De tussenzus roman

Bij een debuut weet je meestal - als je nog nooit van de schrijver gehoord hebt - zoals ik, in dit geval, niet wat je kunt verwachten. Ik ben dan ook onbevooroordeeld begonnen met lezen.

Van andere boeken was ik gewend dat je meestal de eerste honderd pagina's door moet worstelen voordat het verhaal wat vorm begint te krijgen en je voldoende geboeid raakt waardoor je verder wilt lezen. Tot mijn verrassing was het tegendeel het geval bij 'De Tussenzus' want vanaf de eerste pagina 'zit' je al in het verhaal.

'De Tussenzus' is allereerst een fijn boek om te lezen. Het is goed geschreven en het is altijd prettig een boek te lezen dat van begin tot eind blijft boeien, doordat de auteur niet alleen over talent beschikt maar ook de schrijfkunst beheerst.

'De Tussenzus' is een debuutroman, maar ik vermoed en hoop dat er nog veel boeken zullen volgen. Ook al is het een debuutroman, toch kun je aan de kwaliteit van de tekst wel merken dat deze auteur al veel ervaring heeft met schrijven.

Het is prettig dat het hele verhaal wordt verteld vanuit één hoofdpersoon (Tommie Boezerman). Daardoor hoef je je niet telkens af te vragen wie er nu weer 'aan het woord' is. Ook vind ik het een voordeel dat er geen storende flashbacks zijn. De momenten waarin wij iets vernemen over het verleden van de hoofdpersoon, worden gegoten in een herinnering of een droom.

Tommie Boezerman is een jongen van 19 jaar die samen met zijn achttienjarige 'soort' stiefzus, Cleo, in de villa van zijn vader woont.
Samen proberen zij er het beste van te maken en iets van een thuis te creëren. Eigenlijk moeten ze zelf het wiel uitvinden, aangezien zij niet echt een ideaal voorbeeld hebben gekregen.

Tommies moeder is overleden toen hij acht jaar oud was en zijn vader is altijd aan het werk in de politiek. De vader van Cleo woont in Suriname en houdt zich bezig met meditatielessen en andere spirituele zaken. Toen Cleo twaalf was, heeft hij ouderlijke afstand van haar genomen omdat zij, volgens hem, vanaf dat moment in staat moest zijn om zelf haar leven in te richten. Haar moeder kreeg een baan in China en is dus ook vrijwel geheel onbereikbaar.

Nadat Tommie op zijn achttiende van school is gegaan, gaat hij een tijdje vrijwilligerswerk doen bij een kringloopwinkel. In die tijd wordt hij benaderd door een vroegere docente van hem die vraagt of hij haar wil helpen de tekst van het eindejaarstoneelstuk van school aan te passen naar een tekst die jongeren beter zal aanspreken. Aan Cleo wordt gevraagd of zij een rol wil spelen in het toneelstuk.

Cleo is nogal een controversieel type. Aan de ene kant is zij zeer spiritueel, milieubewust, eet vegetarisch en is maatschappijkritisch. Aan de andere kant houdt zij van wapens en oefent zij regelmatig met een luchtbuks.

De schrijfstijl is luchtig en fantasierijk. Hierdoor zou je de indruk kunnen krijgen dat het een oppervlakkig boek is, maar niets is minder waar. Deze roman kenmerkt zich door de vele lagen die op de achtergrond meespelen en die onder de oppervlakte ongemerkt een interessante verdieping geven van het verhaal.

Ik zou nog veel meer kunnen schrijven over de inhoud van het boek maar dan verklap ik te veel. Het beste is om het gewoon zelf te lezen. Het is absoluut de moeite waard en ik verheug mij al op een eventueel vervolgdeel.

