De zomer hou je ook niet tegen - Dimitri Verhulst De zomer hou je ook niet tegen

Dimitri Verhulst heeft twee van mijn vijf favoriete boeken geschreven en ik hou van zijn typische stijl. Dat is overigens wel een beetje een voorwaarde om dit boekje met plezier en aandacht te blijven lezen. Sommige lezers vinden zijn taalgebruik storend, laten zich erdoor afleiden van het verhaal of kunnen de zinnen simpelweg niet volgen. Zelf vind ik (bijna) elke zin afzonderlijk een genot om te lezen.
Dit boekje in zijn geheel vind ik niet zijn beste werk. Het blijft me wat te vlak, het hoe en waarom van de hele onderneming blijft wat in het midden en Pierre en de moeder van Sonny komen als personen niet echt uit de verf. Gek genoeg is Sonny zelf, 'de plant' die in het verhaal alleen als toehoorder aanwezig is, degene die voor mij als persoon het meest is gaan leven. Misschien omdat hij het lijdend voorwerp is in het verhaal, en ook de enige die iets doet dat afwijkt van wat je van hem verwacht.
Aan de andere kant blijft het verhaal juist door de afwezigheid van een duidelijk 'hoe en waarom' me ook wel bezighouden. Was dit een afscheid van Pierre van het laatste tastbare van zijn grote liefde? Is Sonny eigenlijk de tragische held, in plaats van het 'kletswijf' Pierre? Wat had kunnen zijn:vader en zoon, ouwehoerend over het verleden met wijn en sigaretten? Is dit verhaal een kort fragment uit een veel groter verhaal, dat de lezer in zijn eigen gedachten moet zoeken? Dat is wat een boek voor mij memorabel maakt: dat het een tijd na het dichtslaan een beetje door je hoofd gaat spoken. Ik zou het daarom zeker wel aanraden.

Heel even moest ik me de schrijfstijl van Dimitri Verhulst eigen maken. Ook het niets verhullende taalgebruik in het beschrijven van de zwaar gehandicapte Sonny moest even wennen. Maar eenmaal goed begonnen in het verhaal, heeft de schrijfstijl me ook regelmatig doen genieten. Het verhaal heeft me vastgepakt en meegevoerd naar de laatste bladzijde. De titel, "DE ZOMER HOU JE OOK NIET TEGEN", slechts één keer in het boek benoemd, is denk ik veelzeggend. Veelzeggend over de relatie en de liefde tussen Pierre, hoofdpersoon en verteller, en de moeder van Sonny. Verhalend de geschiedenis is de eenzaamheid van Pierre, vind ik, voelbaar tussen de regels door, maar is het is juist ook die eenzaamheid die verwordt tot een gebaar van "vriendschap" richting de zwijgende Sonny!!

Een waanzinnige kennismaking voor mij persoonlijk...het heeft me nieuwsgierig gemaakt naar meer van Dimitri Verhulst

Kreeg dit boek bij een bestelling, want zelf zou ik het nooit gekocht hebben.
In één woord: weerzinwekkend! Heb nog nooit in zo'n weinig pagina's zoveel minzame, arrogante en on-
menselijke bewoordingen gelezen aangaande een gehandicapte, als in dit schrijfsel.
Met de smoes van literaire vrijheid, stijlprincipe enz. kan dit absoluut niet worden goedgepraat!

Met stijgende verbazing lees ik in recencies en reviews over (z.g.) prachtige stijlprincipes en literaire hoogstandjes, maar die zijn nérgens terug te vinden, dus het "literaire meesterwerk(?)" is zéér omstreden.
Er staan diverse gekunstelde, bedachte zinnen in het boek, die in het opgeklopte Nationaal Dictee niet zouden misstaan.
Al met al vertelt dit boek veel over de schrijver zélf, want aan zijn geest is dit misbaksel ontsproten.
Als nul sterren qua beoordeling zou hebben bestaan, had ik dat ingevuld!

Zoals altijd bij Verhulst las ik het boek op een snel tempo uit. Zijn schrijfstijl vraagt ernaar om snel gelezen te worden.
Knap verhaal! Kan ik zeker een tweede, derde, ... keer lezen!

Over de inhoud van dit boekje is al genoeg geschreven, daar heb ik eigenlijk niks aan toe te voegen. Ogenschijnlijk gebeurt er niet veel, maar tussen de zinnen door wordt er eigenlijk wel veel verteld. Ik heb dit verhaal vooral vanwege het taalgebruik gewaardeerd. Mooie zinnen met een humoristische ondertoon. Daarbij niet schuwend de beestjes bij hun naam te noemen, al komt dit soms wat erg recht-voor-de-raap over. Ik heb nog niet eerder iets van deze schrijver gelezen, maar ben nu wel van plan dat eens te gaan doen.

Voor het lezen van dit boekje was ik nog niet bekend met een werk van deze auteur. Een bijzondere schrijfstijl, waaraan ik even moest wennen. De hoofdpersoon uit zich soms in grove bewoordingen naar de "ontvoerde", meervoudig gehandicapte Sonny. Toch komt de liefde voor Sonny (en zijn moeder) duidelijk naar voren in hetgeen hij vertelt en in zijn omgang met hem. De hoofdpersoon neemt de lezer via een monoloog mee naar zijn herinneringen aan zijn verloren liefde. Een verhaal waarin zowel grofheid als verfijning naar voren komt, waarin afstand en nabijheid afgewisseld worden. En waarbij gedurende het verloop van het verhaal de nabijheid sterker lijkt te worden.

Mijn kind moest het lezen voor school en kwam er niet door. Dus heb geholpen, maar het gaat echt nérgens over. De hoofdpersoon rookt en zuipt de hele tijd door en kletst uit zijn nek. Zo oninteressant welke wijnen ze gedronken hebben en wat ze gegeten hebben en waarom is het belangrijk om te noemen dat de luifels van de bistro geel waren?

Meeslepend en romantisch verhaal

Mooi boekenweek geschenk over een man die besluit zijn zwaar mentaal gehandicapte maatje mee te nemen naar Frankrijk

Duim