De zomer hou je ook niet tegen - Dimitri Verhulst De zomer hou je ook niet tegen

Dimitri Verhulst heeft twee van mijn vijf favoriete boeken geschreven en ik hou van zijn typische stijl. Dat is overigens wel een beetje een voorwaarde om dit boekje met plezier en aandacht te blijven lezen. Sommige lezers vinden zijn taalgebruik storend, laten zich erdoor afleiden van het verhaal of kunnen de zinnen simpelweg niet volgen. Zelf vind ik (bijna) elke zin afzonderlijk een genot om te lezen.
Dit boekje in zijn geheel vind ik niet zijn beste werk. Het blijft me wat te vlak, het hoe en waarom van de hele onderneming blijft wat in het midden en Pierre en de moeder van Sonny komen als personen niet echt uit de verf. Gek genoeg is Sonny zelf, 'de plant' die in het verhaal alleen als toehoorder aanwezig is, degene die voor mij als persoon het meest is gaan leven. Misschien omdat hij het lijdend voorwerp is in het verhaal, en ook de enige die iets doet dat afwijkt van wat je van hem verwacht.
Aan de andere kant blijft het verhaal juist door de afwezigheid van een duidelijk 'hoe en waarom' me ook wel bezighouden. Was dit een afscheid van Pierre van het laatste tastbare van zijn grote liefde? Is Sonny eigenlijk de tragische held, in plaats van het 'kletswijf' Pierre? Wat had kunnen zijn:vader en zoon, ouwehoerend over het verleden met wijn en sigaretten? Is dit verhaal een kort fragment uit een veel groter verhaal, dat de lezer in zijn eigen gedachten moet zoeken? Dat is wat een boek voor mij memorabel maakt: dat het een tijd na het dichtslaan een beetje door je hoofd gaat spoken. Ik zou het daarom zeker wel aanraden.

Heel even moest ik me de schrijfstijl van Dimitri Verhulst eigen maken. Ook het niets verhullende taalgebruik in het beschrijven van de zwaar gehandicapte Sonny moest even wennen. Maar eenmaal goed begonnen in het verhaal, heeft de schrijfstijl me ook regelmatig doen genieten. Het verhaal heeft me vastgepakt en meegevoerd naar de laatste bladzijde. De titel, "DE ZOMER HOU JE OOK NIET TEGEN", slechts één keer in het boek benoemd, is denk ik veelzeggend. Veelzeggend over de relatie en de liefde tussen Pierre, hoofdpersoon en verteller, en de moeder van Sonny. Verhalend de geschiedenis is de eenzaamheid van Pierre, vind ik, voelbaar tussen de regels door, maar is het is juist ook die eenzaamheid die verwordt tot een gebaar van "vriendschap" richting de zwijgende Sonny!!

Een waanzinnige kennismaking voor mij persoonlijk...het heeft me nieuwsgierig gemaakt naar meer van Dimitri Verhulst

Voor het lezen van dit boekje was ik nog niet bekend met een werk van deze auteur. Een bijzondere schrijfstijl, waaraan ik even moest wennen. De hoofdpersoon uit zich soms in grove bewoordingen naar de "ontvoerde", meervoudig gehandicapte Sonny. Toch komt de liefde voor Sonny (en zijn moeder) duidelijk naar voren in hetgeen hij vertelt en in zijn omgang met hem. De hoofdpersoon neemt de lezer via een monoloog mee naar zijn herinneringen aan zijn verloren liefde. Een verhaal waarin zowel grofheid als verfijning naar voren komt, waarin afstand en nabijheid afgewisseld worden. En waarbij gedurende het verloop van het verhaal de nabijheid sterker lijkt te worden.

Over de inhoud van dit boekje is al genoeg geschreven, daar heb ik eigenlijk niks aan toe te voegen. Ogenschijnlijk gebeurt er niet veel, maar tussen de zinnen door wordt er eigenlijk wel veel verteld. Ik heb dit verhaal vooral vanwege het taalgebruik gewaardeerd. Mooie zinnen met een humoristische ondertoon. Daarbij niet schuwend de beestjes bij hun naam te noemen, al komt dit soms wat erg recht-voor-de-raap over. Ik heb nog niet eerder iets van deze schrijver gelezen, maar ben nu wel van plan dat eens te gaan doen.

Zoals altijd bij Verhulst las ik het boek op een snel tempo uit. Zijn schrijfstijl vraagt ernaar om snel gelezen te worden.
Knap verhaal! Kan ik zeker een tweede, derde, ... keer lezen!