De tussenzus is het romandebuut van Vincent Kortmann (1975). Tommie Boezerman is negentien. Hij woont met de zeventienjarige Cleo in een villa waar zijn vader, een bekend politicus, schittert door afwezigheid. Zijn moeder, een beroemde dichteres, is overleden toen Tommie acht was. Cleo is de tussenzus uit de titel: zij is drie jaar geleden door haar moeder achtergelaten, toen die na een korte lat-relatie met de vader van Tommie voor haar werk naar China vertrok. ‘… even leek het erop dat we een normaal samengesteld gezin zouden worden.’ Tommie ziet zichzelf als een soort grote broer van Cleo, die daar geen behoefte aan heeft hoewel ze net als hij nauwelijks aandacht krijgt van haar al lang geleden gescheiden ouders. Ook Tommie’s eigen vader lijkt het weinig te interesseren wat hij doet of waarom. Hij is alleen bereikbaar via zijn personal assistant, die via telefoon, apps en mails het huishouden regelt en zorgt voor felicitaties en cadeaus op zijn tijd.
Cleo is enorm begaan met het milieu en mensenrechten en ze heeft een opvallende fascinatie met wapens die ze via het darkweb aanschaft. Tommie heeft zich op zijn achttiende verjaardag laten uitschrijven van zijn middelbare school. Hij wil iets anders, iets speciaals, maar hij weet nog niet wat. Hij gaat een paar ochtenden per week als vrijwilliger bij de kringloop werken, zodat zijn vader een verhaal heeft. De kringloop is een heel andere wereld met eigen regels, die Tommie leert kennen via een door de wol geverfde crimineel met een taakstraf. Ze werken er allebei met hetzelfde doel: het ontlopen van gezeik.
In korte, kernachtige hoofdstukken ontrolt het verhaal zich. Tommie krijgt van zijn vroegere lerares Mascha de vraag om te helpen met het script voor het jaarlijkse schooltoneelstuk, om het eigentijdser en overtuigender te maken voor ‘jongeren of young adults, zoals dat tegenwoordig heet.’ Tommie heeft weinig verstand van jongerentaal, maar hij heeft wel ideeën over hoe het stuk spannender kan worden. Ideeën waarin een verwaarlozende vader en een bomgordel voorkomen. Als de hoofdrol naar Cleo gaat, wordt de spanning tot aan de daadwerkelijke uitvoering van het stuk flink opgebouwd. Want ja, zegt Tommie tegen Mascha, ‘als je een bomgordel opvoert, moet hij afgaan.’
Deze roman, die volledig vanuit het perspectief van Tommie verteld wordt, zit boordevol originele en sprekende details en wrange contrasten, of het nu om de hoofdpersonen of de bijfiguren gaat. Cleo, de mensen van de kringloop, de leraren die meewerken aan het stuk en de professionele acteur die is ingehuurd, worden allemaal glashelder neergezet. De dialogen zijn gevat en veelzeggend, bijvoorbeeld in een door Tommie afgeluisterde gesprek over zijn vader’s sterilisatie.
Kortmann, die met zijn 45 jaar niet bepaald meer tot de jongeren gerekend hoeft te worden, heeft zich op overtuigende manier verplaatst in de wereld van Tommie. Hij heeft hier geen jongerentaal voor nodig. Door de onderkoelde, vaak luchtige en ironische toon die soms vlijmscherp en sarcastisch wordt, is dit een heel aantrekkelijk boek dat de nodige diepgang heeft als het gaat over gezinsrelaties van vroeger en nu. Dit boek heeft alles in zich om een moderne klassieker te worden die garant staat voor echt leesplezier en zich goed leent voor mooie discussies over stijl, motieven en thema’s.

Vincent Kortmann heeft met zijn debuut Tussenzus een vlot verhaal weten te schrijven. In dit verhaal vertelt Kortmann het verhaal van Tommie Boezerman en zijn stiefzus Cleo. Nadat Tommie zich heeft uitgeschreven van de middelbare school weet hij eigenlijk niet wat hij met zijn leven aan moet. Cleo weet daarentegen wel waar zij voor staat en wat ze in het leven wil. Ze is heel begaan met het milieu en probeert zich met haar eigenwijze karakter hier voor in te zetten. Waar zijn verzet stil is, maakt Cleo haar verzet goed duidelijk.

Ik ben eigenlijk door dit boek heen gevlogen. Het verhaal is heel begrijpelijk en helder geschreven, waardoor de 271 pagina’s zo uit waren. De schrijfstijl van Vincent verdient dan ook zeker pluspunten. Daarnaast is het interessant dat Kortmann eigentijdse onderwerpen weet te verwerken op een originele manier. Hij heeft een gebroken gezin gecreëerd, maar door het gebrek aan ouderlijk toezicht maken de personages een aparte ontwikkeling door. Ook de fascinatie voor het milieu bij het pubermeisje Cleo vond ik goed gekozen. Op deze manier krijgt dit belangrijke aspect aandacht en zorgt het voor een aparte ontwikkeling in vergelijking met pubermeisjes in andere verhalen.

