De wensdagen een jeugd in de Jordaan

Ik vind het een prachtig boek, mooie realistische beschrijving van de hippie tijd in de jaren 70.Voor de mensen die in de jaren rond de 18- 20 waren, een feest van herkenning, ware het niet dat het in de stad allemaal gebeurde, op het platteland was het vast niet zo extreem. Maar elke bladzijde van dit boek is een feestje, ik wacht met spanning op het tweede exemplaar, daar dit het debuut was van de schrijfster, het smaakt naar meer! Leest ook lekker vlot weg,en geeft een heel mooi beeld van de Jordaan in de seventy's . Ook de emotionele achtbaan waarin de twee kinderen opgroeien, is heel mooi beschreven, ze hunkeren naar wat hun ouders zouden noemen " burgerlijkheid"

Het is een prachtig boek. Het leest makkelijk en zit vol humor en ( haast verborgen) tragiek. Onbegrijpelijk dat dit een debuut is. Patricia: veel meer schrijven hoor! Je doet t fantastisch!!!

Als Patricia 6 jaar is vertrekt haar vader naar Indonesië om arme kinderen te helpen, laat zijn gescheiden vrouw met 2 kinderen in armoede achter in een vijandige Jordaan van de jaren 60. Patricia en haar broertje genieten een vrije opvoeding, trekken er veel op uit en beleven allerlei avonturen.
Een zeer verdrietige moeder blijft lang doen voorkomen dat het gescheiden gezin weer herenigd zal worden.
Uiteindelijk ontmoet moeder een nieuwe liefde, voor Patricia onverteerbaar.

Je blijft dit boek lezen, het verhaal is boeiend en houdt je in de greep. Het is een prachtig portret van een hippie leven in de stad vanuit kinderogen, maar ook een 'coming of age' verhaal waarin de hoofdpersoon de onschuld van haar kindertijd verliest en haar eigen plaats in de wereld moet bepalen.

Een mooi boek over een niet alledaags gezin, vaak ontroerend.
Ook veel over de Jordaan in de jaren 70
Een aanrader!

Fatastisch en leuk beschreven!0

Bijzonder boek over tijdsbeeld en aparte jeugd. Prachtige dialogen. Leest als een trein.

het is een prachtig en boeiend boek. Knap geschreven vanuit het kind dat zij was.

Ik lees elke zomervakantie slechts één boek. Dit keer, op aanraden van mijn vrouw, De Wensdagen gelezen. Geen moment spijt van gehad. Het leest als een trein, je voelt erg mee met de hoofdpersoon / hoofdpersonen en ik herkende ook nog van alles uit die tijd (ik ben van 1957). Ik zou wel graag een vervolg willen lezen over de jaren erna van de auteur, maar heb gelezen dat ze aan een ander soort vervolg bezig is.

In De wensdagen volgen we Patricia van haar zesde tot ongeveer haar dertiende. Ze woont met haar moeder en broertje Lukas in hartje Jordaan. Patricia en Lukas zijn anders dan andere kinderen, omdat ze hippie ouders hebben. Ze leven daardoor vrijer dan de kinderen uit hun buurt. Hun vader woont in Indonesië, terwijl hun moeder het in Nederland alleen moet zien te rooien. Ondanks dat vader heel af en toe naar huis komt, blijft moeder hem trouw. De grootste wens van Patricia is dan ook dat haar vader voor altijd bij hen blijft en niet meer teruggaat. Maar dat is nou net een wens die ze niet aan haar vader kan vragen.

Het verhaal kabbelt gedurende het hele boek een beetje voort. Als lezer heb je wel snel door dat Patricia niet in een normale gezinssituatie opgroeit. Doordat haar moeder het moeilijk heeft met de afwezigheid van haar grote liefde, staan Patricia en haar broertje er vaak alleen voor als hun moeder weer eens dagenlang in bed ligt. Uiteindelijk komt vader voorgoed terug naar Nederland, maar betekent dat ook eind goed al goed?

Het is een behoorlijk dik boek wat bij tijd en wijle langdradig is. Het verhaal had naar mijn idee sneller verteld kunnen worden.

Er gebeurd vrij weinig in het boek, pas vanaf het moment dat vader terugkeert, begint er wat vaart in het verhaal te komen. Dat komt denk ik ook doordat
Patricia ouder wordt en je als lezer merkt dat ze zich aan het ontwikkelen is. Niet alleen fysiek, ook emotioneel.

Als de auteur haar verhaal in minder dan de huidige 448 pagina's had verteld (en dat moet lukken aangezien er niet veel gebeurd in de zeven jaar dat je als lezer Patricia volgt), was het boek voor mij 3 sterren waard geweest. Want ondanks dat het verhaal voortkabbelt, is het geen straf om dit autobiografische verhaal te lezen. Alleen jammer dat het zo dik is.