geschreven bij De trooster

Het boek heeft op zich een aardige verhaallijn, maar ik kom er nooit echt goed in. De personages zijn nog niet eens oninteressant, maar het is voor mij geen verhaal waar je steeds verder in meegezogen wordt, wat ik wel een beetje gehoopt had. Het verhaal wel uitgelezen, voor wat het waard is. Alles bij elkaar gewoon een OK boek, maar niks bijzonders.

Geschreven bij De trooster

Recensie De Trooster van Esther Gerritsen

De verteller is Jacob, conciërge in het retraitecentrum van een klooster. Hij heeft een mismaakt gezicht, de ene helft is scheef. Hij heeft bedacht dat hij meer van zichzelf hield dan dat anderen van hem hielden. Hij realiseerde zich dat dat Gods liefde moest zijn die hij voelde, Gods liefde voor hem. Hij voelt die liefde vooral als hij alleen is. Andere mensen leiden hem af van dat geluk, staan voor Gods uitzicht, zodat hij Gods liefde niet meer kan voelen. Ook in het klooster blijft hij een buitenstaander. Hij leeft al vijf jaar in dat klooster. Het aantal broeders wordt steeds minder en het aantal gasten meer. Jacob heeft toen hij 32 jaar was twee jaar samengewoond met Elise van 24 jaar. Hij voelde zich toen niet meer vrij om te masturberen. Vond de ultieme lichamelijke opwinding niet met een vrouw.

De gastenbroeder is Andreas, Jacob kijkt op hem neer, hij wantrouwt zijn eeuwige glimlach.
Op een dag arriveert een nieuwe gast en omdat Andreas elders bezig is, ontvangt Jacob
Henry Loman, een ex staatssecretaris van financiën, een vermoeide man van middelbare leeftijd met overgewicht. Hij heeft donkerglanzende ogen en een fijngetekende mond.

Jacob ontloopt hem, wil niets met hem te maken hebben maar Henry wil juist kontakt met hem.
Hij wil iemand die hem tegenspreekt en iemand die hem per se niet mag. Hij zoekt wat anders in zijn leven. Langzaam ontstaat er dan toch een toenadering. Jacob is vereerd door de aandacht die hij krijgt. Samen hebben ze mooie gesprekken over geloven.
Zou het de ongelovigen werkelijk helpen dat er mensen zijn die het wel durven: geloven?

Henry's ex-vrouw komt hem opzoeken in het klooster met hun 5-jarige dochtertje Suzie.
Ze heeft Henry vergeven en wil graag dat hij terugkomt naar huis.

Jacob gaat met Henry naar een heidens paasvuur kijken. Henry verdwijnt met Annelie, een van de andere gasten. Jacob wordt dronken en wordt opgehaald door broeder Johan en naar bed gebracht. De broeders misten hem. De volgende ochtend komt Henry bij hem en zegt: ik denk dat ik Annelie heb verkracht.

Zonde, schuld, boete en troost zijn onderwerpen die in dit boek worden besproken. Esther Gerritsen weet je in het verhaal te trekken, je af en toe op het verkeerde been te zetten. Een boeiend verhaal met een afloop om over na te denken. Wij zijn niet heilig en het is een bevrijdend begrip dat we geen Jezus hoeven te zijn.

Ieder leest zijn eigen verhaal in elk boek en in alles wat hij of zij ervaart. Ook zo in dit bijzondere boek van Esther Gerritsen. Ik lees héél veel in dit verhaal, maar wat wilde de schrijfster zelf de lezer brengen met De trooster. Online las ik haar antwoord op de site van het cultureel persbureau: “Ik wilde juist laten zien dat troost iets moois is”. En wat mij betreft heeft ze dit voor elkaar gekregen. Hoofdfiguren Jacob en Henry komen elkaars pijn tegen in het klooster en er ontstaat een liefdevolle vriendschap. Allebei worstelen ze met hun eigen lijden en via het parallel met het lijdensverhaal van Christus proberen ze van deze pijn af te komen. Hun geweten wordt wakker. Mooi laat Esther dat verwoorden door de leken-conciërge Jacob: “Kan men een beer na zijn winterslaap weer zijn hol insturen?” Eenmaal bewust van je gedrag ben je niet meer onschuldig of onbewust. Niet het lijden maar de opstanding willen de twee vrienden met Pasen meebeleven en vieren.

Ik vond dit verhaal absoluut niet zwaar om te lezen. Eerder heel relativerend. Waarschijnlijk omdat het de kunst van Esther’s schrijverschap is om te schetsen met contrasten en te werken met polarisaties. Als in een karikatuur. Dat komt ook terug in de tweedeling van het gezicht van Jacob. Hij heeft er zelf last van en Esther laat hem het volgende verlangen: “Ik wilde uitleggen dat ik twee mensen was, een die kwijt was en een die dat niet was. Hoe mooi zou het zijn als die twee samenvielen.”

Ik heb me een poosje verbaasd over de cover van het boek in samenhang met de titel De trooster. Esther legt uit dat deze een detail voorstelt van het paneel De hel van Jeroen Bosch: ‘Ik wilde dat het omslagbeeld iets mysterieus en heidens zou hebben. Dit is aards en donker.’ Ik zelf ontwaar ook een ladder op de achtergrond, die in de lucht zweeft. Zou dit een Jacobs-ladder zijn?

Wat je ook van dit boek vindt, het levert vast heerlijke avondvullende gesprekken op over diverse thema’s. Wie is nou die Trooster? Ik denk dat ieder voor zich dat zelf mag weten, of geloven natuurlijk. Dit boek werd genomineerd voor de Libris Literatuurprijs 2018. En terecht. Het had van mij de tweede prijs mogen hebben (want De Ommegang van Jan van Aken had moeten winnen).

Geschreven bij De trooster

Makkelijk leesbaar boek en ook stof tot nadenken geeft over hoe je zelf staat in relatie tot je vrienden en mensen die er anders uitzien. Bijzonder boek.

De Trooster van Esther Gerritsen is een boeiend boek. Het verhaal is van Jacob, de conciërge van een klooster waar retraites kunnen worden gehouden, die zich gaande weg openstelt voor een vriendschap met een ex-staatssecretaris met een aantal fouten.
Het verhaal loopt parallel met het Paasverhaal. Een bijzonder verloop.

Geschreven bij De trooster

goed

Hoewel de taal van het boek mooi is word ik geen moment meegenomen door de personages en de verhaallijn. Dit zijn geen echte mensen van vlees en bloed maar 'gekleide' romanpersonages die geen moment geloofwaardig worden (een vrouw die haar exman zonder enkele wroeging terugwil nadat hij een andere vrouw verkracht heeft??) . Personages worden door de schrijfster gekneed tot verwrongen geesten om te passen in het Paasverhaal van zonde, boete, lijden, verlossing. De symboliek verwordt daarmee tot een karikatuur. Jammer. Een knap kunstelwerk, dat weer wel.

Geschreven bij De trooster

Moest even erin komen, vond het toen een boeiend verhaal: hoe iets, wat in je sluimert, wakker kan worden door een bepaalde gebeurtenis/ontmoeting.