Naar mijn mening was de spanning in de verhaallijn niet optimaal uitgewerkt. Door de schrijfstijl ging ik snel door het verhaal heen, maar soms vroeg ik mij wel af wat er nou eigenlijk gebeurd was. Wanneer bepaalde gebeurtenissen beter waren uitgewerkt, had het einde nog spectaculairder kunnen zijn. Enerzijds droeg dit soms wel bij aan mijn inleving bij de personages, maar anderzijds werd het verhaal voor mij saaier. Tot slot is de uitwerking van één personage voor mij onderbelicht gebleven: Tommie’s moeder.

Concluderend is deze roman zeker het lezen waard, mede door de schrijfstijl van Vincent Kortmann en de opgevoerde spanning aan het einde van het verhaal.

De intrigerende tekening en de teksten op de cover van De Tussenzus zijn net zo verrassend en verfrissend als het boek zelf. Dit debuut van Vincent Kortmann is een genot om te lezen, leidt regelmatig tot lachsalvo’s maar schuwt de onderliggende ellende niet. Langzaam groeit het inzicht in de personages waardoor de komische noot tragische randjes blijkt te hebben en de personages steeds meer medeleven oproepen. Met een zucht, een lach en een traan is het boek aan het einde dicht gedaan. Het was een buitengewoon aangename kennismaking.

Tommie woont samen met Cleo in Villa Berghof. Zij is niet aan hem verwant maar min of meer een stief-of pleegzus. Ouders ontbreken, Tommie’s moeder is al lang dood en zijn vader Manfred - een voormalig minister- is er nooit. Soms zag hij hem op het journaal. Zelfs als Manfred er is, dan heeft Tommie niet veel aan hem. Aan geld is daarentegen geen gebrek. Ook de ouders van Cleo wonen op afstand, elk aan de andere kant van de wereld en zo ver mogelijk van elkaar vandaan.
Beiden proberen zelfstandig op te groeien en om te gaan met de situatie en hun emoties. Hoe ze dit doen is totaal verschillend. De een wendt onverschilligheid voor en de ander wordt activistisch.

Het is geen toeval dat Tommie in het eerste hoofdstuk De helaasheid der dingen van Dimitri Verhulst leest. De overeenkomsten zijn duidelijk. Aan drank is in Villa Berghof geen gebrek, falende vaders zijn er ook, alleen de armoede ontbreekt. De puissante rijkdom stelt Tommie en Cleo in staat om hun leven in te richten zoals zij willen en de naamsbekendheid van Manfred opent deuren die voor anderen gesloten blijven. Alleen jammer dat je liefde niet kunt kopen.
Cleo’s oplossing voor het leven bestaat uit een buitengewone focus op klimaatbewustzijn, haar karma en op dure vegetarische maaltijden. Tommie rebelleert door op zijn achttiende verjaardag te stoppen met zijn middelbare school en een sabbatical te nemen. Werken voor geld is niet nodig. Om geen gezeik met zijn vader te krijgen, doet hij vrijwilligers werk. Verder legt hij alles vast wat hij beleeft want hij zit ermee dat hij zich het gezicht van zijn moeder niet meer kan herinneren.

Dus verzamelt hij voorwerpen van de au pairs en maakt overal foto’s van. Wanneer hij gevraagd wordt mee te schrijven aan het toneelstuk van zijn oude school krijgt hij de kans om zijn hart en ziel er in uit te storten. Zus Cleo krijgt de hoofdrol en heeft een leuk ideetje om haar rol kracht bij te zetten. Beiden verheugen zich op de voorstelling.