Met zeer veel verbazing lees ik de recensies van mijn voorgangers. Zelf ervaring met zowel gehandicapte (zus) als een oude man die zeker in zijn laatste jaren, zwaar afhankelijk werd van mij. De rolstoel, het voeren, het kalmeren, het verschonen, (het douchen kwam er bij mij ook bij) en het rondjes rijden met de vraag of ik zijn dochter, of kleindochter was, daarmee was ook ik bekend - 'was', omdat die lieverd van mij is overleden-.
Sonny is één van de zovelen die -aangezien de moeder het niet aankan en dat is iets dat ik heel begrijpelijk vind- enfin hij is één van de zovelen die in een instelling leeft. Nauwelijks bezoek krijgt en dus zogenaamd 'niet bestaat'. Dan is er een oude man -nou ja, oud, zestiger- die hem bezoekt en rondjes met hem rijdt als was het zijn bloedeigen zoon. Die de eendjes voert, zodat Sonny nog iets leuks meemaakt. Die hem iets lekkers voert. Mensen, dat noem ik liefde. Hij probeert die jongen te geven, wat hij zijn eigen dochter OOK had moeten geven. Op de verjaardag van de jongen neemt hij hem mee op een vakantie naar een land dat zijn hart heeft veroverd. Moet iemand mij toch eens uitleggen; Zijn er meer mensen die zoiets liefdevols doen, bij iemand die anders nooit meer zou zijn gaan zien, dan een instelling, die nooit op vakantie zou zijn gegaan, laat staan voor zijn verjaardag? Hij bemerkt dat die medicijnen waarschijnlijk meer zijn, om het verplegend personeel het te vergemakkelijken en niet zo zeer voor de jongen zelf. Hij laat hem wijn proeven, hij vertelt het kind over zijn moeder (en de jongen is 16 en dus vind ik hetgeen hij over zijn moeder en zijn mogelijke vader vertelt, eerder fatsoenlijk en respectvol, dan niet passend). Ondanks de vele aparte namen, vind ik dat die man juist wel respectvol met hem omgaat. Hij houdt zelfs tijdens de nacht slapend naast de jongen zijn hand vast, om hem te tonen dat hij veilig is en niet alleen. Hij behandelt hem als de zoon -die hij mogelijk is-. Hij kijkt steeds of de jongen enig reactie, dan wel emotie toont en probeert daar op in te springen, c.q. rekening mee te houden. En behandelt hem niet als de zielige gehandicapte, want, dat doen er gok ik al zoveel. Hij biedt zelfs zijn excuses aan, nadat de jongen het in zijn broek doet, omdat hij zich er schuldig over voelt, dat hij niet doorhad dat de jongen moest poepen en ook niets heeft om hem te verschonen. Eerder zette hij hem wel op de wc, in verband met het missen van de juiste middelen. De meeste mensen zouden zo iemand laten barsten en het verschonen aan een ander overlaten... Deze man weet zelfs hoe laat de jongen ter wereld is gekomen en hoe dat gebeurde, vertelt de jongen er over en iets dat ik echt zo ontzettend stoer vind...Omdat Sonny 16 jaar is geworden, gaan ze dat vieren met een glas champagne, hoe cool is dat!

Mooi boekenweek geschenk over een man die besluit zijn zwaar mentaal gehandicapte maatje mee te nemen naar Frankrijk

Snelle lervering.
Is het geld waard.

Prachtig verhaal en geschreven in de welbekende humoristische maar vooral mooie schrijfstijl van Verhulst.

Je kunt in een boek zien en lezen wat je maar wil. Het is een beetje een absurd of 'waanzinnig' verhaal - wie doet nou zoiets, een gehandicapt kind ontvoeren. Pierre doet het misschien omdat die jongen(waarschijnlijk zijn zoon) er recht op heeft en hij de enige is die een intieme band met zijn grote geliefde had. Het is een verjaardagscadeau voor de jongen. Hij gaat min of meer te biecht bij zijn zoon en sluit daarmee een episode in zijn leven af. Nooit eerder iets van deze schrijver gelezen, maar na het botte begin geaarzeld het boek weg te leggen, maar toch doorgelezen en steeds meer gaan wennen en waarderen van zijn prachtig taalgebruik, balancerend tussen humoristische en ja hoe moet je het benoemen - prachtig is niet juist, geniaal is niet correct, maar misschien boeiend, eigenzinnig en origineel als een onbekende nieuw ontdekte en uiterste smaakvol wijn. Het nodig mij uit zeker nog een boek van deze schrijver te lezen.