Dit verhaal roept herinneringen op aan De wereld volgens Garp van John Irving. Zowel de absurde humor, de droogkomische conversaties en commentaren, het tragikomische element als de aanwezigheid van figuren van allerlei allooi komen overeen. Zo passeren hackers, criminelen, hockeysters en de minister president de revue. En net als bij Irving speelt maatschappijkritiek een grote rol. In De Tussenzus zijn het onderwerpen als emotionele verwaarlozing, gebroken gezinnen, egocentrisme, individualisme en de klimaatcrisis die voor het voetlicht komen.
Vincent Kortmann geeft de onderlinge relaties en het schrijnende onvermogen om elkaar werkelijk te leren kennen net voldoende weer. De humor is ruim aanwezig en goed gedoseerd en hij brengt het verhaal vakkundig naar een beklemmende ontknoping. Kortmann is nog geen Irving, daarvoor is er nog net niet genoeg diepgang in de personages en de diepte van hun diepe innerlijke strijd. Hij is echter al een eind op streek.

Het boek de Tussenzus leest vlot en beschrijft een origineel verhaal: Tommie Boezerman is 19 jaar en gestopt met zijn middelbare school. Zijn vader heeft geen tijd voor hem en zijn moeder is overleden toen hij jong was. Door een gekke samenloop van omstandigheden woont er een tussenzus bij hem in huis: Cleo. Cleo is op een radicale manier begaan met het klimaat.

Het boek leest heerlijk weg en ideaal voor tussendoor, tussen twee zware boeken in. Ik ben benieuwd wat de auteur nog meer in petto heeft! Helaas maar 3 sterren omdat ik weinig sympathie voel voor Tommie en ik het einde wat onverwacht en ietwat overdreven vond.

"Het is de tweede zondag van september en vanaf het balkon schiet mijn stiefzus Cleo haar luchtbuks leeg op conservenblikken in de tuin"

Tommie Boezerman stopt op zijn 18e verjaardag met school, schrijft zich uit en om gezeur te voorkomen gaat hij bij een kringloopwinkel werken als vrijwilliger. Zijn moeder, een bekende dichteres, verdronk op zijn 8e wat veel impact heeft op zijn leven. Hij werd daarna opgevoed door een reeks Franse au pairs. Zijn vader is politicus en nooit thuis, contact met hem gaat via zijn secretaresse. Tommie woont in feite samen met zijn 'tussenzus' Cleo, een milieubewuste veganist met een nogal aparte hobby. Zij bleef achter nadat de relatie tussen Tommie's vader en haar moeder stukliep. Ook Tommie heeft een verzameling aangelegd..
"Toen ik in groep 5 zat, nam ik voor het eerst een onderbroek mee die ik op de vloer van de badkamer vond. De stof was zacht en glad, ik stopte hem in mijn zak. Ik was negen, dan mag dat."
De twee leiden elk hun eigen eenzame leven maar hebben ook gezelschap aan elkaar.
Tommie wordt benaderd door zijn vroegere lerares Mascha om mee te schrijven aan een schooltoneelstuk. Later merken we dat Mascha nog andere redenen had om Tommie hiervoor te vragen. Cleo krijgt een hoofdrol in het stuk en speelt een gevaarlijk spel. Tommie zet het stuk steeds meer naar zijn hand, het lijkt een afrekening te worden. Komt zijn vader kijken op de uitvoering?

Dit debuut van Vincent Kortmann geeft een inkijkje in de rauwe werkelijkheid van opgroeien in deze tijd, met de wereld aan mogelijkheden op internet. Je wordt geraakt, leeft mee en gunt de twee wat beters. Ik werd boos op de vader! De schrijver weet de spanning goed op te bouwen en heeft een prettige schrijfstijl. Het maakt me zeker nieuwsgierig naar meer!

Tommie Boezerman woont samen met zijn tussenzus Cleo in een groot huis, vrijwel zonder ouderlijk toezicht. Zijn moeder, een bekende dichteres, is verdronken toen Tommie acht was, tijdens een zeiltocht op de Waddenzee. Hij mist haar en heeft wel herinneringen aan haar, maar haar gezicht kan hij zich niet meer voor de geest halen. Zijn vader is parlementariër en alleen maar bereikbaar via zijn assistent. Na het stuklopen van de relatie van haar moeder en zijn vader is Cleo bij Tommie in huis blijven wonen, zodat ze haar school kon afmaken. Tommie is op zijn achttiende verjaardag van school gegaan, ook al wist hij niet goed wat hij dan wel wilde doen, maar ook die actie zorgde eigenlijk niet voor een reactie van zijn vader. Wel moest hij van zijn opa vrijwilligerswerk gaan doen, om zich nuttig te maken.

“Ik wilde een vader die naar me luisterde en die zei dat hij me begreep. En vooral een vader die wat vaker thuis was ‘s nachts.”

Wanneer zijn oude lerares contact opneemt met Tommie om te helpen bij het schrijven van een toneelstuk, besluit hij dat te doen. Het lijkt erop dat hij daar alles in kan stoppen wat hem dwars zit, zijn woede, gemis en teleurstelling, en parallellen met zijn eigen leven zijn snel getrokken. Zal hij hierdoor wel gezien worden door zijn vader? Cleo speelt ook mee in het toneelstuk en kan hier haar eigen fascinatie voor wapens en rebellie in kwijt. Het toneelstuk wordt een snelkookpan vol emoties. Zal de bom gaan ontploffen? En hoe?

Met humor, ironie en cynisme schetst Kortmann een mooi en scherp beeld van deze adolescenten die zich samen moeten redden. Heldere zinnen zorgen ervoor dat het boek vlot leest en de schrijfstijl is prettig. Beide personages hebben afwezige ouders, ze krijgen weinig liefde of affectie en mede daardoor wordt hun rebellie gevoed. Cleo gaat een activistische kant op, bij Tommie is het minder duidelijk wat hij precies wil, maar hij schopt overal tegenaan in een poging een reactie bij zijn vader los te maken. De overige opgevoerde personages hebben ook allemaal een eigenzinnig randje en ze zien bijna allemaal wel een kans om ergens zelf beter van te worden of voordeel uit te halen. Alle verhaallijnen vormen samen een mooi geheel, al zouden sommige verhaallijnen van mij wat meer uitgewerkt mogen worden, zodat ze wat meer diepgang zouden krijgen.

De auteur kauwt zeker niet alles voor, vaak is er veel tussen de regels door te lezen en hij laat ook zaken open voor eigen interpretatie en invulling. Mede daardoor vond ik het einde wat uit de lucht komen vallen, omdat ik voor mijn gevoel niet de gehele aanloop meegekregen had. Dit is natuurlijk ook een kwestie van smaak, ik heb gemerkt dat ik het wat prettiger vind als ik iets meer meegenomen word in het verhaal. Desondanks heb ik dit boek met plezier gelezen en zou ik best meer willen lezen over Tommie!

3/3.5⭐️

Ik wil De Club van Echte Lezers en Atlas Contact graag bedanken voor dit exemplaar!

De tussenzus is een aangrijpende roman over twee onthechte mensen die tot elkaar veroordeeld zijn, maar steeds verder van elkaar verwijderd raken. Vincent Kortmann weet in dit ontwapenende en geestige debuut een haarscherp beeld te schetsen van de moderne jongvolwassenheid in een uit elkaar gevallen gezin.

De tussenzus is de debuutroman van Vincent Kortmann. We kunnen meteen wel stellen een goed en geslaagd debuut. In het verhaal maken we kennis met Tommie, zoon van een politicus en een schrijfster. Tommie zijn moeder overlijdt echter al op jongen leeftijd en zijn vader is er meer niet dan wel. Tommie verlaat in zijn examenjaar de school en gaat als vrijwilliger aan de slag in de kringloop. Naast Tommie volgen we ook een beetje Cleo, dochter van de ex van Tommie’s vader. Uit praktische overwegingen woont Cleo bij Tommie en zijn vader, ondanks dat er geen bloedband is. Cleo is een vrijgevochten dame met zo haar eigen ideeën.

Het verhaal wordt verteld door Tommie. Het merendeel van het verhaal speelt zich af in het heden, maar zo nu en dan krijgen via de auteur ook beelden van verleden, over kleine Tommie en zijn moeder en daarna de Au-pairs. Zo begrijp je als lezer een beetje waarom Tommie is zoals hij is.

In het verhaal wordt Tommie benaderd door een oud lerares om zich bezig te gaan houden met het schooltoneel stuk. Een toneelstuk waarin hun zijn eigen verhaal in verwerkt. Cleo lijkt een totaal andere kant op te gaan. Het is een kwestie van tijd tot dat de bom barst. Je voelt als lezer dat die spanning goed opgebouwd wordt. Het blijft echter tot het einde onduidelijk bij wie het mis gaat.

De auteur heeft een heerlijke, vlotte schrijfstijl. Personages zijn ook goed uitgewerkt, met name Tommie. Het verhaal bevat humor, maar ook actuele thema’s zoals o.a. het eenzaam zijn. Een boek dat je als lezer zeker boeit omdat het zo uit het leven gegrepen is. Als lezer wil je eigenlijk nog wel meer lezen. Hoe gaat het verder met Tommie? Dat maakt toch wel nieuwsgierig naar meer van Vincent Kortmann.

De korte kernachtige zinnen en korte hoofdstukken maken deze roman vlot leesbaar. Het is uitgevoerd in een mooie overzichtelijke lay out.
Het verhaal speelt in het heden en door middel van flash backs over het verleden van de hoofdpersoon Tommie. De verschillende tijden zijn erg goed geduid en brengen de lezer niet in verwarring.
In de Proloog moet de hoofdpersoon een spreekbeurt over zichzelf houden, hierin schetst hij kort en oppervlakkig alle mensen om hem heen, de relatie die hij met deze mensen heeft of heeft gehad. Het waren allemaal afstandelijke of oppervlakkige relaties.
Nadat Katinka, de moeder van de hoofdpersoon Tommie, is verdronken op de Waddenzee blijft pa Manfred alleen achter met zijn zoon. Tommie is dan 8 jaar. Manfred heeft een ‘te interessante’ baan in de politiek, die hij belangrijker vindt dan zijn taak als opvoeder. Een stoet aan au-pairs staat langs de levenslijn van Tommie, een jongen die duidelijk emotioneel verwaarloosd wordt.
Een kortstondige relatie van pa met Ellen levert een ‘stief’zus op: de tussenzus van de leeftijd van Tommie. Ellen gaat, maar Cleo blijft. Dan kan ze haar middelbare school afmaken. Net als Tommie ervaart ook Cleo geen affectie, liefde van haar ouders.
“… een ontmoeting met mijn moeder… je moet er een sausje overheen gooien … humor, relativering, acceptatie…. zonder… is het niet te doen…”(blz 193)
Tommie is achttien en schrijft zich uit op school, hij hecht geen belang aan het papiertje. Maar de school stelt zijn pa op de hoogte en Tommie wordt via hem bij opa Tonkens ter verantwoording geroepen.
“… een sabbatical. doe ondertussen iets nuttigs! Is de raad van opa….”(blz 26)
Tommie verzet zich op een andere, rustiger en minder felle manier tegen de huidige maatschappij. Heel anders dan Cleo.
“….Wereldwijd word er met geweld meer geregeld dan met democratie… Handtekeningen verzamelen? …. Een bomgordel helpt meer!...”( blz 13)
Cleo is zwartgallig, pessimistisch en negatief over het lot van de wereld. Zij maakt zich ernstig zorgen over de droogte, het grondwaterpeil, het klimaat.
Zij denkt dat we op dit moment al het einde van de wereld meemaken.
Tommie schrijft zich in als vrijwilliger bij de kringloop. De sfeer wordt heel goed beschreven. Je voelt direct hoe het in deze setting is.
“… als je met twee kasten moet terugkomen, moet je met twee kasten terugkomen anders gaat Dikkop (bedrijfsleider) zeuren en ook niet met drie… dan raakt hij in de war..!”( blz 34)
Van zijn oude middelbare school krijgt hij het verzoek langs te komen. Zijn oud docent Nederlands – zeg maar Mascha- wil hem inschakelen om het jaarlijkse eind-toneelstuk te herschrijven, zodat het overtuigender wordt voor een jonger publiek.
Tommie heeft ook een bepaald beeld voor ogen als hij dit toneelstuk leest en mag ‘herschrijven’. Hij wil meer spanning in het slot. Het publiek moet in een oorverdovende stilte achterblijven. Laat het meisje Esther, halverwege de voorstelling een bomgordel kopen..
Tommie wil een extra scene schrijven om het publiek te doordringen dat Esther in een depressie zakt.
Maar hij wil ook een nieuwe scene schrijven over de ‘vader’ ( zijn vader?) Een slechte vader is niet altijd boos en gewelddadig, maar ook ongeïnteresseerd, cynisch, neerbuigend! Ik ben een expert in dit soort!
“… ik wilde een vader die naar me luisterde, die me begreep en vooral een vader die wat vaker thuis was ’s nachts! …”(blz 121)
Op de ultieme avond van het toneelstuk laat pa weer verstek gaan!
De zenuwen van de personages zijn gespannen, ook de lezer verkeert in spanning. Het is niet zozeer een kwestie van who’s done it, maar what’s done..
Een roman in luchtige toon geschreven, maar let op: er gaat een ernstige wereld. Een boeiende roman

“Ik ben hun zoon, Tommie, het product van een vrouw die met enkele strofen een nieuwe wereld kon scheppen en een man die uren aan het woord kon zijn, zonder iets te zeggen. Van een man die weet hoe de wereld in elkaar zit en een vrouw die vol verbazing om zich heen keek en meer vragen had dan antwoorden.”

In de proloog merkt de lezer al meteen dat de gezinssituatie van Tommie bijzonder is. Zeker geen optimistische situatie. Zijn moeder, Katinka, is verdronken tijdens een zeiltocht op de Waddenzee. Vader Manfred Boezerman was minister van Justitie en zit nu in de Eerste Kamer. Manfred is zelden thuis, hij leeft op hotel of verblijft in het buitenland. Het contact tussen Tommie en zijn vader verloopt in eerste instantie altijd via Jessica, de secretaresse.
De titel verwijst naar Cleo, de tussenzus van Tommie. Ze zijn in feite niets van elkaar. De moeder van Cleo had een kortstondige relatie met Manfred. Na afloop bleef Cleo ten huize Boezerman wonen, zodat ze haar school kan afmaken.
Zowel Cleo als Tommie rebelleren op hun eigen manier. Terwijl Tommie op achttienjarige leeftijd zijn studies heeft ingeruild voor vrijwilligerswerk, is Cleo in de weer met de wereld te verbeteren. Een milieubewuste vegetariër die een passie heeft voor wapens.

‘Wat doe jij eigenlijk bij de kringloop?’ vraagt hij.
‘Hetzelfde als jij.’
‘Werken voor een euro per uur?’
‘Het ontvluchten van gezeik . Niemand zeurt als je vrijwilligerswerk doet.’

Met een dosis humor schetst Vincent Kortmann een raak en confronterend verhaal. De auteur beëindigde een paar jaar geleden zijn opleiding aan de Schrijversvakschool. Dat hij met verve geslaagd is bewijst hij met De tussenzus, zijn debuutroman. Wat de afbeelding op de donkere kaft nu precies moet voorstellen, wordt duidelijk tijdens het lezen.

Het verhaal is ingedeeld in korte hoofdstukken met Tommie als verteller. Herinneringen aan zijn moeder, Remmelt die alles kent van het darkweb, vriend Pannekoek die uit een ander milieu komt, Jaap van de kringloopwinkel, neukmaatje Tamar,… er wordt voor genoeg afwisseling gezorgd. Een kijkje in het leven van een jongvolwassene.

Toch is het verhaal grotendeels opgebouwd rond een theaterstuk, georganiseerd door de oude school van Tommie. Mishandeling en uitbuiting van een meisje door haar vader is het hoofdthema. Mascha, lerares, roept de hulp in van Tommie omdat hij meer inzicht zou hebben in het gedrag en taalgebruik van jongeren. Met zijn hulp moet het theaterstuk geloofwaardig worden. Macht en status, familiebanden, rebels gedrag… het hele verhaal van Tommie en zijn tussenzus komt terug op het podium.

Soms lijkt het verhaal voorspelbaar, maar de auteur laat bepaalde draadjes toch mooi open! De dingen die ik verwachtte zijn niet gebeurd of niet benoemd. Binnen dit verhaal kan ik dat wel waarderen. Niet alles kan beantwoord worden, het leven gaat gewoon verder. Het einde is best verrassend, maar misschien ook logisch.
Door de vele afwisseling van gebeurtenissen en gedachten blijft de lezer alert. Een verhaal om over na te denken.
Kortom, een knap debuut over het belang van familie, over nood aan aandacht en affectie. Vlot leesbaar, origineel en beklijvend. Vincent Kortmann heeft me overtuigd met De tussenzus!

“Ik wilde een vader die naar me luisterde en die zei dat hij me begreep. En vooral een vader die wat vaker thuis was ’s nachts.”